เล่มที่ 7 บทที่ 17 โผล่มาเสียที

เล่มที่ 7 บทที่ 17 โผล่มาเสียที

เล่มที่ 7 บทที่ 17 โผล่มาเสียที “แฮ่กๆ หนักเอาการเหมือนกันนะเนี่ย” ตู๋ข่ายกล่าวออกมาหลังจากทรุดตัวลงนั่งข้างๆเป่ยลู่ซึ่งมีสภาพแย่กว่าตัวเองเล็กน้อย ทั้งตัวของพวกเขาเต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำและบาดแผลจำนวนมาก ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแผลเล็กๆแต่ก็มากพอที่จะทำให้ผู้ที่พบเห็นต้องหวาดกลัว โดยเฉพาะเป่ยลู่ ร่างกาย...