Chapter I Scene 20
“
Chapter I Scene 20
”
พอตื่นมา ก็พบว่าโอเรียนน่ากับคุณหนูคายามีอาการแปลกๆ แบบว่า…พวกเธอหลบหน้าผม พอเข้าไปถามว่าโกรธอะไร พวกเธอก็ลนลานขึ้น พูดวนไปวนมา
ผมว่าผมเลิกสนใจพวกเธอก่อนแล้วกัน ส่วนดาร์เลเน่นั้น ก็เหมือนกำลังเมาค้างอยู่
หลังกินข้าวเช้าเสร็จ…
“เราจะเข้าป่าไปตามแผนที่ ดูๆแล้วเราคงต้องผ่านเมืองพวกเอลฟ์ด้วยนะเนี่ย” ผมว่าพร้อมหมุนแผนที่ไปมา เหมือนคนดูไม่เป็น แต่จริงๆผมแค่กำลังกวนประสาทก็เท่านั้น
พอเห็นหน้าดาร์เลเน่ในยามเมาค้าง แถมต้องมาปวดหัวกับผมเนี่ย มันรู้สึกดีแปลกๆแฮะ
“แต่เอลฟ์ไม่ได้เป็นมิตรนี่? พวกนั้นจะไม่โจมตีเราเหรอ?” เทรย์เวอร์ถามออกมาด้วยความสงสัย
แน่นอน พวกนั้นฆ่าพวกเราแน่ พวกมันจะไม่ฆ่าทันท่วงทีหรอก พวกมันจะค่อยสังเกตพวกเรา จนการจะมีท่าทีคุกคาม พวกนี้มันนับถือจิตใจที่บริสุทธิ์ยุติธรรม นั้นแหละที่ผมพาเทรย์เวอร์มา
“ใช่ เพราะงั้นแหละถึงให้แกมาด้วย” ผมตอบ
“ห่ะ? หมายความว่าไง!”
ผมไม่ได้ตอบเทรย์เวอร์อีก ผมรำคาญที่จะต้องมาตอบคำถามมากมายกับเทรย์เวอร์ นี้ผมไม่ใช่กูรูส่วนตัวมันนะ ผมบอกให้ทุกคนเก็บข้าวของ เมื่อเสร็จ ผมก็เดินออกเดินทาง
ยิ่งเข้าป่าลึกก็สัมผัสถึงอันตรายมากขึ้น ป่านี้อุดมสมบูรณ์มาก มีพืชผักผลไม้นานาชนิดและสมุนไพรต่างๆหายาก แต่การเดินทางนั้นลำบากเล็กน้อย เพราะป่านี้ มันไม่ได้มีมนุษย์หน้าไหนมาไกลขนาดนี้ เลยทำให้มันรกรุงรัง ระหว่างเดินทางกัน ผมก็คอยเก็บสมุนไพรและพืชผักผลไม้ที่กินได้เข้ากระเป๋า พร้อมใช้ดาบต้องสาปที่เหลือครึ่งเดียวในการตัดตัวหญ้าที่ขวางทางออกไปด้วย
การจะหาดาบที่คุ้นมือและถูกใจไปกว่านี้คงจะหายากสำหรับผม เลยไม่ใช้ดาบใหม่ที่ห้อยเอวไว้
“จะไม่ดีกว่าที่นายจะใช้ดาบใหม่นั้น” ดาร์เลเน่ที่เดินใกล้ๆผม ถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ คุณหนูคายาแล้วคนอื่นๆต่างพยักหน้าเห็นด้วย
“ก็เพราะฉันถูกใจมันไง!” ผมตอบออกไปเสียงดัง พร้อมยกดาบขึ้นก่อนจะฟันตัดวัชพืชด้านหน้าไป
และตอนนั้นเอง ที่โอเรียนน่าได้ไปเหยียบอะไรเข้าให้ ก่อนที่ตัวเธอจะถูกตาข่ายที่ทำจากเปลือกไม้ คลุมร่างและถูกดึงขึ้นไป
“กรี๊ด!!!”
“เรียนน่า!”
โอเรียนน่ากรีดร้องออกมาพร้อมๆกับเทรย์เวอร์และคนอื่นๆที่ตกใจ คงจะมีแค่ผมกับโนราแหละมั่งที่กำลังใจเย็นอยู่ โนรามองไปรอบๆด้วยความระมัดระวังตัว
ผมก็เช่นกัน
และทันใดนั้นเอง จู่ๆก็มีท่อนไม้ขนาดใหญ่โผล่ออกมา มันถูกเหวี่ยงมาด้วยเชือกผูกไว้กับท่อนไม้และตัวไม้ มันเป็นท่อนไม้แหลม บอกไว้เลยถ้าโดนไปไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะทีนี้
และเป้าหมายของมันคือดาร์เลเน่ และแน่นอนว่าผมตอบสนองทันท่วงที เพราะผมได้เตรียมเคลื่อนไหวทันทีอยู่แล้ว ผมฟันไปที่ท่อนไม้ก่อนจะมาถึงตัวผมและดาร์เลเน่
ท่อนไม้ถูกตัดเป็นแนวยาวก่อนจะแยกออกจากกันผ่านเราไป และในจังหวะนั้นเอง ที่ผมเห็นว่าคุณคายาตกใจจนถอยหลังไป แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือด้านหลังที่เธอถอยไปนั้น มันมีหลุดที่เป็นกับดักอยู่ ขอให้ผมเดาว่า ก้นหลุดนั้นจะต้องมีท่อนไม้ที่ถูกเหลาให้แหลมเป็นแน่
โดยปกติแล้วจะสามารถสังเกตได้ง่ายๆ แต่ด้วยสถานการณ์แบบนี้ ทำให้ผู้คนประมาทจนตกลงไปตายได้ง่ายๆเหมือนกัน
เลยทำให้ผมต้องไปฉุดคุณคายามา ผมยังเห็นว่าเทรย์เวอร์หลบท่อนไม้ที่ถูกเหลาให้แหลมที่พุ่งมาได้ด้วย สมกับเป็นพระเอกจริงๆ มีการตอบสนองต่อสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว
“นี้มันอะไร!?” เทรย์เวอร์ถามใครก็ไม่รู้ หลังช่วยโอเรียนน่าลงมาได้
“คงเป็น… กับดักของพวกเอลฟ์” ผมตอบออกไปขณะคิดอยู่ จากในเกมพวกเอลฟ์โลกนี้จะเป็นพวกถนัดเวทลมและธนู ยังมีความชำนาญในเรื่องการว่างกับดักด้วย
กับดักนี้คงเป็น กับดักสำหรับไล่มอนสเตอร์และพวกนักลักพาตัว
ผมมองไปที่โนราที่มองไปรอบๆด้วยสายตาคมกริบ และผมก็ได้เข้าใจอะไรบางอย่างในทันที เหตุผลที่ทำไมไม่มีพวกมอนสเตอร์มาหาเราเลย ก็เพราะ…
“เราถูกล้วมแล้ว”
“ห่ะ?”
“อย่าชักอาวุธออกมา และค่อยๆยกมือขึ้น” ผมบอกก่อนจะเก็บดาบต้องสาปเข้าฝัก แล้วนำหน้ากากปีศาจที่เสียหายหนักมาใส่ไว้
ทุกคนทำตามผมถึงแม้จะลังเล ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นช้าๆเหมือนคนยอมแพ้ จากนั้น
“พวกเราไม่ได้มาลักพาตัวใคร เราแค่ผ่านทางมาเท่านั้น” ผมตะโกนออกไป เหมือนจะไม่มีการตอบรับกลับมา ทุกๆคนมีสีหน้าที่สงสัยว่าผมทำไร ยกเว้นโนราที่รู้อยู่แล้ว
ไม่นานนัก ก็เริ่มมีเงาต่างๆปรากฏขึ้นตามบนต้นไม้ใหญ่ พวกมันเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง ยกเว้นหูที่แหลมและความงอกงามเกินจริงของพวกมันเอง ใช่แล้วพวกมันคือเอลฟ์
พวกเอลฟ์ยอมออกมาเมื่อเห็นเรายอมแพ้ แต่ก็ไม่ได้ลดการข่มขู่ด้วยธนูลงไป พวกมันพร้อมยิงได้ทุกเมื่อ ถึงผมจะสามารถฆ่าพวกมันได้ แต่ผมก็ไม่ทำมัน
เพราะพวกเอลฟ์นั้นมีตัวละครสำคัญอยู่ หนึ่งในนางหลัก เธอจำเป็นต่อเทรย์เวอร์ในการผ่านเหตุการณ์ต่างๆ ผมเลยไม่สามารถเป็นศัตรูพวกเอลฟ์ได้ในตอนที่มากับเทรย์เวอร์
ผมจำได้ เหมือนพระเอกของเรา เทรย์เวอร์ได้เดินทางมาถึงเมืองเอลฟ์นั้นเอง เขาถูกนำไปหาราชินีเอลฟ์ ถึงนางจะจงเกลียดจงชังต่อมนุษย์ แต่เทรย์เวอร์เราก็สามารถพิชิตใจของนางได้ และได้กินตับเธอในที่สุด
“พวกเจ้าเป็นใคร และมาทำอะไรในป่าลึกเช่นนี้!” เอลฟ์ที่พูดกับเรานั้นเป็นผู้หญิงผมเขียวชอุ่ม ผมจำเธอได้ เธอเป็นหนึ่งในตัวละครที่จีบได้ เธอเป็นหัวหน้าหน่วยลาดตระเวน เก่งธนูเป็นอย่างมากด้วย
ผมไม่ได้ตอบอะไรไป แต่ตบที่ไหล่เทรย์เวอร์และกระซิบกับมันแทน
“โอ ถึงหน้าที่นายแล้ว แสดงความมีประโยชน์หน่อย”
“ดะ-เดี๋ยวสิ แล้วจะให้ทำไง!?” เทรย์เวอร์ก็ถามผมกลับด้วยเสียงเบาๆ
“ใช่ความหล่อเอ็งดิวะ! กูรู้นะเว้ยที่เอ็งหว่านเสน่ห์ใส่สาวในโรงเรียนไปทั่ว ทำอย่างที่เคยทำไปดิ!” ผมก็บอกมันไปด้วยการกระซิบกลับ
“ฉันไม่ทำซะหน่อง!”
“เลิกแก้ตัว แล้วทำๆไปเถอะน่า”
ฉับ!
เสียงธนูปักลงพื้นระหว่างขาของผม ยัยบ้าเอ๊ยถ้าพลาดถูกน้องชายฉันล่ะ!
แน่นอนว่าเป็นฝีมือของหัวหน้าลาดตระเวนนั้นเอง
“หยุดกระซิบกระซาบได้แล้วตอบมาไม่งั้นตาย พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่!” เหมือนเธอจะมีความอดทนต่ำกับการรอเป็นอย่างมาก
ผมเงียบไป เทรย์เวอร์หันมามองผมเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือผ่านสายตา แต่ผมก็ไม่ตอบสนองและเงียบไว้ ไม่สนเทรย์เวอร์มัน
และลูกธนูก็ปักลงพื้นเป็นการเตือนอีกดอก ทำให้เทรย์เวอร์มีสีหน้าขมขื่นและพูดออกมา
“เออคือ คือว่าพวกเรากำลังตามหาอะไรบางอย่างที่จำเป็นต้องผ่านเมืองพวกคุณ พวกคุณอาจช่วยเราได้”
แจ่มเลยเทรย์เวอร์ แอบเนียนขอความช่วยเหลือด้วยแบบนี้ ช่างชำนาญขนาดแท้
แต่โชคร้าย ที่พวกเอลฟ์มีท่าทางไม่ยอมเชื่อและเตรียมพร้อมยิงลงมา คงไม่มีทางเลือกสินะ ผมวางมือไว้ที่ดาบใหม่เตรียมพร้อมได้ทุกเมื่อที่พวกเอลฟ์โจมตีมา
และในทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาในอากาศ มันว่าออกมาด้วยน้ำเสียงที่บริสุทธิ์พร้อมกับความขี้เล่น
“หิๆ ดูสิเราพบกับใครอยู่ น่าสนใจ~”
“ผู้ถูกเลือกจากเทพเจ้าแห่งแสง กับ…”
“ปีศาจที่ถูกโลกทอดทิ้ง”
“กำลังอยู่ด้วยกัน”
มีเสียงหลากหลายคนพูดออกมาคนละประโยค แต่มันกลับเป็นเรื่องเดียวกัน
“พวกเอลฟ์”
“ทำไมพวกเจ้าถึงไม่ต้อนรับพวกเขากันล่ะ?”
“ผู้กล้าแห่งแสงและ”
“จอมมาร…”
พวกเอลฟ์ต่างแตกตื่นสิ่งพวกเสียงนั้น พวกมันมีท่าทีที่สับสน
“พวกท่านภูตบอกว่าเขาคือผู้กล้าแห่งแสง”
“จริงงั้นเหรอ”
“บางที…”
ใช่แล้ว เสียงดังกล่าวก็คือพวกภูตที่อาศัยในป่านี้ หาได้ยากมาที่พวกนี้จะออกมายิ่งเป็นตอนเช้าด้วย คงถูกดึงดูดมาเพราะเทรย์เวอร์สินะ
และพวกเอลฟ์ก็ได้ลดอาวุธลงไปตามๆกัน
