ตอนที่ 89 แย่งชิง และการควบคุมจิตใจ
ตอนที่ 89 แย่งชิง และการควบคุมจิตใจ
เมื่อเข้ามาในห้องเด็กทารกแรกเกิด ฮวางซางก็เพิ่งค้นพบว่า ในห้องเด็กทารกแรกเกิดนี้ ไม่ได้แตกต่างจากแผนกของโรงพยาบาลอื่นที่พวกเขาเคยเห็นมาสักเท่าไหร่นัก
หลังจากที่หายนะวันสิ้นโลกมาถึง เห็นได้ชัดว่าโรงพยาบาล “ยุคใหม่” แห่งนี้ ได้ผ่านการฆ่าฟันมาอย่างโชกโชน เมื่อพวกเขาเข้ามาข้างในโรงพยาบาล ก็เห็นเหล่าคราบเลือดที่แห้งกรังไปมากมายแล้ว แต่ห้องเด็กแรกเกิดเพียงห้องนี้เท่านั้น กลับเห็นแต่คราบเลือดไม่มากเท่าไหร่นัก และถึงแม้ว่าจะมีก็ตาม คราบเลือดนั้นมันก็ดูจางลงมาก คล้ายกับว่ามีคนมาคอยทำความสะอาดห้องนี้อย่างไรอย่างนั้น
“ต้องขอโทษด้วยนะ เพราะมีข้อจำกัด จึงทักทายต้อนรับได้เพียงเท่านี้！”
และในเวลาเดียวกัน เสียงของทารกคนนั้นก็ดังขึ้นมาในหัวของฮวางซางและพรรคพวกอีกครั้ง
“ไม่มีทางเลือก ฉันให้เจ้าตัวเล็กพวกนั้นไปฆ่าคน แล้วก็ให้พวกมันจัดการทำความสะอาดห้อง หึ.....พระเจ้า เจ้าตัวน้อยเหล่านั้นช่างไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ！”
“นายเป็นใครกันแน่?”
เมื่อได้ยินเสียงของทารกคนนั้น สีหน้าของฮวางซางก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมไปในทันที
“หรือจะให้ถามว่านายเป็นตัวอะไรกันแน่?”
“ฉันไม่ใช่คน แต่......ใช้คำว่าตัว มันก็ช่างไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะ”
ทารกวางขวดนมที่มีมันสมองกับเลือดอยู่ภายในขวดนั้นลง จากนั้นก็มองไปทางฮวางซาง ดวงตากลมโตฉายแววเย็นชาออกมา แต่เสียงของเขาก็ดังขึ้นมาในหัวของฮวางซางอีกครั้ง
“นายไม่กลัวจริงๆเหรอ เพียงแค่ฉันออกคำสั่ง ลูกน้องเหล่านั้นของฉันก็จะพุ่งเข้ามา กัดแทะกระดูกเนื้อหนังของพวกนายออกมาเป็นชิ้นๆแล้ว?”
“หากนายจะทำแบบนี้จริง ๆ ก็คงจะไม่ต้องลำบาก หาทางบีบเราให้เข้ามาในนี้หรอก ”
ฮวางซางยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วพูดขึ้นว่า
“เอาละ เราอย่ามามัวพูดจาไร้สาระดีกว่าเลย บอกมา ว่านายคืออะไร? แล้วบีบให้เราเข้ามาในนี้ทำไมกัน?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า น่าสนใจจริงๆ！”
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง ทารกที่ดูเหมือนเด็กน้อยน่ารักก็หัวเราะออกมาทันใด
“ก็ได้ มันคงจะน่าเบื่อเกินไปจริงๆ ฉันจะคุยกับพวกนายเสียหน่อย ถือซะว่าเป็นความปรารถนาสุดท้ายของพวกนายแล้วกัน......”
หลังจากนั้น ทารกคนนี้ก็เล่าถึงที่มาที่ไปของตัวเองให้ฟัง
และสิ่งที่ฮวางซางและหลิวซินไม่ได้คาดคิดมาก่อน ทารกคนนี้ไม่ใช่คน และก็ไม่ใช่ซอมบี้ แต่เป็นสภาวะครึ่งคนครึ่งผีดิบคล้ายกับโกว๋หวางหลุนในตอนแรก
แต่เขากลับแตกต่างจากโกว๋หวางหลุน จากที่เด็กทารกคนนี้พูด เขาเองก็เคยมีพฤติกรรมและสัญชาตญาณเหมือนกับซอมบี้มาก่อน แต่สิ่งที่แตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือ ด้วยมันสมองของคนที่เขากลืนกินไปนั้น เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความทรงจำของคนๆนั้น และหลังจากที่กลืนกินไปกว่าร้อยคน ความทรงจำที่ทั้งสับสนวุ่นวาย ทั้งผสมปนเปกันยุ่งเหยิงเหล่านั้น ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไป สุดท้ายก็กลายสภาพเป็นคนเหมือนแรกเกิดใหม่ดังเช่นตอนนี้
ถึงแม้ว่าจะมีสภาพเป็นเหมือนคนแรกเกิดแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังคงไม่สามารถต้านทานสัญชาตญาณความกระหายเลือดโดยธรรมชาติได้ ดังนั้นจึงยังคงออกล่ามนุษย์ สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ จนกระทั้งซอมบี้บางจำพวกกินอย่างต่อเนื่อง ยิ่งเหยื่อที่เขาล่ามากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ได้รับความทรงจำและความรอบรู้มากขึ้นเท่านั้น สุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นเช่นนี้
“ถึงแม้ว่านายจะมีความทรงจำ และสติปัญญาของมนุษย์ อีกทั้งยังสามารถกินสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ และซอมบี้เพื่อเลี้ยงชีพก็ตาม แต่ทำไมนายยังต้องกินคนอีกละ?”
เมื่อฟังเรื่องราวของทารกคนนี้จบลง จูเก๋อโหย๋วหลงจึงอดกลั้นไว้ไม่อยู่ จึงได้ถามขึ้น
“เพราะว่ามันอร่อยนะสิ！”
แต่ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับ “คำถาม”ของจูเก๋โหย๋วหลง ทารกครึ่งคนครึ่งผีดิบคนนี้กลับพูดขึ้นอย่างมีเหตุมีผลว่า
“นายไม่เคยกินหัวคนมาก่อน ดังนั้นนายย่อมไม่รู้ว่าหัวคนมันมีรสชาติเลิศล้ำขนาดไหน รสชาตินี้ไม่เพียงแต่จะถูกปากเท่านั้นนะ หลังจากที่กลืนมันลงไปแล้ว ความรู้สึกและความทรงจำของมนุษย์ก็ระเบิดออกมาในหัวสมองของตัวเอง........รสชาตินั้น.........”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าอ่อนโยนไร้เดียงสาของทารก ก็ปรากฏสีหน้าแห่งความหลงไหลเคลิบเคลิ้มขึ้นมาทันใด
“แสดงว่าที่นายบีบพวกเราให้เข้ามา ก็เพื่อต้องการหัวสมองของพวกเรา！”
ฮวางซางยิ้มอย่างเยือกเย็นทันที ก่อนที่กล้ามเนื้อไปทั่วทั้งตัวจะปูดโปนขึ้นมา
“ไม่ไม่ไม่ นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันต้องการแค่เพียงสมองของเขา ....... ส่วนนาย ฉันต้องการแค่ร่างกาย！”
แต่ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง ทารกกลับส่ายหน้า
“จริง ๆแล้วนายคือเป้าหมายที่สำคัญที่สุดของฉัน เพราะร่างกายของนายมันช่างแข็งแกร่ง ทั้งสมบูรณ์แบบมากจริง ๆ นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุด！”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ รูม่านตาสีเลือดของทารกคนนั้น ก็ปรากฏความปรารถนาและความโหดร้ายขึ้นมาทันใด
“เพียงแค่ได้ครอบครองร่างกายของนาย ฉันไม่เพียงแต่จะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น อีกทั้งฉันยังสามารถออกไปจากที่นี่ เหมือนกับมนุษย์จริงๆได้อีกด้วย ได้ไปสัมผัสกับมนุษย์จำนวนมาก หรือแม้แต่พูดคุยสื่อสาร เพียงแค่มีร่างกายของมนุษย์ผู้ใหญ่ ก็สามารถทำเรื่องที่มีความสุขได้แล้ว”
“ครอบครองร่างกายของฉัน?”
เมื่อได้ยินคำพูดของทารก สีหน้าของฮวางซางก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันใด
“นายต้องการจะแย่งชิงร่างจากฉัน?”
“ใช่ใช่ใช่ แย่งชิง คำๆนี้ดีมาก ฉันชอบ！”
ทารกคลี่ปาก เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา
“นายรู้หรือไม่ว่าตอนนี้ ฉันมีร่างกายที่น่าสะอิดสะเอียนมากขนาดไหน ไม่ต้องพูดถึงแขนขาทั้งสี่ที่เล็กสั้นแบบนี้เลย ขนาดอวัยวะชิ้นที่ 5 ตรงกลางนั้น ก็ยังเล็กอย่างน่าสงสารเลย และจนกระทั้งร่างกายของฉันเกิดการกลายพันธุ์ ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่สามารถพูดได้！”
“ความรู้สึกนี้ เหมือนกับผู้ใหญ่ ที่ถูกกักขังอยู่ในร่างของเด็กทารกอย่างไรอย่างนั้น นายคงจะนึกถึงความเจ็บปวด และความอดกลั้นมากมายเหล่านี้ไม่ออกหรอก！”
“หากไม่ใช่เพราะฉันมีโอกาสแย่งชิงเพียงแค่ครั้งเดียว ฉันจึงจำเป็นต้องเลือกเป้าหมายที่ดีที่สุด ฉันอดทนรอที่จะแย่งชิงร่างเพื่อกลายสภาพเป็นมนุษย์ เพื่อจะได้ออกไปจากที่นี่ไม่ไหวแล้ว ”
“แต่สวรรค์ก็ยังมีความมตตาฉันอยู่บ้าง ถึงได้นำพานายให้มาอยู่ตรงหน้าของฉัน กายเนื้อแบบนี้ของนาย เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการแย่งชิงจริงๆ”
เห็นได้ชัดว่าทารกคนนี้ตื่นเต้นมากขนาดไหน ใบหน้าอ่อนโยนไร้เดียงสา ได้ปรากฏรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวเช่นนั้นขึ้นมาด้วย
“หึ ดูท่านายคงอยากจะกินฉันจริงๆ！”
เมื่อได้ยินคำพูดของทารกคนนี้ สีหน้าของฮวางซางก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น
“หากพี่น้องตัวเล็กๆหลายร้อยชีวิตของนายอยู่ที่นี่ บางทีฉันอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาย แต่ตอนนี้มีเพียงนายคนเดียว.....นายจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว！”
เมื่อสิ้นเสียง ฮวางซางที่เตรียมการมานานแล้ว ก็กระโดดพุ่งเข้าไปด้านหน้า แล้วกวัดแกว่งหมัด ชกไปบนตัวของทารกนั้นทันที！
อยากจะจับโจรก็ต้องจับหัวหน้า เพียงแค่ปราบเจ้าทารกคนนี้ ซอมบี้ทารกที่อยู่ด้านนอกเหล่านั้น ก็ย่อมไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป ！
“ดูถูก?”
“ไม่ ฉันไม่เคยดูถูกนายมาก่อน！”
แต่ทว่าในตอนที่ฮวางซางกระโดดไปข้างหน้า หมายจะฆ่าเจ้าทารกคนนั้น เสียงของทารกคนนั้น กลับดังขึ้นมาในหัวของฮวางซางอย่างฉับพลัน
และในเวลาเดียวกัน เจ้าทีเร็กซ์ที่เดิมที อยู่ข้างกายของฮวางซาง กลับเปลี่ยนทิศทางอย่างฉับพลัน หางของมันได้ถูกเหวี่ยงออกไป จนฟาดไปบนตัวของฮวางซางอย่างหนักหน่วง พร้อมกับเกิดเสียงดังกึกก้องขึ้น
ถึงแม้ว่าพละกำลังในตอนนี้ ของฮวางซางจะแข็งแกร่งกว่าเจ้าทีเร็กซ์ก็ตาม แต่ภายใต้การพุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวนี้ กลับทำให้เขาถูกฟาดจนสั่นสะท้านไปทั้งกาย จนทำให้ระดับความเร็วลดลงอย่างรวดเร็วด้วย！
และในเวลาเดียวกัน ทารกคนนั้นก็ได้กระแทกเท้าไปบนเตียงทารก จากนั้นร่างกายเล็กๆที่ดูเหมือนกับลิงก็กระโดดพุ่งไปข้างหน้าในระยะทางหลายเมตร เพื่อทิ้งระยะห่างจากฮวางซาง
“จูเก๋อโหย๋วหลง นี่มันอะไร........”
เมื่อพลาดโอกาสที่ดีที่สุดไป ฮวางซางก็อดที่จะหันไปตะโกนใส่จูเก๋อโหย๋วหลง ด้วยความโกรธเคืองไม่ได้
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เจ้าทีเร็กซ์ตัวนั้น กลับพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็ว ส่วนจูเก๋อโหย๋วหลง ที่อยู่บนหลังของมันก็กวัดแกว่งดาบหัวสุนัขในมือของเขา ฟันลงมาบนตัวของฮวางซางอย่างโหดเหี้ยมทันที！
ทั้งคนและไดโนเสาร์เกิดการทรยศกันแล้ว！
ศักยภาพของจูเก๋อโหย๋วหลง และเจ้าทีเร็กซ์ไม่ได้อ่อนแอแต่อย่างใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้พวกเขา ที่อยู่ภายใต้พลังเหนือมนุษย์ของจูเก๋อโหย๋วหลง จึงทำให้มีศักยภาพเพิ่มขึ้นไปอีกขั้น ดังนั้นวินาทีต่อจากนั้น ในช่วงเวลาที่ฮวางซางทำการหลบหลีก การกัดด้วยปากขนาดใหญ่ของเจ้าทีเร็กซ์อยู่นั้น เขากลับถูกมีดของจูเก๋อโหย๋วหลง ที่เข้าทำการช่วยเหลือเจ้าทีเร็กซ์ฟันลงมา จนต้องถอยร่นไปหลายก้าว
“บัดซบ พวกนายสองคนบ้าไปแล้วเหรอไงกัน?”
ในขณะที่มองไปทางจูเก๋อโหย๋วหลง และเจ้าทีเร็กซ์ที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ฮวางซางก็อดที่จะสบถด่าทอออกมาไม่ได้
หากเขาใช้พลังทั้งหมดออกไปละก็ เขาย่อมไม่กลัวจูเก๋อโหย๋วหลงและเจ้าทีเร็กซ์อย่างแน่นอน แต่ในเวลานี้เขาไม่มีทางลงมือได้ เพราะหากไม่ระวังก็อาจจะทำให้บาดเจ็บ จนถึงขั้นคร่าชีวิตให้กับจูเก๋อโหย๋วหลงก็เป็นได้！
และเขาจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด
“เขาไม่ได้บ้า เจ้าไดโนเสาร์น้อยตัวนั้นก็ไม่ได้บ้า พวกเขาเพียงแต่ถูกฉันควบคุมไว้ก็เท่านั้น”
ในขณะที่มองไปยังท่าทางโกรธเกรี้ยวของฮวางซาง ทารกที่ทิ้งระยะห่างไปจากฮวางซางหลายเมตร ก็กระตุกยิ้มมุมปากออกมา
“จิตใจของเจ้าสองคนนี้ แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปไม่น้อย แต่ก็ยังไม่อาจต้านทานการควบคุมจิตใจของฉันได้ ตอนนี้จึงได้กลายเป็นทาสที่ซื่อสัตย์ที่สุดของฉัน อย่าว่าแต่จะลงมือกับนายเลย หากฉันอยากให้พวกเขาฆ่าตัวตาย พวกเขาก็จะทำมันอย่างไม่ลังเลสักนิดเดียว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ นัยน์ตาของทารกคนนั้นก็ฉายแววสงสัยขึ้นมาทันใด
“แต่ฉันกลับคิดไม่ถึงว่านอกจากนายจะมีร่างกายที่แข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว จิตใจของนายก็ยังเข้มแข็งมากขึ้นด้วย ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถควบคุมนายได้”
“แต่ไม่เป็นไร มันก็แค่ต้องเปลืองมือเปลืองเท้าเพิ่มขึ้นนิดหน่อย”
“นาย ร่างกายของนายต้องเป็นของฉัน！”
“ถึงตอนนั้นฉันก็สามารถใช้ประโยชน์จากร่างกายของนาย ได้อย่างเต็มที่ ฮ่าฮ่าฮ่า！”
สิ้นเสียง จูเก๋อโหย๋วหลงและเจ้าทีเร็กซ์ก็พุ่งเข้ามาหาฮวางซางอีกครั้ง！
