ตอนที่แล้วตอนที่ 11 : ไป๋ชิงเย่ว, สามีของเจ้า (ผู้อ่านขอ 18+นะคะ)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 13 : การเสียชีวิตในวันแรก

ตอนที่ 12 : สำนักสายน้ำที่ถูกลืม


หลีเหม่ยหลงกลับชาติมาเกิดยังโลกที่แตกต่าง

ในวันแรก เธอถูกขายให้กับซ่องและเกือบถูกข่มขืนโดยชายผู้หนึ่งซึ่งถูกสังหารในเวลาต่อมา

เธอถูกวางยาด้วยควันในห้องที่เธอถูกกักขังและจบลงด้วยการทำกิจกรรมที่น่าอับอายกับผู้ชายคนนั้น

เธออดไม่ได้ที่จะเกิดความอัปยศที่ท่วมท้นต่อตัวเอง  แต่เธอก็กระหายสำหรับมันอย่างมากด้วย!

เธอหวังว่าเธอจะไม่จดจำสิ่งใด!

ทำไมการสูญเสียความจำถึงไม่เกิดขึ้นในตอนนี้?

ในวันที่สอง เธอตื่นขึ้นมาในป่าอย่างกับออกมาจากเทพนิยาย

แต่…เธอมาที่นี่ได้อย่างไร  และผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน?  เธอเห็นการทดสอบความบริสุทธิ์ทั้งหมดมันคือภาพหลอนใช่หรือไม่?

ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเธอพักที่นี่ไม่ได้!

อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้อยู่ในซ่องและไม่ว่าตอนนั้นจะเป็นการจินตนาการของเธอหรือไม่ก็ตาม  เธอจะมุ่งเน้นไปที่การหาที่อยู่และตัวตนของเธอ  และค่อนข้างหวังว่าจะได้ที่พัก

ในชีวิตก่อนของเธอ  หลีเหม่ยหลงไม่เคยไฝ่ฝันถึงความฝันหรือความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ในชีวิต  เธอแค่อยากจะอยู่อย่างสงบสุขเพื่อเป็นหนึ่งเดียวกับฝูงชน  ทำงานที่มั่นคง  หาผู้ชายและลงหลักปักฐาน  ทำให้พ่อแม่ของเธอมีความสุข

แต่ตอนนี้ทุกอย่างหายหมดสิ้น  เธอไม่มีใครอยู่ที่นี่  และเธอก็ง่ายต่อการตกเป็นเหยื่อ

เธอรู้สึกอ่อนแอ ไร้ประโยชน์

ไม่ว่าอะไรก็ตาม  เธอปฏิเสธที่จะไปอยู่ในตำแหน่งที่เธอถูกขายหรือถูกโยนอีกครั้ง

เธอคิดเกี่ยวกับชายคนนั้นด้วยดวงตาสีทองอร่ามและสงสัยว่าสิ่งที่พวกเขามีด้วยกันสามารถนับได้ว่าเป็นหนึ่งคืนหรือไม่?  เธอเหมือนว่าจะไม่ได้เห็นเขาอีก

รสชาติขมปร่าของความผิดหวังเผยขึ้นมาบนใบหน้าของเธออย่างไม่รู้ตัว

อย่างน้อยถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เป็นจริง  เขาก็ทำตามสัญญาของเขาและพาเธอออกมาจากบ้านหลังนั้น

ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว

เธอถอนหายใจและลุกขึ้น รวบชุดยาวของเธอขึ้นไว้ในมือและหมุนตัวเต้นรำไปข้างหน้า

ไม่ใช่จุดที่ต้องมาคิดถึงเกี่ยวกับอดีต เธอต้องเดินหน้าต่อไป!

เดินผ่านป่าออกไป เธอพบเส้นทางของนักท่องเที่ยวในการใช้เดินป่า

มีป้ายบอกทางไปทางเหนือ  ดังนั้นเธอจึงเดินต่อไปแม้ในเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย

ยิ่งเธอเดินต่อไปบรรยากาศก็เปลี่ยนมากขึ้น  มันเป็นตอนเช้าแสงจึงไม่สามารถลอดผ่านต้นไม้ที่ทึบหนามากมายรอบๆได้  มันดูอึมครึมและวังเวง

หิ่งห้อยตัวน้อยท่องไปทั่ว  บางตัวถึงกับล้อมรอบเธอ

เธอยื่นมือออกมาเพื่อสัมผัสและรู้สึกเจ็บปวด

มันกัดเธอ!

เธอกลัว  เธอรีบวิ่งไปข้างหน้าให้ห่างจากฝูงหิ่งห้อยที่ส่องแสง

มันยังคงอยู่ในความมืด เถาวัลย์เลื้อยคลานไปและเมื่อเธอจ้องมอง เธอก็ตระหนักว่าเถาวัลย์เป็นรากของต้นไม้จริงๆ

และรากไม้ก็เคลื่อนไหวเองได้

ผ่านพุ่มไม้ด้านข้างของเส้นทาง  เธอเห็นดวงตาสีแดงหลายคู่กระพริบจ้องมาที่เธอ

ด้วยความรู้สึกของเธอ เธอเพิ่มการระวังภัยมากขึ้น  เธอรีบเดินไปตามทาง และยิ่งเธอมองดู เธอยิ่งกลัวมากขึ้น แต่ท้ายที่สุด เธอเดินผ่านป่าออกมาอย่างปลอดภัย

ต่อหน้าเธอ  ช่องว่างขนาดใหญ่ที่ขอบของเส้นทางเดินออกจากป่าปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ

หลีเหม่ยหลงเดินไปข้างหน้าและเห็นผู้คนเข้าแถวกันอยู่มากมาย

เกือบกระโดดด้วยความดีใจ เธอรีบวิ่งไปหาผู้คนที่อยู่บริเวณใกล้เคียง

คนส่วนใหญ่เข้าแถวดูค่อนข้างร่ำรวย  แต่มีคนไม่กี่คนที่แต่งตัวด้วยผ้าขี้ริ้วเช่นกัน  ดูเหมือนว่าทุกคนสามารถติดตามได้หากพวกเขาต้องการ

คนส่วนใหญ่ที่อยู่รอบตัวเธออายุน้อยมาก พวกเขาอยู่ในวัยเดียวกันกับหลีเหม่ยหลงหรือเด็กกว่า ถึงกระนั้นพ่อแม่บางคนก็มากับลูกด้วย และจับมือกัน

ในตอนท้ายของแถวที่นั่ง ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งบนก้อนหินขนาดใหญ่ ไหล่ตั้งตรง และขาของเธอพับลงในตำแหน่งดอกบัว

เธอยืนห่างจากฝูงชนด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงามและอ่อนเยาว์  เธอถูกล้อมรอบด้วยออร่าสีฟ้าเข้ม ดวงตาของเธอดำเข้มและเฉียบแหลม

ข้างหลังผู้หญิงคนนั้นเป็นเหวที่กว้างใหญ่และว่างเปล่า  มีเพียงท้องฟ้าสีเทา-เงินเท่านั้นและมองเห็นปุยเมฆ  หากมีคนเดินไปข้างหน้าพวกเขาจะตกลงไปในหายนะทันที

ผู้หญิงที่โดดเด่นจ้องมองฝูงชน  เธอสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินอ่อนและเอวของเธอประดับด้วยสายสะพายสีขาวรอบๆ

ผู้หญิงคนนั้นอยู่บนก้อนหินกำลังให้คำสั่งกับผู้คนในจุดหมายปลายทางของพวกเขา

ด้านหน้าของก้อนหินมีชามโลหะขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำ

ทุกครั้งที่คนในแถวมาถึงผู้หญิงบนก้อนหินจะให้พวกเขาวางมือซ้ายลงในน้ำในอ่างใบนั้น

มันเป็นสิ่งแปลกประหลาดมากสำหรับหลีเหม่ยหลงในการเป็นสักขีพยานในเหตุการณ์นี้ บางครั้งน้ำเรืองแสงสีต่างกันและในบางครั้งมันก็มีแสงสลัวๆ หรือขึ้นพร้อมกันสองเฉดสี

ผู้คนที่วางมือในน้ำและไม่มีการเรืองแสงแสดงให้เห็นว่าได้รับคำสั่งให้ออกจากสถานที่ไป

หลีเหม่ยหลงสังเกตว่าคนบางคนได้รับผลกระทบอย่างสะเทือนใจจากผลลัพธ์นั้น เมื่อน้ำไม่ส่องแสง เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งถึงกับร้องไห้  แม่ของเธอรีบจับตัวเธอไว้และบอกให้เธอทำตาม  ในระยะห่างออกไป ทั้งชายและหญิงศีรษะตั้งตรงโดดเด่นอยู่ในตำแหน่งของตัวเอง และมีผ้าคาดเอวสีขาวรอบเองจ้องไปที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  พวกเขามองไปที่ผู้คนที่อยู่ในแถวเดียวกันด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ไม่มีที่สำหรับผู้อ่อนแอที่นี่

หลีเหม่ยหลงเดินตามทางของตัวเองด้วยมั่นใจว่าใช้เวลาอีกไม่นานกลางคืนจะมาถึง  แต่ทุกคนยังคงยืนหยัดอย่างอดทนอยู่ที่เดิม

เธอไม่มีที่จะไปเลยจริงๆ และความอยากรู้อยากเห็นของเธอถูกปักตรึงไว้กับเหตุการณ์มหัศจรรย์รอบตัวเธอ

เธออาจติดอยู่รอบๆและตรึงเธอไว้ที่ตรงนี้ได้

ผู้คนที่กำลังรออยู่ในแถวต่อหน้าเธอเริ่มกระซิบกันเอง

พวกเขาสามคนดูร่าเริงและเป็นวัยรุ่นที่ดูตื่นเต้น   เด็กชายสองคนและเด็กหญิงหนึ่งคน  แก้มอวบอิ่มและรอยยิ้มที่มีความสุขของพวกเขาสร้างความประทับใจของเด็กผู้สูงศักดิ์ที่ถูกตามใจ

“สำนักสายน้ำที่ถูกลืมจะรับสมัครเพียงครั้งเดียวทุกๆ ห้าสิบปี  นี่เป็นเหตุการณ์ที่โชคดีสำหรับเรา!  ถ้าเราได้รับเลือก  ไม่เพียงแต่เราจะมีโอกาสแข็งแกร่งและยกระดับครอบครัวของเรา  แต่เราจะสามารถฝึกฝนความเป็นอมตะ!” หญิงสาวเปิดเผย  แต่ในชั่วพริบตาการแสดงออกของนางก็เปลี่ยนไป

“แต่ถ้าข้าไม่ได้รับการเลือก.....”

เด็กผู้ชายที่อยู่ตรงกลางยิ้มให้เธอและเขาตบหัวเธอเบาๆ “ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะได้รับการยอมรับ เฉียนเฉียนน้อย   พวกเราฝึกฝนความแข็งแกร่งภายในกันมาตั้งแต่เด็ก”

หลีเหม่ยหลงหวนนึกถึงละครดราม่าของชาวเอเซียที่เธอดูก่อนที่เธอจะเสียชีวิตและส่วนใหญ่ปฏิบัติกับผู้หญิงที่ทะเลาะวิวาทกันในฮาเร็ม อาณาจักรและการเมือง  แต่ครั้งหนึ่งเธอเคยพบกับละครที่เกี่ยวข้องกับการฝึกฝนพลัง

หลังจากได้ยินเด็กๆพูดถึงมันแล้ว  เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะเป็นการทดสอบเพื่อรับการยอมรับในนิกายใดนิกายหนึ่ง เหมือนในละครเรื่องนั้นที่..  ที่ซึ่งเจ้าจะได้รับพลังเวทย์มนตร์

ฝึกฝนความเป็นอมตะ จะได้รับความแข็งแกร่งขึ้นใช่มั้ย ?  ฟังดูไม่เลว!

เธอแน่ใจแล้วว่าในโลกนี้ไม่มีกฎหมายคุ้มครองบุคคล เธอเป็นสาวใช้ที่ถูกทิ้งและถูกลงโทษ  ถ้าเธอไม่แข็งแกร่งขึ้นโอกาสที่เธอจะพบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่เจ้าของเดิมเคยได้รับสูงมาก

เธอต้องหาวิธีที่จะเข้าไปในนิกายนี้และมีพลัง!

ด้วยความมุ่งมั่นที่เพิ่งค้นพบใหม่นี้ เธอแตะที่ไหล่ของเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงกลางนั้น

เด็กชายหันมามองเธอและเด็กสองคนที่อยู่ข้างๆเขาก็มองตามมาด้วย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด