บทที่ 8 – ปกรณัมแห่งความลึกลับ
บทที่ 8 – ปกรณัมแห่งความลึกลับ
นอกจากเกี่ยวกับจอมามารชั้นก็ศึกษาอยู่หลายเรื่อง ชั้นละทิ้งการฝึกต่อสู้เพื่อมาอ่านหนังสือ เพราะยังไงซะไปฝึกก็ไม่มีคนสนใจอยู่แล้ว
ผ่านไปอีก 10 วัน ตั้งแต่ที่พวกเรามาโลกนี้ก็ผ่านไป 20 วันแล้ว ชั้นรู้สึกว่าวิญญาณมันหลอกหลอนรุนแรงขึ้นเรื่อย
มีบางครั้งมันบีบหัวใจของชั้นด้วยความอาฆาตแค้น นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกมากมาย วิญญาณหลายสิบตนต่างพากันพยายามจะฆ่าชั้น
แต่เหมือนอยู่คนละภพ เลยทำร้ายได้เพียงแค่ในความฝัน ไม่ได้ทำร้ายร่างกายของชั้น แต่ว่าทำลายจิตใจที่ว่าคือจิตใจความเป็นคนของชั้น
ไม่ว่าจะเป็นการทำให้ทรมานจากการคิด ทรมานจากการมองเห็นต่างๆ ในสมองและนอกจากนั้นชั้นยังถูกรังแกรุนแรงขึ้น!
และไม่ใช่แค่ฟุวะและพรรคพวก ยังมีคนอื่นที่รังแกชั้น… ชั้นในตอนนี้ถูกกลุ่มผู้หญิงเรียกไปหาในซอกมุมปราสาทเล็กๆ
ใช่ … ดูเหมือนพวกผู้หญิงก็เอาชั้นเป็นที่ระบายอารมณ์เช่นกัน แต่พวกเธอเก่งกว่าชั้น ชั้นเลยต่อกรไม่ได้
สาเหตุความก้าวร้าวนี้คงเป็นเพราะการฆ่าคน มีนักจิตวิทยาเคยกล่าวว่า หากมนุษย์ได้ใช้ความรุนแรงหนึ่งครั้ง
สมองจะจดจำและนำมาเป็นนิสัยลึกๆ ที่จะแสดงออกมาในบางครั้ง และพวกผู้หญิงนี่ที่ฆ่าคนจึงติดมาเป็นความก้าวร้าว
ดูเหมือนพวกเธอจะเกลียดชั้นตั้งแต่ตอนแรกอยู่แล้วด้วย แต่แค่พึ่งแสดงความก้าวร้าวออกมาเท่านั้น.. แถมถ้าเป็นผู้หญิงชิซึกุก็ช่วยอะไรไม่ได้
“โผล่มาสักทีนะ ไอ้โรคจิต”
“อืม..”
ชั้นพยักหน้าตอบ.. แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยิ่งโมโหกับท่าทางของชั้นเลยเดินมาหาชั้น
“เพี๊ยะ!”
ฝ่ามือของเธอฟาดใส่หน้าชั้น ด้วยกำลังที่มหาศาลทำเอาชั้นปลิวติดผนังทันที.. “ค่อกๆ …”
………
ริวตะ.. ริวตะในจอนนี้กำลังถูกกลุ่มสตรีรังแก เหตุเกิดจากความอิจฉาใบหน้าของริวตะ ทั้งๆ มี่ตัวมันเป็นผู้ชายแต่กลับสวยกว่าพวกเธอ
คนเหล่านี้นั้นยอมรับไม่ได้
ริวตะที่โดนตบจนกำเดาไหล เขาเพียงเช็ดจมูกเบาๆ .
“หนอยยย ยัย…. ยัยร่าน!!”
ผู้หญิงที่มีชื่อว่า อิจิโนะ โกรธกับท่าทางที่เหมือนสำออยของริวตะเธอกำหมัดออกมาต่อยใส่หัวของริวตะชนกับผนัง
“ปัง!”
หัวริวตะที่เกิดการกระแทกก็มีเลือดไหลออกมาจากหัว ก่อนจะก้องกับพื้น อิจิโนะเดินมามองริวตะด้วยสายตารังเกียจ
“เป็นผู้ชายแท้ๆ อย่ามาทำตัวเป็นผู้หญิงจนผู้ชายหลงหัวปักหัวปำไปหน่อยเลย ยังไงซะแกก็เป็นแค่ผู้ชายโรคจิต!”
เธอเตะใส่คางของริวตะจนสมองสั่นสะเทือน คางนั้นเป็นจุดอ่อนร่างกายมนุษย์ทำให้ริวตะสติพร่าเลือนทันที
“มาริ!”
“จ้าๆ”
ในตอนนั้นเองมาริก็เดินมา ใช้เวทรักษาให้กับริวตะ จนสติของเขากลับมาแจ่มใสเช่นเดิม บาดแผลหายไปจนหมด
“ทีนี้จะยังกล้าทำตัวยั่วยวนผู้ชายอีกไหม?”
“….”
ริวตะไม่สามารถตอบได้เพราะแม้จะได้สติแต่ถูกเตะคางไปต้องได้รับดาเมจจากสมองบ้างทำให้ริวตะยังอยู่ในสภาวะมึนงง
แต่เหมือนอิจิโนะจะไม่มีความรู้เรื่องแบบนี้ พอเห็นริวตะตอบช้าไม่ทันใจก็หงุดหงิดริวตะอีกครั้ง
“ได้ๆ .. หยิ่งนักใช่ไหม.. หยิ่งนักใช่ไหม”
เธอเอาเท้าเหยียบที่แขนริวตะ…ก่อนจะเหยียบลงด้วยความสามารถในการจัดการน้ำหนักของเธอทำให้น้ำหนักที่เหยียบลงไม่น่าจะมาก
แต่กลับมากกว่าเดิมเป็นตันๆ ทำให้แขนริวตะหักเหมือนไม้พุทันที..
“อ๊ากกกกกกกกกกก!”
ริวตะร้องออกมาพร้อมทั้งน้ำตาในทันที ความเจ็บปวดจากการกระดูกหักเรียกสติริวจะกลับมาพร้อมทั้งจับแขนดิ้นไปดิ้นมา
ทว่ามาริก็เดินมารักษาริวตะ ทำให้เสียงร้องหยุดลงแต่คราบน้ำตาและน้ำลายอย่างติดอยู่ขอบตาและขอบปาก..
“ฮ่าๆ .. ดูหน้าแกสิ ดูหน้าแกตอนนี้สิ ไม่ต่างไปจากหมาโดนหักขาเลยแม้แต่น้อย”
“ปล่อย…ชั้น…ไป…เถอะ…”
“คุกเข่าขอร้องนายท่านคนนี้สิ”
ริวจะที่พยายามพูดด้วยความเหนื่อยทางร่างกายและจิตใจ อิจิโนะกอดอกพูดกับริวตะอย่างสบายๆ
ริวตะจึงพยายามที่จะพลิกตัวและก้มคุกเข่าหน้าติดพื้นต่อหน้าเท้าของอิจิโนะ.. ศักดิ์ศรี? ของแบบนั้นมันไม่มีตั้งแต่เขาเริ่มถูกรังแกแล้ว
ถ้าถูกสั่งก็ต้องทำตาม ให้กินเลียเท้าก็ต้องทำ.. นั่นคือสังคมการกลั่นแกล้งที่ริวตะต้องพบเจอ
“ฮ่าๆ แกนี่มันไม่มีศักดิ์ศรีเลยสักนิดอยากให้พวกผู้ชายที่ชอบแกนักแกหนา มาเห็นแกในสภาพนี้จริงๆ!”
ว่าแล้วก็เตะใส่หน้าริวตะจนปากแตกพร้อมด่า “จะไสหัวไปไหนก็ไป!” … ริวตะลุกขึ้นและเดินจากไป..
เขาเดินไปยังไม่ถึงที่พักก็ล้มลงเพราะไม่มีแรงเหลือ แม้จะฟื้นฟูอาการบาดเจ็บแต่ไม่ได้ฟื้นฟูพละกำลัง
ริวตะจึงล้มไปด้านหน้าสติดับลง.. แต่ทว่าเวลานั้นเองก็มีคนมารับเขาเอาไว้ แน่นอนว่าเขาไม่รู้ตัว
“ชั้นขอโทษ….”
เป็นใครไม่ได้อีกนอกจาก ชิสึกุ.. เธอเองก็ไม่ต่างไปจากริวตะเริ่มถูกคนกีดกั้นเพราะมาเป็นเพื่อนกับริวตะ
แถมยังไม่สามารถช่วยริวตะได้ แน่นอนว่าเธอนั้นซื่อบื้อเชื่อคำคนง่าย แต่ก็เพราะแบบนี้เธอจึงช่วยริวตะไม่ได้
แม้พยายามต่อต้านไปแต่สุดท้ายเมื่อผู้หญิงบอกว่า ‘นี่แค่การหยอกเล่น’ เธอก็จะไม่สามารถหาอะไรมาต่อต้านโดยเฉพาะอีกฝ่ายมีคนใช้เวทฟื้นฟูอย่างมาริ
เธอโกรธตัวเอง และเกลียดตัวเอง..ที่ไม่สามารถช่วยริวตะได้ในตอนที่ริวตะต้องการใครสักคน
ตลอด 20 วันที่ผ่านมาเธอก็เริ่มชอบริวตะเช่นกัน… โดยไม่รู้ตัวเธอนั้นได้มีน้ำตาไหลออกมาจากหางตา……………..
ทางเดียวที่เธอทำได้คือ ทำให้คนอื่นไม่แกล้งริวตะ แต่มันไม่มีทางสำเร็จ.. “นอกซะจาก.. ชั้นจะแข็งแกร่งขึ้นและรวบรวมคนในห้องให้เป็นหนึ่งเดียวกัน สามัคคีกัน!”
อย่างน้อย… อย่างน้อยเธอก็คิดแบบนั้นเป็นความคิดที่แสนจะโลกสวยแต่เธอเป็นคนแบบนี้….
……
ชั้น ริวตะ.. กำลังฝันเห็นความทรงจำของกึ่งมนุษย์คนหนึ่ง.. เป็นผู้หญิงกึ่งมนุษย์ซึ่งเป็นมนุษย์จิ้งจอก
เธอเป็นลูกกำพร้าพ่อแม่ มีน้องสาวอีกคน ทั้งสองถูกพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก ทุกอย่างรวมแล้วเหมือนชั้นกับยูสะ
เพียงแต่สองพี่น้องนี้ไม่มีเงินและสภาวะสังคมที่แย่ วันหนึ่งขุนนางได้เห็นเธอเขาตอนนั้นเธออายุเพียง 11 ปี
ขุนนางเห็นก็ชมชอบเธอเลยจับเธอมาเป็นของเล่น.. เธอใช้เวลาเป็นของเล่นระบายใคร่ให้ขุนนางสามวันสามคืนจนแทบจะตาย
ข้าแกงไม่ได้กินจนกระทั่งน้องสาวเธอมาช่วยเธอ แต่ก็ถูกขุนนางนั้นสังหารทิ้ง น้องสาวของเธอถูกฆ่าต่อหน้าต่อตา
ด้วยความโกรธมันจึงยัดข้อหาพยายามฆ่าชนชั้นสูงทำให้เธอติดคุก พออยู่ในคุกก็ตกเป็นที่ระบายความใคร่ของอาชญากรในคุกกับเธอที่จิตใจแตกสลายเป็นผัก
และไปขายทาสก็ขายไม่ออกจึงถูกส่งตัวมาเป็น คนที่รอเวลาถูกฆ่าในฟาร์มมนุษย์จนชั้นไปฆ่าเธอ
สิ้นสุดตรงนี้ภาพที่ชั้นเห็นก็กลายเป็นบ่อโคลนสีดำที่มีความหนาวเย็นและร้อนเหมือนยอดเขาน้ำแข็งและบ่อลาวา
ก่อนจะมีเด็กคนนั้นโผล่มาดึงชั้น…อ่า…เด็กคนนี้..เธอเจอเรื่องมาหนักหนาสาหัสกว่าชั้นแต่ยังถูกชั้นฆ่าบางทีชั้นคง….
ในตอนนั้นเองภาพก็ตัดไปเจอภาพของชิซึกุ.. ที่ถูกหนามเหล็กพันรอบแขนรอบขาตรึงอยู่กลางอากาศ หน้าผากถูกตอกด้วยตะปู
หัวขาด..จากตัวและดวงตาเบิกกว้างจับจ้องมาที่ชั้น…
“ไม่!!!!”
ชั้นตื่นขึ้นมา พร้อมกับผ้าห่มที่ขาดลุ่ยเหมือนโดนตัด… ใช่ดูเหมือนผ้าห่มจะขาดด้วยอะไรบางอย่าง…
ชั้นนอนละเมอเหรอ.. ไม่สิ..รอยขาดแบบนี้มันเหมือนเกิดจากของมีคม… นี่มันเกิดอะไรขึ้น..? แล้วฝันนั่นมันอะไร?
........
[ใครทนอ่านมาถึงจุดๆ นี้ได้..ผมว่าทุกๆ คนคงมีจิตใจไม่บริสุทธิ์กันแล้วล่ะ ผิดๆ (?) ยังไงก็ทนอ่านมาชนาดนี้แล้ง ทนอ่านเรื่องราวอันน่าอึดอัดอีกสักสิบตอนเป็นไรไป (?) ผิดๆ – ผู้เขียน]
