ตอนที่แล้วบทที่ 4 : มิสเตอร์ลู่ ชายผู้ลึกลับ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 6 : การถูกเหยียดหยามและยัยปีศาจแม่มด

บทที่ 5 : จูบแห่งรัก


หลินว่านว่านข่มความต้องการที่จะกลอกตาและแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจเขา  เธอหยั่งเชิงต่อ

“เรารู้จักกันหรือเปล่า? พ่อของฉันบอกว่าอย่านั่งในรถของคนแปลกหน้า”

ลู่ซานเป่ย แค่ชำเลืองมองเธอกลับ  เขายังวางท่าทีนิ่งเฉย  ดูเหมือนว่าเขาจะปรับตัวให้เข้ากับเธออย่างสบายๆ  แต่มันก็รู้สึกกดดันอย่างมากในเวลาเดียวกัน

จิตใต้สำนึกบอกให้เธอเข้มแข็งและยืดตัวตรง  ถึงจะรู้สึกประหม่าเหมือนกับนักเรียนชั้นประถมที่ต้องยืนต่อหน้าผู้อำนวยการโรงเรียนก็เถอะ

อาการแบบนั้นเตือนให้ ลู่ซานเป่ย นึกถึงเวลาที่น้องชายของเขาถูกลงโทษเมื่อตอนที่เขาเป็นเด็ก  และเกิดความคิดขี้เล่นในใจขึ้นมา

“เธอสามารถเรียกฉันว่าลุงได้เลยนะ” คำตอบนี้ของชายหนุ่มดูมีชัยชนะอีกครั้ง

“......”

โอ้ย! ฉันไม่เคยเห็นคนที่ใช้ประโยชน์จากคนอื่นได้มากขนาดนี้!

เขายังเป็นมนุษย์ที่ชอบกลั่นแกล้งคนโง่กว่าใช่ไหม?! เขาเป็น?!

หลินว่านว่านแกล้งทำเป็นไม่รู้

“ลุงที่ไหนจะจูบหลานสาวของตัวเอง?”

ลู่ซานเป่ย เอียงศรีษะเล็กน้อยแล้วมองไปที่ดวงตาคู่นั้นที่ลืมไม่ลง เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาที่เขาจูบเธอ

ในใจเขารู้สึกเสียวซ่าน ราวกับขนที่ลุกชันขึ้นพรึบและสงบลงอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามความรู้สึกนี้กินเวลาเพียงชั่วครู่และผลของมันบางเบา

“จูบแห่งความเสน่หา” ความเสน่หาของฉัน อ่า! กระหน่ำฟาดลงมา!

“เนื่องจากคุณคือลุงของหนู”  หลินว่านว่านยื่นมือออกมา  “ของขวัญต้อนรับของหนูอยู่ที่ไหน?”

ลู่ซานเป่ย วางนามบัตรสีขาวขอบตัดด้วยทองคำ ที่มีเพียงจำนวนตัวเลขบนบัตรพร้อมกับชื่อสวยงาม: ลู่ซานเป่ย ลงบนฝ่ามือหญิงสาว

หลินว่านว่านพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่แสดงความไม่พอใจออกมาและกล่าวว่า

“ลุง  ก่อนหน้านี้มีใครเคยบอกไหมว่า ลุงเป็นคนเหลี่ยมจัด?

เมื่อได้ยินดังนั้น  กูโมสุดยอดคนขับรถหันมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ในเมืองเซี่ย  มีไม่เกินสิบคนที่มีนามบัตรของเจ้านายของเขา มีนักการเมืองและนักธุรกิจมากมายที่อยากจะได้

เธอกล้าที่จะดูถูกหรือ?

ลูซานเป่ย ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย

“แน่นอนว่ามี ดังนั้นฉันสัญญากับเธออีกอย่าง หากเธอประสบปัญหาในอนาคต เธอสามารถมาพบเพื่อขอความช่วยเหลือจากฉันได้  3 ครั้ง”

มีโอกาสเพียงแค่ 3 ครั้ง? เอาอะไรมากกับคนแปลกหน้า

ริมฝีปากของ หลินว่านว่านสั่น

ลืมมันไปเถอะ พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบกัน แม้ความจริงที่ว่าเขายินดีช่วยเธอสามครั้งนั้นเป็นสิ่งที่ดีมาก

ถึงไม่เต็มใจที่จะบอกเหตุผลของเขาในการช่วยเหลือ แต่เธอก็ไม่ใช่คนโง่ ทำไมเธอจะปฏิเสธสิ่งที่สวรรค์ประทานให้ล่ะ?

“ขอบคุณค่ะ” หลินว่านว่าน เก็บนามบัตรไว้อย่างยินดี

เมื่อได้ยินคำขอบคุณของเธอ ลู่ซานเป่ย ก็รู้สึกสงสัยอีกครั้ง จากสิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้ นอกจากจะดูซื่อเหมือนเด็กและไร้เดียงสา เธอไม่มีส่วนที่จะพูดได้ว่า ‘เสียสติ’ เลย

มีข่าวลือผิดพลาดมั้ย? หรือสิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดมันคือการแสดง?

“ใช่แล้ว คุณช่วยส่งฉันกลับไปหาตระกูลหลินได้มั้ย”

ลู่ซานเป่ย หลับตาเพื่อพักผ่อนและระงับความคิดในใจของเขา

“แน่นอนเธอเหลือโอกาสอีกสองครั้ง”

หลินว่านว่านจึงคิดได้ว่าจะคาดหวังอะไรกับคนแปลกหน้า

“นี่นับเป็นโอกาสหนึ่งใช่มั้ย?”

เธอเอื้อมมือออกไปและเปิดประตูรถโดยไม่ลังเล เธอพุ่งตัวออกไปแล้วกลิ้งตัวบนพื้นสองสามครั้ง

การเคลื่อนไหวที่ไม่คาดคิดนี้เปลี่ยนความคิดของลู่ซานเป่ย เมื่อเขาให้กูโมหยุดรถ เขารีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องห่วง ลุง ฉันสบายดี”

หลินว่านว่านลุกขึ้นและยิ้มให้เขา ซึ่งเปล่งประกายสว่างดั่งแสงพระอาทิตย์

“ฉันจะกลับไปเอง ดังนั้นคุณยังติดหนี้อยู่ 3 ครั้ง!”

ริมฝีปากของกูโมกระตุก โอกาสสามครั้ง? เห็นชัดว่ายังเหลือโอกาสที่เธอได้รับด้วยความปรารถนาดี

“บาย!”

หลินว่านว่านโบกมือและต้องการเดินไปตามปกติ จากนั้นความจำของเธอกลับมา เธอเสียสติอีกแล้ว เธอจึงเริ่มวิ่งจากไปทันที

กูโมถามว่า “ท่านครับ พวกเราจะตามเธอไปมั้ย?”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด