ตอนที่แล้วตอนที่ 49: สอดแนม ทรยศ และคังชอลอิน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 51: ทำความสะอาด

ตอนที่ 50: รายชื่อต้องประหาร


ตอนที่ 50: รายชื่อต้องประหาร

ความสะพรึงกลัวถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับคำตอบที่ได้รับ ใบหน้าของลีแชรินเรียบนิ่งและแข็งทื่อไปในทันใด

“รายชื่อต้องประหาร…”

ดั่งชื่อที่กล่าวเรียก รายชื่อต้องประหารคือรายชื่อของคนที่สมควรจบชีวิตและนั่นหมายความว่าพวกเขาจะต้องได้เห็นหยดเลือกจากตัวคน ๆ นั้น

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาออกไปสู้กับศัตรูภายนอกหากแต่จำเป็นต้องกำจัดศัตรูที่มีอยู่ภายในให้ได้เสียก่อน ทำไม? ลังเลอย่างนั้นหรือ?” คังชอลอินเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ใช่ … ข้าไม่เคยต้องจบชีวิตใครมาก่อน ข้าเพียงกลัว…”

“อย่างน้อยเจ้าก็ยังซื่อสัตย์”

“รู้หรือไม่ว่าการแสดงของเจ้าจะมีประโยชน์มากเพียงใด? ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะต้องรับรู้ถึงสิ่งนั้นได้ในไม่ช้านี้”

คังชอลอินไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับคำตอบที่จริงใจของนาง อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าการโกหก

“แต่ถึงอย่างไรนั่นไม่ใช่ปัญหาของข้า” เขาตัดสินใจปล่อยให้นางได้เผชิญหน้ากับความเป็นจริงด้วยตัวเอง

“เจ้าตัดสินใจที่จะมีชีวิตยู่ในฐานะราชันย์ไม่ใช่หรือถึงได้เรียกตามตัวข้ามา”

“เจ้าพูดถูก”

“เช่นนั้นก็จงฆ่า”

“มัน...มันเป็นหนทางเดียวที่มีอยู่อย่างนั้นหรือ?”

“อำนาจและพลังล้วนได้รับมาจากการหลั่งเลือด…ของศัตรู…”

มันคือความจริงที่ไม่อาจมีสิ่งใดโต้แย้งได้

“หากเจ้าไม่สูญเสียอำนาจควบคุมและสิทธิ์พึงมีในฐานะราชันย์ของดินแดนแห่งนี้ไปตั้งแต่ต้นเรื่องเช่นนี้ก็คงไม่เกิด”

“เจ้ากำลังหมายความว่ามันสายไปแล้วอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่ มันสายเกินไปแล้ว”

มันคือหนทางเดียวที่ต้องทำในตอนนี้

“มนุษย์และคนแคระ, คนแคระและมนุษย์ เผ่าพันธุ์ทั้งสองเป็นดั่งน้ำกับน้ำมันที่ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้ หากมีมนุษย์ทรงอำนาจได้ขึ้นมาเป็นราชันย์และได้รับความเคารพจากคนแคระพร้อมทั้งยังสามารถทำหน้าที่เป็นสื่อกลางในหมู่พวกเขาได้เรื่องราวอาจจะต่างจากตอนนี้ไปโดยสิ้นเชิง แต่ ณ ตอนนี้ … ไม่เพียงเท่านั้น แต่ประชากรทั้งหมดของเจ้าคือคนแคระ 60% เกือบทั่วทั้งดินแดนกำลังตกอยู่ภายใต้การควบคุมของไอ้พวกสารเลวที่ไร้ซึ่งความเคารพต่อราชันย์เช่นเจ้า

“...เจ้าพูดถูก”

“ข้ามาถึงดินแดนนี้ตั้งแต่เที่ยงยามเพื่อดูสิ่งต่าง ๆ ของที่นี่ว่าเป็นเช่นไร เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ามีความคิดเห็นเช่นไร?”

ลีแชรินนิ่งเงียบไม่ตอบสนอง

“ที่แห่งนี้มีราชันย์เป็นมนุษย์แต่ดูเหมือนว่าดินแดนนี้จะเห็นมนุษย์เป็นทาสโดยสมบูรณ์”

จากจำนวนประชากรทั้งหมด 1,000 คน คนแคระทั้ง 600 คนต่างพากันอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ ที่มีอาหารให้ได้กินครบมื้อและมีไวน์ดี ๆ ให้ได้ดื่มเพื่อเพลิดเพลินไปกับตัวเอง

ในทางกลับกัน มนุษย์อีก 400 คนกลับตกต้องอยู่ในสภาพยากจนที่แทบไม่มีอะไรให้จะประทังชีวิต

“มัน...แย่มากเลยใช่หรือไม่?”

“เจ้าไม่เคยตรวจสอบดินแดนของเจ้าบ้างเลยหรือ?”

“ใช่ ข้าเหมือนถูกขังเอาไว้แต่ที่นี่ หากข้าต้องกลับโลกเมื่อไหร่ ข้าก็ต้องทิ้งแกนวิญญาณเอาไว้และไม่สามารถนำกลับไปด้วยได้”

“ไอ้คนแคระพวกนั้น...ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ” เขากล่าว

“มันยากที่จะปกครองคนพวกนั้นได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นคนที่มีชาติพันธุ์ต่างกัน เนื่องจากความขัดแย้งได้ดำเนินมาจนถึงจุดนี้แล้ว ในตอนนี้จึงไม่มีอะไรให้ต้องย้อนกลับอีกต่อไป ดังนั้น…” เขาเว้นว่างไว้ช่วงหนึ่งก่อนจะพูดปิดจบ

“จงตัดสินใจเอาเองว่าเหตุการณ์นองเลือดในครั้งนี้จะมีขึ้นหรือไม่ หากเจ้าตัดสินใจที่จะไม่ทำดั่งที่ข้าบอกข้อตกลงของเราก่อนหน้าเป็นอันยกเลิก ไม่มีวิธีอื่นใดนอกจากนี้อีกแล้วที่ข้าจะช่วยเจ้าได้โดยไม่ห่ำหั่นนำเลือดศัตรูออก หากมีนั่นคือวิธีของนักบุญและเชื่อข้าเถอะ ข้าไม่ใช่นักบุญคนนั้น หากปฏิเสธที่จะไม่ทำก็จงออกจากแพนเจียแห่งนี้ไปตลอดกาล อย่างน้อยบนโลกก็ยังไร้ซึ่งความน่ากลัวมากเท่าเช่นนี้”

หลังจากพูดแบบนั้นจบ คังชอลอินก็หลับตาลงนั่งนิ่ง มันหมายความว่าเขากำลังให้เวลาเพื่อให้นางได้ตัดสินใจ

“ฆ่า…”

ลีแชรินหวนนึกถึงคำพูดต่าง ๆ ที่นางได้รับ

สำหรับนางที่ใช้ชีวิตปกติสุขบนโลกอีกฝั่งมาโดยตลอดไม่เคยคิดถึงเรื่องการจะฆ่าใครมาก่อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากมันเป็นการทำเพื่อกำจัดพันธมิตรไม่ใช่ศัตรูที่แม้ว่าพันธมิตรนี้จะน่ากลัวยิ่งกว่าศัตรูก็ตาม

แน่นอนว่านางสามารถวิ่งหนีกลับโลกเพื่อไปใช้ชีวิตดั่งราชีนีผู้มั่งคั่งจากการนำสินค้าบนแพนเจียออกขายได้สบาย ๆ

แต่...การใช้ชีวิตเช่นนั้นมันจะเรียกว่าการชีวิตได้อย่างไร?

มันสมเกียรติและดีจริง ๆ แล้วน่ะหรือหากเลือกที่จะวิ่งหนีจากชีวิตที่ถูกกำหนดไปใช้ชีวิตที่เรียบง่ายและธรรมดา?

เช่นนั้นแล้วมนุษย์อีก 400 คนที่เหลืออยู่จะเป็นเช่นไรเมื่อนางจากไป...คงไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่าที่เคยเมื่อต้องอยู่ภายใต้การควบคุมจากคนแคระและต้องถูกเลือกปฏิบัติอีกมากมาย

‘เราคือราชันย์ เรามีอำนาจและความรับผิดชอบที่จะดูแลดินแดนของเรา!’

ราวกับว่ามีคมมีดเล่มหนึ่งถูกลับขึ้นในจิตใจนาง

‘เราต้องไม่วิ่งหนี’

นางกำมือตัวเองจนแน่นทั้งสองข้าง ทันใดนั้นจิตใจของนางก็พลันนึกถึงคำพูดของผู้ช่วยสเลจน์ขึ้นมาได้

‘แล้วข้าจะเชื่อสิ่งที่ท่านหญิงพูดได้อย่างไร?’

นางนึกถึงบทสนทนาที่ได้พูดคุยกับเขาเมื่อไม่นาน เจตคติของเขาทำให้นางรู้สึกโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

‘สเลจน์ เข้าใจได้ข้ามขั้นเส้นที่ไม่ควรมีไปเสียแล้ว’ นางคิด

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความใจดีและมีเมตตาในตอนแรกเริ่มแดงฉานเหมือนหยดเลือดที่ผสมออกมาเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะสามารถตัดสินใจได้แล้ว”

คังชอลอินสามารถบอกได้ในทันทีจากการแสดงออกของนางที่เปลี่ยนไป

“ตกลง ข้าจะทำ”

“แม้ว่ามันอาจจะยากแต่เจ้าก็ต้องเผชิญหน้ากับมันให้ได้ ราชันย์ผู้เปี่ยมไปด้วยเมตตา? หึ ของแบบนั้นมันไม่มีอยู่จริงหรอก ที่นี่มีแต่เพียงคนที่ดูเหมือนจะใจดีและมีความเห็นอกเห็นใจเท่านั้น แต่ไม่มีใครที่เป็นเช่นนั้นได้อย่างแท้จริง”

“ข้าเจ้าใจสิ่งที่เจ้าต้องการหมายถึงแล้ว ข้าต้องกำจัดคนแคระและกลายเป็นผู้ปกครองของมนุษย์แทน มันสายเกินไปแล้วสำหรับพวกเขา”

“ถูกต้อง” คังชอลอินพยักหน้าพอใจ

แม้ว่าวิธีการที่ดีที่สุดคือการปล่อยให้มนุษย์และคนแคระได้ร่วมมือและประนีประนอมกันตามที่พวกเขาเคยพูดกันมาครั้งก่อน แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วที่จะทำเช่นนั้น

แม้จะเป็นการสิ้นเปลืองเพียงใดแต่พวกเขาจำเป็นต้องกำจัดของเน่าเสียที่มีอยู่ 60% เพื่อช่วยชีวิตอีก 40% ที่เหลืออยู่

และแม้ตอนนี้จะมีศึกเข้ามารอบด้านแต่มันก็เป็นสิ่งจำเป็นที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความวุ่นวายทั้งหมดนี้ได้

“ข้าจะทำ” นางกล่าวพร้อมหยิบน้ำหมึกออกมาเพื่อเขียนชื่อใน‘รายชื่อต้องประหาร’

“เช่นนั้นก็เริ่มเขียนซะ … ชีวิตและความตาย เจ้าจะเป็นผู้ได้กำหนด”

“ได้” นางพยักหน้าแล้วเปิดกระดาษ

“คนแรก…”

มือของนาง ๆ ค่อยเริ่มเขียนรายชื่อของบุคคลที่จะต้องพินาศเป็นคนแรก

“คือเจ้า สเลจน์”

มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้ช่วยส่วนตัวของโดราโด้ ‘สเลจน์’

หลังจากได้เขียนรายชื่อลงรายชื่อต้องประหารแล้วคังชอลอินก็เริ่มเคลื่อนไหวในทันใด

สิ่งกีดขวางที่ใหญ่ที่สุดคือกลุ่มคนแคระพิเศษที่นำโดยผู้ช่วยส่วนตัวสเลจน์ที่ชื่อ “กลุ่มค้อนเหล็ก”

มันคือสิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องลบออก

นอกเหนือจากนั้นแล้วก็มีรายชื่อของนายพลสมิธ (คนแคระอีกคนหนึ่ง) พร้อมกับหน่วยสอดแนมเอนท์วานและนักปราชญ์ “มาเจสติก” ผู้มนัสการเทพเจ้าแห่งช่างตีเหล็ก

‘โดยด่วนที่สุด เราต้องรีบเคลื่อนไหว’

คังชอลอินต้องกำจัดพวกคนเหล่านี้ให้ได้โดยเร็วที่สุด

มันจะยิ่งดีหากเป็นในคืนวันพรุ่งทั้งหมดในคราวเดียว

หากสิ่งนี้เป็นไปด้วยความล่าช้าอาจส่งผลให้คนแคระอีก 600 คนที่เหลือเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยได้

เขาต้องกำจัด “กลุ่มค้อนเหล็ก” ให้สิ้น

กลุ่มชนชั้นสูงกลุ่มนี้ผู้ซึ่งควรเฝ้าระวังราชันย์ที่ได้รับการ “มอบให้” แก่ดินแดนกลับหันหน้ามาต่อต้านราชันย์ผู้เป็นดั่งชีวิตของพวกเขา

แต่ภายหลังจากการกำจัดกลุ่มนี้จนจบสิ้นแล้วมันต้องมีการสร้างกลุ่มอื่นเพื่อขึ้นมาแทนและเพื่อปกป้องลีแชริน

“สิ่งนั้นคือความรับผิดชอบนาง ไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะเข้าไปช่วยได้” เขาคิด

คืนต่อมา

คนแคระระดับสูงที่อาศัยอยู่ในโดราโด้ทุกคนได้รับข้อความจากลีแชรินว่าต้องการขอประชุมด่วน

แม้พวกเขาจะไม่สนใจในตอนแรกแต่เนื้อหาของข้อความทำให้พวกเขาต้องลุกออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เนื้อหาด้านในนั้นกล่าวไว้ว่า

[ข้าคิดแผนการที่จะนำนีด้าเวลเลียร์กลับคืนมาได้แล้ว เช่นนั้นจงตรวจสอบจนแน่ใจว่าพวกเจ้าทุกคนจะต้องอยู่ในวาระการประชุม หากมีใครหายไปแม้แต่คนเดียวเรื่องพวกนี้จะไม่มีทางถูกนำมาพูดถึงอีกเป็นครั้งที่สอง]

นีด้าเวลเลียร์เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับคนแคระเช่นเดียวกับที่ทำงานของพวกเขา

เมื่อเปรียบเทียบกับมาตรฐานบนโลกแล้วมันก็คล้ายกับเมกกะหรือเยรูซาเล็มที่มีความสำคัญทางวัฒนธรรมคูณสิบ

ดังนั้นแล้วเมื่อคนแคระได้รับข้อความนี้ พวกเขาจึงต้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ยินดีต้อนรับ”

ลีแชรินกล่าวทักทายขุนนางแต่ละคนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเย็น

“ข้ากำลังรอพวกเจ้าอยู่พอดี”

ในตอนนั้นเองที่พวกเขารู้สึกได้ว่านางเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนเรียกได้ว่าต่างไปจากอดีตมาก

ไร้ซึ่งใบหน้าที่หดหู่ มีเพียงดวงตาที่สงบนิ่งขณะมองสำรวจทุกคนรอบตัวนางด้วยท่าทีสุขุม เพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้นแต่นางกลับเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่คนเดิม

“เหตุผลเดียวที่ข้าต้องการให้พวกเจ้ามาที่นี่กันทุกคนนั้น…”

“ผู้ที่ปรารถนาต้องการมีชีวิตอยู่ต่อในฐานะเพื่อรับใช้ข้าจงคุกเข่าแสดงความภักดีต่อข้ามาบัดนี้ ถ้าทำเช่นนั้นข้าจะยอมมอบอภัยให้แก่เจ้า... อย่างไรก็ตาม!”

ดวงตาที่สงบนิ่งของนางได้เแปลเปลี่ยนไปเป็นดวงตาที่แสดงให้เห็นถึงเจตนาในการสังหาร

“คนที่ไม่ยอมทำเช่นนั้น...ข้าจะมอบบทลงโทษฐานไม่เชื่อฟังราชันย์ของพวกเจ้าซะ จงตัดสินใจเสีย ชีวิตของเจ้าได้ขึ้นอยู่ที่เจ้าแล้ว”

.

.

สามารถกดติดตามเพื่อรับอัพเดทข่าวสารเกี่ยวกับนิยายได้ก่อนใครที่ทาง แปลได้แปลเถอะ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด