ตอนที่แล้วตอนที่1 หนี้สิน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่3 เลขาใหม่

ตอนที่2 ยินดีที่ได้รู้จัก


ตอนที่2ยินดีที่ได้รู้จัก

ดีดตัวดิ้นทุรนทุรายบนอะไรนุ่มๆได้สักพักก่อนที่ตัวฉันจะเป็นอิสระตามปกติ พร้อมกับเชือกที่รัดตัวได้คลายปมออก ฉันกระเด้งตัวลอยหนีจากที่ๆอยู่ในตอนนี้ทันทีจนชิดกับขอบเตียงซะดื้อๆ

“...”เบิกตากว้างแลซ้ายแลขวาก่อนจะเจอเข้ากับสายตาที่มองมาที่ฉันด้วยอารมณ์สงสัยปนสนุก ยูกิยืนอมยิ้มแก้มตุ่ยให้ฉันตรงเสามุมเตียงพร้อมกับใบหน้าที่กลั้นขำอย่างเต็มเหนี่ยว

“..คะ..คุณ”

“อุ๊บ..ฮ่าๆๆ..ขอโทษค่ะ..ฉันยูกิเรียกสั้นๆยูค่ะ”

“..ฉะ..ฉันมัดหมี่..เรียกมัดก็ได้ค่ะ ว่าแต่นี่มันอะไรกันคะ”

“ก็..ลักพาตัวมั้งคะ??”ยูกิเอ่ยปากพูดเบาๆ ระหว่างเดินอ้อมจากเสาค้ำเตียงมาหาฉันที่นั่งอยู่ตรงหัวเตียงในสภาพหัวฟูกระเซอะกระเซิงพร้อมหน้าตาที่ตื่นตะหนกแบบสุดขีด

“ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณกลัว..”

“...”ฉันแทบไม่กล้าอ้าปากจะคุยด้วยใครจะคิดว่าหน้าตาสวยๆ แบบนี้ริอาจลักพาตัวฉันมา ตำรวจช่วยด้วยยย

“แล้วก็อีกอย่างเลย..คุณ”

“...”ยูกิขยับตัวชิดฉันมากจนสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นเบาๆ ส่วนของฉันนี่รัวเป็นm16เลยแหละ

“ฉัน..คิดถึงคุณนะ..จุ๊บ”

“เฮือก...”

ริมฝีปากนุ่มๆนั่นจรดลงที่แก้มของฉันด้วยความรวดเร็วก่อนจะผละออกไปในทันที

“อีกอย่างนะ..คุณห้ามต่อล้อต่อเถียงกับฉันให้มากเลยนะ..ฉันไม่ชอบ..ปัง”

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดด..”นี่คงจะเป็นเสียงกริ๊ดที่ดังที่สุดในตอนนี้ที่ฉันเคยร้องออกมา ฉันโดนเพศเดียวกันจุ๊บแถมๆยังบอกว่าคิดถึงด้วย ฉันไม่เคยเจอกับยูกิเลยนะเว้ย

“กริ๊ดดดดดด..ทำไงดีๆๆ”ทุบหมอนอย่างหงุดหงิดกว่าจะตั้งสติได้ก็นู้นแหละ2ทุ่มกว่าๆ เดินออกจากห้องด้วยการชำเหลืองมองไปมาตรงหน้าประตูก่อนจะผลักออกไปแล้วก็วิ่งแจ้นลงไปพร้อมจะไปเปิดประตูใหญ่ แต่สิ่งที่ฉันเจอคือยูกิยืนกอดอกยิ้มกรุ่มกริ่มให้ที่หน้าประตูสูงลิ่ว

“แหะๆๆ..ว่างายคะคุณยู”

“จะไปไหนหรอคะคุณวิมล..”คุณยูกิเน้นเสียงตรงวิมลอย่างยียวนมากก่อนจะเริ่มเดินดันตัวฉันไปเรื่อยๆ จนฉันเซล้มลงกับโซฟาแถวนั้นเอาซะดื้อๆ

“ว้าย..ฟุ่บ..อือ”ล้มตามสเต็ปเลยตัวกระแทกกับขอบโซฟาโครตเจ็บเลยโว้ยไอ้เหี้ย

“ลุกได้ไหมคะ??..”

“อือ..”ยื่นมือไปให้ยูกิคว้าไว้ก่อนจะโดนกระชากจนตัวปลิวไปซบเข้ากับคนตัวหอมๆที่ยืนยิ้มตาหยี่ให้ คนบ้าอะไรเนี่ยยิ้มบ่อยชะมัดกลัวแล้วแม่จ๋าหนูอยากกลับบ้านแล้วฮือๆ

“ไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันไหมคะ??”

“คะ?..”ยังไม่ทันจะตอบตกลงสิ่งแรกที่ฉันเจอคือการโดนลากออกไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจนเดินมาถึงโรงรถขนาดใหญ่ที่มีรถหรูจำนวนมากจอดเรียงราย

“อยากขึ้นคันไหน..”ยูกิยืนพูดเรียบๆกับฉันโดยที่สายตาของเจ้าตัวจดจ้องที่รถรอแล้ว

“คัน..ไหนก็ได้ค่ะ..ว้าย”

โดนฉุดจ้าตัวปลิวไปบนไหล่ของคนตัวสูงขาวๆนี่ที่เดินดุ่มๆไปที่รถของตัวเองก่อนยัดตัวฉันลงไปในรถทันที

“อยากทานอะไรเป็นพิเศษ..”

“อะไร..อื๋อออ”สิ่งนี้คือควรมันจะอยู่ในตอนหลังๆไม่ใช่หรอที่โดน ฉันโดนจูบภายใน2ตอนแบบนี้ไม่ได้ ระรัวกำปั้นทุบลงไปที่หัวไหล่ของยูกิอย่างอึดอัด ริมฝีปากนุ่มๆ นั่นไล่ขบเม้มไปมาตามริมฝีปากล่างอย่างเอาแต่ใจก่อนจะค่อยๆดูดเบาๆที่ปลายลิ้นของฉัน พร้อมกับถอนจูบเมื่อกี้ออกอย่างช้าๆ จนหน้าฉันแหละยูกิเสมอระดับเดียวกัน

“..คุณ..”

“เพี๊ยะ..โรคจิต!!..”เงื้อมมือได้ก็ฟาดลงไปที่หน้าขาวๆนั่นอย่างโมโห

“...” ยูกิยืนสงบนิ่งกับแรงตบเมื่อกี้ไปสักครู่ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาเบาๆ แล้วก็เปิดประตูขึ้นรถพร้อมกับพาฉันไปที่ไหนสักแห่ง

[ยูกิ]

ฉันได้แต่นั่งถามตัวเองไปตลอดทางว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทำอะไรลงไปโดยไม่คิดอีกแล้วแถมตอนนี้กำลังพาวิมลนั่งรถไปไหนกัน ได้แต่ถามตัวเองไปมาในหัวว่าทำอะไรลงไปอีกแล้ว

‘เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นลงไปอีกแล้ว’

ลืมแนะนำตัวอย่างจริงจัง ฉันยูกิเพศสภาพก็ตามที่เคยพูดไปไงว่าเป็นพวก2เพศ ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่เป็นแบบนี้ปอมเปย์ก็เป็นนะแถมเป็นหนักใช้งานแบบไม่เคยพัก ตัดภาพมาที่ฉันสิแห้งเหี่ยวเชียวฉันเป็นพวกที่แปลกๆซะหน่อยค่อยข้างจะพูดน้อยในบางครั้ง และบางครั้งก็พูดเยอะจนน่ารำคาญ ไหนใครอยากรู้ความเป็นมาของฉันกับมัดหมี่บ้างล่ะหื้ม?เห็นนะพยักหน้ากันใหญ่เลยฉันและมัดหมี่น่ะเคย...กันมาก่อน

“เอี๊ยดดด..”

“..คุณ..”

“มีอะไรหรอวิมล”

“เรียกมัดหมี่ก็ได้ค่ะ..เราจะไปไหนกันคะเนี่ย”

“..ร้านอาหารค่ะ..คุณชอบอาหารจีนไหม??”

“คะ??”เอาตามตรงนะตอนนี้สมองขาวโพลนไปหมดตอนที่โดนตบมา เกิดมายังไม่เคยจะถูกตบหน้ามาก่อนนี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย แล้วทำไมฉันถึงไปจูบมัดหมี่กันล่ะใครรู้อะไรบอกหน่อยสิ ขับรถมาราวชม.นิดๆก็ถึงร้านอาหารจีนที่ฉันชอบมานั่งกินกับยูมิเป็นประจำ สิ่งแรกที่เจอเวลาเดินเข้าร้านคือภาษาจีนและเสียงพูดคุยที่จอแจไปมาอย่างคึกคัก ไม่ช้าพนักงานต้อนรับก็เดินมาถามฉันก็เลยชูนิ้ว2นิ้วให้ก่อนที่เขาจะผยักหน้ารับแล้วผายมือเชิญ

“ตามมานี่สิ..”

“คะ..”เผลอไปจับข้อมือเล็กๆนั่นติดมือมาด้วยกันก่อนจะลากออกมายังโต๊ะที่ถูกสั่งจ้องไว้ ไม่นานนักก็เริ่มสั่งเมนูแล้วก็นั่งรอโดยการมองวิวรอบๆร้านไปมา

“คุณ..ยูกิ”

“คะ? ..”

ตวัดสายตามามองหน้าของมัดหมี่ที่กำลังทำท่าทางร้อนรนแปลกๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ซะดัง

“ขอ..ขอโทษด้วยค่ะ..ที่ตบหน้าคุณ”

“...ฉันสิต้องขอโทษคุณ...”

“ตะ..แต่”

“ขอโทษด้วยที่ยูกิ..ไปทำแบบนั้นกับคุณปุ๊บปั๊บ..ยูไม่ได้ตั้งใจ”

“0.0) ...”มัดหมี่เบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนที่แก้มสีเข้มนั่นขึ้นสีฝาดระเรื่อซะงั้น ก็จริงสิที่ฉันไปทำแบบนั้นใส่ฉันผิดเองนั่นแหละเนาะ

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ..ยูผิดเองที่ไปทำเรื่องแบบนั้น”แล้วฉันก็เลิกพูดถึงเรื่องนั้น ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟหลังจากกินกันเสร็จฉันก็อาสาพามัดหมี่ไปเดินย่อยอาหารต่อที่ย่านการค้าแถวๆ นี้ ซึ่งก็เป็นช่วงเวลาที่ยังไม่ค่อยดึกมากนักจึงมีคนเดินเยอะพอสมควร

“..เอ่อ...คุณยู..”มัดหมี่ร้องทักเบาๆระหว่างที่หยุดเดินตามฉันจนฉันต้องหันหน้ากลับไปที่ต้นเสียง

“ว่า..”

“มัด..ต้องเริ่มงานวันไหนคะ”เสียงมัดหมี่ดูหนักแน่นชอบกลตอนพูดถึงเรื่องงาน

“ไม่รู้สิ..ตึกๆๆ”

“ดะ..เดี๋ยวสิคะ..คุณยู”

ฉันเลือกที่จะเดินหนีไม่อย่างพูดต่อล้อต่อเถียงให้มากนัก เพราะยังไงอีกไม่นานมัดหมี่ก็ต้องมีสิ่งตอบแทนฉันอย่างสาสมอยู่แล้วล่ะโทษฐานที่ลืมฉันได้ลงคอ

“ตึกๆๆ..คุณยู..แฮ่กๆๆ..เดี๋ยวก่อนสิคะ”

“ตึกๆๆ..”กลายเป็นว่าฉันกำลังก้าวขาเร็วขึ้นก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นการจ้ำอ้าววิ่งหนีมัดหมี่ที่วิ่งตามหลังมาติดๆ

“ตึกๆๆ..”

“คุณยู..รอก่อน..สิคะ..พลั่ก...พรืดด..ว้ายยย!!”ไม่ช้ามัดหมี่ก็กริ๊ดออกมาอย่างสุดเสียงตามด้วยเสียงของเจ้าตัวที่ล้มไถลกับพื้นถนนอย่างจัง

“..ตึกๆ..ควับ”ฉันชะงักตัวเองไว้ทันทีก่อนจะวิ่งกลับไปหามัดหมี่ด้วยความเร็ว

“อือออ..เจ็บ..”มัดหมี่ยันตัวเองให้เงยหน้าจากพื้นส่งค้อนลูกใหญ่ให้ฉันเบาๆก่อนกัดฟันยันตัวเองที่เจ็บให้ลุกขึ้นยืนด้วยความทุลักทุเล

“..พรึ่บ”ฉันที่ยืนอยู่เห็นท่าไม่ดีก็เลยต้องรวบตัวมัดหมี่เข้ามากอดแนบอก

“กริ๊ดดดด..คุณยู!!”

“อยู่นิ่งๆ..”

“..เจ็บ...อือ”

“รู้แล้ว..”ฉันเอ็ดใส่เจ้าตัวที่ดิ้นไปมาไม่อยู่นิ่งให้สงบลงสักที

มัดหมี่เอาแต่ครวญครางไปตลอดเวลาที่ฉันอุ้มไปรถ ต่อให้จะเจ็บหรือตายฉันก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาวด้วยหรอกนะก็เพราะว่ามัดหมี่ทำตัวเองทั้งนั้น

“แอ๊ด..ปึง!!..ฟึ่บ”

“อื๋อ..จะ..เจ็บ”

“รัดเข็มขัด..ปึง”

ปิดประตูใส่มัดหมี่ทันทีก่อนขึ้นรถขับกลับบ้านในทันที เมื่อถึงบ้านได้ฉันไม่รอช้าที่จะแบกคนผอมแห้งขึ้นบ่าก่อนจะพาเดินดุ่มๆ ขึ้นห้องไปในทันที โดยมีเสียงของมัดหมี่กรีดร้องจะเป็นจะตายตีขาพั่บๆใส่ไม่เลิก เมื่อเดินมาถึงห้องนอนได้ฉันก็รีบทำการพามัดหมี่ลงเตียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ออกมาพร้อมอ่างน้ำอุ่นและผ้าขาวสะอาดๆหนึ่งผืน

“ยื่นขาออกมา..”คุกเข่าลงกับพื้นห้องก่อนจุ่มผ้าลงในน้ำอุ่นและบิดหมาดๆ

“จะ...เจ็บ..อือออ..”มัดหมี่ยอมทำแต่โดยดีเหยียดขาข้างที่เจ็บมาให้ฉันก่อนจะค่อยๆใช้ผ้าซับเบาๆที่รอยแผลแดงยาวตรงต้นขาของมัดที่แตกเป็นทางเพราะรอยครูดกับถนน

“อ๊ะ..อือออ..เจ็บบบบ”

“เบา..เบาๆ”

“จะ..เจ็บบบ..อือออ..”

‘อาจจะขาผลิกก็ได้ถ้ามันม่วงช้ำหนักมาคงต้องพาไปหาหมอ’

“ไม่ต้องไปทำงาน..อยู่ที่นี่แหละ”

“ตะ..แต่..อือออ..”

ฉันบรรจงเช็ดรอยเลือดซิบๆที่ไหลออกจนหมดก่อนเดินเก็บของทุกอย่างไปล้างในห้องน้ำต่อ

“อาบน้ำ..”ฉันกดเสียงแข็งนิดหน่อยตอนที่ออกมายืนมองดูมัดหมี่ที่นอนทิ่มหน้าลงกับเตียง

“อาบน้ำ..”

“ม่ายยยยยยย..”

นอกจากฉันจะได้เลขาที่ดูเหมือนไม่สมประกอบแต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันน่าจะรู้อยู่แก่ใจสักนิดนะว่ามัดหมี่ขี้เกียจแค่ไหนเวลาจะอาบน้ำ ฉันไม่รอช้าเดินดุ่มๆไปที่เตียงก่อนทำการคร่อมตัวมัดหมี่ไว้จากด้านหลัง

“อาบน้ำ..”

“อือออ..ออกไปนะ..”

ยิ่งสั่งก็เหมือนไม่ได้สั่งฉันไม่รอช้าช้อนมือเข้าไปที่ใต้ท้องผอมแห้ง นั่นก่อนออกแรงยกตัวนิดหน่อยมัดหมี่ก็ตัวลอยออกจากเตียง ฉันไม่รอช้าที่จะแบกคนขี้เกียจขึ้นบ่าแล้วทำการจับทุ่มลงอ่างทันที

“กริ๊ดดดด..ปล่อยฉันนน..ตู้มๆๆ”

“อาบน้ำ!!!”

มัดหมี่กรีดร้องหวีดว้ายอย่างบ้าบอ จนฉันอดมีน้ำโหไม่ไหวจัดการถลกเสื้อมัดหมี่ขึ้นเหนือหัวในทันที

“กริ๊ดดด..อื้ออออ..”

ฉันรีบดึงเสื้อออกแล้วจัดการเหวี่ยงลงกับพื้นห้องน้ำตามด้วยการปลดตะข้อเสื้อในของคนบ้าได้ก็โยนทิ้งตามด้วยทุกๆ อย่างที่อยู่บนตัวมัดหมี่ก็โดนเขวี้ยงทิ้งหมด ตอนนี้มัดหมี่กำลังล่อนจ้อนอยู่ในอ่างน้ำอุ่นที่สามารถมองเห็นทุกอย่างทะลุผ่านได้สบายๆ

“ซ่าๆๆ..ออกไปเลยนะ..”

“ก็ได้...” ลุกตัวยืนขึ้นก่อนจะชูมือขึ้นเหนือหัวช้าๆแล้วหันหลังเดินออก

“..”

กำลังก้าวเท้าออกมาได้แค่สองก้าวฉันก็ทำการหมุนตัวกลับไปหาคนดื้อทันที ก่อนจะเริ่มเปิดฉากสงครามอีกครั้งด้วยการขยี้กลีบปากเล็กๆ นั่นอย่างเอาแต่ใจตามด้วยการกอดรัดเอวบางนั่นไว้จนแน่นก่อนจะเริ่มการปลุกเร้าอย่างช้าๆ ตามด้วยการสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวตวัดดูดดึงลิ้นเล็กๆ ที่ดิ้นหนีคลุกคลักไปมาอย่างมึนงง

“อื๋ออออออ..อือๆๆ”

“อื้อ..จ๊วบ..จุ๊บๆๆ..”

“อื้อๆๆ..ตุ๊บๆๆๆ”

กำปั้นเล็กๆนั่นทุบลงแผ่นหลังของฉันอย่างหมดแรงก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นการขยุ้มเสื้อฉันไว้แทนซะงั้น

“อื้อ..อืม..จุ๊บ..ฮ่า..”

“แฮ่กๆ ..”

“ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะคะ..คุณวิมล..”

“...กริ๊ดดดดดด”

สิ่งที่ฉันได้รับหลังจากออกมาจากห้องน้ำคือรอยข่วนยาวที่แก้มเป็นทาง พร้อมกับรอยประทับเป็นรูปห้านิ้วที่แก้มอีกข้างเป็นของตอบแทน

“แสบ..เอาเรื่องนี่..มัดหมี่”

ลูบแก้มตัวเองปอยๆระหว่างออกมานั่งอ่านข่าวในเฟสไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาสะดุดตาเข้ากับแชทที่เด้งเข้ามาของปอมเปย์

*ยู*

*อืม*

*กูมีเรื่องให้มึงช่วยหน่อย*

*ว่า*

*ช่วยสืบเรื่องหมูตุ๋นให้กูหน่อย*

*เพราะ?*

*กูขอร้องมึงช่วยกูหน่อยกูมีเรื่องต้องสะสางว่ะ*

*อืม*

*อืม??แค่เนี๊ยตอบอะไรหน่อยสิโว้ยยยยย*

“ปิ๊บ..เรื่องอะไร?? ที่ต้องสะสาง”

ปิดมือถือตัวเองลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินไปยืนมองดูวิวที่กระจกใสหน้าระเบียง

“เรื่องสะสาง..ของผู้หญิงคนนั้นน่ะหรอ”

ถึงจะเคยได้ยินเสียงบ่นเรื่องผู้หญิงชื่อหมูอะไรสักอย่างที่ปอมเปย์บ่นถามตลอดเวลาตั้งแต่เด็กจนโต ป่านนี้ยังไม่ได้เวลาไปหาอีกหรอถึงต้องให้ฉันช่วย

“ไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก..”

“แอ๊ดดด..”

“..อาบเสร็จแล้วหรอ..แผลเป็นไงบ้าง”

“เจ็บค่ะ..”มีแค่น้ำเสียงที่สลดลงเล็กน้อยตามด้วยท่าทางเดินกะเผลกของมัดหมี่ที่ค่อยๆ เดินย่องออกจากห้องน้ำก่อนจะมาทรุดตัวลงอีกครั้ง ฉันรีบวิ่งเข้าไปอ้าแขนรับตัวได้ทันก่อนจะอุ้มไปวางขึ้นเตียง

“ทำไมถึงชอบซุ่มซ่าม..”

“อึก..คุณ..มันเผด็จการ”

“เผด็จการ? ..ตรงไหน..”

“เฮือก..ยะ..อย่าเข้ามานะ”

ดันตัวมัดหมี่เอนลงกับเตียงอย่างว่าง่ายก่อนจะยันแขนขึ้นคร่อมไว้ทันที

“ไหน..ฉันเผด็จการตรงไหน”

“คุณ..มันบ้า..บ้าๆๆ”

“หมับ!! ..” คว้าข้อมือเล็กๆ ทั้งสองมารวบไว้ก่อนจะยกขึ้นมากดเหนือหัวไว้ทันที

“เฮือก..”

“ฉันเคยเตือนเธอแล้วเรื่องการพูดกับฉัน..ห้ามเถียง..”

“คุณมัน..ร้าย..ทั้งๆที่หน้าตาออกจะ..”

“ออกจะ..??อะไร”

“หน้าตาดี!!..”

“..งั้นหรอ..อื้มมม”

“กริ๊ดดด..อย่าจูบฉันนะ..อื๋ออออ”

ประทับจูบลงไปช้าๆเพียงแค่แตะชั่ววูบก่อนผละตัวออกจากมัดหมี่ด้วยท่าทีปนเสียดาย

“ฉัน..ไม่ชอบคนขี้โวยวาย..”

“อึก..คุณมันบ้า..เผด็จการ..พลัวะ..”

ได้ยินแค่เสียงหมอนที่ถูกฟาดอัดใส่ประตูห้องน้ำตามหลังมาติดๆ

“เผ็ดจการหรอ...ไม่น่าใช่หรอกมั้ง”

อย่างที่เคยบอกไปว่าฉันเป็นพวกนิสัยแปลกๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือการต่อล้อต่อเถียงกับคนที่คุยด้วยไม่รู้จบมันน่ารำคาญจะตายชัก

“ถ้าเธออยากให้ฉันร้าย..ก็ได้”

รุ่งเช้าตื่นมาพร้อมกับร่างที่ไม่มีตัวตนของมัดหมี่ มีเพียงรอยยับยู่ยี่ของผ้าปูเตียงเท่านั่นที่เหลืออยู่

“ไปไหน..หาวว..อือ”

ยันตัวลงจากเตียงก่อนจะเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองเพื่อลงไปข้างล่างต่อ

เมื่อลงมาถึงข้างล่างสิ่งที่เจอกับเป็นยูมิคนเดียวที่นั่งไขว้ห้างสบายใจเฉิ่มคนเดียวกลางบ้านไร้ซึ่งวี่แววของมัดหมี่

“ยูเห็นผู้หญิงคนเมื่อวานที่มากับพี่ไหม?”

“คนไหน?..”

“ก็คนที่พี่แบกกลับมานั่นไง”

“เห็นสิ..เห็นกำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ทางโน้นน่ะ”

“อืม”ครางรับในลำคอเบาๆก่อนจะเดินเอื่อยออกไปที่หน้าประตูพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ จนกระทั่งเจอเข้ากันคนตัวแคระที่วิ่งยิกๆ ไปมารอบสวนตรงปีกซ้าย

“อืม..”

เพ็งสายตามองไปยังมัดหมี่อย่างตั้งอกตั้งใจดู อกอึ๋มเด้งกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงวิ่งไปมาพร้อมด้วยหยาดเหงื่อใสที่ไหลหยดย้อยลงตามต้นคอ

“อึก...”ลอบกลืนน้ำลายด้วยความเผลอตัว ก่อนจะเดินเข้าจากด้านหลังมัดหมี่แล้วตวัดแขนตัวเองดึงเข้ามากอดเบาๆ

“ว้าย!!...คะ..คุณ”

“ออกกำลัง..ตอนเช้าเหรอคุณ”

“ปะ..ปล่อยฉันนะ..อือออออออ”

“แผลล่ะ...”

“หะ..หายแล้ว..ปล่อยฉันนะ..อือออ”

“โกหก...พรึ่บ”

“กริ๊ดดดดดดด”ฉันรวบคนโกหกขึ้นบ่าก่อนจะออกแรงเดินก้าวขาฉับๆไปในตัวบ้านคืน

“กริ๊ดด..ปล่อยฉันนะไอ้คนเผด็จการ”

“พี่ยู??”ยูมิที่ดูจะมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรเพิ่ม

“ไม่มีอะไร..ไปกินข้าวเถอะ”

“อืม”

เดินดุ่มๆขึ้นชั้นบนไม่รอช้าจัดการพาคนดื้อด้านลงอ่างก่อนปิดประตูห้องน้ำดังปึง

“ปังๆๆ..ปล่อยฉันออกไปนะ..ปังๆๆ”

“อาบน้ำ!! ..”

“ก็ได้..ชิ”

แล้วเสียงบ่นก็เงียบไป ฉันถึงได้ผละตัวจากหน้าประตูห้องน้ำแล้วนั่งเฝ้าที่เตียงนอนแทน

“ดื้อด้านชะมัด..คนบ้าอะไรเนี่ย”

ราว20นาทีมัดหมี่ก็โผล่หัวออกมาจากห้องน้ำ

“ขอผ้าหน่อยสิ...”

“ผ้า??..อ่อ..เอานี่”ลุกจากเตียงเพื่อไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมายื่นให้ แต่ฉันก็ทำฟอร์มไปงั้นพอสบโอกาสเหมาะก็ดึงข้อมือบางเข้าหาตัวจนกระทั่งเซลงด้วยกันกับพื้น

“กริ๊ดดดดด..ตุ๊บ..อือ..เจ็บ..”

“ตัวเบาไปนะ...”

“กริ๊ดดดด..เพี๊ยะๆๆ”ฝ่ามือบางระรัวตบกลางอกฉันจนเจ็บแสบไปหมด ฉันทำได้แค่เงยหน้ามาจ้องเขม็งใส่เบาๆจนมัดหมี่ชะงักมือหยุด

“จะลุกไหม?..”

“...อือ”

มัดหมี่ผลุบตาหลบหนีฉันในทันทีก่อนที่แก้มสีเข้มจะขึ้นสีฝาดเล็กน้อย พร้อมเสียงบ่นที่ดังงึมงำในลำคอ

ฉันอดไม่ได้ที่จะแกล้งมัดหมี่อีกครั้งด้วยการกดตัวมัดหมี่ลงมาจนเราทั้งคู่ตัวแนบสนิทติดกันเป็นกาวเหนียว เสียงหัวใจที่เต้นตุ๊บๆในอกของมัดหมี่ดังทะลุผ่านออกมาจนฉันรู้สึกได้ แถมเนื้อตัวที่เนียนละเอียดตอนนี้กำลังขึ้นสีฝาดไปหมด จนฉันเผลอทำสายตาหื่นกามส่งมาด้วยการไล่ตรวจตาดูตั้งแต่หัวจรดก้น

“ยะ..อย่ามองนะ”

“ไม่เล็กไม่ใหญ่..กำลังดีเลยนี่”

มัดหมี่เหมือนจะรู้สึกไม่พอใจก็เลยหยิกต้นแขนฉันอย่างจังบิดจนเนื้อฉันแดงแจ๋

“กึดดด..ปล่อยนะไอ้คนบ้า”

“อึก..”เหมือนว่าฉันจะสติหลุดไปชั่วครู่ พอตั้งสติได้เท่านั้นก็จัดการรวบมัดหมี่ไปโยนลงกับเตียงจนกระเด้ง

“กริ๊ด..อือ”

“ชอบแรงๆก็ไม่บอกนะ..”

“กริ๊ดดดดดด..ผลัวะ..อย่าเข้ามานะ..ช่วยด้วยยยยยย”

ยืนตัวตรงจ้องมองเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อมัดหมี่ในทันที หลังจากที่โดนเล่นงานมาเมื่อกี้

“ไหนเธอบอกว่าเป็นคนดีไง..”

“กริ๊ดดดด..ผลัวะอย่าเข้ามานะ”

“จะหนีไปไหนซะล่ะ..”ทิ้งเข่าลงกับพื้นเตียงระหว่างย่ำไปหามัดหมี่ที่ดีดดิ้นจะเป็นจะตายจนชิดกับกำแพงหัวเตียง

“จนมุมแล้วนะ”

“ปล่อยฉันไปเถอะค่ะคุณยู...”

“คงไม่ได้หรอก”

สิ้นคำพูดฉันดึงข้อเท้าบางนั่นมาประชิดตัวก่อนจะยกแขนมัดหมี่ชูเหนือหัวแล้วกดตรึงกับเตียงจนขยับไม่ได้

“ปล่อยนะ..ไอ้คนบ้าคนผีทะเล..ไอ้เผด็จการ”

“เหรอ..ฉันเนี่ยนะร้าย..หึ”

“ใช่...”

“เธอนี่มันแสบชะมัด”

“กะ..กิ..อุ๊บ..อือออออ..”

“อื้มมม..จ๊วบบบ..จุ๊บ”

ประทับจูบดิบๆใส่ลงไปแทนอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น ก่อนจะถอนออกมาช้าๆจนสายตาของฉันประสานเข้ากับมัดหมี่ที่นอนน้ำตาคลอหน่วยไปหมด

“ขอ..โทษ”

“ฮึก..ฮือ..ปล่อยฉันไปนะ”

จ้องมองริมฝีปากที่สั่นระริกเล็กน้อยที่เริ่มเม้มเข้าหากัน ก่อนช้อนสายตาขึ้นมาจ้องประสานกับมัดหมี่ด้วยอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆอย่างไม่สงบสุข

‘ทำไม...ฉันถึงกลายเป็นแบบนี้’

“ขอโทษ..ฮึบ..ไปแต่งตัวเถอะ”ปล่อยมือตัวเองออกจากการเกาะกุมข้อมือบางนั่นไว้ เพื่อที่จะยันตัวเองมานั่งหลบที่ขอบเตียง ได้ยินเพียงเสียงสะอื้นของมัดหมี่ตามด้วยแรงกดของเตียงที่ยุบลง ก่อนที่เสียงกระแทกประตูห้องน้ำจะดังมาตามหลัง

“เฮ้ออออ..ให้ตายเถอะ..เป็นอะไรของฉันอีกล่ะเนี่ย”

ลูบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะยืดตัวลุกจากเตียงเพื่อไปเฝ้าหน้าประตูห้องน้ำ

“ก๊อกๆ..หมี่..ขอโทษที่ฉันทำอะไรแบบนั้นลงไป”

“..”

“ขอโทษ..”

“..คะ..คุณมัน..เผด็จการ!!”

“อ่า..ฉันผิดเอง...พอใจไหม”ยกมือขึ้นมากับตัวเองแสดงเจตจำนงที่ยกธงขาว

“คุณมัน..ลามก”

“อืม”

“..วิตถาร..โรคจิต”

“อืม..”ครางตอบลำในลำคอเบาๆตามที่มัดหมี่ตะโกนใส่

“เจอกันข้างล่างตอน11.30ฉันจะพาคุณไปบริษัท”

พูดจบฉันก็เดินลงไปข้างล่างทันทีอย่างไม่รีรอ

‘ฉันนี่มัน..บ้าชะมัดรู้ทั้งรู้ว่าเจ้าตัวเจ็บแต่ก็ยังจะดื้อดึงพาไปด้วยอีก’

“ฉันไม่ได้ตั้งใจอคติกับเธอหรอกนะมัด...”ฉันยังไม่เข้าตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไรกันแน่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่แน่อาจจะต้องไปโรงพยาบาลสักหน่อยแล้วล่ะมั้ง

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด