ตอนที่แล้วข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 6 ตอนที่ 2
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 7 ตอนที่ 2

ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 7 ตอนที่ 1


ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 7 ตอนที่ 1

  

ตอนนั้นเองที่มารุเห็นว่าสมาชิกชมรมการแสดงทั้งสามคนหันไปมองที่คนดั้งแหมบ ราวกับว่าพวกเขานั้นตั้งใจฟังทุกคำพูดของเด็กหนุ่ม ใครจะไปคิดล่ะว่าเด็กคนหนึ่งจะสามารถทำให้เพื่อนของตัวเองมีท่าทีแบบนี้ได้

‘เขาอาจจะมีบทบาทสำคัญในชมรมกว่าผู้หญิงคนที่สองนั่นก็ได้’ มารุคิดในใจ

คนพวกนี้ดูน่าสนใจจริง ๆ คนดั้งแหมบนั้นดูท่าทีจะเป็นคนที่ชอบมองการณ์ไกล แต่ทำไมคนแบบนั้นถึงได้มาเป็นผู้กับกำเวทีล่ะ? เขาเองก็น่าจะมีเรื่องของตัวเองเหมือนกัน และด้วยจำนวนคนในชมรมแค่ 4 คน มันคงเป็นเรื่องยากที่จะเปลี่ยน แม้ว่าพวกเขาจะอยากสับเปลี่ยนตำแหน่งกัน

“เพราะงั้นมาลองดูก่อนนะ เดี๋ยวจะอธิบายอะไรต่าง ๆ ให้ฟังอีกที” เด็กหนุ่มกล่าว

ทั้งสี่คนโค้งตัวลงขอบคุณ น่าเสียดายที่คนในห้องดูไม่ค่อยจะสนใจชมรมนี้เลย

“ไม่ใช่ทางว่ะ” เด็กคนหนึ่งกล่าวหลังทั้งสี่เดินออกจากห้องไป

“มันจะยากขนาดไหนกัน? ถึงขนาดที่มาเตือนตั้งแต่ยังไม่ทันเข้าแบบนี้น่ะ”

“ขอของง่าย ๆ ดีกว่า”

ดูเหมือนว่าคนทั้งสี่จะไม่สามารถดึงความสนใจของใครไปได้ และเมื่อมารุหันไปดู เขาก็เห็นว่าทั้งสี่คนกำลังพยายามให้กำลังใจกันเองอยู่ พวกเขาคงคิดจะทำแบบนี้ไปให้ครบทุกห้อง

“ว่าไง มารุ” โดจินถาม มารุหันมามองที่หน้าเพื่อนของตัวเอง

“ว่า?”

“ดูน่าสนุกดีนะ ว่าไหม?”

“ชมรมการแสดงอะนะ?”

“ใช่”

“จะเข้าเหรอ?”

“ยังไม่รู้ว่ะ...”

ขณะที่โดจินกำลังจะพูดต่อ ครูภาษาอังกฤษของพวกเขาก็เคาะที่กระดานหน้าห้องเบา ๆ

“เอาล่ะ ๆ ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง เปิดไปหน้า 15 วันนี้วันที่เท่าไหร่นะ?”

“วันที่ 11 ครับครู”

“งั้นเลขที่ 11 ยืนขึ้นอ่านบรรทัดแรก”

การเรียนการสอนดำเนิดต่อไป โดจินเองก็รีบปิดปากเงียบทันทีและหันไปสนใจการเรียนแทน มารุเหลือบสายตาไปมองที่รายชื่อชมรมที่ด้านหน้า ‘ชมรมการแสดง’ ตัวอักษรอื่น ๆ ในกระดาษค่อย ๆ เล็กลง ๆ จนจางหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงคำว่า ‘ชมรมการแสดง’

‘ชมรมการแสดง’ มารุครุ่นคิด

รายชื่อนั้นอยู่ติดกับชมรมวิจารณ์ภาพยนตร์ ชมรมที่ถ้าเข้าไปแล้วเขาคงได้มีชีวิตสบาย ๆ

‘สบาย ๆ’ สบาย เขาพูดคำเดิมซ้ำ ๆ กับตัวเอง ชีวิตในวัย 45 ปีของเขาเป็นยังไงกันนะ? คำถามเดิมผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขาอยากจะใช้ชีวิตนี้ยังไง?

“...สนุก” คำตอบหลุดออกมาจากปากของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว

* * *

‘ดูสภาพอย่างกับซอมบี้’ มารุคิดหลังเห็นสภาพห้องในตอนนี้

สภาพของห้องเรียนในคาบเรียนที่ 5 นั้น ราวกับว่าพวกเขาเป็นเหล่าซอมบี้ที่พยายามจะลืมตาตื่นไว้ สมเป็นวิชาภาษาอังกฤษ ช่างแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่ายานอนหลับใด ๆ

“ไง มารุ อยากลองไปดูชมรมการแสดงปะ?” โดจินถาม

“หมายถึงห้องชมรมเขาน่ะเหรอ?”

“พวกนั้นบอกว่าจะไปดูก็ได้ใช่ไหมล่ะ? แกเองก็บอกว่ายังไม่ได้เลือกชมรมนี่?”

“ใช่”

“งั้นก็ลองไปกันดู”

โดจินมีท่าทีที่ค่อนข้างตื่นเต้น หรือเอาจริง ๆ เขาอาจจะตื่นเต้นมากก็ได้

[เยี่ยม ขอบใจว่ะมารุ ทีนี้ก็ไม่ต้องไปคนเดียวแล้ว]

กล่องคำพูดลอยขึ้นบนหัวของโดจิน ก่อนจะหายวับไป

“งั้นไว้ไปหลังเลิกเรียน” มารุบอก

“ได้”

โดจินกำลังฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ ส่วนมารุนั้นเริ่มเข้าใจวิธีการทำงานของเจ้ากล่องคำพูดแล้ว

‘ต้องมองตาก่อน’

เขามักจะมองเห็นกล่องคำพูดหลังจากสบตากับคนอื่นเข้า เรื่องนี้น่าจะเป็นเงื่อนไขข้อแรก อย่างที่สอง คน ๆ นั้นต้องกำลังคิดถึงเขาหรืออย่างน้อย ๆ ก็เรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับตัวเขา มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะความคิดของโดจินที่เขาเห็น ก็เป็นความคิดที่มีต่อเขา

‘ตอนเดมยังก็เหมือนกัน’ มารุนึกขึ้นได้

มารุเรียกโดจิน และจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา โดจินดูจะงงอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้หันหน้าหนีไป หลังผ่านไปได้ประมาณ 10 วินาที...

“มีไร?” โดจินถาม

“เปล่า” มารุกล่าว พร้อมกับเอามือมาค้ำไว้ที่คางตัวเอง

โดจินคงกำลังคิดอะไรอยู่แน่ ๆ ประมาณว่า ‘อะไรของมัน?’ แต่คำพูดแบบนั้นกลับไม่ปรากฏออกมา

“นี่โดจิน”

“ว่า?”

“ตอนที่ฉันมองอยู่แกคิดอะไรบ้างปะ?”

เด็กหนุ่มทำหน้างงกับคำถามนั้น แต่ก็ส่ายหัว

“ไม่นะ จะไปคิดเรื่องอะไรล่ะ?”

อ่า ในที่สุดมารุก็เข้าใจ เพราะเพื่อนกันคงไม่คิดอะไรประมาณว่า ‘อะไรของไอ้เด็กนี่’ ใส่กันหรอก ไม่สิ เดิมทีแล้วคนเราเวลาใช้ชีวิตปกติคงไม่ได้คิดอะไรมากมายอยู่แล้ว มารุก้มลงมองที่มือของตัวเอง เขากำลังเล่นปากกาแดงอยู่ และแน่นอนว่าเขาคงไม่ได้คิดออกมาว่า ‘มาเล่นปากกานี้กันเถอะ’ หรอก เขาแค่ทำแบบนี้เพราะมันติดเป็นนิสัย

“นี่ โดจิน” เขาถาม

“ว่าไง?”

“ลุกหน่อยดิ”

“อะไรของเอ็งวะ?” โดจินถาม แต่ก็ยังลุกขึ้นตามคำขอ

“เมื่อกี้คิดอะไรปะ?”

“คิดอะไร? ก็แค่ยืน”

“เนอะ?”

“อะไรวะ โกรธเรื่อง MP3 ปะเนี่ย?”

มารุหันไปมองโดจิน แต่ก็ไม่มีกล่องคำพูดออกมา หรือมันมีเงื่อนไขอย่างอื่นด้วย?

[อ่า มันคงลำบากอยู่เหมือนกันสิเนี่ย อือ สงสัยต้องไปบอกแม่แล้ว]

กล่องคำพูดลอยขึ้นมา ทำให้มารุได้ข้อสรุปทันทีว่ากล่องคำพูดจะออกมาเมื่อคน ๆ นั้นคิดถึงเรื่องอะไรที่เฉพาะเจาะจงเท่านั้น

“ไม่ต้องไปบอกแม่แกหรอก ฉันไม่เป็นไร” มารุตอบกลับ

“ไม่ แต่ถ้ายังมอง... ด-เดี๋ยวนะ หะ? ทำไมแก...”

“ทำไมถึงรู้? แค่เดาน่า”

“...ความคิดฉันมันออกนอกหน้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่ต้องคิดมาก จะว่าไปขอลูกอมหน่อยดิ เรื่อง MP3 น่ะ ช่างมันเถอะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าแกยังคิดถึงมันอยู่อีก”

“พ่อฉันสอนมาว่าถ้าอยากให้ความสำคัญกับใคร ก็ต้องปฏิบัติกับเขาด้วยความเคารพ แกน่ะเพื่อนฉัน แกสมควรได้รับมัน” โดจินพูดพลางโยนลูกอมมาให้

มารุรับไว้พร้อมรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าโดจินจะมีพ่อที่ดี เพราะตัวเขาเองก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้นอย่างสุดใจ ยิ่งเห็นค่าในตัวใครมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งต้องเคารพเขาให้มากขึ้นเท่านั้น

“ประโยคดี” เขากล่าว

“ใช่เลย ยังไงก็เถอะ จะไปไหมเนี่ยชมรมการแสดงน่ะ?”

“ไปสิ”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด