ตอนที่ 10 พลังของใบมีดสายลม
ไม่มีทางเลือก!
เมื่อเห็นว่าโจรสลัดเข้ามาใกล้มากขึ้นนามิโยนกล่องไม้ทิ้งอย่างช่วยไม่ได้ กระแทกกับพื้นกล่องถูกทุบเป็นชิ้นๆ เหรียญทองและเหรียญเงินนับไม่ถ้วนก็โบยบินออกมา
เธอหยิบของที่มีค่าที่สุดจากนั้นเธอก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วสูงลิ่วเพิ่มระยะห่างจากกัปตันโจรสลัดอีกครั้ง
“มันง่ายกว่าที่จะหลบหนีแบบนี้…”
นามิถอนหายใจอย่างนุ่มนวลขณะวิ่ง แต่เพียงพริบตาเดียว
“นี่เธอลืมอะไรรึเปล่า?”
เธอหันหัวของเธอไปเล็กน้อยเธอเห็นว่าเธอทิ้งรอนไว้ข้างหลัง โจรสลัดหลายคนวิ่งไปที่หีบสมบัติที่เสียหายในขณะที่อีกสิบคนกำลังไล่ล่า กัปตันโจรสลัดกำลังถือมีดอยู่ในมือของเขาด้วยสีหน้าดุร้าย เห็นได้ชัดว่ามีเพียงความตายของหนึ่งในโจรนี้เท่านั้นที่จะทำให้ความโกรธของเขาสงบลง
“บ้าจริง”
นามิชะลอตัวลงทันทีเปิดเผยการจ้องมองแสดงให้เห็นว่าอย่างที่คิดไว้เธอไม่ควรนำรอนมาด้วย!
ด้วยใบหน้าที่สับสนนามิคิดหาหนทางที่จะช่วยรอน
ในขณะนั้นรอนที่วิ่งตามนามิมาเขาหยุดดูการดิ้นรนที่ไร้กำลังด้วยสายตาของเขา ตามที่คิดไว้เขายังคงต้องทำมัน
อย่างไรก็ตามเขาก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเช่นกัน เขาเริ่มเบื่อกับการฝึกฝนเวทมนต์ในอากาศแล้ว เขาหมดหวังที่จะลองในการต่อสู้จริงๆมานานแล้ว
ตาของนามิเบิกกว้างเมื่อรอนหยุดวิ่ง
“เขาหยุดวิ่ง?”
“ทำไม?”
มีฐานทัพเรือประจำอยู่ที่เกาะนี้ โจรสลัดกลัวที่จะปลุกทหารเรือจากการใช้ปืน เมื่อมาถึงนามิเธอสามารถช่วยรอนในเวลานั้นได้ แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจว่าเธอจะทำมันได้ในภายหลัง แต่ก็ยังมีความหวังถ้าพวกเขาวิ่งไปที่ฐานทัพเรือ!
“ทำไมนายไม่วิ่ง โธ่เอ้ย!!!”
กัปตันที่วิ่งไล่รอนก็เห็นว่ารอนหยุด เขาชะลอตัวลงและพูดเยาะเย้ยขณะที่แกว่งมีดในมือ “นับว่าแกกล้าดีที่ขโมยของจากเรือของฉัน”
“แกรู้ไหมฉันเป็นใคร? ฉันกัปตันครูว์โจรสลัดที่มีค่าหัวห้าล้านเบรี! ตอนนี้แกต้องจ่ายราคาสำหรับความโง่และความผิดของแก!”
ครูว์พูดด้วยความโกรธ แล้วยกมีดใบมีดกว้าง
ในทะเลที่อ่อนแอที่สุดอย่างอีสต์บลูการมีค่าหัว 5 ล้านเบรีนั้นมากพอที่จะทำให้เขาเป็นโจรสลัดที่มีชื่อเสียง อย่างไรก็ตามการแสดงออกของรอนไม่ได้เปลี่ยนไปหลังจากได้ยินเกี่ยวกับค่าหัวของเขา
แม้ว่าความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาจะดูแตกต่างจากคนทั่วไป และค่าหัวไม่เคยสะท้อนให้เห็นถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของโจรสลัด แต่ดูโจรสลัดนี้ที่อยู่ต่อหน้าเขา….รอนคิดว่าเขาเป็นตัวทดลองที่สมบูรณ์แบบสำหรับการต่อสู้ครั้งแรกของเขา
แม้ว่าเขาจะหายใจลำบากเพราะการวิ่งแต่ดวงตาของรอนนิ่งสงบและวิญญาณของเขาไม่ได้ถูกรบกวน เมื่อมองไปที่ครูว์นั้นก็มีแสงระยิบระยับในสายตาของรอน ในส่วนที่ลึกที่สุดของรูม่านตาของเขาดูเหมือนว่าจะมีแสงสีเขียวนับไม่ถ้วนพันรอบด้วยความเร็วเต็มที่
เวทลมระดับแรก!
ใบมีดสายลม!
มีดฟันปลาในมือของครูว์ถูกสับลงไปที่รอนอย่างรุนแรง นามิรู้สึกหวาดกลัวยืนอยู่ไม่ไกลเธออดไม่ได้ที่จะหลับตา ด้านหน้าของรอนอากาศไหลเข้าหากันอย่างรวดเร็วกลายเป็นใบมีดสีน้ำเงินในพริบตาและทันใดนั้นใบมีดก็หมุนไป
ใบมีดสายลมปะทะกับใบมีดฟันปลาของครูว์ ทำเสียงดังและประกายไฟกระเซ็นไปทุกที่
ชิ้ง!
ในประกายไฟมีดฟันปลาสองใบในมือครูว์แตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยมือที่สั่นเทาครูว์โซเซถอยไปข้างหลัง ไหล่และซี่โครงซ้ายของเขาส่วนใหญ่หัก มีรอยเลือดสองรอยเป็นแนวเส้นตรง!
ไม่ไกลนักเมื่อมองไปที่ฉากนั้นความประหลาดใจและความไม่เชื่อปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของโจรสลัดในเดี๋ยวนั้น
“นี่….”
“เกิดอะไรขึ้น!?”
นามิที่อยู่ตรงนั้นพร้อมกับหลับตา รู้สึกว่าบรรยากาศมันตึงเครียด เธอจึงเปิดตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นต่อหน้าเธอ
เมื่อเทียบกับความประหลาดใจของโจรสลัดจำนวนมากที่เฝ้ามองและนามิที่ไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจของครูว์นั้นสั่นไหวราวกับแผ่นดินไหว
เขาแตะที่แผลบนไหล่ของเขาแล้วมองไปที่รอนซึ่งยืนนิ่งอยู่ด้วยท่าทางสงบและดวงตาที่ดุร้าย
“นั่นมันอะไร?!!”
“เวทมนตร์? คาถา?”
เขาแน่ใจว่ารอนไม่ขยับแม้กระทั่งเคลื่อนไหวใดๆ! เขาไม่เห็นอาวุธใดๆ! แต่เขาทนการโจมตีที่ลึกลับนี่ไม่ได้จนเขาเกือบจะปลิวไป
ครูว์ยังคงตกตะลึง รอนสูดหายใจลึกๆและไม่หยุด เขาอยู่ในการโจมตีและใบมีดสายลมถูกเรียกอีกครั้งชี้ทางไปยังครูว์
“ชิบ!!”
เมื่อครูว์เห็นใบมีดสีฟ้าที่ลอยอยู่ในอากาศตรงหน้าเขาใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที แต่ใบมีดสายลมถูกสร้างขึ้นทันทีและความเร็วในการบินเกินกว่าการตอบสนองของครูว์ โดยสัญชาตญาณเขาพยายามจับมีดฟันปลาในมือเพื่อป้องกันการระเบิด
ครั้งนั้นเขาต่อต้านการโจมตีได้ แต่ไม่ใช่ครั้งนี้
ตั้งแต่เริ่มต้นมีดฟันปลาก็ถูกทุบด้วยใบมีดสายลมใบแรก ใบมีดที่เสียหายอย่างรุนแรงนี้ถูกใบมีดสายลมชนอีกครั้ง หลังจากหยุดครู่หนึ่งมันก็พังเป็นชิ้นๆ
ชุ่ววว!
ใบมีดสายลมสีน้ำเงินตัดมีดฟันปลาผ่าร่างกายครูว์แล้วพุ่งออกไปประมาณสองหรือสามเมตร ใบมีดสายลมหายไปในขณะที่ทิ้งลมอ่อนๆไว้ด้านหลังครูว์
ร่างกายของครูว์แข็งและหน้าตาเขาก็นิ่งค้าง เขามองรอนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัวและไม่เชื่อ…
กระฉูด!
เลือดสาดกระเซ็นและร่างกายของครูว์ก็ล่วงหลงข้างหลัง
นามิที่ยืนอยู่ไม่ไกลเบิกตาของเธอกว้างดวงตาสีน้ำตาลโตของเธอเป็นอัมพาตมองดูไปที่ฉากนั้น
ลมหายใจของรอนค่อยๆสงบลง การใช้ใบมีดสายลมสองครั้งไม่ได้ทำให้เขาเครียด แต่เขารู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้แสดงออก! เขากลับมองอย่างสงบนิ่งที่ไปโจรสลัดคนอื่นๆที่ยืนอยู่ไม่ไกล
โจรสลัดคนอื่นๆยังคงถูกแข็งค้างอยู่ในสภาพหวาดกลัวและไม่เชื่อ
รอนก้าวไปข้างหน้าและเดินไปข้างหน้าราวกับนักเวทดำที่สวมเสื้อคลุมวิเศษและถือไม้เท้าวิเศษ แม้จะมีท่าทางสงบ แต่เขาก็ทำให้พวกเขารู้สึกถึงการกดดันจากอารมณ์ของเขา
ฟุบ!
นัยน์ตาของรอนตกอยู่กับโจรสลัดที่ใกล้ที่สุดสองคนเขายกมือขวาขึ้นและแสดงท่าทางฟันออกไป ใบมีดสายลมสีน้ำเงินก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ในทันทีมันก็ผ่านตัวพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะทันตอบสนอง
พวกเขาดูหวาดกลัวพยายามหันหลังกลับและหลบหนี แต่ในขณะนั้นพวกเขากลับล้มลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด
“หนี...วิ่ง…”
หลังจากได้เห็นฉากนี้แล้วหนึ่งในโจรสลัดในที่สุดก็ตอบโต้ เมื่อมองดูรอนอย่างหมดท่าด้วยปากอ้าตัวสั่นเขาก็หันหลังกลับและหนีไป
บางคนหนีไปด้วยความตื่นตระหนก ไม่มีใครกล้าคิดแม้แต่จะหยิบกล่องสมบัติกระจัดกระจายอยู่ข้างถนน พวกเขาทั้งหมดหนีไปอย่างสิ้นหวังกรัวว่าของสีน้ำเงินแปลกๆจะเอาชีวิตของพวกเขาไป
