ระบบใช้จ่ายตอนที่ 39
ติดตามผลงานของผู้แปลและนิยายทุกตอนได้ที่แฟนเพจ:แปลNiyay
บทที่ 39: ควันนี้ มันแทบจะทำให้ฉันสำลัก
เมื่อได้ยินหงต้าหลี่จะจัดคอนเสิร์ตในไม่ช้านี้และเขาก็มีไอเดียที่จะใช้รถยนต์จำนวนมากมายที่มีราคาแพงมาเป็นไฟบนเวที เพื่อนร่วมชั้นของเขาต่างก็ประหลาดใจ
ที่จริงแล้วในประวัติศาสตร์ 5,000 ปีของรัฐสวรรค์นั้น ไม่เคยพบเจอการใช้แสงไฟมากมายขนาดนี้มาก่อน มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่จะใช้เงินสิ้นเปลืองได้มากขนาดนี้ การที่จะใช้รถโซแองเจิ้ลหนึ่งคันและรถแองเจิ้ลเพลย์สองคัน พร้อมด้วยรถสปอร์ตซุปเปอร์คาร์หลายคันของเพื่อนร่วมชั้นเพื่อใช้ไฟหน้ารถเป็นไฟบนเวทีคอนเสิร์ต ทั้งในอดีตและอนาคตการใช้ไฟหน้ารถยนต์ที่หรูหรามาเป็นไฟบนเวทีแบบนี้คงจะไม่เกิดขึ้นอีกนาน อาจจะในอนาคตอีก 300 ปีก็เป็นไปได้!
ดูวิธีการถลุงเงินของเขาสิ!
ถังมู่ซินตบได้แต่หน้าผากของเธอเอง เสียงดัง "ปั๊บ" " พระเจ้า เมื่อไหร่มันจะจบสักทีละเนี่ย ... "
" น้องสาวเนียนเหว่ย ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอแล้ว ทำให้ดีที่สุดนะ! " หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดัง " ฉันได้ทำข้อตกลงทั้งหมดสำหรับคอนเสิร์ตแล้ว อย่าทำให้ฉันขายหน้าเมื่อถึงเวลานั้นเล่า! เธอเองก็ยังไม่เคยขึ้นคอนเสิร์ตมาก่อนใช่มั้ย? "
ลี่เนียนเหว่ยพยักหน้า " ยัง ยังเลยค่ะ! " เธอไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนเลยว่าเธอต้องไปคอนเสิร์ตที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ทันที ซึ่งไม่มีใครสามารถเตรียมตัวได้ไวขนาดนั้นหรอก ลี่เนียนเหว่ยเองก็พบว่ามันยากมากที่จะต้องไปคอนเสิร์ตเป็นครั้งแรก ที่สำคัญกว่านั้นเธอยังคงกลัวอยู่ด้วย เนื่องจากเธอกลัวว่าเธอจะทำพังในคอนเสิร์ต " ท่านนายน้อย ฉันจะ…ฉันจะทำได้จริง ๆ เหรอคะ? "
" แน่นอน เธอต้องทำได้ " หงต้าหลี่พูดอย่างเป็นธรรมชาติ " ถ้าฉันบอกว่าเธอทำได้ เธอก็ต้องทำได้แน่นอน "
เพื่อนร่วมชั้นของเขาปรบมือ " คำพูดนี้จากพี่ใหญ่ต้าหลี่มีพลังจริงๆ! "
จากนั้นหงต้าหลี่กล่าวเสริมว่า " ถ้าเธอทำไม่ได้.. " หลังจากจบประโยคนี้ หงต้าหลี่ก็จำได้ว่าต้องมีแดนเซอร์สำหรับคอนเสิร์ต เขาก็ได้สั่งการทันที " เสี่ยวหยี่ติดต่อแดนเซอร์สำรองสองกลุ่มในภายหลังด้วยนะ ขอให้พวกเขานำคนมาที่นี่เพื่อฝึกซ้อมด้วย "
" รับทราบค่ะ ท่านนายน้อย " หลิงเสี่ยวหยี่พูดเบา ๆ " ท่านนายน้อย มันดึกมากแล้ว เราควรกลับบ้านในตอนนี้ หากเราไม่กลับบ้านในตอนนี้ ท่านพ่อและท่านแม่ของท่านนายน้อยจะกังวลได้นะค่ะ และ…และ ท่านมู่ซิน เราต้องส่งเธอกลับบ้านด้วย “เดิมเธอต้องการพูดว่า”ท่านผู้หญิง" แต่มีคนจำนวนมากเกินไปที่นี่ จากทัศนคติของถังมู่ซินที่มีต่อหงต้าหลี่ เธอจึงเห็นได้ชัดว่าถังมู่ซินไม่มีความสุขมากนักกับการที่ผู้คนเรียกเธอว่า "ท่านผู้หญิง" ของท่านนายน้อย ดังนั้นเธอจึงรีบเปลี่ยนคำพูดของเธอ
ถังมู่ซินรู้สึกดีใจที่หลิงเสี่ยวหยี่เข้าใจเธอ เธอยิ้มแล้วพูดว่า " เธอพูดถูกแล้ว ตอนนี้ก็เกือบจะ 23.00 น. แล้ว เราควรกลับบ้านในตอนนี้นะ "
" ได้ กลับบ้านกัน! " หงต้าหลี่ยืนขึ้นแล้วเหยียดขา จากนั้นเขาพูดกับเพื่อนร่วมชั้นของเขาว่า " พวกเธอสามารถหาได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเธอต้องการในสถานที่นี้ได้เลยนะ ถ้าไม่ต้องการกลับบ้าน สามารถอยู่ที่นี้ได้เลย สำหรับใครที่กำลังจะกลับบ้านนั่น ไม่ต้องคิดไรมาก เพราะฉันจะกลับไปก่อนแล้ว ฮ่าฮ่า "
" แล้วเจอกันพี่ใหญ่ต้าหลี่! "
" เดินช้า ๆ นะ พี่ใหญ่ต้าหลี่! "
…
หลังจากส่งถังมู่ซินกลับบ้านแล้ว หงต้าหลี่ยังคงมีพลังล้นเหลือ
เขาถลุงเงินสองล้านหยวนในวันนี้ และได้รับคะแนนรวม 30 คะแนน หลังจากทำภารกิจเสร็จสิ้น เขาก็ได้เพิ่มคะแนนสถานะที่ช่องสุขภาพของเขา เขาไม่ได้เป็นคนอ่อนแอและขี้โรคอย่างที่เขาเคยเป็น แม้แต่จิตวิญญาณของเขาก็ยังได้รับการกระตุ้น ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาไม่ง่วงเพราะเขาตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา
ระหว่างทางกลับบ้าน หงต้าหลี่นั่งพิงหน้าต่างและมองออกไปดูทิวทัศน์ แต่ในใจของเขา เขากำลังคำนวณ เมื่อรวมรายการและประเภทของอุปกรณ์ทั้งหมดสำหรับการจัดคอนเสิร์ต ราคาที่จะต้องใช้จ่ายอีกสองล้านหยวน เมื่อถึงเวลานั้น คะแนนสถานะช่องสุขภาพของฉันควรเกือบจะเต็มหมดแล้ว โอ้ ใช่แล้ว เมื่อคะแนนสถานะด้านสุขภาพของฉันเต็มสูงสุดแล้ว คะแนนสถานะช่องความสามารถทางเพศของฉัน ฉันก็สามารถเพิ่มคะแนนได้ มันไม่ใช่สิ่งสำคัญอย่างนั้นหรอ? บ้า ผู้ชายที่ไม่สามารถทำอะไรได้เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันโครตจะแย่!
การเป็นคนมีสุขภาพที่ดี มันเป็นเรื่องที่ดี เขาจึงไม่สามารถมองข้ามได้
หลังจากนั้นไม่นาน รถยนต์ก็เข้าสู่รั้วทางเข้าบ้านพักหงวูและผ่านรูปปั้นหยกขนาดยักษ์สองตัว ในใจตอนนี้ของหงต้าหลี่ การที่เขาเห็นพ่อแม่ของเขาทำทุกอย่างด้วยใจ มันเกินความคาดหมาย ในชีวิตที่ผ่านมาของเขา เขาเป็นแค่เด็กกำพร้าคนนึง ความปรารถนาที่จะมีพ่อแม่และเป็นสายเลือดเดียวกันกับพวกเขา สำหรับหงต้าหลี่แล้วมันยิ่งใหญ่กว่าสิ่งอื่นใด
รถยนต์สี่คันวิ่งไปตามเส้นทางตลอดทางขึ้นเนิน สักพักพวกเขาก็มาถึงทางเข้าบ้านพัก
พ่อบ้านอาวุโสยืนรออยู่ที่นั่นแล้ว เมื่อเห็นการกลับมาของหงต้าหลี่ เขาก็รีบเดินไปเปิดประตูรถออกมาทันทีและพูดอย่างร่าเริงว่า " ท่านนายน้อยต้าหลี่ ท่านได้กลับมาบ้านแล้ว เชิญเข้าบ้านครับ ท่านพ่อและท่านแม่กำลังรอท่านอยู่อย่างกระวนกระวาย "
" ฉันถึงบ้านแล้ว! " หงต้าหลี่ลงจากรถ หงต้าหลี่วิ่งเหมือนสุนัขเร่ร่อน เขาวิ่งเข้าไปในบ้านพักอย่างรวดเร็ว พ่อบ้านอาวุโสตกใจ รีบวิ่งตามเขาและตะโกนว่า " ท่านนายน้อยต้าหลี่ โปรดช้าลงหน่อยครับท่าน ระวังล้มครับท่าน! "
เมื่อหงต้าหลี่เข้ามาในบ้าน เขาก็รู้ว่าบรรยากาศมันเปลี่ยนไป
คนรับใช้ คนดูแลบ้านต่างยืนต้อนรับด้านข้างทั้งสองแถวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบในห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง เมื่อเห็นเขา พวกเขาก็โค้งคำนับและพูดพร้อมกันว่า " ขอแสดงความยินดีท่านนายน้อยต้าหลี่ด้วยครับ/ค่ะ! " พวกเขาตั้งแถวต้อนรับราวกับว่าเขากำลังขึ้นครองราชย์ซะแบบนั้นเลย
หงต้าหลี่เกือบจะกลัวจนล้มซะแล้ว มาแสดงความยินดีอะไรกับฉัน? เพื่ออะไร? ฉันไม่ได้ท้องนะเห้ย ...
ในขณะที่เขากำลังตกใจ หงเหว่ยกูและหลานรุยชีก็ตกใจเหมือนเขา หลานรุยชีรีบวิ่งไปหาอย่างรวดเร็วแล้วคว้าแขนของเขา เธอพูดอย่างระมัดระวังว่า " โอ้ เจ้าลูกเอ้ย แกบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมแกวิ่งเร็วนักล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าแกล้มลงน่ะ! "
หงเหว่ยกูยืนอยู่ข้าง ๆ และมองเขาหัวจรดเท้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม หลังจากนั้นเขาวางมือบนหน้าอกของหงต้าหลี่และรู้สึกถึงจังหวะของหัวใจหงต้าหลี่ชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดัง " ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดสภาพร่างกายของต้าหลี่ในตอนนี้ก็พัฒนาขึ้นแล้ว! นี่แหละคือพรจากสวรรค์ พรจากสวรรค์! ถึงเมื่อกี้เขาจะวิ่งเร็วมาก แต่อัตราการเต้นของหัวใจเขาก็ยังไม่เพิ่มขึ้นมากนักเลย! "
" ดี มันดีจริง ๆ ! " น้ำตาของหลานรุยชีไหลออกมาทันที " ในที่สุดร่างกายของต้าหลี่ก็หายดีแล้ว ฮ่าฮ่า ดูฉันสิ นี่สิถึงจะเป็นเวลาฉลอง ... "
พวกเขาสองคนนี้ กำลังยินดีกับฉันอยู่สินะ
หงต้าหลี่เคยเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ความปรารถนาที่ลึกที่สุดของเขาคือการได้รับการดูแลและได้รับความรักจากพ่อแม่ โชคไม่ดีที่ความปรารถนานี้ไม่สามารถสร้างความพึงพอใจให้กับชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาได้ แต่ในที่สุดเขาก็มีความรู้สึกแบบนี้สักที ซึ่งมันจะฝังอยู่ในใจของเขาตลอดไป
หงต้าหลี่ยื่นมือออกมาพร้อมกับเช็ดน้ำตาแม่อย่างนุ่มนวล หงต้าหลี่พูดอย่างร่าเริงว่า " แม่ครับ ตอนนี้ผมไม่ดีหรอ? แม่ร้องไห้ทำไม? " แม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่เขาพูด แต่ดวงตาของเขาก็เปียกชุ่ม เขาพยายามกลั้นน้ำตา โดยไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
ในที่สุด ... ฉันมีบ้านแล้ว มันเป็นบ้านของฉันอย่างแท้จริง!
" เจ้าตัวแสบ แกไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นห่วงแกมากแค่ไหน ก่อนหน้านี้ ฉันกลัวจริง ๆ ว่าวันหนึ่งเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันจะไม่ได้พบแกได้อีก " หลานรุยชีกล่าวเบา ๆ และลูบหัวของหงต้าหลี่ " ต้องขอบคุณพรจากสวรรค์ที่ทำให้ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้ในที่สุด แม่ได้ยินจากคนขับรถอาหวังในวันนี้ ว่าแกสามารถเดินเล่นได้ถึงสองกิโลเมตรและไม่รู้สึกเหนื่อยเลย แม่ไม่อยากจะเชื่อ! แต่ตอนนี้ แม่เชื่อแล้ว ... "
หงเหว่ยกูก้มหน้าลงแล้วพ่นควัน ขณะที่เขาสูบบุหรี่ เขาก็ฮัมเพลงเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่กี่คำ เขาก็หัวเราะ ดูพวกเขาทั้งสองคน นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุด แต่พวกเขาทั้งสองกำลังร้องไห้เหมือนละครที่ออกอากาศเวลาสองทุ่มเลย
หงต้าหลี่หันไปด้านข้างและกอดคอของหงเหว่ยกู " พ่อ ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว ผมไม่ได้อ่อนแออย่างที่เคยเป็นมานะ ผมคิดว่าอาจจะดีขึ้นอีกหลังจากผ่านไปอีกสักพัก "
เมื่อเขาจบประโยคนี้ หงเหว่ยกูก็ขยี้ตาอย่างรุนแรง " โอ้ ฉันแทบจะสำลักควันแล้วนี้ จริง ๆ เลย แกเกือบทำให้ฉันสำลักควัน จนฉันน้ำตาไหลออกมาเลยนะ… "
