บทที่ 105-106 : คุณมีสิทธิ์ที่จะดุ แต่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธว่าไม่! (1)(2)

ตอนที่ 105: คุณมีสิทธิ์ที่จะดุว่าฉัน แต่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธว่าไม่! (1)

ทุกคนมองเธออย่างประหลาด เธอข่มกัดฟันและรวบรวมความกล้าที่จะพูดว่า “คุณลู่ ฉันชื่อหลูหยาเฟิง พ่อของฉันคือนายกเทศมนตรีเมืองอิมพีเรียลแคปปิตอล คุณเข้าร่วมงานเลี้ยงของครอบครัวฉันเมื่อปีที่แล้ว”

“ดังนั้น มันจึงเป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีหลูเองหรอ สถานะค่อนข้างสูงส่ง”

ลู่ซานเป่ยให้การชื่อชมกึ่งยกคิ้วของเขาและมองที่หลินว่านว่าน  น้ำเสียงที่สงบของเขาเผยให้เห็นการขาดความยับยั้งชั่งใจที่หายาก

“อย่างไรก็ตาม  ไม่ว่าตัวตนของเธอจะธรรมดาเพียงใด  เนื่องจากเธอเป็นเพื่อนหญิงของฉัน  คุณไม่มีคุณสมบัติพอ ไม่มีสิทธิ์แสดงความเห็นต่อเธอ”

แม้ว่านี่จะเป็นคำพูดที่หยิ่ง แต่ก็ไม่มีใครกล้าปฏิเสธมัน

ทั้งหมดนี่คือความจริง

ใบหน้าของหลูหยาเฟิงเปลี่ยนเป็นสีขาวและร่างกายของเธอเริ่มพลิ้วไหว  เธอดูราวกับว่าจะเป็นลมได้ตลอดเวลา

หลินว่านว่านก้มศีรษะของเธอลง  เธอทนไม่ได้ที่จะมองดูสีหน้าของเธอคนนั้น

คำพูดของลู่ซานเป่ยเลวร้ายเกินไป  จริง ๆ แล้วมันเหมาะสมหรือที่จะปฏิบัติต่อผู้ชื่นชมของเขาเช่นนั้น?

ทั้งห้องเงียบหลูหยาเฟิงไม่สามารถยืนดูการเยาะเย้ยจากทุกคน  เธอปิดหน้าเธอและเดินโซเซออกจากห้อง  แม้หลังจากที่เธออยู่ห่างไกล ก็ยังได้ยินเสียงสะอื้นต่ำของเธอ

“แคก แคก!  หลินว่านว่านไอออกมาช้าๆ ทำลายความเงียบประหลาดๆนั่น

ลู่ซานเป่ยมองเธออย่างเย็นชาและถามว่า  “เธอลืมไปแล้วรึว่าไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้?”

ดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้? ทำไม?

หลินว่านว่านไม่รู้ว่าการดื่มแอลกอฮอล์จะกระตุ้นอาการติดยาของเธอ  เธอเป็นห่วงว่าเธอจะควบคุมตัวเองไม่ได้หลังจากดื่มและพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“ฉันจะไม่ดื่มครั้งต่อไป อ่า…บ้านนั้นค่อนข้างน่าเบื่อ ฉันจะออกไปเดินเล่น โทรหาฉันเมื่อคุณพร้อมจะกลับ”

“ตกลง ไปละ”

หลินว่านว่านไม่สามารถยืนอยู่ได้ ท่ามกลางทุกคนที่มองเธอและเธอก็ออกจากห้องโถงใหญ่ราวกับว่ากำลังวิ่งหนี

หลินว่านว่านถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเธอสูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอก

พุทโธ่!

วิธีที่คนเหล่านั้นมองเธอเป็นเหมือนการดูความหายนะ  บางทีพวกเขาอาจคิดว่าลู่ซานเป่ยชอบเธอ

เป็นเรื่องจริงที่ลู่ซานเป่ยปฏิบัติต่อเธออย่างดี  แต่เขาไม่มีเจตนาอื่นใดแน่นอน  นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เธอสบายใจที่จะอยู่กับเขา

เธอไม่คู่ควรที่จะแสวงหาความสัมพันธ์กับผู้ยิ่งใหญ่แบบเขา

หลินวานวันพบชิงช้าพร้อมดอกไม้ตั้งอยู่ด้านหลังน้ำพุ ขณะที่เธอนั่งลงเธอได้ยินเสียงฝีเท้าตามหลังเธอมา

“หลินว่านว่าน!”  หลินฉิงเทาเดินออกมาจากเงามืด ใบหน้าของเขาซึ่งอาจยังถือว่าหล่อ มีลักษณะที่ชัดเจนของความโกรธ

หลินว่านว่านตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง  “โอ้พ่อ พ่ออยู่ที่นี่ด้วย”

หลินฉิงเทารู้สึกโกรธเพราะทัศนคติที่เย็นชาของเธอ  “ให้ฉันถามเธอสิ เธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกับคุณลู่”

“มันไม่ใช่เรื่องของพ่อ”

หลินฉิงเทาเต็มไปด้วยความโกรธและเสียงของเขาเพิ่มขึ้นโดยระดับเสียงแปดหลอด “ฉันเป็นพ่อของเธอ! หลินว่านว่าน ฉันขอเตือน  โดยไม่คิดถึงภูมิหลังของนายลู่นั่น ฉันจะไม่ยอมให้ลูกสาวทำสิ่งที่ไม่สามารถเห็นได้ในที่สาธารณะ ตัดความสัมพันธ์กับเขาซะ!”

หลินว่านว่านรู้สึกหงุดงิดมากกับน้ำเสียงที่เขาใช้  ใช้คำสั่งกับเธอ ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็จมลง “พ่อเหรอ? คุณเหมาะสมที่จะเป็นพ่อของหลินว่านว่านเหรอ?”

เมื่อคิดถึงเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ได้ตายจากไปแล้ว  หัวใจของหลินว่านว่านก็อัดแน่น  เธอลุกขึ้นและก้าวเข้ามาใกล้กับหลินฉิงเทา

“เมื่อเธอ... ฉันถูกทำร้ายโดยเต๋าซินหยู คุณอยู่ที่ไหน  เมื่อฉันถูกตีอย่างทารุณโดยเต๋าชินหยู และใช้ชีวิตของฉันในนรกทุกวันคุณอยู่ที่ไหน  เมื่อฉันถูกเต๋าซินหยูใส่ร้ายคุณอยู่ที่ไหน  คุณอยู่ที่ไหน!”

ทุกคำที่เธอพูดมีพลังและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

หลินฉิงเทาไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ และความรู้สึกผิดก็ทำให้ความโกรธในใจของเขาลดน้อยลง

เขาพยายามอธิบายว่า  “เต๋าซินหยูถูกจับกุมและถูกตัดสินจำคุกสิบปีแล้ว พ่อยื่นขออย่าด้วย ว่านว่านพ่อรู้ว่าเคยละเลยลูกในอดีตและนั่นทำให้ลูกต้องเจ็บปวดมาก  ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพ่อจะทำตามใจลูก!”

ตอนที่ 106 : คุณมีสิทธิ์ที่จะดุว่าฉัน แต่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธว่าไม่! (2)

 

“มันสายเกินไปแล้ว!”

หลินว่านว่านกรีดร้องและรู้ทันทีว่าเธอสูญเสียการควบคุมแล้ว เธอหลับตาแล้วพูดอย่างเหนื่อยล้า “พ่อ เหตุผลที่ฉันยังคงยินดีที่จะเรียกคุณว่าพ่อ นั่นเป็นเพราะเลือดของคุณไหลในร่างกายของฉัน  หากคุณต้องการให้ฉันมีชีวิตที่ดีจริงๆอย่ามารบกวนฉันในอนาคต”

หลินฉิงเทาพูดด้วยเสียงต่ำ “นั่นหมายความว่าเธอจะไม่ปล่อยนายลู่นั่นไปใช่ไหม? เธอค่อนจะทำให้ตัวเองต่ำต้อยกว่าการตามฉันกลับไปที่ตระกูลหลินเหรอ?”

ทำให้เสื่อมเสียต่ำต้อยเหรอ?

เขาไม่เข้าใจอะไรเลยและรู้เพียงว่าจะทำตัวเหมือนพ่อที่เข้มงวดต่อหน้าเธอ  น่าเสียดายที่หลินว่านว่านตัวจริงเสียชีวิตไปนานแล้ว  ในขณะที่เขาพูดแสดงทัศนคติของเขา ผู้สังเกตการณ์ก็มองอย่างเย็นชา

มันเป็นความจริงที่เต๋าซินหยูได้ทำบาปที่ไม่อาจยกโทษให้ได้   อย่างไรก็ตาม การกลับใจตอนท้ายนี้ของหลินฉิงเทายิ่งน่ารังเกียจมากยิ่งขึ้น!

หลินว่านว่านดูเฉยๆ  “คุณไม่สามารถเปรียบเทียบได้ว่าเขาปฏิบัติกับฉันได้ดีแค่ไหน   ฉันรู้ว่าคุณคิดถึงฉันในใจของคุณอย่างไรและนั่นก็ไม่ผิด  ฉันยินดีที่จะเป็นคนรักของลู่ซานเป่ยและฉันยินดีที่จะกุมต้นขาของเขาโดยไม่มีความละอาย  หากนี่เป็นการลดระดับตัวเองฉันมีความสุขมากกว่าที่ได้ทำ”

“เธอหมดความหวังแล้ว!” หลินฉิงเทาโกรธสุด ๆ เขายกมือขึ้นและต้องการให้ตบกับเธอ

หลินว่านว่านหลีกเลี่ยงโดยการเอียงศีรษะ  “ดูทุกสิ่งที่คุณต้องการ คุณมีสิทธิ์ที่จะดุด่าฉัน แต่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ ว่าไม่!”

“เธอไม่เชื่อฟังฉันเด็กหญิงตัวน้อย!”

หลินฉิงเทาโกรธมากจนมองเห็นเส้นเลือดของเขาบนหน้าผาก "ฉันเข้าใจแล้ว เธอและแม่ของเธอเหมือนกัน  เธอทั้งคู่ต่างนอกใจและพึ่งพาวิธีการแกล้งทำเป็นคนโง่ ที่จะหลอกฉันดังนั้นฉันจะคิดว่าเธอเป็นเด็กที่เชื่อฟัง  ตอนนี้ปีกของเธอแข็ง เธอได้เปิดเผยสีที่แท้จริงของเธอ! วิเศษ ฉันตัดสินเธอผิดเอง!”

คำเหล่านี้น่ารังเกียจเกินไป หลังจากพูดถึงพวกเขาหลินฉิงเทาก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน

หลินว่านว่านหัวเราะอย่างกะทันหัน การกล่าวโทษผู้อื่นเมื่อตัวเองถูกตำหนินั้นช่างเลวจนน่าตราตรึงใจ!

ภาพนั้นสะท้อนความคิดของเธอออกมาอย่างต่อเนื่องทีละฉากและในที่สุดก็ตัดสินบนฉากที่เด็กหญิงตัวน้อยโดดเดี่ยวถือตุ๊กตากระต่ายหูขาดของเล่นชิ้นเดียวของเธอในมือ

ในช่วงเวลานี้เธอเหมือนดูจะเป็นตัวละครมากเกินไป กลายเป็นหลินว่านว่านที่เติบโตขึ้นมาอย่างถูกรังแกตลอดเวลา

ดังนั้น มันกลับกลายเป็นว่า  ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนในชีวิต เธอถูกลิขิตให้ไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่ของเธอ และความเป็นห่วง

นั่นต้องเป็นสิ่งที่ดีเช่นกันเนื่องจากเธอไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อนและไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์นี้ตอนนี้

“ฉันดีใจมากที่คุณคิดแบบนี้”

ความเจ็บปวดในใจเธอเพิ่มสูงขึ้น แต่หลินว่านว่านยิ้มยิ่งขึ้น

“คุณเป็นไอ้พ่อเวรตั้งแต่แรก  มันยากสำหรับคุณที่จะทำตัวเหมือนพ่อที่ใจดีและการกระทำนั้นก็ทำให้ฉันรังเกียจ  เป็นการดีที่เราได้พูดกันวันนี้  คุณไม่ต้องการฉันเป็นลูกสาวของคุณ  ฉันก็ไม่ได้ต้องการให้คุณเป็นพ่อของฉัน  ดังนั้นลาก่อนและอย่ามาเจอกันอีกเลย”

หลินฉิงเทาตื่นตระหนกและพยายามดึงมือเธอ

“ว่านว่าน.....”

หลินว่านว่านหลบหลีกเขาและถอยห่างออกไปสองสามก้าวเพื่อเพิ่มระยะห่างระหว่างพวกเขา  เธอมองดูเขาจากที่ไกลอย่างเงียบ ๆ

“ถ้าคุณไม่ไป ฉันไม่รังเกียจที่จะขอให้คุณลู่พาคุณออกไป เขาชอบฉันมาก ถ้าฉันอ้าปากคุณคิดว่าปัญหาอะไรจะเกิดขึ้นกับธุรกิจของคุณ”

“เธอ....หากเธอยังคงยึดมั่นกับวิธีโง่ๆของเธอ ต่อไปตระกูลหลินจะไม่ปฏิบัติต่อเธอในฐานะลูกสาวอีกต่อไป และฉันจะไม่ให้เงินเธออีก  ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งสุดท้าย เปลี่ยนใจซะ และกลับไปกับฉัน  ถ้าไม่  ฉันจะประกาศข่าวในวันพรุ่งนี้ ตัดเธอออกจากตระกูล!”   ขณะที่หลินฉิงเทาขู่เธอ การแสดงออกของเขาเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

หลินว่านว่านเย้ยหยันและยักไหล่  “ขอบคุณสำหรับโอกาสนี้ แต่คุณมอบให้คนอื่นได้  ฉันไม่ต้องการมัน”

ในที่สุดหลินฉิงเทาได้แต่มองหลินว่านว่านนิ่งอย่างลึกซึ้งและจากไป พร้อมส่ายหัวของเขา

เมื่อมองตามหลังของเขาที่หายไปกับความมืด  รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินว่านว่านก็เริ่มจางหายไป

มีหมอกบางๆ ก่อตัวที่ใต้ตาของเธอและกลายเป็นหยดน้ำตาที่ชัดเจนจากนั้นก็ร่วงหล่นลงมาจากทุกมุม

เธอยื่นมือออกมาอย่างไม่รู้ตัวและต้องการเช็ดมัน    แต่มืออีกข้างก็เอาชนะเธอไป