Chapter 5 อาหารและการทำคะแนน
เฉิงเจียวหยานได้รับบัตรยกเว้น และเมื่อเธอออกจากห้องสัมภาษณ์ เจ้าหน้าที่ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกประตู ได้จ้องมองมาที่เธอด้วยความตกใจ
“ว้าว…เธอได้รับบัตรยกเว้น!” หญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ประตู ได้อุทานออกมา
ความโกลาหลเกิดขึ้นท่ามกลางผู้เข้าแข่งขัน พวกเขาพยายามมองหาเพื่อดูว่าผู้เข้าแข่งขันประเภทใดที่สามารถได้รับบัตรยกเว้น
ผู้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเส้นที่ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย พวกเขาจึงเริ่มตะโกนว่า “ใครกัน มันคือใคร?!”
“เงียบ!” เจ้าหน้าที่ที่คอยเฝ้าประตู ตะโกนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เฮ้...! คุณได้รับบัตรยกเว้นมาได้ยังไง ช่วยสอนฉันหน่อยสิ ความลับของเธอ!” หญิงสาวที่ยืนพิงประตูถามอย่างสงสัย ในขณะที่เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อที่จะดึงเฉิงเจียวหยางเอาไว้
เฉิงเจียวหยางเหลือบมองหญิงสาวคนนั้นแล้วค่อย ๆ แกะมือของเธออกโดยไม่พูดอะไรเลย แล้วเดินไปที่ทางออก
“ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกสิ! ทำไมต้องดูถูกคนอื่น! ฮึ!” หญิงสาวได้พูดสบประมาทตามหลังเฉิงจียวหยาง
ในเรื่องที่เกี่ยวกับคำถามนั้น เฉิงเจียวหยางไม่ได้มั่นใจอะไรเลย ตอนแรกเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอได้รับบัตรยกเว้นมาได้ยังไง ดังนั้นเธอเลยไม่มีวิธีที่จะบอกให้คนอื่นมาทำตามได้
ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอหิวมากกก!
ในตอนเช้าเธอไม่ได้ทานอาหารเช้ามาก่อนออกจากบ้าน และตอนนี้มันก็สิบโมงเช้าแล้วด้วย
เฉิงเจียวหยางเดินผ่านพ่อค้าแม่ค้าหลายคน แต่เธอไม่สามารถพาตัวเองเข้าไปทานข้าวได้
เข้าสู่สถานีรถไฟใต้ดิน เธอเลือกรถไฟที่จะมุ่งหน้าไปยังอันหยวนพลาซ่าอย่างไม่รู้ตัว ที่นั่นคือสถานที่ที่เธอจะไปเยี่ยมชมบ่อยๆ หลังจากกลับมาจากต่างประเทศ
เมื่อเธอออกจากสถานีรถไฟใต้ดินและเห็นน้ำพุสัญลักษณ์ของอันหยวนพลาซ่า ในที่สุดเธอก็นึกถึงบางสิ่งที่เลวร้ายสำหรับเธอตอนนี้
กระเป๋าเงินเธอไม่มีเงินเลย!
ที่นี่ตั้งอยู่ในพื้นที่ที่พึ่งได้รับการพัฒนา ซึ่งเรียงรายไปด้วยพุ่มไม้ อันหยวนพลาซ่าเป็นพลาซ่าที่สร้างขึ้นใหม่ซึ่งประกอบด้วย ห้างสรรพสินค้า สถานที่พักผ่อน ที่พักระดับไฮเอนด์และโรงแรมนานาชาติ อีกทั้งยังมีแบรนด์หรูชั้นนำอันดับหนึ่งและสองจากต่างประเทศมากมาย เช่นเดียวกับแบรนด์ระดับสูงในท้องถิ่นหลายแห่ง การรักษาความปลอดภัยของที่นี่มีอย่างต่อเนื่อง
อาหารของที่นี่ไม่มีของที่ราคาถูกเลย แค่ของว่างเล็กๆก็มีราคาค่อนข้างที่จะสูงแล้ว ซึ่งราคาก็ปาไปเป็นตัวเลขสองหลักแล้ว
เฉิงเจียวหยางหยุดเดิน แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าด้วยความทุกข์
คนที่ไม่มีเงินเลย คือไม่ใช่คนแล้วสินะ!
แม้ว่าในกระเป๋าเงินของเธอจะมีเงินเพียงพอที่จะหาข้าวกินเพื่อให้อิ่มท้องชั่วคราวได้ แต่เธอก็รู้ดีว่าเงินที่เธอมีคือเงินของสวีชิง เธอไม่สามารถที่จะใจร้ายและใช้เงินทั้งหมดในครั้งเดียวได้
ตอนนี้ท้องของเธอมันส่งเสียงร้องอยู่สักพักแล้ว แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจกลับบ้าน เธอยากจนจนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลับไปต้มบะหมี่สำเร็จรูปกิน
“สวีเจี่ยวเจียวหรือเปล่า...?” เมื่อเธอหันกลับมาที่สถานีรถไฟใต้ดิน เธอได้ยินเสียงตะโกนที่ดังมาจากทางขวามือ
ในตอนแรกเฉิงเจียวหยางไม่ได้สนใจเพราะเธอลืมไปชื่อของเธอไปชั่วขณะและเพิ่งจะนึกได้ เธอจึงเหลือบมองไปที่คนที่ตะโกนโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเธอเห็นคนหนุ่มสาวที่เพิ่งเรียกชื่อของเธอ และกำลังจ้องมองมาทางเธออยู่
คนที่โทรเรียกเธอออกมาคือชายหนุ่มแต่งตัวเหมือนดูดี ดูเหมือนเด็กหนุ่มที่มีการศึกษา ข้างๆเขามีเด็กผู้หญิงผมตรงยาวสีดำ ชายหนุ่มมีสีหน้าที่ซับซ้อน ในขณะที่หญิงสาวมีบอดี้การ์ดที่ทำท่าเตรียมป้องกัน
โอ้...อย่าบอกเธอนะว่า เธอได้พบกับแฟนเก่าของสวีเจี่ยวเจียวที่มากับแฟนคนปัจจุบันของเขา
เมื่อเห็นภาพนี้ ภาพแรกที่เฉิงเจียวหยางนึกถึงในหัวตอนนี้ คือเธอจะต้องมาเจอคนที่สวีเจี่ยวเจียวเคยรักด้วยเนี่ย
“เธอจริงๆด้วย! เธอดูเปลี่ยนไปมากจนฉันจำแทบไม่ได้เลยนะ” ชายหนุ่มพูด ในขณะที่เขาเข้ามาหาเธอพร้อมกับหญิงสาว
“ไม่เห็นจะแปลกเลยนะ เด็กผู้หญิงที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นก็มีการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องปกตินะ” เฉิงเจียวหยางพูดอย่างใจเย็น เธอคุ้นเคยกับความสัมพันธ์เวลาที่มีคนเข้าหาเธอ มันทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆที่เธอไม่อยากจำ ดังนั้นเมื่อมันมาถึงสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้น เธอก็จะไม่ใจร้อนและไม่หนีไปไหนทั้งนั้น
“สวีฉี นายจะไม่แนะนำเธอให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอคะ...?” เด็กผู้หญิงข้างชายหนุ่มที่กอดแขนของเขาไว้ ขณะที่เธอพูดขัดจังหวะขึ้น
“เออใช่...ผมลืมแนะนำไปเลย เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องที่ผมพูดถึงก่อนหน้านี้ คุณเคยเห็นรูปเธอบนโทรศัพท์ของผมแล้ว”
“อ๋อ!” หญิงสาวมองไปที่เฉิงเจียวหยาง แล้วยกมือขึ้นปิดปากความประหลาดใจ เรื่องของครอบครัวแฟนของเธอเธอมีความประทับใจอย่างมากกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ ในขณะที่เธอเลื่อนดูอัลบั้มรูปภาพบนโทรศัพท์ของสวีฉีและเห็นรูปครอบครัวเก่า ซึ่งในภาพนั้นสวีฉีได้ยืนอยู่ข้างๆ กับหญิงสาวที่ดูเรียบร้อยและรูปร่างสูงกว่าเขา ตอนนั้นเธอก็ถามสวีฉีด้วยความอยากรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คือใคร หลังจากรู้ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา มันทำให้เธอประหลาดใจอีกครั้ง ทั้งที่สวีฉีหน้าตาหล่อเหลาแต่กลับมีลูกพี่ลูกน้องที่ดูหน้าตาธรรมดาๆ !
ลูกพี่ลูกน้องหรอกเหรอ…สายตาของเฉิงเจียวหยางหรี่ลงเล็กน้อย มันทำให้เธอเดาอะไรได้แคบขึ้น
“พี่คะ นี่ใช่พี่สะใภ้ของฉันในอนาคตมั้ยคะ...? คนนั้นที่พี่เคยพูดถึงเหรอคะ! ทำไมพี่ไม่แนะนำให้เธอให้ฉันรู้จักก่อนหน้านี้ล่ะคะ ตอนนี้พี่กำลังทำให้ฉันดูเป็นคนหยาบคายที่ขาดมารยาทต่อหน้าพี่สะใภ้ในอนาคตเลยนะคะ!!” หลังจากที่เฉิงเจียวหยางดุด่าสวีฉีไปเรียบร้อย เธอก็หันหน้าไปทางหญิงสาวแล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะ! พี่สะใภ้เป็นไงบ้างคะ? ฉันสวีเจี่ยวเจียวค่ะ”
ปากของสวีฉีเปิดกว้างมาก ลูกพี่ลูกน้องที่น่าเบื่อและไร้ประโยชน์ของเขา ทักทายอย่างเป็นกันเองมากจนคนทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองอย่างว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง สวีฉีเคยบอกเธอว่าลูกพี่ลูกน้องคนนี้เป็นหนอนหนังสือ แต่เนื่องจากเธอไม่เคยพบสวีเจี่ยวเจียวมาก่อนมันเลยทำให้เธอไม่ตกใจไม่นานนัก เธอยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “ฉันชื่อจางอ้ายหยาน คุณเรียกฉันว่าพี่อ้ายหยานก็ได้นะจ๊ะ”
“งั้นต่อไป ฉันจะเรียกคุณว่าพี่อ้ายหยานนะคะ” เฉิงเจียวหยางเดินไปหาและกอดแขนของจากอ้ายหยาน “พี่อ้ายหยานเจอกับพี่สวีฉีตอนไหนเหรอคะ...?”
เนื่องจากการแสดงออกและลักษณะของเฉิงเจียวหยางเป็นไปตามธรรมชาติ เธอดูผ่อนคลาย ทำให้บอดี้การ์ดของจางอ้ายหยานได้ลดการป้องกันลงเล็กน้อย จางอ้ายหยานประทับใจเฉิงเจียวหยางเป็นอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงสนิทสนมกับเฉิงเจียวหยางโดยอัตโนมัติ
ตอนนี้สวีฉีที่ถูกลืมไว้ มองดูแฟนสาวของตัวเองพูดคุยกับลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างสนุก ยิ่งพวกเขาพูดคุยกันมากเท่าไหร่ คำอธิบายที่เขากำลังเตรียมไว้ที่จะพูดมันออกมาได้ถูกกลืนไปหายไปอย่างเงียบๆ แต่เขาก็รีบขัดจังหวะขึ้นแล้วพูดว่า “หาที่นั่งก่อนกันก่อนไหม ยืนนานอาจจะเหนื่อยได้ โดยเฉพาะตอนนี้อากาศร้อนมากซะด้วยสิ”
"ใช่แล้วค่ะ! หลังจากพูดคุยกับพี่อ้ายหยาน ตอนนี้พี่อ้ายหยานคงจะรู้สึกหิวน้ำแย่แล้วล่ะค่ะ!” เฉิงเจียวหยางที่ได้พูดคุยอย่างไม่หยุดกับจางอ้ายหยานพูดอย่างเห็นด้วย
จางอ้ายหยานมองไปที่เฉิงเจียวหยางพร้อมกับหัวเราะออกมา ตอนนี้เธอรู้สึกประทับใจลูกพี่ลูกน้องคนนี้ที่มีน้ำใจเป็นอย่างมาก
หลังจากที่พวกเขาเข้านั่งในร้านขายขนม เฉิงเจียวหยางก็เริ่มที่จะถามถึงสิ่งที่จางอ้ายหยานว่าคืออะไร จากนั้นเธอตัดสินใจว่าพวกเขาจะกินสิ่งที่จางอ้ายหยานชอบ ในทางกลับกันสวีฉีที่ถูกทิ้งไว้ไม่ให้ออกความเห็น และยังต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดอีกด้วย
“พี่อ้ายหยาน พี่จะบอกว่าพี่ชายของฉันนำดอกกุหลาบมาเพื่อสารภาพรักกับพี่ แต่ตอนเขากำลังอยู่บนทางเดินเขาก็โดนน้ำโคลนจากรถที่ผ่านมาไปมากระเด็นใส่ หลังจากนั้นเขาก็ยังมาหาพี่อีกน่ะเหรอคะ...?” เมื่อพวกเขาสั่งกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฉิงเจียวหยางก็พูดคุยกับจางอ้ายหยานต่อไป ความสนิทสนมของเธอนั้น ทำให้ใครๆ ก็ไม่สงสัยแม้แต่นิดเดียวว่าเธอกำลังจะได้รับอาหารฟรี
เฉิงเจียวหยางมีความสามารถในการเข้าหาผู้คนสูงมากและตราบใดที่เธอต้องการ พวกเขาจะไม่รู้สึกสงสัยกับมันเลย นี่เป็นทักษะที่เธอเรียนรู้หลังจากอยู่ต่างประเทศมานานหลายปี เพราะในประเทศบ้านเกิดของเธอชื่อเสียงของเธอถูกทำลายไปแล้วและผู้คนรอบตัวเธอต่างก็ไม่มีใครอยากยุ่งกับเธอ แต่น่าเสียดายตอนเธอเริ่มไปอยู่ต่างประเทศเป็นครั้งแรกเธอยังคงโดดเดี่ยวอยู่ดี แต่ในเวลานั้นเธอเป็นชาวต่างชาติ เธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องพัฒนาทักษะอย่างช้าๆเพื่อให้ใกล้ชิดกับบุคคลอื่นโดยไม่รู้สึกอึดอัดใจ
แน่นอนว่า เธอพยายามอย่างหนักแต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้ว่าคุณเป็นใคร เฉิงเจียวหยางไม่ได้เชี่ยวชาญทักษะพวกนี้หรอกนะ แต่เธอก็สามารถทำให้ตัวเองเป็นที่ชื่นชอบและเหมือนเป็นคนที่ซื่อๆได้
“ใช่ เขามาที่ทางเข้าหอพักของพี่เพื่อสารภาพกับพี่ และในเวลานั้นนั่นเป็นครั้งแรกที่พี่เห็นเขาดูเขินอายมาก กับสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนั้นพี่ประทับใจมากเลยนะ” จางอ้ายหยานหัวเราะออกมา ในขณะที่เธอจำคำสารภาพได้ดี
เฉิงเจียวหยางจ้องมองไปที่สวีฉี วิธีการสารภาพรักของผู้ชายคนนี้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว โดยปกติแล้วต่อหน้าผู้หญิงที่พวกเขาชอบ ผู้ชายจะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่หลังจากนั้นจากได้ความรักตอบจากผู้หญิงแล้ว พวกเขาก็มักจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเสียใจ
สวีฉีได้ปลายสายตามองไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขา ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าเขาควรแสดงอารมณ์แบบไหน ในระยะเวลาอันสั้นแฟนสาวและลูกพี่ลูกน้องของเขาสนิทกันมากราวกับรู้จักกันมานาน แฟนสาวของเขาได้เล่าเรื่องการสารภาพรักของพวกเขาให้เธอรู้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน!
จางอ้ายหยานไม่ได้สนใจอารมณ์ความรู้สึกที่วุ่นวายสับสนของแฟนตัวเองเลย เธอรู้สึกว่ามันสนุกมากที่ได้พูดคุยกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ของแฟนหนุ่มและได้บอกเธอเกี่ยวกับเรื่องในวัยเด็กของเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
หลังจากกินจนอิ่มเฉิงเจียวหยางก็ยิ้มอย่างเป็นมีความสุข จนกระทั่งเธอหรี่ตาลงอีกครั้งราวกับกำลังคิดอะไรดีๆออก เมื่อจางอ้ายหยานดื่มน้ำเสร็จแล้ว เฉิงเจียวหยางจึงพูดแนะนำว่า “พี่อ้ายหยาน ทำไมเราไม่ไปช้อปปิ้งล่ะคะ? พี่สวยมากและรูปร่างก็ดีด้วย ฉันแน่ใจว่าไม่ว่าพี่จะใส่อะไร มันก็จะออกมาดูดีแน่นอนค่ะ!”
“พูดถึงรูปร่างแล้ว พี่จะไปเทียบกับเธอได้ที่ไหนล่ะ เธอมีรูปร่างราวกับนางแบบ ในขณะที่พี่ชายของเธอเขา ...” จางอ้ายหยานยิ้มเยาะและมองไปที่สวีฉี “ไม่สูงเท่ากับเธอเลย!” จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก ในขณะที่เธอหัวเราะ
“ความสูงไม่ใช่ปัญหา ตราบใดที่ฉันยังหน้าตาหล่อเหลา!” สวีฉีเถียงไม่ออกเพราะนั่นมันคือความจริงที่ตัวเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจ ได้แต่พูดออกไปเพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น
“แต่ฉันคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของคุณ ดูดีกว่าคุณซะอีก” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงซื่อๆตอบกลับแฟนของเธอทันที
สวีฉีมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยท่าทางแข็งทื่อ ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความยากลำบากอยู่แล้ว เหตุใดจุดอ่อนของเขาจึงต้องถูกถูกเอามาพูดเล่นกันเช่นนี้!
เฉิงเจียวหยางหัวเราะออกมา แฟนของลูกพี่ลูกน้องของเธอน่ารักมาก
เมื่อเห็นแฟนสาวของเขาและลูกพี่ลูกน้องของเขาเดินจับมือกัน เขามองพวกเธอจากด้านหลัง พวกเธอดูเหมือนผู้ชายและผู้หญิง สวีฉีเสียใจอย่างยิ่งที่โทรหาลูกพี่ลูกน้องของเขา เมื่อเขารู้สึกเหมือนเธอกำลังขโมยแฟนสาวไปจากเขา
ในเวลานี้ผู้หญิงสองคนอยู่ข้างหน้าเขา ได้เปลี่ยนมาพูดคุยเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ดูแลผิว เสียงของจางอ้ายหยาน หัวเราะคิกคักอย่างต่อเนื่อง เพราะเธอนั้นก็ชื่นชอบและสนุกกับการพูดคุยกับเฉิงเจียวหยาง
เธอควรค่าแก่การได้รับตำแหน่งผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียน แม้แต่เสียงหัวเราะของเธอก็ยังน่าฟัง แต่ในด้านของสวีฉี เขากลับไม่มีความสุขเลยเพราะคนที่ทำให้แฟนสาวสนุก คือคนอื่นไม่ใช่ตัวเองยังไงล่ะ!
สวีฉีจ้องมองไปที่ด้านหลังของลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างโกรธๆ ซึ่งมีเรียนเก่งกว่าเขา สูงกว่าเขา และตอนนี้ดูน่าดึงดูดยิ่งกว่าเขา เขาจังตัดสินใจว่าครั้งต่อไป ในขณะที่เขากำลังจะออกเดท เขาจะดูก่อนว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาอยู่ตรงไหน
คุณบอกว่าคุณเป็นผู้หญิง แต่คุณทำตัวเจ้าชู้กับผู้หญิงเนี่ยนะ!!
เฉิงเจียวหยางไม่รู้เลยว่า ตอนนี้สวีชิงกำลังคิดอะไรอยู่ และเธอได้ลักพาตัวจางอ้ายหยานไปร้านขายเครื่องสำอางค์เรียบร้อยแล้ว!
