Chapter I Scene 25
“
Chapter I Scene 25
”
ผมเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วตรงไปหาคาซาเลีย เป้าหมายของผมมีแค่ทำลายแหวนและทุกอย่างจะจบลงทันที
แน่นอนว่าไม่มีอะไรง่ายดายตามที่พูดหรอกนะ
คนแรกที่เคลื่อนไหวเมื่อเห็นผมขยับตัวก็คือดาร์เลเน่ เธอมีหนังสือที่ดูท่าว่าจะเป็นอุปกรณ์เสริมพลังเวทในมือซ้าย เธอเปิดหนึ่งหน้าในหนังสือที่ถือมือ ก่อนจะทำปากยุบยิบๆและแบมือมาทางผม
ทันใดนั้นเองลูกไฟสีส้มขนาดใหญ่ก็บังเกิดขึ้นด้านหน้าเธอ ก่อนมันจะพุ่งมาทางนี้ แน่นอนว่าที่อธิบายมานั้น เกิดเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นเอง
ยัยดาร์เลเน่ร่ายคาถาได้เร็วขนาดนี้ได้ไง? เดาว่าคงเป็นเพราะอุปกรณ์เวทในมือเธอ
“ชิ!”
ผมชักดาบต้องสาปที่เหลือครึ่งเดียวออกมา อัดพลังเวทลงไป และนั้นเองที่ทำให้ออร่าสีดำระเบิดออกมาจากตัวดาบ ผมฟันวิถีดาบขึ้นฟ้า ตัดลูกไฟนั้นทิ้ง มันระเบิดออกมาทันทีที่ผมตัดมันขาดเป็นสองท่อน
ทำให้ผมชะงักหยุดไป เกิดกลุ่มควันรอบตัวผม และตอนนั้นเอง ที่ผมสัมผัสอันตรายขึ้นมา ทำให้ตัวผมจำเป็นต้องทำท่าหลบกระสุนเหมือนเดอะ เมทริกซ์ โดยการเอนตัวไปด้านหลัง
มีดาบสีเงินผ่านหน้าผมไป ผมทรงตัวไม่อยู่และหลังชนพื้นดัง
ตุบ
ไม่ให้ได้พักหายใจ ก็มีอะไรแหลมๆทิ่มลงมา ดีผมหลบมันทัน พอดูมันชัดๆก็พบว่ามันคือเล็บทั้งห้าที่งอกยาว มันแข็งพอที่จะเจาะพื้นเป็นรูได้ง่ายๆด้วย
หลังจากหลบการโจมตีทั้งสองที่หมายจะเอาชีวิตผม ถ้าไม่ใช่ผมหรือริชาร์ด คงได้ตายไปแล้ว
ถึงแม้ว่าจะหลบกรงเล็บพวกนั้นได้ แต่สัญญาเตือนยังคงเตือนถึงอันตรายอยู่ และคราวนี้มันมาทางพื้นที่ผมนอนอยู่ ผมได้ยินเสียงแตกของพื้นที่หลังผมแนบอยู่
ผมรีบดีดตัวขึ้นถอยห่างออกไป ทันทีที่ผมทำแบบนั้น พื้นที่ผมเคยนอนเล่นอยู่นั้น ก็มีหนามแสงแหลมคมยาวเกือบสองเมตรพุ่งขึ้นมา
“ชิ! ฉันคนเดียวจะไปสู้คนทั้งปาร์ตี้ได้ไง!” ผมสบถออกมาด้วยความไม่พอใจ
แต่อีกฝ่ายจะไม่ได้ให้เวลาผมได้บ่นนัก เป็นคนใจแคบจังนะ!
เทรย์เวอร์ที่ใช้ดาบสีเงิน โนราที่ใช้กรงเล็บ พุ่งเข้าหาผมพร้อมกัน เทรย์เวอร์ฟันดาบลงมาพร้อมกับโนราฟันกรงเล็บมาทางผม ทางผมหลบอันไหนอันหนึ่ง ผมก็จะไม่สามารถหลบอีกอันได้
ผมจึงจำเป็นใช้มือซ้ายที่ว่างอยู่ ชักดาบใหม่ออกมาป้องกัน ดาบต้องสาปรับกรงเล็บของโนรา และใช้ดาบใหม่ของผมรับดาบสีเงินของเทรย์เวอร์ไว้ การโจมตีของทั้งคู่นั้นรุนแรง จนทำให้พื้นใต้เท้าผมแตกเป็นเส้นใยแมงมุมทันท่วงที
การโจมตีทั้งสองนี้ ผมควรจะรับมันทั้งสองมือ แต่กลับรับอันละข้าง ทำให้แขนทั้งสองข้างผมช้าและสั่นระริกระรี่เลยล่ะ ผมเหลือบไปเห็นว่าโนรากำลังใช้กรงเล็บอีกข้างโจมตี ผมจึงต้องกัดฟันเสียงดัง ทนความเจ็บปวดที่กำลังโจมตีทั้งสองแขนอยู่ ผลักทั้งคู่ออกไป
เมื่อทั้งสองเปิดช่วงว่าง ผมก็เสียบดาบกลับเข้าฝัก และแบมือไปข้างหน้า เกิดลูกไฟแบบเดียวกันกับที่ดาร์เลเน่ใช้ตอนแรกเกิดขึ้น แตกต่างตรงที่เปลวไฟเป็นสีดำ มันคือเปลวไฟแห่งการกัดกร่อน
ตูมมม!!
ลูกไฟสีดำนั้นระเบิดในระยะประชิดตัว ผมเห็นว่าทั้งสองกันไว้ได้บางส่วน คิดจะซ้ำเติมหน่อย แต่ผมจำเป็นต้องหลบอีกครั้ง เพราะมีธนูแสงนับร้อยๆกำลังตกลงมา มันเป็นของโอเรียนน่าที่ถือไม้คฑาในมือที่ไม่ใช่ของตัวเอง
หลบธนูแสงพ้น ก็มาหลบธนูไฟนับร้อยๆอีก เจริญล่ะแบบนี้ ผมเห็นว่าเทรย์เวอร์กับโนรานั้นถูกไฟคลอกเล็กน้อย พวกมันบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ก็ดีไป ท่าตายขึ้นมาคงจะแย่มากเลยล่ะ
แต่ทันใดนั้นเองคุณหนูคายา ที่สวมมงกุฎดอกไม้บนหัว ก็ได้กุมมือคุกเข่าลงไปราวกับกำลังอธิษฐานอยู่ และ… เทรย์เวอร์และโนรา ก็ได้หายจากอาการบาดเจ็บทันใด
โกงกันนี้หว่า~!
และเทรย์เวอร์กับโนราก็ได้กลับมาเป็นปกติสมบูรณ์ เตรียมพร้อมเข้ามาโจมตีอีกครั้ง
เทรย์เวอร์พุ่งเข้ามา พร้อมวาดฟันมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มีเปลวเพลิงสีทองลุกไหม้ ชิ! ไฟสวรรค์ โดนไปคงขำไม่ออกแน่ ผมเตรียมหลบ แต่รู้ตัวอีกที ขาของผมก็เหมือนไร้ความรู้สึก
ก้มมองดู ก็พบว่าขาของผมเป็นหินไปแล้ว!
“คำสาปพวกแวมไพร์!” ผมมองไปที่โรนาอย่างใจสั่นสะท้าน เป็นความสามารถที่เหมาะสมกับเป็นนักฆ่าจริงๆ
เลยทำให้ผมหลบไม่ทันแล้ว ดาบที่ลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิงสีทองเข้ามาใกล้เกือบถึงผม แต่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ยกแขนกันไว้
แขนขวาผมถูกไฟลุกลามอย่างรวดเร็ว แต่การตัดสินใจของผมเร็วยิ่งกว่า
ผมตัดแขนขวาทิ้ง ก่อนมันจะลุกลามบานปลายไปมากกว่านี้ เปลวเพลิงสีทอง หรืออีกชื่อคือ เปลวเพลิงสวรรค์ มันจะไม่มีวันดับลงถ้าสิ่งๆนั้นไม่เป็นฝุ่นควันไปมันเป็นความสามารถที่น่ากลัว
ลืมไปว่าเจ้าเทรย์เวอร์มันใช่สามารถนี้ได้ด้วย มันเป็นความผิดของผมเอง
ผมใช่ฝ่ามือที่เหลือ ข้างซ้ายอัดพลังเวทใส่เทรย์เวอร์จนกระเด็นไป ผมเห็นโนราพุ่งเข้ามาทางผม ดีที่หนึ่งในภูติที่ให้พรผม สามารถลบล้างคำสาปหินได้อย่างรวดเร็ว ผมเลยเตะกวาดสีข้างโนราจนกระเด็นไป
ผมกระโดดไปตั้งหลัก มีเลือดไหลออมาจากแผลของผมเป็นทาง ผมหน้ามืดเล็กน้อยจากการเสียเลือด แผลของหายอย่างรวดเร็วจากหนึ่งในพรภูติที่ได้มา แต่มันก็ไม่สามารถทำให้แขนขวาผมกลับมาได้แล้ว
“บ้าจริง! เริ่มไม่คุ้มแล้วสิแบบนี้!” ผมสบถออกมา
“เฮ้ย!ให้มหาพรมาเลยเจ้าภูติเพี้ยน!”
“แบบนั้น ร่างกายเจ้า”
“จะทนไม่ไหวเอา”
“ถึงตาย”
“มีค่าเท่ากันถ้า ฉันไม่ชนะ”
พวกภูติเงียบไป ก่อนที่ร่างกายของผมจะรับรู้สึกถึงพลังที่เหลือล้นภายในร่างกายตัวเอง
โอกาสมีแค่ครั้งเดียว! ร่างกายนี้ไม่สามารถทนรับพรอันยิ่งใหญ่หลากๆบทได้ ผมที่สามารถยืนอยู่ก็ถือว่าปาฏิหารย์แล้วว่าไหม
ผมส่งพลังลงไปที่ขา ทำให้พื้นแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ผมออกวิ่ง เทรย์เวอร์กับโนราเข้ามาขวาง ผมกำลังซัดทั้งสองชนกำแพงไป
โอเรียนน่าใช้เวทแสงสร้างธนูแสงขึ้นมานับร้อย เช่นเดียวกันกับดาร์เลเน่ที่ได้สร้างธนูไฟขึ้นมานับร้อย เมื่อพวกเธอโบกมือมาทางผม ธนูสองธาตุทั้งหมดก็ได้พุ่งลงมาหาผม
ผมกำลังวิ่งหลบซิกแซ็กไปมา ถึงจะหลบส่วนใหญ่ไปได้ แต่ก็มีบางส่วนมาโดยผม แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร
ราชินีอาซาเลียยิ้มเย็นออกมา เหมือนทองไม่รู้ร้อน เมื่อผมใกล้ถึงเธอแล้ว ผมฟันดาบทันทีที่ถึงระยะดาบ เป้าหมายของผมคือนิ้วมือที่สวมแหวนนั้นอยู่ ตัดให้ขาดไปเลย!!
แต่ผมก็หยุดอย่างกะทันหันเพราะ… ดาร์เลเน่เข้ามาขวางวิถีดาบ ผมหยุดดาบลงเพียงนิดเดียวก่อนสับลงคอเธอเข้าให้
ผมเห็นว่าดาร์เลเน่กำลังร้องไห้อยู่
จังหวะที่ผมหยุดดาบเท่านั้นล่ะ ผมก็ถูกลูกไฟในระยะเผาขนส่งลอยออกไป
“อึก!” ผมกระอักเลือดออกมา สติของผมขาดไปชั่วขณะ
ตกลงพื้น ทันให้ผมได้ลุกขึ้นตั้งตัว ผมก็รับรู้ถึงอันตราย แต่ผมไม่สามารถหลบได้ พรหายไปแล้ว ร่างกายถึงข้อจำกัด แทบลุกขึ้นตรงๆไม่ได้
มีดาบแสงเสียบไหล่ทั้งสองข้างของผมเข้ากับกำแพง ก่อนที่โนราจะใช้มือขวาเสียบเข้าที่ท้องผม และมีดาบสีเงินของเทรย์เวอร์ แทงเข้าคอผม ดีนะที่มันไม่สามารถใช้ไฟทองได้อีก
แต่ถึงงั้น ผมก็ไม่มีแรงแล้ว
ผมกระอักเลือดออกมาคำโต สายตาผมเริ่มเบลอๆคล้ายคนจะหมดสติให้ได้
“ฮ่าๆ มนุษย์นี้ อ่อนแอจังเลยนะคะ แค่เห็นน้ำตาของผู้หญิงนิดๆหน่อยๆ ก็ลังเลแล้ว” อาซาเลียเหมือนพยายามพูดล้อเลียนผม
บ้าเอ๊ย! มนุษย์มันอ่อนแอจริงๆนั้นแหละ ไม่สิ ผมต้องหากที่อ่อนแอ ถ้าเป็นริชาร์ด ริชาร์ดตัวจริงละก็!! ผมคิดแล้วก็ยกมือจับดาบเงินที่เสียบคออยู่
“อา อา”
ถ้าเป็นริชาร์ดตัวจริง จิตใจที่อ่อนแอแบบนี้จะไม่มีเด็ดขาด!!
ผมคิดอย่างเสียใจ และสติของผมก็ค่อยๆมืดบอดลง…
เหลือประมาณสองสามฉากก่อนจะจบบทแล้ว คงจะจบบทวันที่ 1-2 นั้นแหละนะ
