ตอนที่แล้วEP 126.2 อิทธิพลของชายที่ชื่อดงซูบิน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 127.2 ฉันขอนอนด้วยนะ

บทที่ 127.1 ฉันขอนอนด้วยนะ


บทที่ 127.1 ฉันขอนอนด้วยนะ

ผู้แปล loop

ณ เวลา 20.00 น.

ในห้องของฉูหยวน

ในตอนนี้ฤดูหนาวเริ่มย่างกลายเข้ามาอากาศรอบๆเริ่มเย็นขึ้น  ตอนนี้ในห้องไม่ค่อยอบอุ่นมากนักและดงซูบินนั่งใกล้เครื่องทำความร้อนในห้องนั่งเล่นพร้อมกับดูข่าวทางทีวี เขารู้ดีว่าหลังจากเกิดปัญวุ่นวายในที่ทำงานของฉูหยวน ฉูหยวนก็ได้กลับมาดำรงตำแหน่งเดิมของเธอจนตอนนี้มีงานเข้าหาเธออย่างมากมาย มันทำให้เธอไม่สามารถกลับบ้านก่อนทุ่มหนึ่งได้เลย. แต่ ดงซูบินก็รอจนถึง 20.00 น. ฉูหยวนยังไม่กลับมา ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่งแล้วส่ง ข้อความถามเธอว่าเธออยู่ที่ไหน จากนั้นเขาก็ไปที่ห้องน้ำเพื่อตัดเล็บ

เสียงดังที่หน้าประตูดังขึ้น มันเป็นเสียงที่มีคนพยายามไข่ประตูเข้ามา “ก็อกแกะ ก็อกแกะ”

“แม่หนูส่งจดหมายลาออกไปแล้ว หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว” ฉูหยวนเดินเข้ามาพร้อมกับโทรศัพท์ของเธอ เธอแขวนกระเป๋าของเธอที่ตะขอและมองไปที่ห้องน้ำ “หนูสามารถหางานอื่นได้……. ไม่ต้องกังวลกับหนู หนูสบายดี. แม่ไม่จำเป็นต้องมา……. ไม่จำเป็น……ใช่……หนูสบายดีจริง ๆ ค่อยคุยกันใหม่พรุ่งนี้…… บาย.”

ดงซูบินได้ยินเสียงสนทนานั้น เขาจึงวางกรรไกรตัดเล็บลงและเดินออกมาจากห้องน้ำ “จดหมายลาออกอะไรกัน”

ฉูหยวนเก็บไอโฟน 4  ของเธอไว้และยิ้ม:“ฉันพึงลาออกเมื่อบ่ายนี้เอง  อยากรู้ไหมว่าว่าฉันเขียนเหตุผลอะไรในการลาออก? ฉันเขียนแค่สองคำเท่านั้น ฉันเลิกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ ที่ฉันกลับมาช้าเพราะทางแผนกมีการเลี้ยงส่งให้ฉันนะ”

ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่ง:“เป็นเพราะปัญหาที่ฉันสร้างขึ้นหรือเปล่า?” เขารู้ว่าหัวหน้าสำนักข่าวและส่วนที่เหลือตกลงที่จะคืนตำแหน่งให้กับฉูหยวนเนื่องจากการกดดันจากกรมประชาสัมพันธ์กลาง แต่จะมีข่าวลืออย่างแน่นอนและนินทาเกี่ยวกับฉูหยวน และหัวหน้าของเธอจะมองเธอไม่เหมือนเดิม และมันก็ไม่ง่ายเลยที่จะผ่านเรื่องเหล่านี้ไปได้

“เธอกำลังพูดอะไร! ที่ฉันทำไปก็เพื่อเธอถ้าเธอยังทำงานต่อไปเธอก็จะต้องลาออกด้วยความอัปยศอดสู และฉันช่วยให้เธอกลับไปสู่ตำแหน่งเดิม อีกทั้งกงเหว่ยก็ยังคงทำหน้าที่บริการที่ลิฟต์อยู่ แล้วมีปัญหาใหญ่อะไรถึงต้องลาออก”  ฉูหยวนหัวเราะขณะที่เธอพูดแบบนี้ “จริงๆแล้วเพื่อนของฉันก็เกลียดกงเหว่ยมาก ตอนบ่ายพวกเขาชอบไปแกล้งกงเหว่ยโดยให้เขากดลิฟต์ขึ้นลงอยู่อย่างงั้น”

ดงซูบินรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับฉูหยวนเขาคิดว่าการกระทำของเขาอาจจะทำเกินกลัวเหตุจนทำให้เธออายและตัดสินใจลาออก

“อ๋อเพื่อนของนายน่าจะตำแหน่งสูงอยู่ หลังจากที่นายออกจากบริษัทไปผู้บริหารระดับสูงก็สั่งยกเลิกคำสั่งหยุดเผยแพร่”

“อา……ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน ตำแหน่งของเพื่อนฉันไม่น่าจะมีอำนาจขนาดนั้น” ดงซูบินรู้สึกว่าเสี่ยวหยานต้องขอให้ใครซักคนมาช่วยเธอ หน่วยงานวิจัยของกรมประชาสัมพันธ์ไม่น่าจะมีอำนาจสั่งการ เฮ้อ……ฉันแค่ช่วยให้เธอจับโจรขโมยกระเป๋าทำให้เธอประทับใจในตัวฉัน ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนเดียวที่เธอชอบ อืม ...... ยังงั้นฉันต้องตอบแทนเธอบางแล้วในอนาคต

ฉูหยวนถอดรองเท้าหนังและเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ เธอนั่งบนโซฟาแล้วจิบชาร้อนๆ เธอดูที่ดงซูบินโดยไม่กะพริบตา

ดงซูบิน รู้สึกไม่สบายใจ:“มีอะไรผิดปกติ? ทำไมเธอมองมาที่ฉันแบบนี้?”

ฉูหยวนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง:“ซูบินนายยังจำเกี่ยวกับอุบัติเหตุรถยนตร์ที่อยู่ใกล้บ้านเราได้ไหม? หากนายไม่ได้ช่วยชีวิตฉันจากรถบรรทุกคันนั้นฉันจะต้องตาย นอกจากนี้ฉันไม่สามารถจินตนาการได้ว่าฉันจะชนะชายร่างยักษ์นั้นได้อย่างไรถ้านายมาช้ากว่านี้อีกนิดที่หางโจว นอกจากนี้คราวนี้นาย……นายช่วยฉันไว้เยอะเลย……ฉันทำไม่ได้……” ฉูหยวนสัมผัสใบหน้าของดงซูบินเบา ๆ "ขอบคุณ. ขอบคุณมาก."

ดงซูบินกะแอ่มอย่างเขินอาย:“เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? เราก็ต้องดูแลกันอยู่แล้วก็เราคบกันนิ ทำไมเธอต้องมาขอบคุณฉัน”

“อะไร! ใครคบกับนายกัน?” ฉูหยวนสะบัดหน้าหนีแล้วหัวเราะ “ฉันจะไปอาบน้ำตอนนี้ คืนนี้นายไปพักผ่อนเถอะ”

“เอ่อ……เหมือรระบบทำความร้อนของอพาทเมนท์จะไม่ดีนะ คืนนี้ฉันจะนอนที่ห้องของเธอได้ไหม?”

“...... แล้วนายคิดอย่างไร?”

“ฉันนอนบนโซฟาก็ได้”

“ต่อให้นอนพื้นฉันก็จะไม่ให้นอนหรอก!”

“อ่า……เพียงแค่ครั้งเดียวนี้……ได้โปรด…….”

"ไปให้พ้น! หรือจะให้ฉันตีนาย!“ฉูหยวนรู้สึกโกรธและตลกในเวลาเดียวกัน เธอตบมือของดงซูบินซึ่งกำลังจะตีก้นของเธอ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อรับไปเอากางเกงขายาว เธอนำกางเกงขายาวมาไว้ในห้องน้ำแล้วปิดประตูอย่างแรง” นายกลับไปดูทีวีที่ห้องเถอะ ยังงั้นนายมีปัญหาแน่ๆ”

"ตกลง!"

แม้ว่าฉูหยวนจะทำตัวเหมือนเมื่อก่อนแต่ทว่าฉูหยวนรู้ดีว่าพวกเขาทั้งสองเริ่มใกล้ชิดกันและดงซูบินไม่สามารถจดจ่อกับทีวีได้หลังจากเขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างในห้องน้ำ เขามองไปยังทิศทางของห้องน้ำเป็นเวลานาน เขารวบรวมความกล้าหาญของเขาและอุ้มเก้าอี้ไปทางประตูห้องน้ำเบา ๆ เขาวางเก้าอี้ไว้นอกประตูห้องน้ำและมองไปที่ประตูกระจกฝ้า ไม่มีอะไรสามารถมองผ่านประตูกระจกฝ้าได้ เขาเห็นเงาได้เพียงบางส่วนเท่านั้น แต่อย่างน้อยนี่ก็ดีกว่าดูทีวี

วิป, ติ๊ด - ฟังดูเหมือนฉูหยวนกำลังถอดเสื้อผ้าของเธอแล้วนำไปใส่ในเครื่องซักผ้า

แปะ, แปะ - มันเป็นเสียงของรองเท้าแตะ

ซู ...... น้ำฝักบัวเปิดอยู่

สาดน้ำ……ฉูหยวนน่าจะสระผมหรือทำความสะอาดร่างกายด้วยโฟมอาบน้ำ

ดงซูบินรู้สึกว่าเขาเห็นสิ่งที่ฉูหยวนทำอยู่หลังประตู

เสียงน้ำหยุดลงหลังจากนั้นครู่หนึ่งประตูห้องน้ำก็เปิดออกเล็กน้อย “ซูบินช่วยฉันด้วย……. ฮะ? นายมาทำอะไรที่นี่?” ฉูหยวน เห็นดงซูบินผ่านประตูเล็ก ๆ และปิดประตูทันที "ทะลึ่ง! ทำไมนายถึงแอบมองฉัน นายอยากโดนตีหรอ!”

ดงซูบินพูด "ฉันไม่เห็นอะไรเลย. จริงๆ. ห้องนี้มันอุ่นมากฉันเลยนั้งพักสักหน่อย เอ่อ……ทำไมเธอถึงเรียกหาฉัน”

ฉูหยวนหยุดชั่วครู่หนึ่ง “ฉันลืมที่ชุดชั้นในอยู่ในห้อง มันอยู่ในลิ้นชักด้านล่างของตู้เสื้อผ้าของฉัน เธอไปเอามาให้ฉันหน่อยได้ไหม”

ดงซูบินรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเขาได้ยิน 'ภารกิจ' นี้ "ตกลง! เดี๋ยวมานะ!"

“อย่าค้นของ ของฉันจนมั่วนะ!”

"ฉันรู้แล้ว" ดงซูบินรีบเข้ามาในห้องของฉูหยวนและเปิดลิ้นชักด้านล่าง เขาได้กลิ่นหอมที่น่ารักเมื่อเขาเปิดลิ้นชัก ลิ้นชักเต็มไปด้วยชุดชั้นใน มีบางชิ้นสีแดงบางชิ้นเป็นลูกไม้ลายฉลุและบางชินผิวสีเนื้อดงซูบินตะโกน:“เธอต้องการสีอะไรนะ? เธอต้องการแบบหนาหรือแบบบางไหม? นอกจากนี้คเธอต้องการแบบไหนนะ เป็นลูกไม้หรือไม่ใช่ลูกไม้?”

“แล้วนายเชื่อไหมว่าฉันจะฆ่านายตอนที่ฉันออกมา”

"ฮะ? ฉันแค่อยากได้ชิ้นที่เหมาะกับเธอ เธอต้องการให้ฉันเลือกให้เธอไหม?”

“รีบๆเอามาให้ฉันถอะ”

"ตกลง." ชุดชั้นในของฉูหยวนนั้นใหญ่ ร่วมไปถึงกางเกงในของเธอนั้นใหญ่กว่ากางเกงในของเขาอีก ดงซูบินเลือกชุดจับคู่ที่เขาชอบ มันเป็นลูกไม้และเซ็กซี่มาก แต่เขาคิดอยู่พักหนึ่งแล้วรู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับฉูหยวน ดังนั้นเขาจึงเลือกอีกชุดหนึ่งซึ่งเป็นชุดผิวสีเนื้อ วัสดุรู้สึกนุ่มและเรียบเนียน นี้น่าจะเหมาะกับเธอดี “โอ้เธอต้องการให้ฉันเอาถุงน่องมาให้เธอไหม”

ฉูหยนหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วตอบว่า:“เอามาให้ฉันคู่หนึ่ง”

“เธอต้องการแบบบางหรือแบบหนากว่านี้ใช่ไหม สีขาวหรือสีแดง?”

“นายหมดคำถามรึยัง? แค่รีบขึ้น!”

ดงซูบินเหวี่ยงกางเกงในของเธอด้วยมือของเขาแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เขาเคาะประตู “มาแล้ว ... .”

คนที่อยู่ด้านนอกประตูกระจกฝ้าไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนที่อยู่ในนั้นอยู่ห่างจากประตูขนาดไหน แต่ถ้าคนที่อยู่ข้างในขยับเข้ามาใกล้ประตูคนที่อยู่ด้านนอกจะสามารถมองเห็นด้านในได้ชัดเจนขึ้น ฉูหยวนกำลังกดประตูเพื่อหลีกเลี่ยดงซูบินไม่ให้มองเห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอเมื่อเธอเปิดประตูออกไปเล็กน้อย เธอเปิดประตูออกมาเล็กน้อยและยื่นมือออกมา "มันอยู่ที่ไหน?"

ฉูหยวนยืนพิงประตูกระจกและดงซูบินมองเห็นเต้านมของเธออย่างชัดเจน!

“ส่งมาให้ฉัน นายกำลังรออะไรอยู่?”

หัวใจของดงซูบินกำลังเต้นเร็วขึ้น เขาอยากเห็นส่วนนี้ของฉูหยวนเสมอ

ไม่กี่วินาทีต่อมาฉูหยวนตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นและก้าวออกจากประตูกระจกฝ้าอย่างรวดเร็ว แต่ลายน้ำรอบสองยังคงอยู่ที่ประตู

ดงซูบินกลืนน้ำลายของเขา:“ตรงนี้……. เอาไป.”

มือที่นุ่มนวลนั้นดึงชุดชั้นในจาก ดงซูบินและเล็บของเธอก็จิกแขนของเขา “ไม่ช้าก็เร็วฉันจะตายจากความโกรธ! ไปและเปิดเครื่องปรับอากาศ!”

ดงซูบินคิดกับตัวเอง 'ตอนไหนที่ฉันทำให้เธอโกรธ? เขากลับออกไปจากห้องน้ำและเปิดแอร์ อากาศอบอุ่นเริ่มไหลออกมาครู่หนึ่ง ในเวลาเดียวกันฉูหยวนก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นในกางเกงในแบบยาวของเธอ เธอดูสวยมากตามปกติและการใส่กางเกงขายาวแนบเนื้อนี้ทำให้เธอดูเซ็กซี่มากๆ

ดงซูบินไม่สามารถละสายตาจากเธอและยืดแขนของเขาเพื่อกอดเธอ “ฉูหยวนๆ”

“หยุดพูดเล่นไร้สาระได้แล้ว” ฉูหยวนกลอกตาของเธอ “ช่วยฉันก่อน ฉันมีรอยแผลจากการข่วนฉันเอื้อมมือไม่ถึงมัน รอยพวกนี้น่าจะมาจากหางโจว นายช่วยทาครีมลดการอักเสบให้ฉันได้ไหม” เธอหยิบยาขึ้นมาหนึ่งใบแล้วส่งไปที่ดงซูบิน“ไปที่ห้องกันเถอะ”

ดงซูบินได้ยินเช่นนั้นและรู้สึกปวดใจ “เธอควรบอกฉันก่อนหน้านี้ เร็วแผลเธออยู่ตรงไหน หากเป็นแผลร้ายแรงเธอน่าจะไปพบแพทย์”

“ฉันสบายดีหลังจากได้ทายาแล้ว” หลังจากเข้าห้องนอน ฉูหยวนก็นั่งบนเตียงและลังเล ใบหน้าของเธอแดงเมื่อหันหน้าหนีจากดงซูบิน เธอค่อยๆดึงกางของเธอลงมาเพื่อแสดงให้เห็นถึงผิวที่เรียบเนียนและราบรื่น “นายเห็นมันไหม”

ดงซูบินควบคุมตนเองและตอบกลับ “ฉันมองไม่เห็น”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด