บทที่ 4 วันพักผ่อนก่อนสอบ
บทที่ 4 วันพักผ่อนก่อนสอบ
3 วันต่อมา หลังจากซาโดได้พูดคุยกับคุณแม่เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างเคลียร์ลงตัว คุณแม่อนุญาต ไม่ขัดขวาง พร้อมทั้งสนับสนุนซาโด ให้ทำตามความฝันให้สำเร็จ
ครอบครัวของซาโด ถือว่าเป็นครอบครัวที่ดีมากๆ เลยทีเดียว การที่สนับสนุนลูกทำในสิ่งที่รักและเกิดประโยชน์ เป็นสิ่งที่ครอบครัวต้องสนับสนุนแน่นอนอยู่แล้ว ในช่วงแรกคุณแม่อาจไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้
หลังจากได้พูดคุยกับคุณพ่อก็ยังไม่เข้าใจมากนัก แต่ก็เชื่อใจคุณพ่อ เพราะว่า คุณพ่อคงชั่งน้ำหนักความคิดนี้ได้ดีแล้ว
“สวัสดีครับพ่อ” ซาโดหยิบโทรศัพท์มือถือ โทรหาพ่อของเขา วันนี้เป็นวันหยุดของพ่อซาโดพอดี
“ว่าไงลูก โทรมาแต่เช้าเลย”
“ผมกำลังจะไปสอบเข้าค่ายฝึกนักกีฬาอาชีพนะ คุณพ่อมีอะไรแนะนำผมหรือเปล่า? ทริกอะไรสักเล็กๆน้อยๆ”
ฟรู๊ดดดดดดดดดดดด !! เสียงพ่นน้ำดังออกมาจากโทรศัพท์
“คุณพ่อเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ซาโดถามต่อ
“ไม่มีอะไรลูก พ่อแค่สำลักกาแฟน่ะ” อันที่จริงแล้ว คุณพ่อของซาโดให้คำอธิบายไม่ถูก เพราะตัวของเขาเองเล่นเกมไม่เป็น”
“สู้ๆนะลูก หัวหน้าพ่อโทรมา แค่นี้ก่อนนะ”
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด !!! เสียงโทรศัพท์ โดนตัดสายไปดื้อๆ ซาโดจึงไม่โทรไปซ้ำรอบ 2 เพราะเขาคิดว่าพ่อของเขาคงทำงานอยู่ ไม่ว่างคุย เขาจึงรีบเก็บโทรศัพท์แล้วให้แม่ไปส่งที่ บขส.
เมื่อวันก่อนแม่ได้จองตั๋วรถตู้ไว้ให้ซาโดเรียบร้อยแล้ว เพราะค่ายฝึกนักกีฬาอาชีพอยู่ไกลจากบ้านถึง 440 กิโลเมตร ต้องเดินทางข้ามไปถึง 4 จังหวัด แม่ของซาโดจึงไปส่งด้วยตนเองไม่ได้ หลังจากที่แม่ของซาโดมาส่งที่ บ.ข.ส. เสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้ง 2 ก็กล่าวอำลากัน จากนั้นซาโดจึงขึ้นรถตู้ เพื่อนั่งรอเวลาที่รถตู้จะออก
ตื้อ ดึง !! เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของซาโดดังขึ้น เมื่อเปิดข้อความออกมาดู เป็นโทโกะที่ส่งข้อความมาหา
“แม่โทรมาบอกว่าแกจะไปสอบเข้าค่ายฝึกนักกีฬาอาชีพหรอ?” โทโกะใช้คำเรียกซาโด ว่า แก
“ใช่ แล้วพี่หละ เรียนเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ตอนนี้พี่ไม่ได้เรียนแล้ว พี่ออกมาทำงานซ่อมคอมพิวเตอร์แทน รายได้ดีกว่าเรียนจบ ป.ตรีอีกนะ”
“ผมก็ไม่ชอบการเรียนเหมือนกัน แม่ก็บังคับผมเรียนอยู่นั่น จนตอนนี้แม่ใจอ่อนแล้ว”
“ในเมื่อแกไม่ชอบเรียน ก็ตั้งใจทำสิ่งที่ชอบให้ดี อย่าให้แม่ผิดหวัง และอย่าทำให้เวลามันสูญเปล่า”
“ครับ ว่าแต่พ่อเล่นเกมเก่งมาก พี่รู้หรือยัง ผมว่าคงอยู่ในระดับ เอิ่มมม ประมาณเด็กในค่ายฝึกเลยหละ” เมื่อโทโกะอ่านข้อความนี้เข้า จึงอดหัวเราะไม่ได้ พร้อมกับคิดในใจไปด้วยว่า ถ้าหากว่าฉันเอาจริงละก็นะ เดี๋ยวแกจะไม่เชื่อว่าพ่อเล่น ฮ่าๆ
“ใช่ๆ พ่อเก่งมาก พี่ไปซ่อมคอมพิวเตอร์ก่อนหละ ไว้ค่อยคุยกันใหม่” โทโกะตัดจบการสนทนาไปแบบดื้อๆเหมือนพ่อเช่นกัน เพราะเธอกลัวความลับนี้จะหลุดออกไป ส่วนตัวของซาโดก็ไม่ได้ค้างคาใจอะไรเช่นกัน
7 ชั่วโมงผ่านไป กว่ารถตู้จะมาถึงที่ บขส.ก็ช่วงเย็นแล้ว ซาโดรีบลงจากรถตู้ ซื้อของกินจุกจิกตามร้านขายของชำข้างทางใส่กระเป๋า จากนั้นเขาเดินหาที่พักราคาถูกในละแวกนั้น และมีคอมพิวเตอร์ให้ใช้งานภายในห้องพักด้วย เดินไปเดินมาสักครู่หนึ่ง ก็เจอบ้านพักที่ซาโดต้องการ เขาจึงเดินเข้าไปสอบถามกับพนักงาน ญ หน้าเค้าเตอร์
แต๊ก แต๊ก แต๊ก !!! เสียงกดคีย์บอร์ดดังขึ้นจากพนักงานหญิงหน้าเค้าเตอร์ จังหวะการกดแป้นพิมพ์ และ การบังคับควบคุมเมาส์ของผู้หญิงคนนี้ จากการคาดเดาของซาโด ดูเหมือนจะมีประสบการณ์พอสมควร
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีห้องพักเหลืออยู่อีกหรือเปล่า?”
“สักครู่ นั่งก่อนสิ” เสียงหญิงสาวตอบกลับโดยไม่ชะเง้อหน้ามามองแม้แต่นิดเดียว สายตาและสมาธิของเธอ กำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า
ซาโดเดินอ้อมไปยังหลังเค้าเตอร์ ยืนอยู่ด้านหลังของหญิงสาว โดยที่หญิงสาวคนนั้นไม่รู้ตัวแม้แต่นิดเดียวว่าในตอนนี้ ซาโดได้ยืนดูเธอกำลังเล่นเกมอยู่
“ใจเย็นๆครับพี่ เลือดพี่ส้มแล้วนะ” เลือดสีส้ม คือเลือดที่อยู่ในระดับ 11-20% ซึ่งก็คือประมาณ 1 ใน 5 ของค่าเลือดทั้งหมด
“เด็กน้อยช่วยเงียบๆหน่อย พี่สาวกำลังใช้สมาธิ”
“ครับ”
การต่อสู้ของพี่สาวกำลังดำเนินต่อไป พี่สาวคนนี้เลือกเล่นอาชีพ ช่างไม้ ซึ่งเป็นอาชีพที่มีพลังป้องกันสูง พลังโจมตีอยู่ในระดับกลางๆ ตัวละครช่างไม้ เมื่อเปลี่ยนอาชีพรอบที่ 2 จะได้รถเข็นไม้คันหนึ่งมาไว้ด้านหลัง รถเข็นไม้อันนี้ไม่ได้มีไว้เท่ๆเท่านั้น มันสามารถนำมาจู่โจมคู่ต่อสู้ได้ด้วย
ค่า HP ของหญิงสาวเริ่มลดลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเหลือเพียง 6% แล้ว ซาโดที่ยืนดูอยู่เงียบๆด้านหลังเริ่มกลั้นคำพูดไว้ไม่ไหว เพราะพี่สาวคนนี้ เหมือนจะมีประสบการณ์ในการเล่นมานาน แต่ว่าพอถึงช่วงเวลาสำคัญ มือของเธอกับไม่สามารถบังคับได้ลื่นไหล เหมือนกับช่วงแรกๆที่ซาโดยืนอยู่หน้าเค้าเตอร์
อันธพาลอีกฝั่งวิ่งเข้าจู่โจมมาแล้ว หมายที่จะปลิดชีพในการโจมตีครั้งเดียว บาทาข้างถนนเพิ่มความไว เขากระโดดเข้ามาแล้ว ซาโดดูออกทันที หลังจากนี้เขาต้องใช้สกิลเรียกพวกอย่างแน่นอน
“ใช้สกิลแยกส่วน” เสียงหนึ่งดังเข้ามาข้างหู หญิงสาวที่ตัดสินใจในการใช้สกิลไม่ถูก รีบกดสกิลแยกส่วนตามที่ซาโดบอกทันที รถเข็นไม้แยกชิ้นออกไปเป็น 5 ส่วน เข้ากระแทกกับพวกพ้องที่แยกออกมาอย่างทันท่วงที อีกฝั่งใช้สกิลเรียกพวกจริงๆด้วย แต่การเรียกพวกของอีกฝั่ง เขาเรียกมันมาได้แค่ 3 ตัว เพราะขีดจำกัดทางความสามารถและความเร็วมือที่ไม่ถึง เขาอาจจะฝืนเรียกได้ถึง 4 ตัว แต่เขาจะไม่สามารถบังคับควบคุมมันเข้าจู่โจมได้มีประสิทธิภาพ มากกว่า 3 ตัว ที่ตัวเองบังคับถนัดอย่างแน่นอน
“ม้วนกลิ้งออกข้าง” ช่างไม้ม้วนกลิ้งออกข้างจริงๆ แต่คนละทางกับที่ซาโดบอก
“ซ้ายๆ ไม่ใช่ขวา” ไม่ทันการ ขวดแก้วลอยมาแล้ว อันธพาลพุ่งเข้ามาแล้วด้วย เข่าพิฆาตลอยมาอย่างสง่างามตามขวดแก้วมาติดๆ
ซาโดทนดูไม่ไหว เขาจึงเข้าแย่งการบังคับควบคุมในทันที มือซ้ายปาดคีย์บอร์ด 2 ครั้ง เม้าในมือขวาสไลด์ลง ตัวละครช่างไม้ สไลด์หลบขวดแก้ว และใช้รถเข็นเข้าปะทะกับเข่าพิฆาตแทน
แม้จะเป็นเข่า แต่เป็นเข่ากับรถไม้ ผลของมันทำให้รถไม้สั่นสะเทือน อันธพาลก็กระเด็นถอยไป 2 ช่องตัว ด้วยรถเข็นที่ติดอยู่กับตัวช่างไม้ เมื่อรถเข็นสั่นสะเทือนจึงส่งผลไปยังช่างไม้เล็กน้อย
หญิงสาวที่นั่งอยู่หน้าเค้าเตอร์รีบออกจากเก้าอี้ให้ซาโดนั่งเล่นแทน แต่จังหวะนี้ซาโดไม่มีเวลามานั่งแล้ว เพราะว่าค่า HP เหลืออยู่ 4% ส่วนอีกฝั่งเหลือ 14% ซึ่งต่างกันเยอะเป็นอย่างมาก ซาโดบังคับช่างไม้บุกกลับโดยไม่สนใจ HP ที่เหลืออยู่
ขวานไม้ในมือสะบัด คลื่นขวานผ่าพสุธา ถูกใช้งานออกมา พลังทำลายจากขวานไม้พุ่งเข้าจู่โจมแบบเรียดไปกับพื้นดิน เมื่อถึงตัวเป้าหมายมันจึงดิ่งเข้าใส่
อันธพาลก็รอจังหวะที่มันกำลังจะดิ่งขึ้นมาเพื่อหลบหนี แต่คลื่นขวานผ่าพสุธาดอกนี้กับหยุดลงดื้อๆ เพราะซาโดหยุดการใช้งานมันกลางคัน แต่อันธพาลฝีมือเขาไม่ได้เก่งกาจและคู่ต่อสู้ที่เขาเจอช่วงต้นเกมก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้น เขากระโดดหลบไปในจังหวะที่ซาโดหยุดสกิลพอดิบพอดี
จากนั้นเมื่อเห็นว่าคลื่นขวานไม่โผล่ขึ้นมาจากผืนดิน เขาจึงชะงักเล็กน้อย และสิ่งที่ตามมาติดๆหลังจากยกเลิกการใช้ คลื่นขวานผ่าพสุธา ก็คือ สว่านไม้เสียบประจาน ท่าใหญ่เลเวล 60 ของช่างไม้ ที่มีความรวดเร็ว รุนแรง และล็อคเป้าหมายที่โดนเสียบประจานได้ 2 วินาที
การที่จะซ่อนสกิลไว้ได้แบบแนบเนียนต้องมีความเร็วมือ ทักษะในระดับสูง และความแนบเนียนในการออกท่าของตัวละคร หากเราออกสกิลแบบสง่าผ่าเผย คู่ต่อสู้ที่มีประสบการณ์ในการต่อสู้หน่อย จะรู้ทันทีว่าคุณจะเปิดใช้งานสกิลใด
ซึ่งตรงจุดนี้ คือ จุดเด่นของซาโด การใช้คลื่นขวานผ่าพสุธา เพื่อหลอกล่อให้อันธพาลตายใจ และ เผยไม้เด็ดท่าใหญ่เลเวล 60 ในช่วงเวลาที่ยกเลิกสกิลอย่างพอดิบพอดี เท่านี้อันธพาลก็โดนดาเมจของสกิลนี้ไปแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย
สว่านไม้เสียบขึ้นทะลุลำตัวของอันธพาล เลือดจากหน้าท้องสาดกระเด็นเต็มหน้าจอของผู้ควบคุมอันธพาล และยังไม่จบเพียงเท่านี้ ระหว่างที่สว่านไม้เสียบร่างของอันธพาลอยู่นั้น อันธพาลจะไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายไปไหนมาไหนได้ 2 วินาที ซึ่งก็สบโอกาสที่ ช่างไม้ จะทำการโจมตีต่อ
ซาโดบังคับช่างไม้ กระโดดขึ้นไปยังตำแหน่งที่อันธพาลโดนเสียบประจาน จากนั้นเขาหมุนตัวและใช้ รถไม้กระแทกใส่อันธพาล ทำให้ตัวอันธพาลลอยขึ้นฟ้าด้วยความเร็วสูง
ความสามารถและฝีมือของอันธพาลที่มีความต่างชั้นกับซาโดมากนั้น เมื่อโดนทำให้ตัวลอย ก็ไม่สามารถขัดขืนอะไรได้มากนัก HP จาก 14% ที่เหลืออยู่ ลดฮวบฮาบลงอย่างรวดเร็ว
สุดท้ายฉากจบ โดนปิดเกมส์ไปด้วยสกิล ขวานไม้หวนกลับ อันธพาลจบชีวิตกลางอากาศ บนหน้าจอของหญิงสาวขึ้นตัวอักษร K I N G OF A R E N A ทันที
“ฝีมือเธอเก่งกาจเป็นอย่างมาก เมื่อเข้าสู่ช่วงเลือดแดง” บนหน้าจอปรากฏข้อความจากคู่ต่อสู้เมื่อสักครู่ทันที
“ขอบใจมากเจ้าหนู” หญิงสาวหน้าเค้าเตอร์กล่าวขึ้น
“ครับ ว่าแต่ผมต้องการห้องพัก 1 ห้อง”
“ได้ๆ ฉันลดค่าที่พักให้เธอ 50% เป็นค่าน้ำใจ ดูจากฝีมือแล้ว เธอคงมาสอบเข้าค่ายฝึกนักกีฬาอาชีพใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“สู้ๆนะ ปีนี้ได้ข่าวมาว่า มีแต่คนเก่งกาจมากมายมาสอบเข้า”
“ขอบคุณสำหรับค่าห้องด้วยครับ”
เมื่อซาโดได้รับคีย์การ์ดและกุญแจห้อง เขาจึงขึ้นบันไดไปยังชั้น 2 เพื่อเข้าไปที่พักของตนเองทันที ทางฝั่งด้านล่าง หญิงสาวหน้าเค้าเตอร์ได้กดเบอร์โทรศัพท์โทรหาคนคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว
“ฮัลโหลว่างคุยไหม?” หญิงสาวหน้าเค้าเตอร์ถามคนในสาย
“ว่างค่ะ ?”
“พอดีฉันเจอเด็กอายุประมาณ 16 ฝีมือดีมากๆเลยหละ”
“อายุ 16 หรอ ยังเด็กเกินไปไหม?” คนในสายออกท่าทีลังเล
“ต้องการทดสอบฝีมือเขาปะหละ?”
“ตอนไหน?”
“ตอนนี้สิ เดี๋ยวฉันเรียกเขาลงมาให้”
“บ้า เธอจะไปรบกวนเวลาพักผ่อนเขางั้นหรือ?”
“เหอะน่า เธออะว่างหรือเปล่า? ฉันลดค่าห้องไปให้เขาตั้ง 50% แล้วนะ เขาต้องเล่นแน่ๆ อีกอย่างดูท่า เขาคงชอบเกมนี้มากๆ ในระหว่างที่ฉันกำลังต่อสู้อยู่ สายตาของเขาดูคลั่งไคล้เกมนี้มากๆเลยหละ เหมือนจะแย่งฉันเล่นได้ตลอดเวลา แล้วเขาก็แย่งฉันจริงๆ ฮ่าๆ”
“ตกลงๆ เธอไปเรียกเขามาสิ ฉันจะรอเขาอยู่ที่ห้อง RR”
“ได้ๆ เธอรอแปปนะ”
พี่สาวหน้าเค้าเตอร์ ไม่รอช้า เขาเดินขึ้นไปบนห้องพักของซาโดทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!
“สักครู่ครับ” เสียงตะโกนดังออกมาจากในห้อง เมื่อเปิดประตูออกมา ซาโดก็เห็นพี่สาวคนนี้ ยืนรออยู่หน้าประตูห้อง พี่สาวชะเง้อคอเข้ามาในห้อง เห็นเกม THE KILLER ARENA เปิดอยู่ สิ่งของต่างๆที่ซาโดนำมาด้วย เช่นเป้ และกระเป๋าลาก 1 ใบ ถูกเก็บเข้าที่เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ได้ถูกวางทิ้งไว้บนเตียง และรีบวิ่งไปเล่นเกมอย่างที่ตนคิด “ใช้ได้นี่ๆ” พี่สาวคิดในใจ
“ว่างอยู่ใช่ไหม ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วยหน่อย”
“ว่างอยู่ครับ ว่าแต่ผมจะช่วยอะไรพี่สาวได้”
“หลังจากที่เธอแข่งให้ฉันแล้วชนะเมื่อครู่นี้ ก็มีเพื่อนฉันอีกคนมาท้าฉันแข่ง ฉันก็เลยอยากให้เธอช่วยเล่นอีกสักรอบ”
“จะดีหรอครับ แล้วถ้าคราวหลังผมไม่อยู่ พี่จะให้ใครเล่นแทนกันหละ?”
“เรื่องนั้นค่อยว่ากัน”
“ก็ได้ครับ เห็นแก่พี่ที่ลดค่าห้องให้ผม 50% ผมจะเล่นสุดความสามารถเลย”
“ขอบใจมากเด็กน้อย งั้นลงมาด้านล่างสิ”
