ตอนที่แล้วบทที่ 12 โสมร้อยปีและต้นไม้แห่งชีวิต
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 14 ผลลัพธ์อันน่าอัศจรรย์

บทที่ 13 ลองใช้ต้นดวงตาสดใส


บทที่ 13 ลองใช้ต้นดวงตาสดใส

จางปินอุ้มต้นดวงตาสดใสกลับไปที่หมู่บ้านซานเจียเหอ

ระหว่างทางชาวบ้านหลายคนสงสัย

“เสี่ยวปิน เธอไปขุดต้นไม้อะไรมากัน ทำไมฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย”

“เสี่ยวปิน เธอไปฝึกบนภูเขามาอีกแล้วเหรอ?”

“เสี่ยวปิน เธอจะกลับไปอีกเมื่อไร?”

หลิวซิน มาหาจางปินร่างกายเธอส่งกลิ่นหอมอ่อนๆทำให้เขาแถบหื่นออกมา ต้นไม้บนไหล่ของจางปินส่ายไปมาแต่เขาพยายามฝืนแรงเอาไว้

หลิวซิน เดินตามจางปินไปเรื่อย

หน้าจางปินเป็นสีแดงจางๆเพราะวันนี้หลิวซินแต่งตัวสวยมากเธอสวมกระโปรงและเสื้อสีม่วงแหวกจนเผยให้เห็นส่วนยอดเขาขาวโพลนราวหิมะมันน่าดึงดูดใจเหลือเกิน

"เป็นไงชุดนี้ดูดีไหม" หลิวซินลดเสียงของเธอและถามด้วยรอยยิ้ม

"ดูดีมาก." จางปินอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา แต่หลังจากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาและรีบเข้าไปในบ้านของเขาอย่างเชื่องช้า ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า หลิวซิน กำลังยั่วยวนเขา เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่น่าอัศจรรย์ในการแอบดูเธออาบน้ำในลำห้วย

"ฮึม...ยัยจิ้งจอก." เสี่ยวฟางที่เพิ่งเดินออกจากบ้านเห็นภาพนี้ทำให้เธอไม่มีความสุขเลย จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในบ้านของจางปินด้วยเช่นกัน

หลิวซิน เศร้าใจเบาๆน่าเสียดายที่เธอเป็นแม่ม่าย ไม่เช่นนั้นด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอเองเธอจะไม่ปล่อย เสี่ยวปิน ไปอย่างเด็ดขาดตอนนี้เธอคิดไม่ออกว่าเธอจะทำยังไงดีถ้าเธอต้องแข่งกัน เสี่ยวฟางละจางปินจะเลือกใคร

แต่เธอก็พยายามให้กำลังใจตัวเอง เสี่ยวฟางมีคุณแม่...วิเศษสำหรับเธอนะ ดังนั้นเสี่ยวฟางจึงยังไม่ได้แต่งงานกับเสี่ยวปินซะที เธอยังมีโอกาสอยู่

“พี่ปิน พี่ไปเอาอะไรกลับมาเหรอ?” เสี่ยวฟาง ไล่ตามจางปินเข้ามาในสวนผักหลังบ้าน

จางปินวางต้นไม้ดวงตาสดใสแล้วหันกลับไปมองที่เสี่ยวฟางก็พบว่าวันนี้เธอสวยมากแม้ว่าเธอจะไม่ได้สวมกระโปรงสวยๆ แต่เธอใส่ชุดสีขาวบางๆผมดำยาวของเธอถูกลมพัดปลิวไปในตอนเย็นราวกับนางฟ้าในสวรรค์

เขาสูดกลิ่นหอมสดชื่นของเด็กสาวและพูดอย่างลึกลับว่า "ต้นไม้ต้นนี้เป็นต้นไม้เงินต้นไม้ทองของฉันที่จะทำให้ฉันแต่งงานกับเธอในเร็วๆนี้"

"จริงๆเหรอ?" ใบหน้าที่สวยงามของเซี่ยวฟางแดงด้วยความเขินอายเธอไม่ได้เชื่อเท่าไร แต่เธอรู้ว่าจางปินมีอาจารย์เป็นเซียนบางทีต้นไม้นี้อาจมีดีจริงๆ

"แน่นอนมันเป็นเรื่องจริง" จางปินหาจอบขุดดินและปลูกต้นไม้ดวงตาสดใส จากนั้นเขาก็เทน้ำวิญญาณ

มันวิเศษจริงๆ ต้นไม้ดวงตาสดใจทันใดเหมือนมีพลังจู่ๆก็มีดอกไม้งอกขึ้นมาบนกิ่งไม้อย่างรวดเร็วและมันก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

"พระเจ้าเกิดอะไรขึ้นเนี้ย?" เซี่ยวฟางชี้ไปที่ดอกตูมสีสันสดใสและถามด้วยความประหลาดใจ

จางปินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม "ต้นไม้ต้นนี้พิเศษมากมันจะออกผลหลังจากผ่านไปช่วงระยะเวลาหนึ่งเหมือน กล้วยไม้แคคตัส"

แต่มันไม่ใช่แค่นั้น ต้นไม้ดวงตาสดใสเป็นสมุนไพรวิเศษชนิดหนึ่งต้องอาศัยที่ที่มีพลังจิตวิญญาณเพียงพอมันถึงจะเบ่งบาน ไม่งั้นมันไม่มีทางออกดอกได้เลย แต่ตอนนี้เขาใช้น้ำจิตวิญญาณทำให้ต้นไม้ดวงตาสดใสเบ่งบาน

จางปินเทน้ำจิตวิญญาณอีกครั้งและดอกไม้ก็บานออกอย่างรวดเร็วจากนั้นมันก็เริ่มจางหายไปแทนที่ด้วยผลไม้สีฟ้าขนาดเล็กที่ค่อยๆใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

นี่คือผลไม้ตาวิเศษ เมื่อมันโตขึ้นมันจะมีของเหลวในนั้นเหมือนมะพร้าวนั่นคือน้ำตาวิเศษ เพียงแค่หยดลงไปในดวงตาก็สามารถรักษาสายตาสั้น, สายตายาว, สายตาเอียง,สายตายาวตามอายุและโรคตาอื่นๆได้ทั้งหมด

"ต้นไม้ต้นนี้ใช้ประโยชน์อะไรได้เหรอ" เสี่ยวฟางพูดเบาๆแล้วจับมือของจางปินเอาไว้เธอถามอย่างสงสัย

"เสี่ยวฟาง เธออยากรู้ว่าฉันจะทำเงินจากต้นไม้ต้นนี้ได้ยังไงสินะ" รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของจางปิน

"ไม่นะ" จู่ๆเสี่ยวฟางตื่นตระหนก "ฉันต้องกลับบ้านแล้วไม่งั้นแม่จะดุฉันอีกแล้ว" หลังจากพูดจบเธอก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเหลือไว้เพียงกลิ่นหอม

“เสี่ยวฟางฉันแทบรอไม่ไหวที่จะแต่งงานกับเธอแล้วนะ ฉัน….ฉันรู้สึกเหมือนฝันไปเลย” จางปินพึมพำในใจของเขา

คืนนี้หลังจากที่เขานั่งสมาธิแทนที่จะนอนหลับเขากับศึกษาหนังสือที่เกาส์ส่งมาให้ เขาไม่ได้โลภแต่เขาหลงใหลมันจริงๆมีใบสั่งยาเวทมนต์จำนวนมาก สมุนไพรวิเศษมากมาย วิธีการรักษาที่เหลือเชื่อมากมาย เขาชอบเรื่องพวกนี้

ในตอนเช้าเขาไปฝึกพลังจิตวิญญาณในป่าทึบของภูเขาต้าชิง

เนื่องจากเขาฝึกวิชาจนถึงระดับที่ 2 แล้วทำให้อายุยืนยาวและยังสามารถดูดซับลมปราณได้อย่างมาก เมื่อก่อนเขาใช้ลมปราณหมุนรอบตัวได้แค่

2 เมตรรอบตัวเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาสามารถใช้ลมปราณได้ถึง 3 เมตรแล้ว

ซึ่งหมายความว่าความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นมาก การสะสมลมปราณเช่นนี้เป็นวิธีการฝึกฝนที่ดี

เขากลับบ้านพร้อมน้ำจิตวิญญาณจำนวนมากและกลับไปที่สวนหลังบ้านโดยเร็วที่สุด ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ต้นไม้ดวงตาสดใส จากนั้นเขาก็ประหลาดใจเมื่อพบว่าผลไม้มีขนาดเท่ากำปั้น 2 กำปั้นและสีเป็นสีฟ้า

"เสี่ยวปินต้นไม้ชนิดนี้คืออะไรเหรอ ทำไมมันถึงให้ผลไม้ขนาดใหญ่แบบนี้ในชั่วข้ามคืนได้ละ?" พ่อแม่เดินมาที่สนามหลังบ้าน แม่ของจางปิงถามอย่างสงสัย

"มันเป็นยาที่มีค่ามาก" แม่จางปินไม่เข้าใจว่ามันมีความสามารถในการรักษาโรคตาดังนั้นเขาไม่กล้าอธิบายอะไรมาก

เขาหยิบขวดน้ำสะอาดเล็กๆออกมาแล้วเข็มเจาะรูผลไม้ใหญ่สะดุดตาทันใดนั้นก็มีของเหลวกลิ่นแปลกๆออกมา จางปินได้รับยาวิเศษเรียบร้อย

มันไม่มากเท่าไรได้แค่ประมาณ แก้วไวน์ขนาดเล็ก 2 แก้ว

เมื่อของเหลวไหลออกมารูก็จะหายไปเองราวกับว่ามันไม่เคยมีรูมาก่อน

"นี่ควรเป็นผลไม้ดวงตาสดใจ มันรักษาตัวเองได้ด้วยนี้เป็นคุณสมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุด" จางปินรู้สึกตื่นเต้นมากแต่เขาต้องทดสอบมันก่อนดังนั้นเขาจึงหยดสองหยดลงไปในดวงตาของเขาก่อน

มันเจ๋งมากและไม่มีผลข้างเคียงอะไรเลย ของเหลวนี้ดูเหมือนจะมีเวทมนต์มันดูดซึมเข้าไปในดวงตาโดยตรง

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเขารู้สึกว่าดวงตาของเขาสบายเป็นพิเศษ เขามองไปไกลๆด้วยสายตาที่เบิกกว้างภาพในสายตาของเขาดูชัดเจนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่ว่าสายตาของเขาปกติ ดังนั้นเขาต้องทำการทดลองต่อไป แต่จะหาคนที่ไหนมาทดสอบดีนะ

ดวงตาของเขาก็ค่อยๆมองไปบนใบหน้าของแม่เขา เขากล่าวออกมาว่า

"แม่ของเหลวนี้มีความสามารถในการรักษาสายตายาวตามอายุได้ลองดูไหม?"

"ลูก...ลูกกำลังละเมออยู่หรือเปล่า" แม่จางปินได้แต่หัวเราะออกมา

"ลูกจะหลอกแม่ของลูกเล่นอีกแล้วเหรอ เสี่ยวปิน" พ่อจางปินไม่เชื่อเขาเลย

"เรื่องจริงนะพ่อ มันไม่แต่รักษาอาการสายตายาวตามอายุ แต่ยังสามารถรักษาสายตาสั้นและสายตายาวปกติได้อีกด้วย" จางปินพูดอย่างจริงจัง

“ลูกชาย ลูกแม่ซนอีกแล้ว พวกเราไม่โง่พอจะเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอกนะ” แม่จางปิน หัวเรอะออกมาเบาๆ