บทที่30 คิดจะลงโทษกันด้วยสกิลท่าไม้ตายรึไง!?
บทที่30 คิดจะลงโทษกันด้วยสกิลท่าไม้ตายรึไง!?
“ถ้ามีแค่ตัวเดียวล่ะนะ”
“ไม่ๆๆ อย่าพูดอะไรเป็นลางแบบนั้นสิ!? เดี๋ยวก็เป็นจริงหรอก!”
ลิเลียตะโกนเสียงดัง
วงเวทย์เดิมปรากฏขึ้นอีกครั้งในที่ที่เกราะสีทองนั่นโผล่ออกมา
“เห็นมั้ย!? อย่าพูดแบบนั้นสิ!”
“...ไม่นี่ ไม่เห็นมีอะไรโผล่ออกมาเลย?”
อย่างที่เรย์นะพูด วงเวทย์นั้นพึ่งจะโผล่ออกมา
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ
“อืม พวกเรากลับไปข้างบนด้วยไอ้นี่ได้มั้ยนะ”
ไม่มีอะไรอย่างอื่นในห้องนี้ที่เปลี่ยนไปถึงแม้ว่าผมจะชนะบอสแล้ว
ไม่มีประตูที่ดูเหมือนทางออกเลยแม้แต่น้อย
“จ-จะไม่เป็นไรแน่เหรอ...?”
“ถ้าหากว่าไม่ไปก็อยู่ที่นี่ละกัน”
“ยกโทษให้ด้วยค้าบ!”
“ฉ-ฉันไปด้วย!”
คนทั้งสามรีบรุดออกไปจากห้องนี้
ทุกคนต่างพุ่งใส่วงเวทย์นี้ หลังจากถูกปกคลุมไปด้วยแสง พวกเราก็ได้เห็นที่ที่คุ้นเคย
“ชั้นแรกของดันเจี้ยน”
“....พวกเรากลับมาได้แล้วเหรอ?”
เรารอดแล้วว~ ทั้งสามคนกระโดดด้วยความดีใจ
หลังจากนั้นพวกเราก็ออกจากดันเจี้ยนและกลับไปี่ฐาน
และเพราะว่าหมอนี่เป็นพยานคนสำคัญ พวกเราจึงนำชายคนที่หลอกให้พวกเราติดกับกลับไปด้วย
ว่าไปแล้ว ตอนนี้ตรงส่วนบนของหัวเขานั้นโล้นไปแล้ว
เพราะฉะนั้นต่อจากนี้เราจะเรียกเขาว่าหัวโล้นละกัน
“หัวโล้น”
“ผมชื่อดิล!!”
เขาตะโกนออกมาว่า “ม่ายยย”
“อาจารย์คิดอะไรอยู่เนี่ย!”
“....อาจารย์?”
“เพราะว่าคุณคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้ไงล่ะ! เพราะฉะนั้นให้ผมได้เรียกคุณว่าอาจารย์เถอะ!”
นายโล้นอยู่ๆก็ทำตัวสุภาพและพูดแบบนั้นออกมา
“ขอปฏิเสธ”
“ทำไมกันล่ะ!?”
“ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้นนะ”
“อายุไม่ใช่เรื่องสำคัญครับ! ในเมืองนี้น่ะ คนที่แข็งแกร่งคือที่สุด! เพราะอย่างนั้นอาจารย์คือคนที่สุดยอดที่สุดในเมืองนี้ล่ะ! การที่จะได้เป็นลูกศิษย์ของคนแบบนี้ช่างเป็นพรจากสวรรค์จริงๆครับ! ไม่สิ ไอ้เรื่องโชคร้ายก่อนหน้านี้ถือว่าได้หายไปเลยล่ะ!”
เพราะอย่างนี้ไงผมเลยไม่อยากได้ลูกศิษย์
“จะว่าไป คุณอยู่แรงค์อะไรเหรอคุณดิล?”
“ยังเป็นนักดาบแรงค์B อยู่! อาชีพคือกลาดิเอเตอร์ของอาชีพขั้นสูง และเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในกิลด์”สงคราม“ด้วยนะ! ถึงจะเป็นกิลด์เล็กๆก็เถอะ!”
“เป็นลูกศิษย์ได้เลย”
“จริงเหรอ!?”
“แต่ว่าต้องเข้ากิลด์เขี้ยวมังกรนะ!”
“แน่นอน เข้า!”
เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อน
“ถ้างั้นตอนนี้ก็ช่วยส่งเอกสารขอออกให้กิลด์เดิมด้วยนะ!”
“เข้าใจล่ะ!”
และนายโล้นก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วสุดตัว
“ลิเลีย อย่าตัดสินให้คนอื่นเองสิ”
“ถ้าอย่างนี้จำนวนสมาชิกกิลด์ก็จะเพิ่มมาอีกหนึ่ง! อีกอย่างถ้าหากว่าเรามีนักดาบสองคนที่ได้เข้าร่วมศึกชิงถ้วยจ้าวแห่งดาบล่ะก็ มันต้องมีคนอยากจะเข้ากิลด์เราเพิ่มแน่ๆเลย! อ๊ะ~! ก่อนหน้านั้นก็ต้องไปรายงานการจัดการบอสมอนสเตอร์ให้สุดๆไปเลย! ฟุๆๆๆ... ในที่สุด หลังจากที่ผ่านมานาน ตอนนี้เขี้ยวมังกรก็จะได้เป็นแชมป์ในเมืองนี้อีกรอบแล้ว!”
ลิเลียไม่ถามอะไรเลยซักนิด
“ทะลวงนิ---”
“หยู๊ดดดดด!! คิดจะทำอะไรล่ะนั่น ลงโทษด้วยสกิลไม้ตายเหรอ!? แล้วอีกอย่าง นั่นมันสกิลจ้าวแห่งดาบไม่ใช่เหรอ!? ฉันตายแน่ๆเลยล่ะ!!”
เมื่อพวกเรามาถึงฐาน ผมก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน
“หมายความว่ายังไงที่ลูกสาวฉันจะไม่กลับมาจากดันเจี้ยนตลอดไปน่ะ!? แกทำอะไรลงไปใช่มั้ยไอ้สารเลว!?”
“ไม่ไม่ สาบานเลยก็ได้ ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่? แต่ว่าเหมือนจะมีคนในกลิด์ของฉันที่ดูเหมือนจะเห็นพวกนั้นโดนกับดักสลับที่ไป พึ่งจะเกิดนี่เอง และอีกอย่างนะ กับดักนั่นเป็นกับดักที่เลวร้ายที่สุดที่ไม่มีใครสามารถกลับมาได้ อันที่จริงแล้ว นักดาบแรงค์A ของกิลด์เราหลายคนก็ลองไปหลายรอบแล้ว แต่ว่าก็ไม่มีใครกลับมา ไม่แน่ว่าอาจจะมีบอสมอนสเตอร์รออยู่ก็ได้”
นั่นเป็นคุณลุงที่เป็นพ่อของลิเลีย หัวหน้ากิลด์แห่งนี้และหัวหน้ากิลด์ดาบทมิฬ โก...โก....โก... เอ่อ ผมจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร
“อย่ามาล้อเล่นกันนะโว้ย! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลิเลียล่ะก็-------ลิเลีย?”
คุณลุงที่รู้สึกตัวว่าพวกเรากลับมาแล้วทำตากลมโต
โกหันกลับมาและเบิกตากว้าง
“ท....ทำไมพวกนายถึงอยู่นี่กันได้...? ไม่ใช่ว่าพวกนายตายเพราะกับดักนั่นกันหมดแล้วเหรอ…!?”
อาจจะมีใครซักคนยืนยันว่าเราติดกับแล้วและรายงานกับเขา
“ใช่แล้วล่ะ! ขอบใจที่ทำให้พวกเราเกือบตายล่ะนะ แต่ว่าพวกเราก็กลับมาแล้วหลังจากที่จัดการบอสมอนสเตอร์ตัวนั้นได้!”
“ป-เป็นไปไม่ได้! ไม่ใช่ว่ามันคือเกราะมีชีวิตสีทองเหรอ...!”
“แน่นอนว่ามันคือเกราะสีทอง แถมยังเป็นจ้าวแห่งดาบด้วยล่ะ!”
“อะไรนะ..! ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกนายก็ไม่น่าจะจัด....”
“ใช่แล้วล่ะ! แต่ว่าอยากให้แกเห็นซะจริง! ตอนที่คุณอาเรลจัดการเจ้าเกราะจ้าวแห่งดาบนี่น่ะ!”
“ช-ชนะจ้าวแห่งดาบเหรอ..?”
โกตกใจและหันมามองที่ผม
เอาเถอะ ถึงผมจะใช้สกิลของจ้าวแห่งดาบได้ก็จริง แต่อันที่จริงแล้วมันก็เป็นแค่เวอร์ชั่นที่ลดคุณภาพลง
หรือว่ากันตามตรง ไม่ใช่แค่เรื่องนั้นแต่มันเป็นเพราะเจ้าเกราะนั่น
มันเป็นนักดาบที่แย่มากเพราะว่ามันขาดความเฉียบขาดและความเร็วในการตัดสินในการต่อสู้
อีกอย่าง มันดูออกง่ายมากตอนที่มันปล่อยทะลวงนิรันดร์ออกมา
“อีกอย่างนะ คนที่หลอกพวกเราไปติดกับน่ะอยู่รอดปลอดภัยแล้วก็ยอมรับแล้วด้วย! นายสั่งหมอนั่นด้วยการเอาเงินจำนวนมากมาล่อ! การพยายามฆ่าโดยหัวหน้ากิลด์ดาบทมิฬ! นี่ต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ๆเลยล่ะ! บางทีอาจจะทำให้นายมีปัญหาถ้าจะเข้าร่วมรอบสุดท้ายของศึกชิงถ้วยฯก็ได้นะเนี่ย!”
ลิเลียกอดอก
และสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่
“อ๊ะ! แต่ว่าฉันอยากจะเห็นนายแพ้ให้กับคุณอาเรลในสายตาคนเยอะๆล่ะนะ! ถ้านายเข้าร่วมไม่ได้ ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้สิ! ใช่แล้ว! ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องให้แน่ใจว่านายเข้าร่วมรอบสุดท้ายแล้วหลังจากนั้นฉันค่อยปล่อยข่าวนี้ออกไปละกัน!”
อย่างที่คิด เป็นผู้หญิงที่นิสัยเสียจริงๆ
◇ ◈ ◇
ที่กิลด์ดาบทมิฬ
“ไอ้พวกเด็กเปรต....”
โกแร็งที่กลับมาที่ฐานแล้วพูดออกมาในขณะที่กำลังเดินเข้าไปในห้องทำงาน
ผิวของเขาดูซีดเซียวราวกับคนตาย
“ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป.... ฉันจะ....”
เขาขบเคี้ยวฟันทำให้เกิดเสียงกรอกแกรกดังออกมา
ถ้าหากว่าเขาปล่อยไปเฉยๆล่ะก็ เขาก็จะเสียทั้งตำแหน่งและชื่อเสียงที่พยายามสร้างมาจนถึงตอนนี้
“..ไม่ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ใช่มั้ยละ ไร้อาชีพชนะเกราะมีชีวิตจ้าวแห่งดาบไม่ได้หรอก ถ้าหากว่าเราชนะศึกชิงถ้วยฯล่ะก็ บางทีอาจจะปกปิดเรื่องเอาไว้ก็ได้ ถึงพวกมันจะพยายามแฉก็เถอะ”
เขาพยายามให้กำลังใจตัวเอง แต่ว่าเขาไม่ได้ทำตัวเป็นนักดาบ เขาโกรธเพียงเพราะเขาไม่สามารถสู้กับเด็กคนนั้นได้
หลังจากนั้นเขาก็หันไปที่ประตูที่จะพาไปสู่ห้องข้างหลังที่ทำงานของเขา
โกแร็งเดินออกไป
เมื่อเขาเปิดประตู ก็พบกับดาบจำนวนมากเรียงกันอยู่
มันคือที่สะสมดาบที่เขาได้รวบรวมมาจากทั่วทั้งโลก
มีดาบมากมายหลายประเภทรวมไปถึงดาบเวทย์ด้วย
“...ใช่แล้ว....ฉันใช้นี่ .... ถึงจะต้องเสียชื่อเสียง แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นนักดาบระดับท็อป”
โกแร็งกัดฟันพึมพำ
สิ่งที่เขามองอยู่คือกล่อง กล่องสีดำที่มีรูปร่างภายนอกน่าดึงดูด
เมื่อเขาเปิดกล่องนั้นออก เขาก็ถูกดึงดูดด้วยอะไรบางอย่างข้างในนั้น และข้างในนั้นมันคือดาบ
[ใช้ข้าสิ]
ราวกับว่าดาบนั่นคุยกับเขา โกแร็งก็หยิบมันขึ้นมา
