ตอนที่ 42 หนี หนวด
ตอนที่ 42 หนี หนวด！
“ฮ่องเต้ ถอยไปหน่อย เราจะรับพี่ขึ้นมา！”
เฮลิคอปเตอร์ที่หลิวซิน และพรรคพวกขับมานั้น คือเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธจื่อ-9 ที่เป็นที่รู้จักกันดีภายในประเทศ หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ลำนี้บินเข้ามาใกล้แล้ว เสียงของหลิวซินก็ดังขึ้นมา จากเครื่องขยายเสียงของเฮลิคอปเตอร์
“ได้！”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวซิน ฮวางซางก็รีบตอบสนองทันที จากนั้นก็วิ่งไปทางริมขอบ ของดาดฟ้าอย่างรวดเร็วทันที
โฮก！
เพียงแต่ว่าในเวลานี้ เจ้าไทแรนท์ตัวนั้น กลับส่งเสียงคำรามออกมา จากนั้นก็ปะทะเข้ากับห่ากระสุนที่ยิงเขามา แล้วพุ่งเข้ามาหาฮวางซางทันที
สำหรับเจ้าไทแรนท์ที่กลายพันธุ์ ภายใต้ฝนแห่งจิตวิญญาณที่ตกกระหน่ำนั้น ปืนกลปากกระบอกลำกล้องขนาด 12.7mm ที่ติดตั้งอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ ติดอาวุธจื่อ-9นั้น ไม่สามารถคุกคามมันได้มากนัก และยิ่งไม่สามารถขัดขวาง ไม่ให้มันพุ่งเข้ามาหาฮวางซางได้เช่นเดียวกัน！
แต่อาวุธที่ติดตั้ง อยู่ในเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธจื่อ-9นั้น ไม่ได้เพียงแค่ปืนกลตัวเดียวเท่านั้น！
หวือหวือหวือหวือหวือหวือ！
วินาทีต่อจากนั้น เสียงแตกกระจายกลางอากาศ อันรุนแรงก็ดังขึ้น จรวดขีปาวุธที่ ห้อยติออยู่ที่เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธจื่อ-9ทั้งสองด้าน ก็ได้เริ่มเปิดฉากขึ้น ระเบิดจรวดขนาดเล็ก ก็ได้แหวกอากาศออกไป ภายใต้การปกคลุมของห่ากระสุนนั้น มันได้โจมตีใส่ร่างของเจ้าไทแรนท์ จากนั้นก็ระเบิดขึ้นในทันที！
ถึงแม้ว่าเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธจื่อ-9 จะเต็มไปด้วยระเบิดจรวด ขนาดที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางอยู่ที่ 57mm และถึงแม้ว่าพลานุภาพของจรวดชนิดนี้ จะเทียบไม่ได้กับระเบิดจรวดที่ใหญ่กว่าก็ตาม แต่พลานุภาพของมันนั้นรุนแรงกว่าปืนกล และปืนท่าอากาศยานทั่วไปซะอีก
หลังจากที่เสียงระเบิดอันรุนแรง ดังขึ้นมาในชั่วพริบตา ร่างขนาดใหญ่ของเจ้าไทแรนท์ ก็ถูกกลืนกินหายเข้าไปในแสงสว่างที่แสบตานั้นอย่างฉับพลัน แม้กระทั่งฮวางที่วิ่งห่างออกไปหลายสิบเมตรแล้ว ก็ยังสัมผัสได้ถึงความร้อนและแรงกระแทกที่กวาดตามหลังเขามา แทบจะทำให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นเลยก็ว่าได้！
“ให้ตายเถอะ?”
เมื่อสัมผัสได้ถึงคลื่นความร้อน ที่ไล่หลังมาจากด้านหลังของเขา ฮวางซางจึงหันกลับไปดูพื้นที่ที่ถูกเปลวไฟ ฝุ่นละอองและหมอกควันปกคลุมไปทั่วทั้งพื้นที่นั้น จากนั้นก็ค่อยๆ ถอนหายใจผ่อนคลายออกมา
ต่อให้ไทแรนท์ที่แข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถต้านทาน ระเบิดจรวดหลายสิบลูกนี้ได้หรอก?
โฮก！
แต่ทว่าความจริงนั้น ได้บอกฮวางซางว่า เขาไม่เพียงแต่จะประเมินพลานุภาพ ของจรวดที่มีเส้นผ่าศูนย์กลาง 57mm นั้นสูงเกินไป อีกทั้งก็ยังประเมินความสามารถ ในการป้องกันของเจ้าไทแรนท์ ต่ำเกินไปอีกด้วย
วินาทีต่อจากนั้น หลังจากเสียงคำรามด้วยความบ้าคลั่งนั้นดังขึ้นมาแล้ว ร่างขนาดใหญ่ของเจ้าไทแรนท์ ก็ได้พุ่งออกมาจากเปลวไฟนั้น อย่างฉับพลันอีกครั้ง
ตอนนี้ ร่างกายของมันได้ถูกเผาจนไหม้เกรียม และเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดเนื้อ ดูแล้วน่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้ แต่ในความเป็นจริง อาการบาดเจ็บเหล่านี้ กลับไม่ได้คร่าชีวิตของเจ้าไทแรนท์แต่อย่างใด ไม่แม้กระทั่งจะส่งผลกระทบ ต่อพลังการต่อสู้ของมันเลยด้วย！
เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงทำให้สามารถเห็นระดับความเร็วอันน่ากลัว ที่พุ่งออกมาจากเปลวไฟนั้น ได้อย่างชัดเจน！
เพียงแต่ว่า หลังจากที่ได้รับการโจมตีของจรวดหลายสิบลูกนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าเจ้าไทแรนท์ รับรู้ได้ถึงภัยคุกคามต่อมันที่ได้จากเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ ดังนั้นนาทีต่อจากนั้น มันก็จับคอนกรีต ที่ถูกระเบิดจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ขึ้นมาชิ้นหนึ่ง จากนั้นก็กวัดแกว่งขั้นมา อย่างรวดเร็วและรุนแรง แล้วทุบไปยังเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธ ที่บินต่ำลงมานั้นอย่างโหดเหี้ยม
ตูม！
แต่ยังมีความโชคดีอย่างหนึ่งคือ คนที่ขับเฮลิคอปเตอร์ ไม่ใช่คนอื่นคนใด แต่เป็นตั้วลั่วนั้นเอง ความสามารถในการตอบสนองของตั้วลั่วนั้นดีมาก แทบจะในชั่วพริบตาเดียว ที่เขาสังเกตเห็นไทแรนท์ทำสิ่งนั้น เขาก็ได้กดยิงระเบิดจรวดออกไปอย่างต่อเนื่อง
ดังนั้นในขณะที่คอนกรีตชิ้นนั้น กำลังทุบลงมายังเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ ระเบิดจรวดลูกหนึ่งก็ได้ยิงพุ่งเข้าใส่ทันทีอีกครั้ง จากนั้นก็คอนกรีดนั้นก็ระเบิดแตกกระจาย พร้อมกับเสียงระเบิดที่รุนแรงได้ดังขึ้น จนสามารถโจมตีใส่ร่างของเจ้าไทแรนท์ ได้อย่างต่อเนื่อง
และในเวลาเดียวกัน เฮลิคอปเตอน์ลำนั้นก็ได้ทิ้งบันไดเชือกลงมา เสียงอันรีบร้อนของหลิวซิน ก็ดังแผ่ขยายออกมาจากเครื่องขยายเสียงทันที
“ฮ่องเต้ รีบจับบันไดเชือกไว้เร็ว กระสุนของพวกเราจะหมดแล้ว！”
“ได้！”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวซิน รูม่านตาของฮวางซางก็หดลง พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆทันที จากนั้นก็พุ่งเขาไปยังตำแหน่งของบันไดเชือกนั้น
เนื่องจากเป็นกังวล ว่าบันไดเชือกจะไปเกี่ยวกับสิ่งกีดขวางของดาดฟ้า จนทำให้เกิดความผิดพลาด ดังนั้นตำแหน่งของบันไดเชือกนี้ จึงไม่ได้อยู่บนดาดฟ้าแต่อย่างใด แต่มันกำลังกวัดแกว่งไปมา ห่างจากริมขอบของดาดฟ้า 2-3 เมตร
ซึ่งพูดได้ว่า ถ้าฮวางซางอยากหลุดพ้น จากสถานการณ์อันตรายแบบนี้ เขาก็ทำได้เพียงคือต้องกระโดดออกจากดาดฟ้า เหมือนกับนักแสดงในหนังฟอร์มยักษ์ อย่างไรอย่างนั้น เพื่อจับบันไดเชือกนั้นไว้ แต่ถ้ากรณีเขาเกิดจับพลาด เขาก็จะหล่นลงไปจากอาคารที่สูงถึง 18 ชั้น ถึงตอนนั้นต่อให้ฮวางซาง จะมีร่างกายแข็งแรงเพียงใด แต่ถ้าตกลงไป ก็คงจะมีโอกาสตายได้เช่นเดียวกัน
แต่เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว นี้เป็นตัวเลือกเพียงอย่างเดียว แต่ยังดีที่สมรรถภาพทางกายในตอนนี้ และระดับการตอบสนองของฮวางซางนั้นเร็วอยู่ เพียงแค่ต้องระมัดระวังเล็กน้อย ทำสิ่งนี้ก็น่าจะไม่ยากเท่าไหร่นัก
โฮก！
แต่ในขณะที่ฮวางซาง กำลังพุ่งตรงไปทางริมขอบดาดฟ้านั้น ดูเหมือนเจ้าไทแรนท์เอง ก็ตระหนักได้ว่าเซรุ่มไวรัสวิวัฒนาการของมัน กำลังจะถูกมนุษย์เหล่านั้น พรากจากไป ดังนั้นวินาทีต่อจากนั้น มันก็ได้ส่งเสียงคำรามออกมา ด้วยความโกรธเคือง ก่อนจะยกกรงเล็บขนาดใหญ่ ขึ้นมาป้องกันด้านหน้าของมัน เป็นเวลาเดียวกับที่แสงสีฟ้าเล็กๆนั้น ได้ปรากฏออกมาจากร่างกายของเจ้าไทแรนท์ จากนั้นก็ระเบิดจรวดนั้นทันที แล้วพุ่งเข้าหาฮวางซาง
บึมบึมบึมบึม！
ภายใต้การปกคลุมของแสงสีฟ้านั้น พลังและความเร็วของเจ้าไทแรนท์ ดูแหมือนจะเพิ่มขึ้นอย่างน่ากลัว แม้กระทั่งผลกระทบจากการระบิดของจรวดลูกนี้ ก็ไม่สามารถขัดขวางการเคลื่อนไหว ของเจ้าไทแรนท์ไว้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะอยู่ท่ามกลางการระเบิดที่รุนแรง และเปลวไฟที่ลุกโชนก็ตาม แต่เจ้าไทแรนท์ก็เข้าใกล้ฮวางซางเข้ามาเรื่อยๆ
แต่ในเวลาเดียวกัน กล้ามเนื้อที่แข็งแรงและทรหด บนร่างกายของเจ้าไทแรนท์ กลับแห้งเหี่ยวอย่างรวดเร็วจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เห็นได้ชัดว่า พลังและความเร็วที่สูงขึ้นอย่างรวดเร็วนี้ ไม่ได้เพิ่มขึ้นมาเองโดยไม่มีสาเหตุ แต่มันต้องแลกเปลี่ยนกับรูปแบบ ของพลังชีวิตที่เกินขีดจำกัด
“แม่งเอ๊ย！”
เมื่อเห็นเจ้าไทแรนท์ กำลังป้องกันพลังการโจมตีของจรวด อีกทั้งยังไล่ตามเขามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ฮวางซางจึงเกิดความรู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมาในใจทันที
เขารู้ว่าเจ้าไทแรนท์นั้นแข็งแกร่งมาก แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเจ้านี่ จะแข็งแกร่งมากถึงขนาด ยอมนำพลังชีวิตของตัวเองที่เกินขีดจำกัด มาแลกกับพลังที่แข็งแกร่งมากขึ้น！
“ระวัง！”
เจ้าไทแรนท์นั้นใกล้ฮวางซางเข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขาทั้งสอง ห่างกันเพียงไม่ถึง 10 เมตรด้วยซ้ำ วินาทีนั้น เสียงของหลิวซินที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์ จึงดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน
หวือหวือหวือหวือ！
จากนั้น ระเบิดจรวดสิบลูกสุดท้าย ก็ได้ถูกตั้วลั่วยิงออกมาอีกครั้ง เพียงแต่ว่าเป้าหมายในการโจมตีครั้งนี้ ของระเบิดจรวดกลับไม่ใช่ที่ตัวไทแรนท์ แต่เป็นดาดฟ้าด้านหน้าของเจ้าไทแรน์ต่างหาก！
บึมบึมบึมบึมบึม！
บางทีระเบิดจรวด ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลาง 57mm อาจจะไม่สามารถสร้างภัยคุกคาม ให้กับเจ้าไทแรนท์ได้ แต่การยิงออกไปสิบลูกนี้ กลับสามารถทำลายพื้นคอนกรีตแผ่นใหญ่ได้มากพอ ในเวลานี้หลังจากที่เสียงระเบิดอันรุนแรงถึงขีดสุดได้ดังขึ้น ดาดฟ้าระหว่างเจ้าไทแรนท์ กับฮวางซางกลับระเบิดจนแตกกระจาย จากนั้นก็เกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้น
เนื่องจากการระเบิดก่อนหน้านั้น ได้ทำลายโครงสร้างของดาดฟ้าแห่งนี้ จนเกิดความเสียหายอย่างหนักอยู่แล้ว ดังนั้นหลุมขนาดใหญ่ในพื้นที่นี้ ก็ได้ก่อเกิดปฏิริยาขึ้นราวกับลูกโซ่ ส่งผลให้ดาดฟ้าทั้งหลังเริ่มยุบตัวลงไป
แต่อีกด้านหนึ่ง เนื่องจากตำแหน่งในการระเบิด ของระเบิดจรวดเหล่านี้ ใกล้กับฮวางซางมาก ดังนั้นฮวางซางเองก็ยากที่จะหลบหลีกแรงกระแทกนั้นได้ เปลวไฟที่ลุกโชน และเศษหินส่วนหนึ่ง รวมไปเศษกระสุน ก็ได้กวาดมาพร้อมกับแรงระเบิดอันน่ากลัว พุ่งเข้าใส่ตัวของฮวางซางอย่างหนักหน่วง
ผละ！
พริบตาเดียว แผ่นหลังของฮวางซาง ก็สัมผัสได้ถึงแรงกระแทกอย่างรุนแรง ที่คล้ายกับมีคนขับรถยนต์ และก็ยังเหมือนกับถูกคนใช้เตารีดร้อนๆ ทาบใส่เขาอย่างไรอย่างนั้น ความเจ็บปวดที่รุนแรง อาการปวดร้อนและอาการแสบร้อน ได้เริ่มแผ่ขยายออกมา ทำให้ภาพเบื้องหน้าในดวงตาของเขา เริ่มเป็นสีดำ พร้อมกับเลือดสดๆ ได้ทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ชีวิต！”
แต่ฮวางซางรับรู้ได้อย่างชัดเจนภายในใจว่า ตอนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายของเขาแล้ว ถ้าเขายังลังเลอยู่ เขาก็คงจะถูกฝังอยู่ในซากปรักหักพังกับเจ้าไทแรนท์ตัวนนี้ ถึงตอนนั้นยังไงเขาก็ต้องตายแน่ๆ！
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วินาทีต่อจากนั้น ฮวางซางก็ปล่อยพลังเหนือมนุษย์ทั้งหมด ของตัวเองออกมา เมื่อพลัง “ชีวิต”ได้ไหลเวียนอยู่ภายในร่างกาย จึงส่งผลให้ความเจ็บปวด ที่แผ่ขยายไปทั่วร่างกายของเขา ได้ทุเลาลง อีกทั้งกำลังที่เดิมที แทบจะหมดลงไปแล้ว ก็ได้ฟื้นคืนกลับมาไม่น้อย
หลังจากนั้น ก็ยืมพลังขับเคลื่อนของแรงระเบิดนั้น รวมไปถึง พลังบางส่วนที่ได้รับจากพลัง “ชีวิต” ฮวางซางกัดฟันกรอด แล้วยกขาขวากระแทกไปบนพื้นดาดฟ้าที่ทรุดตัวลงไป ก่อนจะกระโดดพุ่งพรวดออกไปข้างหน้า ตรงไปยังริมขอบของดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว！
แต่ปัญหาคือ เนื่องจากดาดฟ้าทั้งหลังนั้นได้ทรุดตัวลง ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยง ไม่ให้ตัวเองตกลงไปรวมเป็นซากปรักหักพังนั้น ฮวางซางจึงกระโดดไปทางริมขอบดาดฟ้า ที่อยู่ห่างออกไป 5-6 เมตร แล้วไหนจะบันไดเชือกที่อยู่ห่างออกไปอีก 3-4 เมตร ถึงแม้ว่าฮวางซาง ใช้ประโยชน์จากพลังการระเบิดนั้น กระโดดออกไป แต่เมื่อพลังในการก้าวกระโดดของเขานั้น กำลังจะหมดไป และกำลังเริ่มร่วงหล่นลงไปนั้น บันไดเชือกและเขาอยู่ห่างเพียงแค่ 1-2 เมตรเท่านั้น！
แต่ 1-2 เมตรนี้ ก็เป็นระยะห่างที่เป็นตายเท่ากัน！
“จบแล้ว！”
ในขณะมองไปทางบันไดเชือก ที่อยู่ห่างเพียงแค่ 1-2 เมตรเท่านั้น แววตาของฮวางซาง ก็ฉายแววสิ้นหวังออกมาทันใด
“จับไว้！”
แต่ในตอนนั้นเอง เสียงของตั้วลั่ว กลับดังแผ่ขยายขึ้นมาจากเฮลิคอปเตอร์ลำนั้น จากนั้นก็เพิ่มความเร็วในการขับเคลื่อนเฮลิคอปเตอร์ไปด้านหน้า นำพาบันไดเชือกทิ้งไปยังตำแหน่งของฮวางซาง
“ตอนนี้แหละ！”
ในช่วงเวลาชี้เป็นชี้ตายนี้ การตอบสนองของฮวางซางนั้น ไวต่อความรู้สึกมาก ชั่วพริบตาเดียวที่บันไดเชือกนั้นทิ้งลงมา มือซ้ายของเขาก็ยื่นออกไปราวกับสายฟ้า แล้วจับบันไดเชือกนั้นไว้แน่น
และในเวลาเดียวกัน เฮลิคอปเตอน์ก็เริ่มขับเคลื่อนขึ้นไป บนท้องฟ้าด้วยความเร็ว ในที่สุดเสียงระเบิดของซากปรักหักพังนั้นก็ดังกึกก้องขึ้น ！
ส่วนเจ้าไทแรนท์ที่ทั้งน่ากลัว และทั้งดุร้ายตัวนั้น ได้ถูกฝังอยู่ในซากปรักหักพังหนาๆ ของดาดฟ้าที่ทรุดตัวลงมา
วินาทีหลังจากนั้น......
บึม！
หลังจากที่เสียงระเบิดอันรุนแรงได้ดังขึ้น หินขนาดใหญ่และซากปรักหักพังแผ่นใหญ่ ก็ได้กระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศทางราวกับระเบิด เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้าไทแรนท์ ที่ดูเหมือนกับถูกย่อตัวลง 1 ใน 4 ส่วน ร่างกายขนาดใหญ่ของมันกลับยืนขึ้นในซากปรักหักพังนี้
โฮก！
ในขณะที่มองไปทางเฮลิคอปเตอร์ ที่บินจากไป ไทแรนท์ก็อดส่งเสียงคำรามออกมา ด้วยความความโกรธเคืองอย่างบ้าคลั่งไม่ได้
แต่ในวินาทีต่อจากนั้น เจ้าไทแรนท์กลับรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงได้หยุดคำรามไปฉับพลัน จากนั้นก็หันหลังกลับไปด้วยความรวดเร็ว ดวงตาที่แดงฉานทั้งสองข้าง ได้จ้องมองไปทางเงาสีดำไกลๆ ความหวาดกลัวลึกๆ ได้ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของมัน รวมไปถึงความน่ากลัวที่อธิบายไม่ได้ด้วย
สถานที่ ที่เจ้าไทแรนท์จ้องมองไปนั้น คือทางเดินระหว่างหอพักสองหลัง ในนั้นนอกจากท่อระบายน้ำที่มีฝาปิดแล้ว ก็ไม่มีสิ่งอื่นใด แต่ในเวลานี้ เจ้าไทแรนท์กลับรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู ที่น่ากลัวบางอย่าง จนแทบไม่อาจเคลื่อนไหวได้ กล้ามเนื้อทั้งตัวของมันก็ปูดขึ้นมา เห็นได้ชัดว่า มันกำลังตึงเครียด อย่างหาที่เปรียบไม่ได้
บึม！
ทันใดนั้น ฝาท่อนั้นก็ระเบิดขึ้น จากนั้นบางสิ่งบางอย่าง ที่แปลกประหลาด ดูคล้ายกับวุ้นนุ่มนิ่มมันๆ ซึ่งมันกลับหล่อหลอมขึ้นมาจากเลือดเนื้อ ในนั้นยังสามารถเห็นลักษณะที่คล้ายหนวด ที่เต็มไปด้วยกระดูกซากศพเป็นจำนวนมาก ได้พุ่งออกมาจากฝาท่อนั้น จากนั้นก็เคลื่อนตัวมาพันบนขาซ้าย ของเจ้าไทแรนท์อย่ารวดเร็ว แล้วกระชากมันไปอย่างรุนแรง!
บึม!
นาทีต่อจากนั้น ภาพที่น่าเหลือเชื่อก็เกิดขึ้น！
ภายใต้การกระชากของหนวดนั้น เจ้าไทแรนท์ที่มีชื่อเสียงด้านพลังอันมหาศาล ก็ถูกเจ้านั้นกระชากจนล้มลงไป จากนั้นร่างกายขนาดใหญ่ ก็ถูกหนวดเส้นนั้นดึงเขาไปในท่อระบายน้ำนั้น สุดท้ายเสียงระเบิดอันรุนแรงก็ดังขึ้นมา พร้อมกับเสียงแตกหักในท่อระบายนั้น ก่อนจะมลายหายไปในท่อระบายนั้น
โฮก！
จากนั้น เจ้าไทแรนท์ก็ได้ส่งเสียงคำรามออกมา ด้วยความหวาดกลัว และโกรธเคืองได้ดังขึ้นมาจากท่อระบายที่อยู่ลึกลงไป
หลังจากนั้นไม่นานเสียงคำรามอันดุเดือด ก็หยุดลงในทันทีและถูกแทนที่ด้วยความเงียบงัน！
