ตอนที่แล้วบทที่ 7 กระทืบนักเลงประจำหมู่บ้าน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 9 นัดบอดและการต่อสู้

บทที่ 8 เธอรักฉันแล้วเหรอ


บทที่ 8 เธอรักฉันแล้วเหรอ

เมื่อจางปินไม่อยู่แล้วพวกอันธพาลทุกคนก็มองไปที่แท่งเหล็กกลมๆบนพื้นใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

"ไอ้บัดซบ......" หวังหู่ตบหน้า ซวีเสี่ยวปิง อย่างแรง "หมู่บ้านแกมีคนที่น่ากลัวขนาดนี้แล้วทำไมแกไม่รีบบอกฉัน"

"พี่หู่ฉันไม่รู้ว่าเขาแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาไม่เคยแสดงให้ใครเห็นเลยนะ"

ซวีเสี่ยวปิง ร้องไห้อย่างน่าเศร้า

"ไอ้งี่เง่า...ยังไม่รีบไปหาเงินมาอีกเหรอ?" หวังหู่ตบหน้า ซวีเสี่ยวปิง อีกครั้ง "แกอยากฆ่าพวกเราทุกคนหรือไง"

ซวีเสี่ยวปิง รีบไปหาเงินมอบให้ทุกคนที่เขาทำให้เดือนร้อนทันที

ชาวบ้านตกตะลึงมาก จางปินแข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอเขา?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลิวซินตกใจมาก เธอเดินตามหาจางปินไปจนถึงบ้านของเขาและเดินเข้าไปในบ้านของจางปินจากนั้นตรงเข้าห้องของจางปิน

ทันที

"พี่ซิน พี่มีอะไรเหรอ" จางปิน รู้สึกอาย สาวงามแสนเซ็กซี่ไล่ตามเขามาจนถึงในห้อง มันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

"อ่า...ฉัน….ฉัน….ฉันมาเพื่อขอบคุณ ... " ในที่สุดหลิวซินตื่นเต้นขึ้นมาเธอรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเธอเห็นแม่จางปินยืนอยู่ในห้องโถงและมองเธอด้วยรอยยิ้มเธอก็หน้าแดงแล้วกล่าวทักทายก่อนจะรีบวิ่งออกไปทางประตูด้วยความเขินอาย

"พ่อจ้า ดูเหมือนหลิวซินจะชอบเสี่ยวปินของเรานะ คุณเห็นไหม... "

แม่จางปินพูดกับพ่อขณะที่ออกมาจากห้อง

พ่อจางปิงดื่มน้ำวิญญาณทั้งเมื่อวานและวันนี้มันทำให้เขาก็ดีขึ้นมาก เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินอย่างช้าๆ

"เสี่ยวหลิว เป็นผู้หญิงที่ดีถ้าเสี่ยวปินเต็มใจฉันก็ไม่คัดค้าน" พ่อจางปินพูด อย่างช้าๆ

พูดตามตรงหลิวซินเป็นคนดีและรักครอบครัวเรื่องนี้ใครก็รู้ พ่อจางปินชอบเธอมาก

"งั้นฉันจะไปถาม เสี่ยวปิน" แม่จางปินพูดอย่างจริงจัง

"ถามเขาดีๆละ" พ่อจางปินยิ้ม เขาเข้าใจว่าภรรยาของเขาชอบหลิวซินเป็นอย่างมาก

แม่จางปินเดินเข้าไปในห้องของจางปินและพูดว่า "เสี่ยวปิง เสี่ยวฟางเป็นผู้หญิงที่ดีมาก แต่เธอไม่เหมาะกับลูก ครอบครัวของพวกเขาตัวสูงมากพวกเขาอยากได้บ้านหลังใหญ่ ไม่งั้นจะไม่ยอมแต่งงานกับลูกแม่ไม่ชอบพวกเขา หลิวซินเป็นเด็กดีและไม่ใช่คนแบบนั้น เมื่อพ่อของลูกหายขาดครอบครัวของเราก็จะไม่ยากจนอีกต่อไป ดังนั้นเพิ่มคนมาในครอบครัวอีกคนสองคนไม่เห็นเป็นไรเลย" (หมายถึงหลิวซินและแม่ของสามีเก่าเธอ)

"แม่ ผมอายุ 20 ปีแล้วผมตัดสินใจเองได้ แม่อย่าทำให้ผมต้องลำบากใจเลย" จางปินตอบอย่างเด็ดขาด

แม่จางปินออกไปอย่างเศร้าใจ เธอรู้ว่าจางปินยังชอบเสี่ยวฟางมากกว่า

จางปินล็อคประตูและนั่งไขว่ห้างบนเตียงใบหน้าของเขาจริงจังมาก

วันนี้ร่างกายของเขารวมเข้ากับพลังวิญญาณได้ช้ามากกว่าปกติ

เป็นไปได้ไหมว่าหลังจากฝึกวิชาแค่ 1 เดือนเราจะถึงขีดสุดของขั้นแรกแล้ว? แต่ว่าถ้าแบบนั้นเราต้องทำยังไงต่อไปละ? ฝึกตามตำราก่อนก็แล้วกัน

เขาเริ่มใจเย็นลงและเริ่มนั่งสมาธิ

เขามุ่งเน้นความคิดของเขาไปที่จุด ตันเถียน และดูดซับลมปราณให้ไหลเข้าสู่ ตันเถียน เขาค่อยๆเข้าสู่ขอบเขตแห่งการฝึกฝนแสนลึกลับ

......

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเหมือนฟ้าร้องดังขึ้นในร่างกายของเขา

จุดตันเถียนของเขาสั่นสะเทือนและระเบิดออกมา จากนั้นมีพื้นที่คล้ายฟองก็ปรากฏขึ้นมันมีขนาดใหญ่เท่ากับถั่วลิสง มันลอยอยู่ภายในฟองนั้น

"ดีมากในที่สุดเราก็เปิดจุดตันเถียนและเข้าสู่ขอบเขตลมปราณได้แล้วเราต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้

ใบหน้าของจางปินเต็มไปด้วยความดีใจเพราะเขารู้ว่าการฝึกฝนจะทำให้ชีวิตของเขายืนยาวและเมื่อเข้าสู่ขอบเขตลมปราณ จะถือว่าเขาได้ก้าวเข้าสู่ประตูแห่งการฝึกฝนจริงๆ อายุเขาจะยืนยาวเป็นร้อยปีและสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยพร้อมช่วยชีวิตผู้คนได้อีกมาก มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุด!

จางปินยังคงทำสมาธิและปล่อยให้ลมปราณเข้าไปในจุดตันเถียนมากขึ้น

ร่างกายของเขาดูดซับออร่าจำนวนมากดังนั้นร่างกายจึงเปลี่ยนแปลงไปราวใช้เวทย์มนตร์ มีลมปราณออกมาทั่วร่างกายของเขาแล้วรวมตัวกันที่ จุดตันเถียน

ลมปราณค่อยๆเพิ่มขึ้นเช่นเดียวกับบอลลูนที่พองตัว

“เราได้ลมปราณมามากมายเลยตอนนี้เรารักษาคนป่วยและช่วยคนอื่นได้หรือยังนะ?” จางปินจิตใจเต็มไปด้วยความสุข

จากนี้ไปการฝึกฝนของเขาจะเปลี่ยนไป เขาต้องดูดซับลมปราณทั้งในตอนเช้าและในตอนกลางคืน

บ่ายของวันถัดไปก็เขาก็รู้จากแม่ของเขาว่าจะมีแขกมาที่บ้าน

นั่นคือป้าของเขาเอง

เธอมาเพื่อเก็บเงิน เมื่อพ่อของเขาเริ่มป่วย ครอบครัวของจางปินยืมเงิน 100,000 หยวนมาจากป้าของเขา แม่จางตัดสินใจกลุ้มใจมาก วันนี้เธอต้องคืนให้อีกฝ่าย 20000

แม่คิดไม่ออกจะไปหาเงิน 20,000 จากที่ไหนสองพันยังเป็นเรื่องยากเลย

สิ่งที่ทำให้จางปินตกต่ำยิ่งไปกว่านั้นก็คือเสี่ยวฟางแอบมาที่บ้านของเขาในเวลากลางคืนและพูดอย่างกังวลใจ: "พี่ปิน แม่ของฉันจะให้ฉันไปนัดบอดในวันพรุ่งนี้"

"แม่ของคุณทำไมทำแบบนี้ แม่เธอจำที่สัญญากันไม่ได้แล้วเหรอ?"

จางปินกระโดดขึ้นด้วยความโกรธ

“แม่บอกว่าไม่นับ แม่ลืมสิ่งที่แม่พูดไปหมดแล้วเพราะแม่ไม่เชื่อว่าพี่จะทำได้” เสี่ยวฟางพูดด้วยความเสียใจ

"แล้วเธอล่ะเชื่อไหม?" จางปินโอบกอดเอวของเซี่ยวฟางอย่างกล้าหาญและพูดอย่างชั่วร้าย

"ฉันไม่รู้." เสี่ยวฟางพูดอย่างเขินอายแล้ว

“พรุ่งนี้เธอจะทำยังไงดี” จางปินถาม

"ถ้าพ่อแม่ของฉันชอบเขา ฉันก็เห็นด้วย" เซี่ยวฟางพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

"เธอกล้าเหรอ!" จางปินกล่าวอย่างโกรธเคือง

"ถ้างั้นฉันจะทำเป็นไม่สนใจเข้าเพื่อให้เขากลับไปก็แล้วกันดีไหมละ?"

เซี่ยวฟางกล่าวอย่างเย้ายวนใจ

"ทำแบบนั้นก็ได้นี้น่า" ดวงตาของจางปินเปร่งประกาย

"แต่ว่า….ฉันได้ยินมาว่าชายคนนี้ร่ำรวยและมีอำนาจมากเลยนะ" เสี่ยวฟางพูดอย่างเป็นกังวลว่า "แถมแม่ของฉันดูเหมือนจะชอบเขามาก"

"แล้วพ่อของเธอล่ะ?" จางปินขมวดคิ้ว

"แม้ว่าพ่อของฉันจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เขาก็เชื่อฟังแม่เป็นหลัก"

เซี่ยวฟางกล่าวอย่างใจเย็น

"ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเธอไม่เห็นด้วยสินะ" จางปินกล่าว

"ไม่บอกหรอก" เสี่ยวฟางพูดต่อ "แต่...พี่ต้องหาวิธีที่จะเปลี่ยนมุมมองของแม่ฉันที่มีต่อพี่ให้ได้นะ!"

"หึหึหึ…..แบบนี้แสดงว่าเสี่ยวฟางชอบฉันจริงๆละสิ ว้าว ฮ่าฮ่า... "

จางปินมีความสุขมากเขาจึงตบหน้าอกแล้วพูดออกมาว่า

"ถ้างั้นฉันขอสัญญากับเธอ ถ้าเธอปฏิเสธหมอนั้นในวันพรุ่งนี้ ฉันจะหาเงินมากมายเพื่อมาแสดงให้แม่เธอเห็นเอง!!!"

ในที่สุดเขาก็รู้ว่ามันแค่ขายโสมหลังจาก 2 ปีมันไม่ทันตอนนี้เสี่ยวฟางอาจถูกบังคับให้แต่งงานกับใครก็ไม่รู้แถมต้องไปหาเงินมาคือป้าอีก

"หึหึ...ดีมาก." เสี่ยวฟางพยักหน้าอย่างชอบใจแต่จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ว่าหลุดติดไปตามพี่เสี่ยวปิงอย่างไม่รู้ตัวเธอเริ่มเขินอาย

ฉากนี้ แม่จางปินเห็นเข้าพอดี เธอยิ้มอย่างมีความสุขและคิดว่าลูกของเธอมีความสามารถจริงๆแม้กระทั่ง เสี่ยวฟาง ก็ยังมาหาเขาด้วยตัวเอง

หลังจากนั้นจางปินก็กำลังยุ่งอยู่ในห้อง เขาจะทำเงินได้มากแค่ไหนกันนะ?