The dragon evolve god ตอนที่ 9 เทพมนุษย์โบราณ

ตอนที่ 9 เทพมนุษย์โบราณ

..............................

“Hello! WooHooo!” Prime ตะโกนใส่หลุม

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงสะท้อนกลับมา

“เจ๋ง สนุกดีแหะ”

“Roar! Roar! Roar!” และเขาก็เล่นกับเสียงสะท้อนอีกครั้ง

นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เล่นเสียงสะท้อนของตัวเอง เลยทำให้เขาติดใจ เลยทำให้เล่นกว่าเขาจะพอใจ ถ้าเป็นในชีวิตก่อน เขาคงไปหาเส้นทางอื่นแล้ว แต่ตอนนี้เขาเป็นมังกรและยังเป็น Gamer อีก ดังนั้นมันก็น่าจะไม่เป็นอะไร

“อืม เล่นจนหน่ำใจแระ” Prime พูดแล้สหายใจเข้าลึกๆด้วยความพึงพอใจ

แล้วเขาก็กลืนน้ำลายก่อนจะพูดว่า

“โอเคร ลุยว่ะ” พอพูดเสร็จ เขาก็โดดลงไปในหลุมทันที

เมื่อกำลังตกไปในหลุม เขารู้สึกเลยว่าผมเขานั้นรูปร่างเหมือนซุปเปอร์ไซย่า ตอนที่เขากำลังตกลงไปในหลุม เขาพยายามมองหาบางอย่าง แต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นมีเพียงความมืดเท่านั้น

ตอนนี้ เขาก็เพียงดิ่งลงไปเท่านั้น

1000 เมตร

3000 เมตร

10000 เมตร

25000 เมตร

50000 เมตร

“ฮืมม แล้วเมื่อไรจะถึงก้นหลุมล่ะเนี่ย” เขาคิดในใจ

แม้จะลงมาลึกขนาดนี้แล้วเขายังเห็นเพียงกำแพงหินอยู่ในสายตาเท่านั้น แถมยังไม่ถึงก้นหลุมเสียที มันเลยน่ากังวลนิดหน่อย

“หือ บางอย่างไม่ถูกต้องแหะ”

เช่นเดียวกับกานดิ่งพสุธาด้วยวิงส์สูท เราสามารถเป็นทิศทางโดยใช้การเอนตัวของเราได้ ถ้าคุณเอนไปทางซ้าย เราก็จะเอนซ้ายเหมือนกับเครื่องบิน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สวมวิงส์สูท แต่มันก็ยังใช้งานได้

เมื่อคิดได้ เขาก็กางแขนทั้ง 2 ข้างเหมือนเครื่องบิน และเอนตัวไปทางซ้าย ร่างกายของเขาเลยได้เข้าใกล้กำแพงมากขึ้น แล้วเขาก็ได้ใช้กำลังของเขาคว้าบางอย่างบนกำแพง

อต่ด้วยความที่เขาตกลงมาเร็ว เขาเลยต้องใช้เวลาขูดนิ้วไปกับกำแพงอยู่นานกว่าจะหยุดได้ แล้วก็เริ่มปีนกลับขึ้นไป

“ฟิ้วว ดีนะที่เราแกร่ง ไม่งั้นมือเราพังไปแล้ว”

ด้วยกำลังของเขาเต็มที่ เขาได้ปียกลับขึ้นไป แต่แม้ว่าจะปีนกลับไปกว่า 50000 เมตรแล้วก็ตาม เขาก็คงยังมองไม่เห็นขอบหน้าผาอยู่ดี เลยทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด

“เ*ย เกิดไรขึ้นว่ะเนี่ย”

หลังจากที่เขาพูด เขาก็ได้ยินเสียงของระบบดังขึ้น

“คำเตือนจากระบบ ; ตอนนี้ท่านตดอยู่ในเวทกำแพงลวงตา”

แต่ก็น่ะ ระบบเพียงแค่เตือนเขาเท่านั้น ไม่ได้บอกวิธีหนีออกไป

“เวทกำแพงลวงตา? อะไรว่ะเนี่ย มีเวทมนต์ในโลกนี้ด้วยหรอ”

ดัฃนั้นเขาเลยหลับตาลง แล้วใช้สัมพัทธ์มังกรของเขาสัมพัทธ์ถึงมานารอบๆ และก็พบกับมานาที่มาจากตัวเวทกำแพงลวงตาเอง

“ฮืมม เหมือนจะมีคงเซ็ตเวทนี้ไว้แหะ บางทีอาจมีคนอาศัยอยู่ที่นี้?”

นี้เป็นเพียงการคาดเดาของเขาเท่านั้น ไม่ว่าจะถูกหรือผิดนั้นไม่มีใครรู้ แต่ว่าเขาสามารถสัมพัทธ์ถึงเวทกำแพงลวงตา แต่ปัญหาเดียว เวทกำแพงลวงตานั้นมองไม่เห็นเขาก็เลยจัดการกับมันไม่ได้

“บ้าจริง ชั้นไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน สงสัยจริงว่าต้องทำไงถึงจะหนีออกไปได้”

เขาเลยลองกลับไปร่างมังกรดู แล้วลองพ่นไฟมังกรไปรอบๆ แต่แล้วมันก็ไม่ได้ทำอะไรกับเวทกำแพงลวงตาแต่อย่างใด

“โอเคร ไฟมังกรทำอะไรไม่ได้ แล้วเอาไงต่อดี”

เขาเลยลองต่อยหน้าผา ทำลายสิ่งรอบๆตัวเขาดู แต่แล้วไม่นานหลังจากตัวผนังพังไปก็ได้ย้อนหลับไปเป็นเหมือนเดิม ดูเหมือนว่าพวกผนังพวกนี้จะเป็นเพียงภาพลวงเหมือนกัน

“ฮืมม มาดูกันว่ายังทำอะไรได้อีก”

หลังจากลองคิดดู เขาเลยมีความคิดว่าจะลองทำร้ายตัวเองดู พอคิดได้เขาก็กลับไปใช้ร่างมนุษย์ แล้วกัดนิ้วตัวเองดู ไม่นานก็มีเลือดไหลออกมาจากนิ้วของเขาและเขาก็ยังสามารถรู้สึกเจ็บจากแผลได้เหมือนกัน

และแล้ว ภาพลวงตาก็หายไป ส่วนแผลของเขาไม่นานห็หายเพราะความสามารถในการรักษาตัวเองของเขานั้นสูงสุดๆ

“จบสักที ดูเหมือนจะใช้ได้แหะ”

หลังจากนั้นเขาก็โดดลงไป พอถึง 50000 เมตรก็เกิดเสียง “BOOM” ในที่สุดเขาก็ถึงก้นหลุมได้ หลังจากปัดฝุ่นรอบตัวเขา เขาก็ได้เห็นประตูบานใหญ่อยู่ต่อหน้า

“ที่นี้มันอะไรหัน”

ตอนนี้นั้นเขาสัมพัทธ์ได้ถึงพลังงานสีดำพยายามกัดกินวิญญาณของเขา แต่ด้วยความแกร่งของเขา เขาเลยไม่ได้เป็นอะไร ส่วนใต้เท้าของเขานั้นมีรูนนรกอยู่ และเขายังยืนอยู่ตรงกลางของมันด้วย

รูนนั้นเป็นทรงกลมและตรงกลางของมันนั้นเป็นสัญลักษณ์ดาว รู้สึกเหมือนเขาเคยเห็นมันตอนอยู่ที่โลก มันเหมือนกับคาถาเวลาจะทำสัญญากับปีศาจ และแล้วคาถาก็เกิดประกายแสงสีม่วงเข้ม แล้วก็เกิดหมอกสีม่วงดำรอบๆตัวเขา

หลังจากนั้นหมอกสีม่วงดำก็เริ่มหายไป ร่วมไปถึงตัวคาถาก็หยุดส่องแสง แต่กลับมีร่างเงาสีม่วงดำมองที่เขาอย่าน่ากลัวและพูดว่า

“มันก็ผ่านมากว่าพันล้านปีแล้วสินะที่ได้คุยกับใครซักคน ข้าคิดว่าต้องติดอยู่ที่นี้โดยที่ไม่ได้คุยกับใครแล้วเสียอีก แต่ดูเหมือนว่าข้าจะโชคดีได้พบกับคนอื่นก่อนที่เวลาของข้าจะหมดลงสินะ”ร่างเงานั้นพูดด้วยเสียงอันเสร้าสร้อย

“หือ คุณเป็นใคร”

“เรื่องมันยาว และถึงแม้จะบอกไป ก็คงไม่เชื่อข้าเป็นแน่”

“ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ แต่ชั้นจะได้รู้ว่าคุณเป็นใคร” Prime กล่าวอย่างใจเย็น

ย้อนกลับไปเมื่อพันล้านปีก่อน ทุกๆคนล้วนนับถือเขาในฐานะ “เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ๋” แต่เด็กมนุษย์อายุ 16 ปีคนนี้กลับสงบอยู่ได้ และเหมือนเขาจะไม่รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด ตอนนี้เขาเลยรู้สึกได้ว่า ลูกศิษย์แห่งโชคชะตาที่เขารอคอยมาแสนยาวนานนั้นอยู่ต่อหน้าเขาแล้ว

“เด็กหนุ่มคนนี้ สามารถรอดจากพลังงานสีดำได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม่แต่เทพเจ้ายังต้องลำบากกับพลังงานเหล่านี้ แต่กลับเด็กคนนี้....ฮืมมม เราต้องทำให้เขาเป็นลูกศิษย์ของเขาให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก่อนที่เวลาชั้นจะหมดไป” ร่างเงาม่วงดำนั้นคิดในใจ

“ดี ตามข้ามา”

“หือ เราจะไปที่ไหน”

“เดียวเจ้าก็รู้”

......................................................

แต่งโดย ; EvilGodZ

อ้างอิง ; m.wuxiaworld.co