บทที่ 4 : มิสเตอร์ลู่ ชายผู้ลึกลับ
ความตึงเครียดตกอยู่ที่ผู้สื่อข่าว จนเหงื่อเริ่มผุดเป็นเม็ดเล็กๆ
แม้แต่หลินว่านว่านก็ยังยกมือเช็ดเหงื่อที่ไม่มีอยู่ออกจากหน้าผาก
“เนื่องจากคุณต้องการดู เพื่อให้แน่ใจถึงความสนิทสนม”
ลู่ซานเป่ย มองมาที่หลินว่านว่าน เธอก็มองกลับเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกระพริบตาถี่ๆ ราวกับอยากเข้าใจให้ชัดเจน
เป็นดวงตาที่สวยมาก หลังจากสบตาเธอลู่ซานเป่ยเปลี่ยนใจทันที หลินว่านว่านยังคงรอให้เขาพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำมืดสนิท
จูบอันอ่อนโยน ดวงตาของเธอหลับพริ้ม
มันเริ่มและจบลงอย่างรวดเร็ว หลินว่านว่าน ไม่มีโอกาสจะปฏิเสธ
จากนั้นลู่ซานเป่ยก็ให้การ์ดของเขาไปกันถังเฉินไว้ เพื่อพาตัวเธอออกไป ก่อนเดินจากไปเขาพูดขึ้นว่า
“ถ้าบริษัท เช็ง รุ่ย ปิดกิจการฉันขอแนะนำให้คุณเป็นนักข่าว แทนนะ คุณจะโดดเด่นมาก”
“.......”
“ไปกันเถอะ”
ลู่ซานเป่ย ไม่ได้มองไปที่นักข่าวที่กลายเป็นหิน เขายื่นมือไปโอบเอวเพรียวของหลินว่านว่านพร้อมโอบกอดด้วยท่าทางสนิทสนม และพาเดินออกไป
บอดี้การ์ดชุดดำยืนเรียงอยู่ทั้งสองด้าน
หลินว่านว่าน อดไม่ได้ที่จะมองลู่ซานเป่ย พร้อมทั้งคิดว่าเขาไม่กลัวสิ่งที่นักข่าวจะเขียนหรอ?
สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือก่อนที่ลู่ซานเป่ยจะเดินออกมา นักข่าวต่างมองกันและกันเพื่อลงความเห็นและเริ่มลบภาพที่ตนเองถ่ายไว้ก่อนหน้า
นักข่าวรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาในวงการข่าวไม่ค่อยเต็มใจที่จะลบ กล่าวว่า
“ทำไมเราต้องลบออก? นี่เป็นข่าวใหญ่! แม้แต่คุณชายถัง ยังไม่ได้บอกให้เราต้องลบทิ้งเลย”
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีใครหยุดเราจากการรายงานข้อเท็จจริงได้!
นักข่าวอาวุโสกล่าวด้วยเสียงอันต่ำว่า
“ฉันจะบอกให้คุณฟังนะ! ไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วคุณลู่ซานเป่ยเป็นใครหรือเขามีภูมิหลังเป็นอย่างไร แต่จากการสังเกต เขาเป็นบุคคลที่ได้รับการจัดอันดับสูงสุดของประเทศ ในรายชื่อของคนที่ไม่สามารถสร้างความขุ่นเคืองให้ได้!”
นักข่าวรุ่นน้องมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป เขายกนิ้วขึ้น
“ถึงแม้ว่าจะเปรียบเทียบกับคนที่คุณกล่าวมาข้างต้น?
“ใช่!”
นักข่าวรุ่นน้องมองดูด้วยความกลัวและรีบลบรูปภาพออกไป
ผู้สื่อข่าวรีบเก็บข้าวของและจากไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมที่จะขอโทษถังเฉิน
ถังเฉินเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องชุดสุดหรูแห่งนี้
เขาพิงหัวเตียงราวกับไม่มีกระดูกสันหลังและจุดบุหรี่ ริมฝีปากของเขายกโค้งขึ้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในใจของเขาก็คือภาพของลู่ซานเป่ยที่จูบหลินว่านว่าน
เมื่อภาพในหัวนั้นหายไปและสิ่งที่ตามมาในใจก็คือดวงตาที่ใสสะอาดดั่งคริสตอลของเธอ ใช่ ตาคู่นั้นสวยงาม
“หลินว่านว่าน”
คนตายกลับมามีชีวิตอีกครั้ง และดูอุปนิสัยของเธอก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน คำพูดของเธอและการกระทำนั้นแตกต่างจากคนสติไม่ดีที่มีแต่ข่าวลือฉาวๆนั่น
และ ลู่ซานเป่ยนั่นอีก เขาเข้ามายุ่งเรื่องนี้ ซึ่งยิ่งทำให้สถานการณ์น่าสนใจยิ่งขึ้น
ถังเฉิน รีบเปิดลิ้นชักข้างเตียงและหยิบกระบอกฉีดที่เต็มไปด้วยของเหลวใส เขาเล่นกับมันมาซักพักหนึ่งแล้ว
“ลู่ซานเป่ย ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะแพ้คุณเมื่อต้องรับมือในเรื่องผู้หญิง”
ในความมืด รถโรลสลอยซ์ กำลังแล่นด้วยความนุ่มนวลไปบนถนนสายหลัก
หลินว่านว่าน เหลือบมองชายที่นั่งถัดจากเธอ แล้วเอ่ยออกมาเบาๆสามครั้ง ‘ฉันมันคนโง่ ฉันมันคนบ้า ฉันมันคนเสียสติ!!!’ ก่อนถามอย่างซื่อๆว่า
“คุณค่ะ คุณช่วยฉันทำไม?”
ลู่ซานเป่ย เพิกเฉยต่อชื่อที่เธอใช้เรียกและตอบกลับอย่างตั้งใจว่า “ฉันไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้น”
