ตอนที่ 13 เธอแปลก

หลุยส์มองไปที่ชายแก่หลังจากมีอาระเบิดอารมณ์ใส่เขาเสร็จ

“อ้าว...เชิญนั่งสิ พ่อหนุ่ม เดี๋ยวให้ฉันตรวจดูดวงชะตาให้มา...” ชายแก่เชื้อเชิญหลุยส์มานั่งดูดวง

“อ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เชื่อเรื่องแบบนี้หรือเวทมนต์คาถาอะไร ขอบคุณครับ” หลุยส์ปฏิเสธแล้วขอตัวออกไป

หลังจากที่หลุยส์กำลังจะเดินก้าวออกไป คำพูดส่งท้ายของชายแก่ถึงกับทำให้เค้าหยุดเดิน

“ระวังตัวดีๆ”

หลังจากที่ชายแก่พูดเตือนหลุยส์ไป เขาก็เดินหายลับเขาไปหลังโต๊ะหมู่บูชา

********************

“สองชั่วโมงครึ่ง.....อีกแค่สองชั่วโมงครึ่งเท่านั้น.....เฮ่อออ.....” มีอาพยายามปลอบใจตัวเองในชั่วโมงการทำงานที่เหลืออยู่ในชุดมิคกี้ที่แสนจะหนักในวันที่อากาศร้อนระอุราวกับทะเลทราย เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะล้มลงยังไงอย่างงั้น

“ฮือ...มีอาเธอจะตายไม่ได้นะ” เธอพยายามประคองร่างของเธอในชุดมิคกี้แล้วเต้นกับเด็กๆต่อไป

หลุยส์พยายามเดินตามหามีอาในงานที่ลานน้ำตก แต่เขาดันคลาดกับเธอซะแล้วหลังจากที่หยุดคุยกับหมอดูแก่ เขาพยายามวิ่งตามหาเธอเพราะยังติดใจไม่หายว่าทำไมมีอาดันมาเรียกเขาว่า “ไอ้บ้า” ได้

“แล้วนี่ฉันจะแยกมิคกี้ตัวนั้น กับมิคกี้ตัวอื่นๆที่ฉันเจอได้ยังไงเนี่ย??” วันนี้ในงานเทศกาลมีการจ้างเหล่ามิคกี้เมาส์มาเต็มไปหมดเพื่อเอาใจเด็กๆในงานโดยเฉพาะ ช่างเป็นคำถามที่น่าคิดสำหรับหลุยส์นัก

“ฉันว่ายังไงฉันต้องแยกเธอออกจากมิคกี้ตัวอื่นๆแน่นอน เพราะ”เธอแปลก”” หลุยส์พูดแล้วก็ยังอดคิดถึงท่าทางของมีอาที่เค้าเจอในบ้านไม้ไม่ได้

“คนอะไรไม่เคยเจอกันแท้ๆ ดันมาเรียกฉันว่า ไอ้บ้า ได้ไง คาใจชะมัด” หลุยส์พูดไป ยิ้มไปขณะที่นึกถึงท่าที่มิคกี้มีอาพยายามประคองตัวเองของในชุดที่แสนเทอะทะ มันช่างดูตลกเหลือเกิน

ระหว่างที่เค้ากำลังเดินตามหามีอานั้น สาวสวยคนหนึ่งก็รีบวิ่งรี่เข้ามาหาเขา

“หวัดดี หลุยส์” เธอยิ้มทักทายเขาอย่างมั่นใจ

“อ้าว เชอร์รี นี่เอง ไม่เจอนานเลย มีแค่เธอคนเดียวเลยจริงๆที่ไม่สับสนฉันกับเลโอ” หลุยส์ยิ้มตอบกลับ

เชอร์รีเป็นสาวสวยลูกครึ่งเกาหลีเดนมาร์ก ชื่อเต็มเธอคือ เชอร์รี แอนเดอร์สัน ผมของเธอสีน้ำตาลอ่อนเช่นเดียวกับตาดวงโตคู่นั้นของเธอ มันทำให้ใบหน้าของเธอนั้นช่างดูอ่อนหวาน ยิ่งวันนี้เธอลอนผมมาอย่างดี  สวมชุดเดรสสีขาวแล้วคลุมทับด้วยผ้าคลุมสีฟ้าอ่อน พร้อมกับถือกระเป๋าแบรนด์เนมรุ่นใหม่ล่าสุดมาด้วย ลุคของเธอช่างเหมือนกับเจ้าหญิงเลยก็ว่าได้

เธอยิ้มตอบกลับหลุยส์ไป “กว่าฉันจะแยกได้ก็นานพอควรเหมือนกัน”

“นี่นายรู้ไหมว่าเลโออยู่ไหนอ่ะ ฉันเดินตามหาเขามาได้สักพักนึงแล้ว ยังหาเขาไม่เจอซะที” เธอเกาหัวเบาๆระหว่างถาม ด้วยความที่ไม่รู้จะไปตามหาเลโอที่ไหนแล้วจริงๆ

“น่าจะอยู่กับริชาร์ดนะ ฉันเห็นริชาร์ดเพิ่งเข้ามาในงานได้ไม่นาน” หลุยส์ตอบกลับเธอไปด้วยคำตอบที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด

“นายช่วยโทรหาเลโอให้ฉันหน่อยได้หรือเปล่าหนะ ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันก็มางานนี้ด้วยหมือนกัน” เชอร์รียิ้มหวานพยายามอ้อนให้หลุยส์ตามหาเลโอให้เธอ

“ขอโทษที ฉันว่าเธอโทรหาเขาเองน่าจะดีว่านะเชอร์รี” หลุยส์ปฏิเสธเธออย่างสุภาพ

เชอร์รีกัดริมฝีปากตัวเองอย่างครุ่นคิด

“ถ้าฉันโทรไปมันก็ไม่เซอร์ไพร์สหนะสิ” เธอทำท่าเดินไปเดินมาคิดหนัก เพราะเธออยากให้เธอกับเลโอนั้นมาเจอกันเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่โชคชะตาได้กำหนดไว้

********************

ด้านเลโอกำลังเล่นหัวเราะสนุกสนานกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กสองคน คนนึงน่าจะอายุ 9 ขวบ ผมของเธอสีน้ำตาลอ่อน อีกคนน่าจะเด็กว่าขวบนึงได้ เธอมีผมที่ดำขับเงางาม เขาวิ่งไล่เด็กทั้งสองคนจนเหนื่อย  แม้ว่าเลโอจะชอบเด็กๆแต่เขาเองไม่เคยคิดถึงเองการแต่งงานหรือมีแฟนเลยแม้แต่น้อย

“พวกเธอเรียกฉันว่า น้าเลโอ หรือ เลโอคิง ก็ได้นะ” เลโอแนะนำตัวเขาหลังจากที่เลโอยื่นขนมให้กับเด็กๆ

“ว้าว ไลอ้อนคิงงงงงง...คุณน้าไลอ้อนคิง หนูชอบชื่อคุณน้ามากๆเลยค่า” เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลตอบเขาไป

“หนูก็ชอบชื่อคุณน้าค่า  เย่ๆวันนี้เราได้เล่นกับไลอ้อนคิง  เย่ๆๆ” เด็กน้อยอีกคนเสริมขึ้นมา

เลโอก็อมยิ้มให้กับชื่อใหม่ที่เด็กๆเรียกเขา

“ตามใจพวกเธอเลย รับรองว่าฉันจะหันมาแน่นนอนเวลาพวกเธอเรียก” เลโอตอบกลับ

ขณะที่เลโอชุนลมุนเล่นกับเด็กๆนั้น เขาเห็นว่ามีคนกำลังเดินตรงเข้ามาจากทางหางตา เขารีบหันไปมอง  และแล้วเขาก็ได้เจอคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดในชีวิตตอนนี้ “เชอร์รี แอนเดอร์สัน”

“บังเอิญจัง เจอนายอีกแล้ว” เชอร์รียิ้มกล่าวทักทายเลโอ เลโอยังคงทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ได้ยินคำทักทายจากเธอ

เชอร์รีเลยเข้าไปเล่นกับเด็กๆด้วยเพื่อเรียกความสนใจจากเลโอ เขายังคงแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเธอ

“แล้วจะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรเจ้าตัวเล็ก?” เลโอถามเด็กผู้หญิง

เชอร์รีรู้สึกหงุดหงิดที่เลโอไม่สนใจเธอ ทั้งเธอพยายามอย่างมากในการมาเจอเลโอครั้งนี้ เธอเดินตามหาเขาไปทั่วทั้งลานน้ำตกจนแทบจะถอดใจ แต่ดูเหมือนโชคยังคงเข้าข้างเธอตอนที่เธอเห็นริชาร์ด  เธอรีบพุ่งตัวเข้าไปหาเขาทันทีเพื่อที่เธอจะได้ตามตัวเลโอได้ถูกที่ ริชาร์ดไม่อยากจะบอกเธอว่าเลโออยู่ไหนแต่เชอร์รีก็มีวิธีที่จะได้ข้อมูลจากเขาแล้วไปตามหาเลโอ เธออยากให้ตอนที่เธอเจอกับเลโอนั้นดูเหมือนกับพรหมลิขิตกำหนดไว้ และเธอพยายามจะเรียกความสนใจจากเลโออีกครั้ง

“ว่าไงคะ ตัวเล็ก” เชอร์รีก้มลงทักทายเด็กผู้หญิงที่เลโอเล่นด้วย

“เรามาเล่นซ่อนแอบกันดีไหมคะ เล่นกับไลอ้อนคิงแล้วก็ฉันด้วย ดีไหมเอ่ย” เชอร์รีเสนอเกมส์นี้ขึ้นมาล่อเด็กๆ เพื่อให้เธอได้มีเวลาคุยกับเลโอระหว่างที่เด็กๆวิ่งไปซ่อน

พวกเด็กๆ ตื่นเต้นใหญ่ที่มีคนมาเล่นด้วยกับพวกเธอ พวกเขารีบวิ่งไปซ่อนแล้วทิ้งให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน

“ไงหละ ตอนนี้สนใจฉันได้รึยังคะ” เธอถามเลโอที่ยังคงทำหน้านิ่งอยู่

“เธอจะบ้ารึเปล่า? นี่เธอตั้งใจจะมากวนใจฉันใช่ไหม” เลโอถามอย่างเกรี้ยวกราด

“ฉันก็แค่อยากจะคุยกับเธอนะเลโอ เราไปคุยกันที่....” เชอร์รียังไม่ทันจบประโยคเลโอแทรกเธอขึ้นมาทันที

“ฉันทำเป็นไม่เห็นเธอ เธอก็น่าจะรู้และสิ่งที่เธอควรทำคือเดินออกไปทำเหมือนว่าเราไม่รู้จักกันตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะ” เลโอลากยาวกับสิ่งที่เค้าเก็บเอาไว้ในใจออกมา

“เธอทำตัวเหมือนเด็กๆไปได้ เธอรู้ตัวรึเปล่า?” เชอร์รีตะโกนออกไปหลังจากที่เลโอกำลังพยายามเดินหนีเธอ

“ถ้างั้นเธอก็ควรที่จะปล่อยเด็กคนนี้ไป แล้วไปเดทกับใครที่เป็นผู้ใหญ่เถอะ” เลโอพูดตอบแบบปัดเพื่อให้จบบทสนทนา แล้วเค้าก็เดินไปตามหาเด็กๆต่ออย่างไร้เยื่อใย