Chapter I Scene 17

“

Chapter I Scene 17

”

“…”

ผมตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองนั้นกำลังนอนอยู่พื้นหญ้า โดยมีเสื้อคลุมตัวไว้ ไม่ห่างจากตัวผมนัก ก็มีกองไฟที่ถูกใช้แล้ว

นี้…ผมหลับไปเหรอเนี่ย จำได้ว่าหลังจากสู้กับลูเซี่ยนเสร็จ โดยมีผมกุมชัยชนะมาได้ แต่ผมก็ได้รับบาดเจ็บหนักเหมือนกัน มันพยายามเดินตรงไปที่นัดหมาย ไม่รู้ว่าระหว่างทางผมยังฆ่าพวกโจรไปกี่ศพ คงเพราะเสียเลือดไปมากเลยทำให้ผมดูเบลอๆจำอะไรไม่ได้

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมานี้ได้ไงกัน

“อึก! อืมมม~” ผมครางเสียงแปลกๆออกมาและจับหัวตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

เพราะมันปวดหัวสุดๆเลยล่ะนะ อย่างกับไปดื่มหนักมาและเกิดอาการเมาค้าง แบบนั้นเลยถ้าคูณสองเข้าไปอีก

“นายตื่นแล้ว?” เสียงของใครบางคนทักผมขึ้น

พอหันไปตามเสียง ก็พบกับดาร์เลเน่ที่เธอ…ดูโทรมๆขอบตาดำอย่างกับคนไม่ได้นอนมาหลายวัย

“อืม เราอยู่ไหนกัน? แล้วใครทำเธอกัน เทรย์เวอร์มันบังอาจทำเรื่องไม่ดีกับเธอระหว่างฉันไม่ได้สติเหรอ?” ผมถามเธอพร้อมพยายามยันตัวขึ้น ก่อนที่ผมจะครางขึ้นด้วยความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาผ่านช่วงท้องของผมเอง

มัน เจ็บ สุดๆ!!

“ระวังหน่อยสิ ไม่ดูสังขารตัวเองเลยนะนายเนี่ย… ทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย” ดาร์เลเน่รีบเข้ามาพยุงตัวผมไม่ให้ผมล้มลงไปนอนอีก เธอบ่นออกมาเสียงเบาๆก่อนช่วงท้ายๆจะเบาเกินไปที่จะได้ยิน

“กินน้ำก่อน” ดาร์เลเน่ว่างั้น ก่อนจะหยิบแก้วน้ำใกล้ตัวมา เธอประคองตัวผมและค่อยๆป้อนน้ำให้

ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ยังไงก็หิวน้ำอยู่ด้วย แต่เหมือนเธอจะใจดีจนดูผิดปกติ จนผมเผลอคิดไปว่าเธอกำลังทรมานผมรูปแบบใหม่เหรอ?

“พอแล้ว ขอบใจ” ผมดันมือของดาร์เลเน่ออกไป ผมพอจะนั่งด้วยตัวเองไหวอยู่ มองไปรอบตัว ผมก็พบว่าคุณหนูคายากับโอเรียนน่ากำลังนอนอยู่ ส่วนเทรย์เวอร์หายหัวไปไหนไม่รูั อ่อ และผมยังพบเด็กผู้หญิงผมสีม่วงอมชมพูกำลังนอนขดตัวอยู่ด้วย

ใครหว่า~

ผมพึ่งสังเกตว่า ตอนนี้พึ่งเช้าตรู่อยู่ ก็ว่าทำไมมันหนาวๆแบบนี้

“เราอยู่ไหน ทำไมไม่กางเต้นท์นอนกัน?” ผมถามออกไปอย่างสับสน ผมอยากรู้สถานการณ์ตอนนี้และสงสัยว่าทำไมถึงมานอนกลางแจ้งโดยไม่กางเต็นท์ด้วย ไม่หนาวกันหรือไง

“พวกเรายังไม่ได้ไปไหน เพราะนายบาดเจ็บหนักมากอยู่ ถึงจะถูกรักษาด้วยเวทแสงก็ตาม และไอ้ที่มานอนไม่กางเต็นท์ นายคงลืมสินะว่าใครเป็นคนเก็บเต้นท์ทั้งหมด?” ดาร์เลเน่ตอบคำถามผม

อ่อแบบนี้เองเพราะผมบาดเจ็บ เลยไม่สามารถเดินทางได้ ล่าช้ากว่าที่คิดนะเนี่ย ใครจะไปคิดว่าจะไปเจอลูเซี่ยนกัน แถมมันยังมีร่างสองด้วย เรื่องเต้นท์ เพราะว่าผมเก็บใส่กระเป๋ามิติผมทั้งหมด กระเป๋านี้ประกันการขโมยโดยจะไม่มีใครใช้งานมันได้ยกเว้นผม

“และเทรย์เวอร์ก็ำไม่ได้ทำอะไรฉันด้วย!”

“แล้วทำไมถึงขอบตาดำล่ะ” ผมว่าพลางใช้มือลูบระหว่างขอบตาดำๆเป็นแพนด้านั้น

“ก็-ก็ ไม่ใช่เรื่องของนาย!” ตอบพร้อมสะบัดหน้าหนี

ซะงั้น? ผู้หญิงเนี่ยเป็นสิ่งมีชีวิตที่คาดเดาไม่ได้จริงๆเลย อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าคลื่นในมหาสมุทรเสียอีกนะเนี่ย

“อืม~?” เสียงครางน่ารักๆดังขึ้นมาจากคุณหนูคายา ผมนี้ทำตาเป็นแมวเลย น่ารักเกินไปแล้วนะ!

เธอคงถูกรบกวนจนตื่นขึ้นมา พร้อมบิดเส้นขี้เกียจยาวๆ จนหน้าอกของเธอดันนูนเด่นชัดขึ้นมา

“นี้สินะอาหารเช้า ฉันคงตายตาหลับได้แล้ว” ผมพึมพำออกมา โดยลูกกะตาไม่ละไปจากหน้าอกคู่เลยนะ

“งั้นก็ตายซะสิ!” ดาร์เลเน่พูดตอบผมพร้อมสองนิ้วจิ้มตาเข้าให้

อ๊ากกกก!!!

“เอ้าริชาร์ด นายฟื้นแล้ว?” คุณหนูคายาพูดออกมา พร้อมค่อยๆคลานเข้ามาทางผม

โออออ~ มันคือแก่นแท้อย่างแน่นอน จะให้แลกกับอะไร แขน? ขา? เพื่อได้เธอมาให้ผมกอดซะทีนะ

“ก็กำลังจะตายเพราะยัยนี่อีกไม่แหละ!” ผมว่าพลางชี้ไปทางดาร์เลเน่ที่กำลังทำตาดุๆใส่อยู่ ไม่รู้ว่าคุณเธอไปโกรธใครมา

“เห็นคุณทะเลาะกับดาร์เลเน่ได้ ฉันอาจห่วงคุณมากไปก็ได้” คุณหนูคายาถอนหายใจอย่างโล่งอก เหมือนได้ปล่อยวางอะไรบางอย่างลง ก่อนจะพูดเสริมว่า “ดาร์เลเน่น่ะเฝ้าคุณตลอดเลยนะ”

“ขนาดเลย?” ผมหันไปมองดาร์เลเน่

“ฉันแค่กลัวนายตื่นมาตอนพวกฉันหลับแล้วทำอะไรบ้าๆไง” ดาร์เลเน่พูดออกมาอย่างกับคนเฝ้าระวังภัย

อืม… ดูเหมือนว่าช่วงที่ผมไม่ได้สติ ดาร์เลเน่นั้นจะดูแลผมสินะ ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะดูหยิ่งๆไม่ยอมรับออกมา

“สรุปว่า…ฉัน หลับไปนานขนาดไหน?”

“ก็สามวันได้ค่ะ” คุณหนูคายาตอบผม

อะไรเนี่ย~ เสียเวลาไปเยอะขนาดนั้นเลย แต่เอาเถอะช่วยไม่ได้

“ฉันคงทำให้ลำบากแล้วสินะ” ระหว่างที่กำลังสำนึกผิดอยู่นั้นเอง ผมก็ไปเห็นว่าเด็กผู้หญิงผมสีม่วงอมชมพู ตื่นอยู่ แถวยังมีตาสองสีด้วย

ดูแปลกตาดีนะ แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นเรื่องแปลกอะไร โลกเก่าของเดชก็มีกรณีนี้เหมือนกัน แต่มันแค่แปลกที่สีตาของเธอข้างหนึ่งคือสีม่วง อีกข้างก็สีแดง

ซึ่งมันเป็นสีที่ไม่ดีเท่าไรเลยล่ะ สำหรับมนุษย์น่ะนะ

“นั้นคือเด็กที่เทรย์เวอร์ช่วยไว้ค่ะ เห็นไม่ยอมไปกับพวกชาวบ้านเลย” คุณหนูคายาตอบผม

ก็ไม่แปลกอะไร นี้แปลว่าเธออยากจะอยู่กับเทรย์เวอร์สินะ แบบนั้นแน่ ยัยหนูนี้ช่างร้ายกาจ!

เดี๋ยวนะ? ผมรู้สึกแปลกๆว่าผู้คนที่อยู่รอยตัวผมหรือเทรย์เวอร์จะต้องไม่ธรรมดา และเหมือนผมจะไม่เคยเห็นเธอในเกมด้วย มันจะต้องไม่ธรรมดาแน่ เรื่องนี้ผมได้เรียนรู้มาจากลูเซี่ยนน่ะเนี่ย

ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหาเธอ และลองใช้มือยกผมหน้าเธอขึ้นดู บ้าฉิบ~ ผมเห็นเขาเล็กๆสองเขาบนหน้าผากของเธอ

ตาสีม่วงแสดงถึงเผ่าแวมไพร์ใช่ไหมนะ? ผมก็เริ่มจำไม่ได้แล้วสิแบบนี้ ส่วนตาแดง…อืม… เป็นของชนเผ่าปีศาจสินะ เผ่านี้จะมีพลังผิดปกติประมาณว่า ใครแข็งแกร่ง ก็จะแข็งแกร่งสุดๆ ใครใช้เวทก็จะมีพลังเวทอันมหาศาลแบบนี้แหละ ไม่ใช่ว่าเด็กนี้มีพลังที่แข็งแกร่งทั้งสองเผ่าเลยเหรอวะ!

“เธอมันลูกครึ่งปีศาจ?” ผมถามออกไป แต่เธอไม่ได้ตอบผมกลับ

เธอแค่มองผมด้วยแววตาไร้ชีวิตชีวา เสียของจริง พังแล้วหรือไงนะ? เป็นตุ๊กตาไร้วิญญาณสินะ ช่างเถอะ เทรย์เวอร์มันคงทำอะไรได้ซะทางนั้นแหละน่า เป็นพระเอกนี้

พอพูดถึงเทรย์เวอร์ มันก็ได้โผล่มาพอดี พร้อมกับปลาในมือที่หามาได้ เห็นว่าช่วงที่ผมนอนเป็นผักอยู่นั้น จะกินย่างปลากัน พอดีว่าฐานโจรผมระเบิดทิ้งหมดแล้วด้วย

เมื่อเห็นผมฟื้นขึ้นมาแล้ว ผมและเทรย์เวอร์แค่พยักหน้าให้กันเท่านั้น ผมก็เริ่มทำอาหารเช้าเป็นมื้อที่จัดเต็ม เลยล่ะ ไม่รู้ว่าโอเรียนน่าไปโกรธใครอีกคน หน้าบึ้งตึงแต่เช้าเลย สงสัยอยากแก่เร็วละมั่งเนี่ย

ผมรีบกินและรีบออกเดินทางดีกว่า ผมไม่สามารถที่จะล่าช้าไปกว่านี้ได้แล้ว อย่างน้อยก็ขอกลับให้ทันอีเวนต์ใหญ่ก็แล้วกัน