GE476 ก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งปีศาจ ( 2 ) (ฟรี)

เหล่าจิตวิญญาณปีศาจแยกย้ายกันค้นหาทั่วทั้งโลก แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังไม่พบหนิงฝาน แต่อย่างน้อยๆ พวกมันก็รู้ว่าเขายังไม่ได้ออกไปจากที่นี่

ซีโม๋วางแผนทำลายโลกใบนี้เพื่อสังหารซูหยาน แต่มันก็ได้เหลือทางออกเอาไว้เช่นกัน ซึ่งทางออกที่ว่า มีเพียงผู้นำของจิตวิญญาณปีศาจไร้ดัดแปลงเท่านั้นที่รู้ มันผู้นั้นนามว่า ‘เฉียนกุ่ย’

เฉียนกุ่ยรับหน้าที่ทำลายโลกแห่งเผ่าเขาคู่ แต่มันก็แอบเหลือทางออกลับเอาไว้หลายแห่ง หากมันสังหารซูหยานได้ มันก็จะเป็นอิสระ

หากเป็นไปได้มันก็อยากออกไปโลกภายนอก ออกไปป่าวประกาศให้โลกรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของมัน โดยที่มันไม่ต้องเป็นทาสผู้ใดอีก

พวกมันอยากจะสังหารซูหยานและหนิงฝานให้เร็วที่สุด แต่หนิงฝานกลับหนีรอดไปได้ ซ้ำยังสังหารพวกมันไปมากมาย

พวกมันออกค้นหาทั่วทุกหนแห่ง แต่ไม่ได้ออกค้นหาเพียงลำพัง ต่อให้เป็นขอบเขตไร้ดัดแปลงขั้นกลางก็ยังหวาดกลัว เพราะไม่รู้ว่าหนิงฝานโผล่ออกมาสังหารมันตอนไหน

พวกมันออกตามหาทุกพื้นที่ในโลก แต่น่าเสียดายที่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ

ยามนี้ หนิงฝานกำลังพาซูหยานมุ่งหน้าไปยังสระหมอกปีศาจ เพื่อช่วงชิงอนุสรณ์ปีศาจ

ในเมื่อยังออกไปจากที่นี่ไม่ได้ เขาก็ต้องหาอนุสรณ์ปีศาจให้พบ และทะลวงขอบเขตกายทองคำ หากสำเร็จ เขาก็สามารถสังหารพวกมันทุกคนแล้วออกไปจากที่นี่ได้

หนิงฝานไปถึงสระหมอกปีศาจ แต่เขากลับสัมผัสถึงอนุสรณ์ปีศาจไม่ได้ ดูเหมือนเขาคงต้องถามซูหยานเท่านั้น

นางไม่รู้ว่าที่หนิงฝานมาที่นี่เพราะมีจุดประสงค์เป็นอนุสรณ์ปีศาจ นางแค่คิดว่าหนิงฝานจะพานางมาลบพันธะที่เชื่อมโยงกัน

สิ่งที่ทำให้นางพูดไม่ออก คือแม้จิตวิญญาณปีศาจทั้งหมดจะออกตามหาหนิงฝานให้ทั่ว หนิงฝานกลับไม่สนใจ ราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ

แม้ว่าจริงๆแล้วนางอยากจะตัดพันธะจากหนิงฝาน แต่การที่ได้หนิงฝานช่วยในยามยาก ความรู้สึกที่นางมีให้หนิงฝานก็ค่อยๆเปลี่ยนไป จนนางไม่อยากตัดพันธะกับเขา

สระหมอกปีศาจเป็นสระน้ำขนาดใหญ่ มีปราณปีศาจหนาแน่น เมฆดำทมึนปกคลุมท้องนภา ดูน่าสะพรึงกลัว

ซูหยานเคยใช้ที่นี่เป็นสถานที่ทำพันธะสัญญากับเหล่าจิตวิญญาณปีศาจ

ซูหยานประหลาดใจ เพราะนางสัมผัสได้ว่า สระหมอกปีศาจยามนี้ เหลือปราณปีศาจเพียง 3 ใน 10 ส่วน ไม่ไกลนักก็มีร่องรอยของข่ายอาคมขนาดใหญ่ เป็นข่ายอาคมที่สาบสูญของเผ่าเขาคู่ ที่สามารถเปลี่ยนพันธะสัญญาทาสได้ และที่สำคัญ ที่ข่ายอาคมนั้นก็เหลือกลิ่นอายของซีโม๋อยู่

“ซีโม๋เข้ามาที่นี่ได้ยังไง… เหรียญตราอยู่กับข้าตลอดเวลา” ซูเหยาถอนหายใจ

“มีใครในเผ่าที่มีเหรียญในครอบครองบ้าง?” หนิงฝานกล่าวถาม

“กฏเกณฑ์ของเผ่าเข้มงวดมาก ผู้นำเผ่าทุกรุ่น จะต้องเดินทางไปยังวิหารลับเพื่อรับตำแหน่งผู้นำเผ่าและเหรียญตราที่ใช้เข้าออกโลกของเผ่า หากผู้นำเผ่าคนใดตาย เหรียญตราก็จะถูกทำลายไปด้วย… แต่ในประวัติศาสตร์ของเผ่า มีผู้นำเผ่าอยู่คนหนึ่งที่ทำความผิดใหญ่หลวง ทำให้ถูกจองจำไว้ในเผ่า แม้จะไร้ซึ่งอิสระ แต่ยังได้ทรัพยากรฝึกฝนเช่นเดิม เพื่อให้เขาเป็นกำลังของเผ่ายามจำเป็น… ครั้งล่าสุดเมื่อคราวที่บุกเผ่าหกปีกเพื่อชิงอนุสรณ์ปีศาจ เขาก็ไปด้วยตนเอง เดี๋ยว...ข้าเข้าใจแล้ว!”

จู่ๆนางก็นึกบางอย่างสิ่งออก นางคิดว่าซีโม๋น่าจะใช้เหรียญตราของผู้นำเผ่าคนนั้นเข้ามาที่นี่ และบางที คนผู้นั้นอาจเป็นผู้มอบเหรียญตราให้ซีโม๋เอง นั่นหมายความว่า ซีโม๋เริ่มทรยศซูหยานตั้งแต่พันปีที่แล้ว มันเริ่มวางแผน และเข้าสู่โลกของเผ่าเพื่อเตรียมการสังหารนาง

“ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ไม่งั้นซีโม๋ก็เข้ามาที่นี่ไม่ได้...” ซูหยานพยักหน้า แต่ถึงแม้นาจะเดาถูก แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นางจะแก้ไขอะไรได้

ในระหว่างที่หนีมา หนิงฝานมอบโอสถสะกดอาการบาดเจ็บให้นาง ทำให้กลิ่นอายของนางในยามนี้เสถียรขึ้นมาก แต่ถึงอย่างนั้น นางก็ยังกอดหนิงฝานไว้ไม่ปล่อย พลางจ้องมองสระหมอกปีศาจด้วยแววตาซับซ้อน

“สหายเต๋าซัว ชีวิตของข้าประสบความล้มเหลว… บริวารของข้าวางแผนทรยศตั้งแต่พันปีที่แล้วโดยที่ข้าไม่รู้ตัว จนทำให้ท่านต้องพลอยมาติดอยู่ที่นี่ด้วย” นางบ่นกล่าวเบาๆ ราวกับออดอ้อนขอความเห็นใจ

“เจ้าอยากให้ข้าปลอบเหรอ?” หนิงฝานจ้องมองนาง

“ไม่ใช่แบบนั้น!” ใบหน้านางแดงเล็กน้อย นางไม่กล้าคาดหวังให้หนิงฝานปลอบนาง เพราะนางไม่ใช่คนสำคัญของเขา

เมื่อบรรยากาศเริ่มแปลกไป นางก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุย “เรามาถึงสระหมอกปีศาจแล้ว สหายเต๋ายังอยากจะตัดพันธะกับข้าอยู่หรือเปล่า?”

“หรือเจ้าไม่อยาก?” หนิงฝานยิ้มพลางย้อนถาม

“เปล่า! ข้าแค่อยากจะมั่นใจ… หากท่านยังอยากทำ ข้าจะวางข่ายอาคมลับขอบเผ่า ปราณที่เหลืออยู่ในสระตอนนี้มีมากพอให้เราตัดพันธะได้”

นางจ้องมองหนิงฝานด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความขุ่นเคือง แต่กลับงดงามจนน่าประหลาดใจ จนทำให้หนิงฝานใจสั่น

นางงดงามมาก งดงามเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนผู้ใด ดวงตาของงดงามทรงเสน่ห์จนไม่อาจลืม หากหนิงฝานสนิทกับนางมากกว่านี้ เขาก็อยากเรียกขานนางว่า ‘ซูเหยา’ (แม่นางซูผู้งดงาม) แทนที่จะเป็นซูหยาน

“จริงๆแล้วข้าไม่อยากตัดพันธะกับเจ้า เพราะเจ้าเป็นสนมปีศาจของข้า ตัวข้าเป็นนาย ส่วนเจ้าเป็นบ่าว การจะเชื่อมโยงกันด้วยจิตวิญญาณย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก”

คำกล่าวของหนิงฝานทำให้นางผ่อนคลาย เพราะนางก็ไม่อยากตัดพันธะกับเขาเช่นกัน แต่ยังไงซะนางก็ยังไม่พอใจเรื่องนายบ่าว

“ข้าซูหยานเป็นสนมปีศาจจริง แต่ท่านเป็นนายของข้าตั้งแต่เมื่อไหร่? ถ้าไม่รู้จริงอย่างได้หลอกข้าเลย!”

“ข้าพูดความจริง ในอนาคตเจ้าก็จะเข้าใจเอง… เปลี่ยนเรื่องกันดีกว่า ที่ข้ามาที่นี่ก็เพราะก็ต้องการอนุสรณ์ปีศาจที่อยู่บริเวณนี้”

“ท่านรู้ได้ยังไงว่าอนุสรณ์ปีศาจของเผ่าข้าอยู่ที่นี่?” นางกล่าวถามด้วยความประหลาดใจ เพราะนั่นเป็นความลับที่มีแต่นางเท่านั้นที่รู้

“ข้ามีวิธีของข้า… เรามาทำข้อตกลงกัน ข้าจะช่วยเจ้าออกจากที่นี่และช่วยเจ้าจัดการกับซีโม๋ ส่วนเจ้าก็ช่วยข้าหาอนุสรณ์ปีศาจ ตกลงมั้ย?”

“ข้อตกลง?” นางนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แม้ว่าอนุสรณ์ปีศาจจะล้ำค่า แต่ก็ไม่มีผู้ใดในเผ่าที่เข้าใจมันได้ ดังนั้น หากจะกล่าวว่ามันไร้ประโยชน์ก็ไม่ผิด

แต่หากมันเป็นประโยชน์กับหนิงฝาน และมันสามารถช่วยให้นางออกไปจากที่นี่ได้ ก็สมควรยกให้เขา

“ข้าตกลง แต่เรื่องคนทรยศของเผ่า หากรอดออกไปจากที่นี่ ข้าจะเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง”

“ถ้าเกิดซีโม๋ กุ๋ยเจี่ยว และผู้นำเผ่ารุ่นก่อนทรยศ เจ้าจะรับมือพวกมันได้เหรอ? แล้วถ้าเกิดทั้งเผ่าของเจ้าทรยศ เจ้ารับมือกับพวกมันได้เหรอ?”

“เรื่องนั้นค่อยว่ากัน ตอนนี้ข้าจะพาท่านหาอนุสรณ์ปีศาจก่อน”

นางไม่กล้ากล่าวว่านางจะรับมือได้ เพราะหากทั้งเผ่าทรยศ นางย่อมไม่มีทางรับมือได้อยู่แล้ว

แต่ที่นางไม่อยากให้หนิงฝานช่วย เพราะนางไม่อยากติดหนี้บุญคุณเขามากเกินไป แต่หากทำไม่ได้จริง นางคงต้องขอให้เขาช่วย

อนุสรณ์ปีศาจถูกเก็บเอาไว้ในข่ายอาคมโบราณขนาดยักษ์ ตั้งอยู่ทางตะวันตกของสระหมอกปีศาจ

นางนำทางหนิงฝานไปจนถึงข่ายอาคม เปิดมัน เพื่อให้หนิงฝานเข้าไปเอาได้

“ท่านช่วยชีวิตข้าเอาไว้ แม้ท่านต้องการอนุสรณ์ปีศาจข้าก็ให้ท่านได้ และข้าก็จะช่วยปิดเรื่องที่ท่านครอบครองอนุสรณ์ปีศาจด้วย” แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่นางก็ไม่คิดว่าหนิงฝานจะเข้าใจข้อความที่จากรึกอยู่บนอนุสรณ์ เพราะไม่ว่าผู้ใดก็ไม่มีทางเข้าใจมัน

หนิงฝานเข้าไปนำอนุสรณ์ปีศาจออกมา สลักข้อความทั้งหมดลงในแผ่นหยก และดูดซับเอาปราณปีศาจที่อยู่ภายใน

หลักจากได้อ่านสิ่งที่สลักเอาไว้คร่าวๆ หนิงฝานก็รู้ว่าเขาได้วิชาลับโบราณที่สมบูรณ์ของเผ่าพันธุ์ปีศาจมา รวมไปถึงวิชาลบล้างตราประทับทาสด้วย

ยามนี้ ปราณปีศาจและรอยสักที่แผ่นหลังของหนิงฝานเดือดพร่าน เขาเร่งโอบประครองนาง และนางกลับไปยังสระหมอกปีก แล้วอ้าปากดูดซับเอาปราณปีศาจจำนวนมหาศาลที่อยู่ในนั้น

เมื่อดูดซับปราณปีศาจจนหมด หนิงฝานเร่งมุ่งหน้าออกจากสระหมอกปีศาจ ตรงไปยังสุดขอบของโลก

เมื่อไปถึง ท้องนภาเหนือศีรษะหนิงฝานเริ่มปรากฏเมฆดำทมิฬก่อตัว กลิ่นอายปีศาจที่ทรงพลังแผ่ไปทั่วทิศ รอยสักที่แผ่นหลังของหนิงฝานใกล้จะทะลวงขอบเขตเต็มที

ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น แม้จะสวมผ้าคลุมลวงสวรรค์ก็ไม่อาจปกปิด แม้จะเข้าสู่โลกหยิน หรือโลกเย่าหยวนก็ไม่อาจปกปิด

หนิงฝานสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า โลหิตในกายของเขากำลังเดือนพร่าน ลมหายใจปั่นป่วน ไม่อาจเค้นพลังออกมาได้

ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น เหล่าจิตวิญญาณปีศาจทุกตนสัมผัสได้ และปรากฏการณ์นั้น ก็มีกลิ่นอายของหนิงฝานแฝงอยู่ พวกมันจึงเร่งมุ่งหน้ามาทันที

“ปรากฏการณ์โลหิตปีศาจ! ทำไมถึงเกิดปรากฏการณ์นี้กับท่าน! ท่านทำอะไรกับอนุสรณ์ปีศาจ? ท่าน...” นางสงสัยและมีคำถามมากมาย แต่ร่างกายของหนิงฝานยามนี้ กำลังปะทุปราณปีศาจที่ทรงพลัง จนไม่มีทางพูดคุยกับนางได้

ไกลออกไป กลิ่นอายของจิตวิญญาณปีศาจจำนวนมหาศาลกำลังตรงเข้ามา ผู้ที่ล่วงหน้ามาก่อนคือขอบเขตไร้ดัดแปลงทั้ง 14 พวกมันทุกคนเคียดแค้น และอยากฉีกหนิงฝานให้เป็นชิ้นๆ

“ถึงพวกข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไรถึงเกิดปรากฏการณ์แบบนั้น แต่ยามนี้ เจ้าไม่มีทางหนีพวกข้าพ้น ไม่ว่าเจ้าจะไปซ่อนตัวที่ใด พวกข้าก็ตามเจ้าพบ!”

“ท่านพี่ อย่าพูดให้มากความเลย ไปสังหารพวกมันให้จบๆกันเถอะ ภารกิจของเราจะได้ลุล่วง!”

“เด็กเอ๋ย! เจ้ารนหาที่ตายเองที่ยั่วยุพวกข้า!”

“ตอนนี้เด็กนั่นทำอะไรไม่ได้แล้ว นี่แหละโอกาสของเรา”

“พวกเจ้าอย่าได้ชะล่าใจไป เด็กนั่นรวดเร็ว การอำพรางก็ยอดเยี่ยม แข็งแกร่งเทียบเท่าขอบเขตไร้ดัดแปลงขั้นกลาง ถ้าเราจะกำจัดมัน ต้องกางม่านพลังป้องกันการอำพรางก่อน… ถ้าพวกเราร่วมมือกัน ดูซิว่ามันจะรอดไปได้ยังไง?”

พวกมันเร่งผนึกกำลัง กางม่านพลังล้อมหนิงฝานไว้ ภายในม่านพลัง ความเร็วของหนิงฝานจะลดลงมาก และผ้าคลุมลวงสวรรค์ก็ไม่อาจใช้ได้

เมื่อทั้งหมดเป็นไปตามแผนที่วางไว้ พวกมันก็รู้ว่าหนิงฝานไม่มีทางรอดแน่

“จะทำยังไงดี...” นางเริ่มไร้หนทาง หนิงฝานในยามนี้ใช้พลังไม่ได้ ถูกลดทอนกำลังจากข่ายอาคมไปมาก ซ้ำยังถูกศัตรูมากมายรุมล้อม

“ไม่เป็นไร เจ้ามากับข้า!” หนิงฝานกอดนาง จ้องมองพวกมันด้วยสายตาเย้ยหยัน แล้วพานางเข้าโลกเย่าหยวนไป

เขาไม่ได้หนีพวกมัน แต่จำเป็นต้องเข้าโลกเย่าหยวนเพื่อทะลวงขอบเขตกายทองคำก่อน หากสำเร็จเมื่อไหร่ เขาจะกลับออกมาจัดการพวกมันทันที

“บัดซบ! มันหนีไปได้ยังไง?”

“ไม่ มันไม่ได้หนี พวกเจ้าดูนั่น ตำแหน่งของปรากฏการณ์ยังไม่เปลี่ยน แสดงว่ามันยังอยู่ที่นี่”

“ในเมื่อมันอำพรางกายไม่ได้ แสดงว่ามันซ่อนตัวอยู่ในสมบัติที่อยู่อาศัย”

“บัดซับ! เราจะรอให้มันออกมาเหรอ? ไม่...ต้องทำลายสมบัติที่อยู่อาศัยของมันให้สิ้นซาก”

*ตูม ตูม ตูม*

พวกมันผสานการจู่โจม หวังทำลายโลกเย่าหยวนของหนิงฝาน แต่ถึงจะจู่โจมไปมากแค่ไหน สมบัติที่อยู่อาศัยของหนิงฝานกลับไม่มีทีท่าว่าจะพังทะลาย

น่าเสียดายที่โลกเล่าหยวนไม่ใช่สมบัติที่อยู่อาศัยทั่วไป มันเป็นถึงสมบัติจักรวาลเล็ก พวกมันย่อมสร้างรอยขีดข่นให้ไม่ได้

“บัดซบ! มันต้องซ่อนอยู่ในสมบัติจักรวาลเล็กแน่!”

“คาดไม่ถึงว่ามันจะมีสมบัติระดับนั้น… ถ้ามันไม่ออกมาเอง เราก็คงทำอะไรไม่ได้… แบบนี้เราจะรายงานซีโม๋ว่ายังไง”

“ไร้ยางอายที่สุด เอาชนะพวกเราไม่ได้ กลับหนีไปซ่อนในสมบัติ!”

พวกมันด่าทอหนิงฝานสนุกปาก แต่หากจะกล่าว ผู้ที่ไร้ยางอายคือพวกมัน

ขอบเขตไร้ดัดแปลง 14 ตน และจิตวิญญาณปีศาจอีกหลายล้าน รุมล้อมผู้เชี่ยวชาญกึ่งไร้ดัดแปลงคนเดียว ที่สำคัญ พวกมันยังช่วยกันวางม่านพลังตัดกำลังเขาอีก

สิ่งที่พวกมันพอจะทำได้ยามนี้ คือล้อมบริเวณนี้เอาไว้ และรอให้หนิงฝานออกมาเอง

หากหนิงฝานออกมาเมื่อไหร่ พวกมันมั่นใจว่าจะจัดการเขาได้อย่างแน่นอน

“พวกเราจะรอมันอยู่ที่นี่ ส่วนเจ้า ไปแจ้งท่านซีโม๋ว่านางตายแล้ว” เฉียนกุ่ยกล่าว

“อะไรนะ? จะโกหกท่านซีโม๋เหรอ? นางยังไม่ตายจริงๆสักหน่อย”

“แล้วจะให้ทำยังไง? นางก็เข้าไปในนั้นกับมัน ใครจะฆ่านางได้? ถ้าเจ้าไม่โกหกแล้วบอกความจริงไป ท่านซีโม๋จะคิดยังไง?”

“แต่...”

“ไม่ต้องกังวล! เรารอพวกมันอยู่ที่นี่ ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะอยู่ในนั้นไปตลอดชีวิต!”

พวกมันได้สั่งให้จิตวิญญาณปีศาจระดับล่างจัดตั้งค่ายที่พัก เพื่อเฝ้ารอให้หนิงฝานและซูหยานออกมา...