ตอนที่ 94 : ทุกวันเหล่านี้มันช่างน่ากลัว
มันเป็นวันที่สามของการฝึกฝนในรูปแบบสัตว์ของลู่หวู่
“หวู่ มาที่นี่เร็ว มีอาหารแมวสุดยอดความรักที่ฉันได้เตรียมไว้ให้คุณแล้ว มาลองดูสิ”
เสียงจากห้องครัวขัดจังหวะความคิดของลู่หวู่ ในเวลาเดียวกันกลิ่นแปลกๆจากห้องครัวก็ทำให้ลู่หวู่รู้สึกตัวสั่นระริก
ลู่หวู่ด้วยความอยากรู้ว่ามันคืออะไรจึงกระโดดลงมาจากโซฟาและมุ่งหน้าไปทางห้องครัว
ลู่หวู่เห็นอาหารอ่าน่าสยดสยองที่มีไอน้ำสีเขียวดำลอยขึ้นสู่อากาศ นอกจากนี้อาหารยังถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของชีสสีน้ำตาล
ทันใดนั้นเขาก็แกว่งหางและเตรียมตัวที่จะหนี
ขณะที่เขาเริ่มวิ่ง การแสดงออกของลู่หวู่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ไม่ๆ ไม่ๆ เธอกำลังแกล้งฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันเหล่านี้มันช่างน่ากลัว
ลู่หวู่รู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาถูกจับระหว่างวิ่งหนีกลับไปที่โต๊ะอาหารโดยเป่ยลี่
“หวู่ นี่เป็นอาหารอร่อยที่ฉันเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับคุณ คุณจะไม่ลองชิมมันได้ยังไง?” เป่ยลี่พูดด้วยน้ำเสียงโกรธขณะที่เธอลูบตัวลู่หวู่
หากคุณเป็นพ่อครัวที่ดี ทำไมคุณไม่ลองชิมอาหารตัวเองก่อนล่ะ? มันจะสนุกอะไรกับการแกล้งฉัน?
ลู่หวู่มองไปที่ตำราอาหารที่มีชื่อว่า แคทฟู๊ตคอเล็คชั่น ที่เปิดหน้าไว้บนโต๊ะ เขาดูรูปของจานอาหารที่น่าทานในตำราอาหารก่อน แล้วเขาก็หันไปมองอาหารมีไอน้ำที่น่ากลัว ลู่หวู่สาบานภายใต้ลมหายใจของเขาว่าจะไม่กิน
หลังจากนั้นเป่ยลี่ก็ช่วยลู่หวู่ในการใส่ผ้ากันเปื้อนไว้รอบคอ แล้วจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่อาหารพร้อมกับความคาดหวังว่าให้เขา “กิน”
รอก่อนเถอะ ฉันจะตบตูดคุณจนกว่าจะร้องไห้ทันทีที่ฉันฟื้นร่างกานเดิมของฉันได้
ในขณะนี้ลู่หวู่สงสัยอย่างจริงจังว่าเป่ยลี่ต้องการให้เขาฝึกฝนดาร์กเอ็มเพอร์เรอร์โค้ดโดยเจตนา
อย่างไรก็ตามเราไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกมัน มันดีกว่าที่จะอ่อนข้อดีกว่าแตกหัก ลู่หวู่จึงยอมเธอ เขายืนอยู่ข้างหน้าอาหารด้วยท่าทางฮึดสู้และก้มหัวของเขาลงอย่างภาคภูมิใจ
เมื่ออาหารเข้าปาก
แอว๊ะ...
ลู่หวู่ก้มหน้าลงทันทีและอาเจียนอาหารออกมาจากปากของเขา
เขาเคยกินอาหารที่รสแย่มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้กินอาหารที่โครตแย่มาก เมื่ออาหารละลายในปากของเขา ลงไปที่ท้องของเขาและไปสัมผัสกับกรดกระเพราะอาหาร ท้องของเขาก็เริ่มกระตุก ท้องของเขาส่งสัญญาณไปยังสมองของเขา บังคับให้เขาคายมันออกมา
นอกจากนี้ลู่หวู่ยังสงสัยว่าเขาจะเสียชีวิตจากอาหารเป็นพิษไหมถ้าเขาไม่อ้วกออกมา
เป่ยลี่รู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอดูรูปลักษณ์ที่หวาดกลัวของลู่หวู่ “มันอร่อยใช่มั้ย?”
คุณมีความคิดแย่ๆได้ยังไง? ลู่หวู่ไม่มีพลังที่จะบ่นอีกต่อไป
แอว๊ะ! แอว๊ะ! แอว๊ะ!
ลู่หวู่อ้วกของเหลวที่น่าขยะแยงที่เหลืออยู่ทั้งหมดออกมาทางปาก เขากระโดดลงมาจากโต๊ะรับประทานอาหารและมาข้างๆถ้วยน้ำที่เตรียมโดยเป่ยลี่เพื่อจะล้างปาก
มันอยู่ใกล้ขอบแห่งความตาย ฉันเกือบเสียชีวิตแล้ว ลู่หวู่รู้สึกป่วยเป็นโรค ภาวะความเครียดผิดปกติหลังเหตุสะเทือนใจ
เป่ยลี่สังเกตอย่างรอบคอบเห็นบางสิ่งหลังจากเห็นปฏิกิริยาของลู่หวู่และเธอก็ยิ้มอย่างเจื่อนๆ หลังจากนั้นเธอก็ลองชิมอาหารตัวเองดูด้วยตะเกียบคู่หนึ่งแล้วหยัดมันใส่ในปากของเธอ “มันแย่จริงๆ”
“แอว๊ะ!”
ลู่หวู่เพ่งดูด้วยความสนใจเมื่อเขาเห็นเป่ยลี่รีบวิ่งไปที่อ่างล้างจาน
ลึกลงไปในใจของเขา เขารู้สึกดีกับมัน
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มของลู่หวู่แข็งตัวอย่างรวดเร็ว
เป่ยลี่ถ่มน้ำออกมาจากปากของเธออีกครั้ง ใบหน้าของเธอซีดเซียวขณะที่เธอมองไปที่ลู่หวู่ด้วยท่าทางมั่นคง “หวู่ นี่เป็นอุบัติเหตุ ฉันจะทำให้ดีกว่านี้ในครั้งต่อไป”
ข่าวร้ายมาอย่างรวดเร็ว ทำให้แมวไม่ทันตั้งตัว ความสุขของลู่หวู่เล็กๆก็ถูกทำให้สลายไปในพริบตา
ดูเหมือนว่าอันตรายจากอาหารเป็นพิษจะยังคงมีอยู่ ลู่หวู่แสดงสีหน้าเศร้าโศกโดยไม่รู้ตัว
ในที่สุดลู่หวู่ก็ต้องพึ่งพาข้าวจิตวิญญาณแปรเลี่ยนเพื่อระงับความหิวของเขา อย่างไรก็ตามข้าวก็ยังไม่ทำให้เขาอิ่ม นอกจากนี้ตามที่เป่ยลี่ได้บอกไว้ วัสดุจิตวิญญาณระดับ 5 ไม่ควรบริโภคมากเกินไป มิฉะนั้นพลังงานวิญญาณจะเกินขอบเขตร่างกายรับไหวโดยส่วนพลังงานที่เหลืออยู่ที่ถูกดูดซึมไม่ได้จะทำให้เกิดอันตรายต่อร่างกายของเขา
ดังนั้นนอกเหนือจากการฝึกฝนโดยกินข้าวจิตวิญญาณแปรเปลี่ยนแล้วก็ยังต้องออกกำลังกายอย่างหนักเช่นกัน
หลังจากอธิบายเรื่องนี้ให้กับลู่หวู่ เป่ยลี่ก็หยิบของเล่นแมวออกมาจากถุงช้อปปิ้งของเธอ
ลู่หวู่พูดไม่ออก
มาฆ่าฉันเลยดีกว่าตอนนี้ ชีวิตนี้มันช่างอยู่ยากเหลือเกิน ลู่หวู่สูญเสียความหวังทั้งหมด
กลายเป็นแมวน่ารัก? ยังพอทนได้ แต่ของเล่นแมว? นี่มันเกี่ยวกับการออกกำลังกายหรือไม่? นี่มันตัวบั่นทอนความภาคภูมิใจของฉันชัดๆ
ฉันคือราชาแห่งเป่ยฉีพร้อมมีลูกน้องมากกว่าล้าน ฉันจะสูญเสียศักดิ์ศรีแบบนี้อย่างไง?
ทันใดนั้นเป่ยลี่ก็เข้ามาหาเขาและจับเขายกขึ้นแล้ววางเขาไว้บนเครื่องชั่งในห้องนั่งเล่น จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่ตัวบอกน้ำหนักแล้วพูดว่า “คุณเห็นไหม คุณอ้วนขึ้น ข้าวจิตวิญญาณแปรเปลี่ยนจะส่งผลกระทบอย่างมากต่อคุณแม้ว่ามันจะไม่สามารถทำให้คุณอิ่มได้ และตอนนี้คุณอ้วนเพราะทานมันมากเกินไป”
ลู่หวู่จ้องไปทีเธอด้วยความเฉยเมย เขาค่อนข้างอยากจะตายด้วยโรคอ้วนมากกว่าถูกล่อลวงโดยของเล่นแมว
เป่ยลี่ก็หมดหนทาง เธอยังคงเล่นชุดยิมนาสติกแมวให้ดู แต่ลู่หวู่ก็ไม่สนใจอย่างสิ้นเชิง ในที่สุดเป่ยลี่ก็ต้องยกเลิกแผนการนี้เท่านั้น
หลังจากนั้นลู่หวู่ก็พบมุมหนึ่งที่จะไปนอนหดตัวอย่างเงียบๆและเริ่มสงสัยเกี่ยวกับชีวิตของเขา
ทำไมฉันต้องมาฝึกฝน มันจะไม่ดีกว่าหรอที่จะมีชีวิตอยู่ในฐานะมนุษย์?
กิจวัตรเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเขาเป็นแมวสัตว์เลี้ยงจริงๆ
หลังจากที่รู้สึกเศร้าหมองอยู่พักหนึ่ง ลู่หวู่ผู้ได้รับการบาดเจ็บทั้งร่างกายและจิตใจก็มุ่งความสนใจไปที่เกมเพื่อให้ตัวเองจดจ่ออยู่กับมัน
เขาเป็นห่วงว่าเขาจะทำอะไรสิ้นคิดและหนีออกจากบ้าน
เมื่อเร็วๆนี้เขตหินที่ถูกทิ้งร้างโดยปกติดูเหมือนจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
คลื่นแล้วคลื่นเล่าของผู้เล่นมาที่นี่เพื่อตัดต้นไม้ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขามาเป็นกลุ่มขนาดใหญ่อย่างไม่มีสิ้นสุด ปีศาจต้นไม้จำนวนมากถูกสับเป็นว่าเล่นโดยผู้เล่นและกลายเป็นวัสดุจิตวิญญาณเพื่ออัพเกรดเรือของพวกเขา
จากนั้นกลุ่มของผู้เล่นก็เริ่มที่จะบุกนอร์ทร็อคจากเขตด้านนอก
ตลอดการเดินทางผู้เล่นจะทักทายกันอย่างเป็นกันเองเมื่อพบกัน
“เฮ้ คุณพึ่งล็อกอินหรอ? นี่เป็นเรืองบังเอิญมาก”
“เฮ้ เพื่อน เราพบกันอีกครั้ง คุณมาที่นี่อีกแล้วหรอวันนี้ ขอให้โชคดี!”
“เพื่อน เรือของคุณอยู่ระดับไหนแล้ว? โอ้ ระดับ 3 หรอ? จากนั้นคุณจะต้องทำงานหนักให้มากขึ้น”
ภายในไม่กี่วัน การสับไม้อย่างบ้าคลั่งโดยผู้เล่นถูกสังเกตเห็นโดยราชาผีหินและทำให้เขาโกรธ
จากมุมมองของเขา เขาปฏิบัติต่อกองกำลังใหม่ในเป่ยฉีอย่างไม่ดีไม่ร้าย เขาไม่ได้ดำเนินการกับพวกเขาแม้ว่าพวกเขาจะครอบครองคฤหาสน์แห่งความตายและเขตหลิวหลี่
อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้เล่นจะยั่วเขาแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรก็ตาม นอกจากนี้พวกมันยังก่อตัวกันเป็นวงกลมล้อมรอบพื้นที่ของเขา พวกมันมีเจตนาจะกำจัดนอร์ทร็อคที่ละเล็กละน้อย
การกระทำเช่นนี้เป็นการท้าทายขีดจำกัดของราชาผีหิน และเขาก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
ตอนนี้เขาวางแผนที่จะตอบโต้ เขาต้องการที่จะประกาศกับผู้มาใหม่าว่าเขาเป็นเจ้าของที่แท้จริงของนอร์ทร็อค
ติดตามข้อมูลตอนใหม่ล่าสุดเพิ่มเติมได้ที่เพจ : https://www.facebook.com/novelth/
________________________________________________________
