บทที่ 15 : "การพบกันโดยบังเอิญ" กับชายแปลกหน้า
“เอ๊ะ?”
เมื่อเห็นหลินว่านว่าน เด็กสาวหน้ากลมหันหน้าทันทีจนผมยาวของเธอสะบัด พร้อมเอาศอกกระทุ้งเพื่อนข้างๆเธอ
“ชิอิง ดูนั่นสิ! นั่นไม่ใช่น้องสาวสติไม่ดีของเธอหรอ? ทำไมมาอยู่ที่โรงเรียนของเรา?”
หลินชิอิงขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้นมอง
หลินว่านว่านสะพายเป้ กำลังมุ่งหน้ามาในทิศทางเดียวกับพวกเธอ ผมดำยาวสลวยของเธอถูกรวบมัดสูง เสื้อกันหนาวอันเรียบง่ายไม่สามารถปกปิดรูปร่างที่สูงเพรียว สมส่วนของเธอได้
ใบหน้าที่หวานละมุน รูปลักษณ์บริสุทธิ์ ไร้เดียงสาเป็นที่ดึงดูดสายตาอย่างยิ่ง และพวกเธอได้ยินเสียงซุบซิบ ชื่นชมในความงามจากเด็กผู้ชายจำนวนมาก
ความอิจฉาส่งประกายผ่านดวงตาของหลินชิอิง เธอหัวเราะด้วยความรังเกียจ
“ฉันไม่มีน้องสาว เธอก็เหมือนหมาเชื่องๆน่าเวทนาตัวหนึ่งในตระกูลหลิน เธอจะเกี่ยวข้องอะไรกับฉันละ?”
“โอ้ คำพูดเธอน่าสยดสยองมาก!”
เพื่อนอีกสองคนของเธอหัวเราะคิกคัก
“ดูเหมือนว่าคนปัญญาอ่อนนี่จะอยากเข้าใกล้เธอนะ หล่อนมาที่นี่เพื่อตามหาเธอหรอ?”
“ไม่ต้องสนใจหล่อน!”
หลินชิอิงเชิดหน้าเย่อหยิ่ง ขณะที่หลินว่านว่านกำลังจะเดินผ่านไป ชิอิงก้มลงใช้ผมปิดหน้าไว้ ราวกับกลัวว่าหลินว่านว่านจะทักเธอ เธอเบี่ยงตัวหลีกอย่างรังเกียจ!
หลินว่านว่านไม่ได้หลบหน้าพวกเธอ เธอกลับเดินตรงผ่านไปทำราวกับไม่เห็นทั้งสามคน
“........” เป็นการดีที่สุดที่จะไม่ทักทายพวกเขา
หลินชิอิง ตกตะลึง เธอประหวัดได้ว่าเหมือนว่านว่านจงใจ แก้มเธอแดงเข้มขึ้นสีหน้ารังเกียจผสมปนเปกับเสียหน้า
เพื่อนสองคนของเธอยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน พวกเธอรับรู้ถึงความเมินเฉยนั่นเช่นกัน
“ฉันไปก่อนละ!”
เมื่อร่างหลินว่านว่านพ้นไปเธอก็รู้สึกตัว เธอสะบัดผมและพยายามรักษาท่าทางเย่อหยิ่งไว้ แต่มือเธอกำแน่นแสดงความทรยศว่าเธอนั้นกำลังรู้สึกเยี่ยงไร
แน่นอนหลินว่านว่านเห็นเธอ แต่ไม่แสดงว่ารู้จัก
เธอมี ไอคิวต่ำ มันเป็นเรื่องปกติที่จะไม่รู้จักหลินชิอิง
เมื่อก่อนเธอเคยมาถ่ายทำที่โรงเรียนนี้ เธอจึงคุ้นเคยกับสถานที่และรู้ว่าสำนักวินัยอยู่ที่ไหน
“คุณคือหลินว่านว่านใช่ไหม?”
อาจารย์วินัยมองเธอ เมื่อเห็นเด็กสาวยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยรอยยิ้มที่ขี้อาย ประหม่า มันพลอยทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้นและไม่รู้สึกหงุดหงิด
“ตามฉันมา ฉันจะช่วยเธอเรื่องขั้นตอนการสมัคร”
“ขอบคุณค่ะ”
จากนั้นขั้นตอนการรับสมัครที่ซับซ้อนก็เสร็จสิ้นลงในช่วงเช้าที่วุ่นวาย อาจารย์วินัยขอให้เธอมารายงานตัวอย่างเป็นทางการในวันถัดไป
เมื่อเห็นว่ายังเหลือเวลา หลินว่านว่านเดินสำรวจไปรอบๆ บริเวณโรงเรียน จนเดินไปถึงทะเลสาบเทียมร้าง
เธอจำได้ว่านี่เป็นสถานที่หนึ่งที่นักปั้นมือทองชื่นชอบ ซึ่งมีการถ่ายทำในฉากใหญ่ๆ ใช้ถ่ายเป็นประจำ อีกทั้งเพื่อเฟ้นหาดาราที่มีศักยภาพ วันนี้ เธอมาที่นี่เพื่อลองเสี่ยงโชคเช่นกัน
ทะเลสาบเต็มไปด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่นและสภาพแวดล้อมโดยรอบรกร้าง หลินว่านว่านกำลังจะนั่งพักบนม้านั่งยาว เมื่อเธอเห็นชายวัยกลางคน หนวดเครารุงรังเหมือนโจรอยู่ตรงนั้น
โชคของเธอไม่เลวเลย!
หลินว่านว่านยกยิ้มขึ้นและยกมือโบกเพื่อเรียกเขา “เฮ้”
“เสียงอะไร?” ชายหนวดเครารุงรังค่อนข้างเศร้าใจที่ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะ
ในนาทีต่อมาเขาก็เห็นใบหน้าของหลินว่านว่าน เขาตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ และตะโกนขึ้นว่า
“ฮ่าฮ่า ฉันเจอแล้ว!”
หลินว่านว่านแกล้งทำเป็นคิดและกระพริบตา โดยไม่ปล่อยโอกาสให้เธอพูด เขาจับมือเธออย่างกระตือรือร้น
“สาวน้อย คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”
“คุณ...”
หลินว่านว่านแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขาและหยิบเงิน 1 หยวนวางลงบนฝ่ามือให้เขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ
“เอาไปซื้ออาหารทานนะ”
เขามองดูเหรียญ 1 หยวนในมือเงียบๆ เธอคิดว่าเขาเป็นขอทาน?
คิดว่าเขา ผู้กำกับมากความสามารถของเมืองเซี่ย ตอนนี้ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นขอทาน!
“สาวน้อย” คุณเคยได้ยินชื่อ อันเฉียวไหม?”
“ฉันได้ยินแค่ Ambpoeial เท่านั้น”
“......”
