ระบบใช้จ่ายตอนที่ 19
บทที่ 19: ต้าหลี่อยู่ยงคงกระพัน
ไม่ว่าเขาจะทำอะไร หลิวหมิงเฉิงก็เพียงแค่ต้องการจะทำท่าจะชกใส่หงต้าหลี่ให้หวาดกลัวเท่านั้น แต่หงต้าหลี่นั้นเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นคนที่อ่อนแอและขี้โรค ซึ่งพ่อแม่ของเขาก็คอยจับตามองดูเขาตลอด ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายหงต้าหลี่ไม่นานนักคนพวกนั้นคงจะกลายเป็นผุยผง
แม้ว่าด้วยฐานะของตระกูลหลิวหมิงเฉิงเกือบจะอยู่ในระดับเดียวกับตระกูลหงต้าหลี่ แต่การทำร้ายเขาจะทำให้ทั้งสองตระกูลประกาศสงครามกันอย่างเปิดเผยแน่ ๆ ตระกูลหงหรือหงเหว่ยกู(พ่อของต้าหลี่)และภรรยาของเขาจะไม่ลังเลที่จะใช้ประโยชน์จากอิทธิพลของพวกเขาในการต่อสู้กับตระกูลหลิวอย่างแน่นอน
ส่วนหลิวหมิงเฉิงไม่ใช่ลูกชายคนเดียวของตระกูลหลิว ถ้าเขาทำให้ตระกูลขายขี้หน้า เขาคงโดนไล่ออกจากตระกูลแน่ ดังนั้น เมื่อหงต้าหลี่ทรุดตัวลง ทุกคนจึงได้แต่ตกใจกัน
" เร็ว ดูนั้น! ท่านนายน้อยต้าหลี่เป็นลม หลิวหมิงเฉิงซวยแล้ว "
เพื่อนร่วมชั้นบางคน พูดว่า " โอ้ ใช่ ท่านนายน้อยต้าหลี่เป็นที่รู้กันดีว่าขี้โรค หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา พ่อของเขาคงจะฆ่าหลิวหมิงเฉิงตายแน่! "
เพื่อนร่วมชั้นคนที่สามพูดต่อ " แต่ฉันไม่เห็นว่าหลิวหมิงเฉิงจะแตะต้องอะไรหงต้าหลี่เลยนะ ทำไมเขาถึงล้มละ? "
คนที่สี่กล่าวว่า " เราทุกคนรู้ดีว่าท่านนายน้อยต้าหลี่อ่อนแอและขี้โรค หลังจากหลิวหมิงเฉิงยกกำปั้นขึ้นแล้ว ท่านนายน้อยต้าหลี่คงต้องกลัวมากแน่ ๆ เขาเลยเป็นลมล้มไป "
เพื่อนร่วมห้องคนที่ห้า พูดว่า " อืม..คงจะเป็นอย่างนั้น หลิวหมิงเฉิงคงจะกำลังกังวลมากแน่ "
หลิวหมิงเฉิงตื่นตระหนก " หงต้าหลี่ ฉันแค่ล้อเล่น นาย นายไม่กลัวเลยใช่มั้ย นายเป็นอะไรไป? เร็ว พูดอะไรสักอย่างสิ! พูดอะไรสักอย่าง ... "
หงต้าหลี่นอนอยู่บนพื้นตัวสั่นและจับหน้าอกของเขา " หัวใจฉัน นายทำให้ฉันกลัวจนจะตาย! หลิวหมิงเฉิง ถ้าเกิดครอบครัวของนายรู้เข้าล่ะก็ นายนี้มันเลวเหลือเกิน ... "
เมื่อหงต้าหลี่ได้พูดแบบนั้น ในที่สุดหลิวหมิงเฉิงก็สงบลง ถ้าหงต้าหลี่เป็นลมจริง ๆ เขาคงต้องเก็บข้าวของและโดนไล่ออกจากตระกูลหลิวแน่ " ต้าหลี่ ฉันยอมแล้ว มันเป็นความผิดของฉัน นาย..โอเคมั๊ย? " เขาได้แต่ขอร้อง
หงต้าหลี่ตัวสั่นพร้อมกับ ตอบว่า " ร่างกายของฉันมัน…หลีกทางให้ฉันที นายกำลังจะฆ่าฉัน..."
หลิวหมิงเฉิงกลัวจนเกือบจะน้ำตาไหล " ไปตรวจดูสิ ดูว่าเขาโอเคไหม? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? รีบ ๆ ลุกขึ้นสิ! " หงต้าหลี่เป็นที่รู้จักกันดีว่าตัวเขานั้นอ่อนแอ เมื่อเขาล้มลงเช่นนี้ เขาก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว
ส่วนหงต้าหลี่นั้นไม่สามารถลุกขึ้นได้ เขาร้องครวญครางนอนอยู่บนพื้น " ข้อศอกของฉัน ... กระดูกสะโพกของฉัน ... หัวเข่าของฉัน ... " หงต้าหลี่แสดงว่าตัวเองนั่นบาดเจ็บมาก เพราะเขาพูดและส่งเสียงพึมพำทุกครั้งที่เขาสัมผัส ทุกครั้งที่เขาคร่ำครวญ หลิวหมิงเฉิงจะทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ดูเหมือนว่าจะเป็นหงต้าหลี่ที่ทำร้ายตัวเอง แต่หลิวหมิงเฉิงจะต้องเป็นคนที่มีปัญหาแทน
เพื่อนร่วมชั้นโดยรอบต่างตกใจ มันดูเหมือนจริงมาก เมื่อพ่อแม่ของเขาพบเข้า พวกเขาคงหัวใจวายที่ได้เห็นลูกนอนร้องครวญครางอยู่บนพื้นแบบนี้ แล้วนี้พวกเขาจะต้องเข้าเรียนแล้วในไม่กี่นาที
หลังจากหงต้าหลี่คร่ำครวญโอดครวญออกมา.. ในที่สุดเขาก็พูดว่า
" ฮ่า..มันไม่เจ็บเลยสักนิดแฮะ ... "
" แล้วทำไมนายถึงร้องครวญครางอย่างนั้นล่ะ ถ้ามันไม่เจ็บ! " ในที่สุดหลิวหมิงเฉิงก็รู้สึกโล่งอก มันเหมือนกับว่าเขาเพิ่งขึ้นรถไฟเหาะ หัวใจของเขาเต้นเร็วมาก " หยุดครวญครางถ้ามันไม่เจ็บสิ รีบ ลุกขึ้น! ลองขยับดูหน่อยจะได้ไหม? "
" ทำไมต้องขยับ? " หงต้าหลี่หมุนแขนของเขาไปมาโดยใช้ไหล่ซ้ายของเขา
" ฉันก็ ... ขยับได้ปกติ ... "
หลิวหมิงเฉิงโมโหจนใกล้จะระเบิด " ฉันถามนายหน่อย ทำไมไม่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปสักที ทำไมต้องขยับไปมาบนพื้นแบบนี้! ฉันขอร้องล่ะ ยืนขึ้นเถอะนะ ฉันยอมรับว่าฉันผิดก็ได้ นายจะลุกขึ้นก่อนได้ไหม? "
จิจือยั่วที่ยืนอยู่ด้านหลังหงต้าหลี่ ทนไม่ได้อีกต่อไป ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เห็นได้ชัดว่าอยู่ฝั่งเดียวกับหงต้าหลี่ เธอยืนอยู่หน้าหงต้าหลี่เพื่อปกป้องเขา และตะโกนว่า: " รีบร้อนอะไร? นายไม่รู้หรอว่าท่านนายน้อยต้าหลี่นั้นมีร่างกายอ่อนแอ? หลังจากที่เขาล้มลงแบบนี้ เขาจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วได้ยังไงกัน? นายจะต้องรับผิดชอบนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขาเพราะเขาลุกขึ้นเร็วเกินไปล่ะ? "
ใช้ได้ หงต้าหลี่ครวญครางขณะที่นอนอยู่บนพื้น เขาเงยหน้าขึ้นมองและ…อืม ขาวจัด ๆ
ผู้หญิงคนนี้กล้าปกป้องเขาในเวลาแบบนี้ ... ไม่เลวเลย
หงต้าหลี่ยังคงพูดต่อไปว่า “ฉันสามารถเดินได้ แต่ทำไมกระดูกสะโพกของฉันเริ่มเจ็บ? อัยยา มันเจ็บมาก…”
หลิวหมิงเฉิงแทบจะเป็นบ้าแล้ว " มันช้ำหรอ? ทั้ง ๆ ที่นอนอยู่แค่บนพื้นเนี่ยนะ! "
“อ่า…ดูท่าจะจริงแฮะ…” หงต้าหลี่ครวญคราง ตัวสั่นเทา “อัยยา วันนี้ฉันโดนหนักจริงๆ ทำไม…ฉัน ฉันถึงยืนไม่ได้กัน? อัยยา ฉันเริ่มรู้สึกมึนหัวแล้ว ...”
" แก! หยุดได้แล้ว แกเริ่มทำให้ฉันกลัวแล้วนะ! ฉันจะต้องรีบพานายไปโรงพยาบาลอย่างนั้นหรอ? " หลิวหมิงเฉิงแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน " ขอร้องละ นายบอกฉันมาเลยว่านายต้องการให้ฉันทำอะไร? ฉันจะทำทุกอย่างตามที่นายขอเลย " ถังมู่ซินอาจมีความสำคัญกับเขามากก็จริง แต่สิ่งสิ่งสำคัญกว่าคือเขาจะต้องรักษาตำแหน่งของเขาไว้ ในฐานะนายน้อยคนที่สองของตระกูลหลิวแล้ว หากไม่มีสถานะนี้ เขาก็จะไม่มีสิ่งใดที่เขาสามารถทำได้ในอนาคต
" งั้นเหรอ? อะไรดีน๊าา? " หงต้าหลี่ยังคงครวญครางนอนตัวสั่นอยู่บนพื้น ทำให้ทุกคนเริ่มกลัว
" อะไรก็ได้ ขอมาเถอะ! " หลิวหมิงเฉิงรู้สึกหมดหวัง
" รีบลุกขึ้นสิ พี่ใหญ่ต้าหลี่! ฉันจะปฏิบัติต่อนายในฐานะพี่ชายของฉันด้วยเลย จะเอายังไงก็ว่ามาสิ "
“ฉันไม่มีอะไรจะที่ต้องการแฮะ…” หงต้าหลี่ได้ก้มหัวลง แขนของเขาจับที่กระเป๋ากางเกง
" อัยยา ฉันรีบมาโรงเรียนไป เช้านี้ฉันลืมเอาเงินติดกระเป๋ามาด้วย วันนี้ฉันไม่มีเงินที่จะใช้จ่ายเลย ... "
" ฉันจะให้เงินนายก็ได้! " หลิวหมิงเฉิงรีบหยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าของเขา " นี่คือเงินค่าขนมของฉันสำหรับสัปดาห์นี้ มีอยู่ประมาณ 500,000 หยวน รหัสผ่านคือ 123456 ฉันจะให้บัตรเครดิตใบนี้แก่นาย "
" งั้นหรอ...? นายจะมอบให้ฉันอะนะ? " หงต้าหลี่ส่งสัญญาณให้จิจือยั่ว เพื่อรับบัตรไป
" ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แม้ว่าขาของฉันจะชาไปบ้าง เออจริงสิ ฉันได้ยินมาว่า รถที่นายขับมาค่อนข้างดีเลยทีเดียว… "
หลิวหมิงเฉิงควักกุญแจรถของเขาออกมา " ฉันจะให้นายใช้รถด้วยเลยถ้านายต้องการจะใช้ พี่ใหญ่ต้าหลี่ พี่ชายที่แสนดีของฉัน ได้โปรดลุกขึ้นเถิด ฉันขอร้อง! " ถ้าหงต้าหลี่ยังคงนอนบนพื้นต่อไป ถ้าข่าวไปถึงพ่อแม่ของหงต้าหลี่ เขาก็จะจบเห่
" อ๊ะ จริงหรอ? ขอบคุณ ... " หงต้าหลี่โบกมือให้จิจือยั่ว " จิจือยั่ว เธอช่วยฉันหน่อยได้มั้ย? และก็… "
" อ-อืม ระวังหน่อยนะ ... " จิจือยั่วดึงหงต้าหลี่ขึ้นมาด้วยมือที่แสนอ่อนนุ่มของเธอ หลิวหมิงเฉิงไม่สนใจเพื่อนรอบ ๆ ที่น้อยลงในขณะนี้และก็รีบเข้าไปช่วยหงต้าหลี่
เมื่อหงต้าหลี่ยืนขึ้น เขาก็พูดว่า " อัยยา โอเค ฉันคิดว่าฉันโอเคแล้ว ... "
" ดี ดี แค่นายโอเคมันก็ดีแล้ว! " หลิวหมิงเฉิงรีบใช้ความสามารถพิเศษของเขาในการวิ่งและเขาก็ได้วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วเลย
เมื่อเห็นเขาวิ่งออกไปแล้ว หงต้าหลี่ก็ถอนหายใจออกมาและปัดฝุ่นออกจากตัวเขา เขาในตอนนี้ดีใจมาก " คิดจะสู้กับฉันงั้นหรอ? แม้ว่าแกจะขับรถยี่ห้อเพ้นทซ์มาด้วย แต่ฉันจะไม่เหลืออะไรให้แกแน่นอน! "
