บทที่ 9 : หลินว่านว่าน......ขอบคุณและลาก่อน
เต๋าซินหยูตกตะลึง เมื่อเธอพยายามมองอีกครั้ง หลินว่านว่านก็หายไปแล้ว
มันคือภาพลวงตา?
“ดูแลว่านว่านให้ดีขึ้นกว่าเดิม”
เสียงของหลินฉิงเทา ลอยผ่านหัวของเธอไป
“เธอคือลูกสาว ผู้ที่ฉันให้กำเนิด”
เต๋าซินหยู อยากจะแย้งคำพูดของเขา แต่ก็เปลี่ยนใจในทันใด
“ฉิงเทา คุณปฏิบัติต่อแม่ของ หลินว่านว่านเป็นอย่างดี แต่ในที่สุดเธอก็ทิ้งลูกสาวและจากไป ช่างเป็นแม่ที่ไร้หัวใจ ลูกสาวของเธอจะกลายเป็นคนดีได้อย่างไร? เธอเป็นคนเสียสติตั้งแต่อายุหกขวบ ซึ่งหมายความว่าแม้แต่พระเจ้าก็ไม่อาจเป็นทุกข์เป็นร้อนได้! ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันจะไม่เลี้ยงดูลูกนอกสมรสคนนี้!”
การแสดงออกของ หลินฉิงเทา ทำให้ดูแย่ลง เขาพูดอย่างเย็นชาว่า
“อย่ายกเรื่องในอดีตมาพูดอีกต่อไป!”
“ค่ะ นายท่าน ลาก่อนและรักษาตัวด้วยค่ะ”
ในขณะที่เธอเฝ้าดูเขาย่างก้าวไป เต๋าชิงหยู เหลือบมองไปยังบันไดอีกครั้ง แล้วเผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา
ยังไงเธอก็สามารถควบคุมหลินว่านว่านได้อย่างง่ายดาย ไม่เพียงแต่โง่เขลา ยังเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา การทรมานเด็กนั่นก็ไม่ยากไปกว่าการฆ่ามด!
ในขณะเดียวกัน หลินว่านว่านก็พยายามรื้อฟื้นความทรงจำของเธอเช่นกัน
แม่ของเจ้าของร่างเดิมคือหนึ่งในคนรับใช้ของตระกูลหลินที่มีความงามมาก หลินฉิงเทากลายเป็นคนรักของเธอและพวกเขาใช้ชีวิตร่วมกัน
เมื่อหลินว่านว่านอายุห้าขวบ แม่ของเธอจากไปโดยไม่มีการบอกกล่าวใดๆ และหายไปจากโลกนี้ตั้งแต่นั้นมา
หลินฉิงเทา ตามหาเธอมานาน แต่ก็ไม่พบ ด้วยความโกรธ เขาเริ่มมาลงความแค้นนั้นกับหลินว่านว่าน
จากเหตุการณ์ดังกล่าว ในเวลาต่อมาทำให้ไอคิวของเธอยังคงเหมือนเด็กหกขวบตลอดเวลา และเธอไม่ได้รับการเปิดเผยต่อสาธารณะ
มันไร้สาระที่ในตอนนี้ หลินว่านว่าน ไม่มีทางเลือกอื่น แต่มันเพื่อความไว้วางใจชั่วคราวจากพ่อของเธอ
อย่างน้อยที่สุดเขาก็เป็นคนเดียวในตระกูลหลินที่จะไม่ทำร้ายเธอ
หลินว่านว่าน ยืนขึ้นและเดินวนไปรอบๆ ห้องขนาด 20 ตารางเมตร เธอลูบคิ้วไปมาและพยายามนึกถึงชีวิตหรูหรา รถยนต์รุ่นใหม่ล่าสุดที่เธอเป็นเจ้าของ ตอนมีชีวิตอยู่
“ลืมไปเลยฉันต้องอาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอน”
อย่างน้อยก็มีห้องน้ำแยกต่างหาก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกพึงพอใจ
หลินว่านว่าน ยืนใต้ฝักบัวอาบน้ำอุ่น เมื่อเธอลูบไปตามแขนของเธอ ก็พบว่าไม่เพียงแต่แผลเป็นเก่าๆเท่านั้น แต่ยังมีรูเข็มเล็กๆ นั่นน่าจะทิ้งไว้โดย.. เต๋าซินหยู มันเป็นยาอะไร ทำไมถูกฉีดเข้าร่างกายของเธอ
เธอต้องมีเวลาไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายหน่อยแล้ว
หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดนอน เธอก็ซุกตัวในผ้าห่ม และหลับไปอย่างรวดเร็ว
เธอฝัน!
ในความฝันเด็กหญิงอายุหกขวบกอดตุ๊กตากระต่ายที่ไม่มีหู เธอยิ้มหวานพร้อมโบกมือลา
เธอเดินถอยหลังอย่างช้าๆ ร่างของเธอเล็กลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หายตัวไปกับความมืด
หลังจากตื่นนอน หลินว่านว่านจ้องเพดานสีขาวนิ่ง น้ำตาไหลออกจากหางตา
“หลินว่านว่าน”
เธอลุกขึ้นนั่งและจากนั้นเธอก็พบตุ๊กตากระต่ายในตู้เสื้อผ้า เธอกอดมันแน่น
“ขอบคุณและลาก่อน”
ตั้งแต่วันนี้ไป หลินเสี่ยว จะเป็น หลินว่านว่าน
ตราบใดที่เธอยังอยู่ในร่างนี้ เธอจะมีชีวิตที่ดีขึ้นเพื่อเด็กผู้หญิงคนนั้น!
สิ่งที่คนอื่นเป็นหนี้เธอ เธอจะทำให้พวกเขาได้รับกลับไปเป็นร้อยเท่า!
ตั้งแต่เจ้าของร่างเดิมมีปัญหาทางสมองตอนหกขวบ ตระกูลหลินไม่เคยให้เธอไปโรงเรียนอีกเลย
นอกเหนือจากการแหย่เล่นและเป็นที่รังเกียจของทุกคน เธอได้รับคำสั่งให้เป็นคนรับใช้ เต๋าซินหยู ในทุกๆวันที่อยู่บ้าน
ตอนนี้หลินว่านว่านจะไม่เป็นลูกไล่ให้ใครอีกต่อไป
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีขาวเรียบง่ายและออกจากห้องนอน
“คุณสอง”
คำเตือนที่ หลินฉิงเทา พูดเมื่อวานนี้ยังคงก้องอยู่ในใจ แม้ว่าคนใช้จะดูถูกเหยียดหยาม แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทักทายเธอด้วยความเคารพ
