ตอนที่ 17 สงครามนองเลือด หนี ！
ตอนที่ 17 สงครามนองเลือด หนี ！
ปังปังปังปังปัง！
ระเบิดโลหะที่ก่อตัวเป็นกระสุนขึ้นนับไม่ถ้วนมีระดับการทำลายร้างที่น่ากลัวถึงขีดสุด ไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ใด พื้นดินแข็งๆ หรือว่ามีซากศพที่กองอยู่บนพื้น หรือว่ามีกระถางดอกไม้และพืชสูงล้อมรอบ ก็ถูกยิงจนแตกกระจายไปหมดทั้งสิ้น ร่างกายมาตรฐานของ "ไทแรนด์" ได้ถูกห่ากระสุนโจมตีจนนับไม่ถ้วน จนกระทั่งร่างกายที่ใหญ่กำยำของมันถูกปกคลุมไปด้วยแสงไฟและกระสุนจนทำให้ดูเลือนลางไป
แต่สิ่งที่ทำให้คนยากที่จะเชื่อได้ก็คือ หลังจากมีกระสุนเส้นผ่าศูนย์กลางขนาดใหญ่และระดับการทำลายล้างอันน่ากลัวเหล่านี้พุ่งโจมตีไปบนตัวของไทแรนท์ แต่กลับสร้างเพียงแค่รอยฉีกขาดบนผิวหนังสีซีดเผือดของไทแรนท์เท่านั้น ความน่าตกใจถึงขีดสุดยิ่งกว่าก็คือ ท่ามกลางเสียงอันน่าหวาดเสียวของโลหะที่แตกหักเหล่านั้นได้ถูกขัดขวางเอาไว้ ไทแรนท์นั้นแข็งแกร่งราวกับเหล็ก อีกทั้งยังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ทนทานอีกด้วย
มีเพียง"กระสุน"ที่ถูกยิงจากปืนใหญ่ขนาด 25mm.ที่ติดตั้งอยู่บนรถหุ้มเกราะคันนั้นที่สร้างบาดแผลขั้นหนึ่งให้กับสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ก็ทำได้เพียงสร้างรอยบาดแผลที่ไม่ถือว่าลึกมากไว้เท่านั้น
ดังนั้นถึงแม้ว่าไทแรนท์จะดูบาดเจ็บสาหัส น่าเวทนาจนไม่อาจเทียบได้ก็ตาม แต่ในความเป็นจริงกลับไม่ได้คร่าชีวิตมันแต่อย่างใด
"ไม่ นี่เป็นไปไม่ได้!" และในเวลาเดียวกัน เสียงร้องตะโดนด้วยความโกรธแค้นก็ดังแผ่ขยายอยู่ในวิดีโอนั้นอย่างฉับพลัน
"ตำรวจเหล่านั้นบอกว่าพวกเขาเคย ใช้ปืนพกยิงโจมตีสัตว์ประหลาดตัวนี้นจนบาดเจ็บใช่ไหม ทำไมตอนนี้ถึงใช้ปืนกลขนาดใหญ่ 25 mm ฆ่ามันไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"
"เหี้ย!" เมื่อได้ยินเสียงตะโกนที่ดังแผ่ขยายขึ้นมาในวิดีโอ ฮวางซางก็กังวลขึ้นมาในใจทันใด
เขาจำได้ว่าระบบเคยพูดว่า หลังจากวันจุดจบโลกมาถึง จะมีสัตว์ประหลาดปรากฏตัวขึ้นมากลืนกินสิ่งมีชีวิตเพื่อสร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเอง แต่ไทแรนท์ที่อยู่ในภาพตัวนี้ ได้เข้ายึดโรงพยาบาลโดยใช้เวลาเพียงหนึ่งวันเต็มเท่านั้น แล้วได้กลืนกินสิ่งมีชีวิตจนนับไม่ถ้วน ส่งผลให้ความแข็งแกร่งของมันได้เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล
กองกำลังทหารเหล่านี้....อยู่ในอันตรายแล้ว!
โฮก
แทบจะพริบตาเดียวที่ฮวางซางเกิดความคิดขึ้นมา อาการบาดเจ็บสาหัส เนื้อหนังที่แทบจะถูกลูกกระสุนฉีกขาดไปทั้งตัว ไทแรนท์ ก็ได้ส่งเสียงคำรามออกมาด้วยความโกรธ หลังจากนั้นก็ใช้เท้าทั้งสองข้างถีบใส่ ร่างกายที่ใหญ่กำยำได้บังกระสุนนับไม่ถ้วนที่พุ่งเข้ามาใส่อย่างคาดไม่ถึง สุดท้ายก็ได้พุ่งใส่รถหุ้มเกราะคันนั้น แล้วกวัดแกว่งเล็บมือ ก่อนจะสับลงไปที่ปืนกลใหญ่ที่อยู่บนรถหุ้มเกราะอย่างโหดเหี้ยม!
รถหุ้มเกราะที่เป็นกำลังเสริมของกองกำลังทหารสนับสนุนจากเมืองหยางคันนี้คือรถ Type 08 ที่ใช้ต่อสู้ในสนามรบ และยังเป็นที่เรียกกันโดยทั่วไปว่า รถต่อสู้ในสงคราม WZ551 ตัวมันเองไม่เพียงแต่จะมีปืนกลใหญ่ 25 mm.ที่มีพลานุภาพยิ่งใหญ่และปืนกลเบาที่มีขนาดปืน 7.62 mm. แล้ว อีกทั้งยังมีความสามารถในการป้องกันการโจมตีทีไม่อ่อนด้อยอีกด้วย
แต่ว่า เล็บยาวอันแหลมคมของเจ้าไทแรนท์ตัวนี้ในตอนนี้ ได้เข้าขัดขวางเกราะปืนจรวดนั้นไว้ รวมถึงปืนกลใหญ่ 25 mm.ราวกับเป็นกระดาษหนาๆชั้นหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น เพียงแค่เข้าขัดขวางเพียงเล็กน้อย เสียงแตกหักอันรุนแรงของโลหะตอนถูกเล็บยาวแหลมฉีกออกก็ได้ดังขึ้นมา จากนั้นก็จับแยกออก รถทั้งคันได้ถูกเปิดออกราวกับปากที่อ้าออก ทหารที่กำลังหวาดกลัวอยู่ภายในรถก็ได้เปิดเผยตัวออกมา
โฮก!
พริบตาเดียว เจ้าไทแรนท์ก็ได้ส่งเสียงคำรามออกมา ก่อนจะยื่นแขนขวาออกมา กรงเล็บที่แหลมคมราวกับมีดก็ได้เสียบทะลุทหารคนนั้นโดยตรง จากนั้นก็ชักแขนกลับมา ทหารที่ยังคาอยู่กรงเล็บได้ถูกยกมาไว้ตรงหน้าของตัวเอง ก่อนจะอ้าปาก แล้วกัดไปที่หัวของทหารคนนั้นทันที
กรอบ!
หัวกะโหลกแข็งๆของมนุษย์ได้ถูกฟันอันแหลมและกล้ามเนื้อที่แข็งแรงในการกัดของไทแรนท์กัดจนกลายเป็นสิ่งที่เปราะบางไป เสียงแตกหักของกระดูกก็ได้ดังขึ้นอย่างชัดเจน หัวของทหารคนนั้นได้ถูกไทแรนท์กัดจนแตกละเอียด ก่อนจะถูกกลืนลงไปทั้งหมด
ต่อมา เจ้าไทแกรนท์ได้จับซากศพของทหารคนนั้นขึ้นมากินเลือดสดที่ทะลักออกมาอย่างไม่ขาดสายจากหัวที่ขาดไปของทหารนายนั้น เข้าปากราวกับกำลังดื่มเหล้าก็ไม่ปาน ก่อนกลืนลงไปฮึกใหญ่ สิ่งที่น่าแปลกประหลาดยิ่งกว่าคือ หลังจากที่ไทแรนท์ได้กลืนกินเลือดเนื้ออย่างบ้าคลั่งแล้ว ร่างกายของมันที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั้นได้เริ่มหลั่งของเหลวสีฟ้าออกมาทีละเล็กน้อย การหลั่งของเหลวสีฟ้าเหล่านี้ ส่งผลให้บาดแผลบนตัวของไทแรนท์เริ่มสมานกันจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า！
เมื่อเห็นภาพนี้ ฮวางซางแทบเกือบจะหยุดหายใจ! เจ้านี่ กลืนกินเลือดเนื้อเพื่อฟื้นฟูตัวเองเหรอเนี่ย!
"ยิงไปที่ดวงตาของมัน ไทแรนท์ใช้ดวงตามองหาเป้าหมาย ถ้าดวงตาใช้การไม่ได้ อย่างน้อยก็ทำให้กำลังการต่อสู้ของมันลดลงครึ่งหนึ่ง!"
"อาวุธทั่วไปใช้ไม่ได้ งั้นก็ใช้รถถังและปืนจรวดยิงมัน!"
ในเวลานี้ ในที่สุดหลิวซินก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากดไปที่ระบบเสียงที่ถ่ายทอดสดโดยตรง ก่อนจะตะโกนออกไปว่า
"จุดอ่อนของมันอยู่ที่หัวกับหัวใจ!"
"ลูกหลิว ทำไมลูก...ช่างเถอะ เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยคุย!"
หลังจากได้ยินเสียงที่ตะโกนด้วยความโกรธของหลิวซิน น้ำเสียงแห่งความสงสัยบางส่วนก็ดังขึ้นมาจากในจอที่มีการถ่ายทอดสดนั้น แต่ไม่นานเสียงนี้ก็ได้ดังขึ้นมาอย่างไม่ลังเลว่า
"ทุกคนโปรดฟังผู้นำ โจมตีไปที่ดวงตาและหัวใจของสัตว์ประหลาดตัวนี้ ฝ่ายปืนจรวดและรถถัง โจมตีอย่างสุดกำลัง!
ถึงแม้ว่าการใช้ปืนจรวดและรถถังภายในโรงพยาบาลที่ถือว่ามีพื้นที่ไม่กว้างขวางมากนักอาจจะทำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บก็ตาม อีกทั้งสภาพแวดล้อมที่มีหมอกหนาทึบแบบนี้ส่งผลให้ยากต่อการเล็งเป้าด้วย แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วยังไงก็ไม่สนใจอะไรมากมายอยู่แล้ว!
ปังปังปังปังปังปัง!
หลังจากสิ้นสุดคำสั่ง รถถังหลายคันที่ล้อมกันอยู่บริเวณรอบๆก็ทยอยกันหันปลายกระบอกปืน เริ่มเล็งเป้าไปที่ไทแรนท์ตัวนั้น เป็นเวลาเดียวกันกับทหารก็ได้หยิบปืนจรวดของทหารราบขึ้นมา และเริ่มปฏิบัติการทดสอบการใช้งานและเล็งเป้า เตรียมพร้อมจุดชนวน!
ไม่เพียงแต่เช่นนี้ เป้าหมายในการโจมตีของทหารเหล่านั้นก็ได้เล็งไปที่ใบหน้าของไทแรนท์ตัวนั้น ก่อนที่กระสุนนับไม่ถ้วนจะได้ยิงทะลุทะลวงออกไป!
ผละผละผลผละผละ!
ระดับการมองเห็นภายในม่านหมอกหนาทึบแบบนี้ไม่สูงมากนัก แต่กลับยังคงยิงพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของไทแรนท์ตัวนั้นจำนวนไม่น้อยเลย
หลังจากนั้น เสียงที่ดังขึ้นราวกับลูกโซ่ก็ได้ดังตามๆ กันมา ใบหน้าของไทแรนท์ได้ระเบิดจนเป็นชิ้นเนื้อ พร้อมกับตาด้านขวาของมันก็ได้ระเบิดขึ้นอย่างรวดเร็วและรุนเเรง เลือดสีแดงข้นและสิ่งที่มีลักษณะยืดได้กระเด้งกระดอนออกมาจากลูกตา ก่อนที่จะร่วงหล่นลงพื้น!
ครั้งนี้ได้ผลแล้ว!
หวือ!
แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือ พริบตาเดียวที่ตาขวาของไทแรนท์ระเบิดออกมา รถถังคันหนึ่งก็ได้จุดชนวนในที่สุด
แต่สิ่งที่น่าเสียดายคือ เนื่องจากม่านหมอกที่หนาทึบนี้เป็นอุปสรรคในการเล็งเป้า บวกกับร่างกายที่ค่อนข้างใหญ่กว่าคนทั่วไป แต่เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับรถถังกลับเล็กกว่าเล็กน้อย ดังนั้นการยิงใส่ครั้งนี้จึงได้เฉียดร่างกายของไทแรนท์ไปตกในห้องฉุกเฉินที่อยู่ด้านหลังของมันแทน
พริบตาเดียว เสียงระเบิดอย่างรุนเเรงก็ดังขึ้นมา แสงไฟอันแสบตาก็ได้ส่องแสงออกมาจากอาคารห้องฉุกเฉิน เศษแตกที่เกิดจากแรงระเบิดนับไม่ถ้วนก็ได้กระจัดกระจายออกไป ทุกทิศทาง ภายในอาคารนี้ได้เกิดเป็นถ้ำขนาดใหญ่ที่เส้นผ่าศูนย์กลาง 3 เมตร ควันได้ตลบอบอวลไปทั่วทั้งอาคาร ช่างรุนแรงและอันตรายมากจริงๆ!
พลานุภาพของรถถัง น่ากลัวจริงๆ!
โฮก!
เหมือนกับลิกเกอร์ เห็นได้ชัดว่าไทแรนท์ก็มีสติปัญญาที่ไม่ต่ำเช่นกัน ไม่อย่างนั้นมันก็คงไม่โจมตีรถหุ้มเกราะนั้นก่อนหรอก เนื่องจากเป็นเช่นนี้ หลังจากได้เห็นอำนาจการทำลายล้างของรถถังคันนี้ รูม่านตาสีเลือดของไทแรนท์ก็ได้หดลงเล็กน้อย จากนั้นก็คำรามออกมา แขนขวาที่ใหญ่โตและแข็งแรงที่อยู่เบื้องหน้านั้น หลังจากที่ได้รับฝนกระสุนที่กราดยิงเข้ามาราวกับเป็นโล่ป้องกันก็ไม่ปาน ก่อนจะกระโดดพรวดพุ่งไปด้านหน้า แล้วกระโดดไปบนรถถัง
หลังจากนั้นมือซ้ายของไทแรน ก็กวัดแกว่งออกไป จับทหารที่ควบคุมปืนบนรถถังนั้นลงมากัดไปบนร่างกายอย่างรุนแรง ก่อนกลืนกินลงไปพร้อมกัน เมื่อฟื้นฟูจากสภาพอาการบาดเจ็บแล้ว แขนขวาของมันก็ได้กวัดแกว่งออกไป ก่อนสับไปบนรถถังคันนั้น เห็นได้ชัดว่า มันคิดที่จะทำลายเกราะของรถถังให้แตกกระจายเหมือนกับตอนที่รับมือกับรถหุ้มเกราะ หลังจากนั้นก็ฆ่าคนขับที่อยู่ด้านในซะ！
แต่รถถังคันนี้ไม่เหมือนกับรถหุ้มเกราะแต่อย่างใด การป้องกันการโจมตีของมันแข็งแกร่งกว่ารถหุ้มเกราะมาก！ ยิ่งไปกว่านั้น รถถังที่เข้าต่อสู้ในครั้งนี้มีชื่อเรียกว่า รถถังสงคราม 99A "ราชาแห่งสงคราม" เกราะหุ้มหนาที่ผสานกับความทันสมัยเป็นรถถังขีปนาวุธที่ไม่สามารถทำอะไรได้ง่ายๆ
ดังนั้นพริบตาเดียว หลังจากที่เสียงแตกหักอันรุนแรงดังขึ้น ถึงแม้ว่าเล็บแหลมคมนั้นจะสับไปบนเกราะที่ผสานกับวิธีการที่ทันสมัยบนรถถังจนเกิดหลุมลึกขึ้นก็ตาม แต่กลับไม่สามารถฉีกขาดออกได้ทั้งหมด อีกทั้งยังค้างอยู่ภายในแทน ไม่สามารถดึงกรงเล็บกลับมาได้ในชั่วพริบตา！
“ตายแน่ๆ！”
แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ เสียงร้องตะโกนด้วยความโกรธก็ดังขึ้นอย่างฉับพลัน หลังจากนั้นทหารคนหนึ่งที่ได้ทำการทดสอบการใช้ปืนจรวดแล้ว ก็ได้กดปุ่มยิงอย่างแรง
หวือ！
ต่อจากนั้น ก็ตามมาด้วยแสงไฟสายหนึ่งและเสียงแตกหักอันรุนแรงก็ดังขึ้น กระสุนลูกหนึ่งได้ตัดผ่านช่องว่างอากาศออกไปด้วยความเร็วสูง ก่อนจะยิงถล่มไปบนเล็บข้างขวาที่ยังค้างอยู่ในเกราะของรถถังนั้นอย่างแรง แม้แต่ตัวไทแรนท์เองก็ไม่สามารถสลัดหลุดออกไปได้！
บึม！
เนื่องจากทำการต่อสู้ในเมือง ดังนั้นภายในปืนจรวดนี้จึงไม่ได้ติดตั้งหัวกระสุนระเบิดที่แข็งแกร่งที่สุดจนสามารถฆ่าสังหารได้ แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่พลานุภาพของปืนจรวดนี้ก็ได้สร้างความน่ากลัวถึงขีดสุดเช่นกัน
พริบตาเดียว เสียงระเบิดอันรุนแรงถึงขีดสุดก็ได้ดังขึ้น แสงไฟที่แสบตาก็ได้แผ่รังสีออกมาจากการระเบิดนั้นในชั่วพริบตา แล้วพุ่งเข้าใส่ไทแรนท์ที่กำลังติดอยู่ที่รถถังตัวนั้น ในเวลาเดียวกันการโจมตีที่น่ากลัวเช่นนี้ก็ได้ทำลายล้างบริเวณรอบๆจนพังพินาศไปทั่วทุกทิศทุกทางเช่นกัน แม้กระทั่งม่านหมอกก็ได้กระจายตัวออกไปไม่น้อยเลย！
“มันตายแล้ว?” ในขณะที่มองไปในภาพนั้น ฮวางซางและหลิวซินก็อดที่จะกำหมัดแน่นๆไม่ได้
โฮก！
แต่ทว่ากำลังของไทแรนท์กลับน่ากลัวยิ่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้ ยังไม่ทันที่เปลวไฟนั้นจะมลายหายไป ร่างใหญ่ตัวหนึ่งก็ได้ส่งเสียงคำรามออกมาจากในเปลวไฟนั้น ก่อนจะร่วงหล่นไปบนพื้นอย่างแรง！
ร่างนี้ คือไทแรนท์จริงๆ！
มันยังไม่ตาย！
แต่ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่ตาย แต่มันก็บาดเจ็บอย่างน่าเวทนาหาที่เปรียบไม่ได้ ร่างกายของมันไม่เพียงแต่โดนไฟเผาผลาญ จนไหม้เกรียมแล้ว อีกทั้งเลือดเนื้อก็ถูกฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆไม่น้อยเลย แม้กระทั่งหัวกะโหลกก็ได้เผยออกมาเช่นกัน ในเวลาเดียวเกราะกระดูกบนหน้าอกของมันก็แตกหักออก มีเศษกระสุนและเศษที่แตกละเอียดเหล่านั้นเสียบอยู่บนหัวใจของมัน เลือดสีม่วงดำก็ได้ไหลทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง หยดลงพื้น ！
แต่สิ่งที่สำคัญก็คือ แขนขวาที่ทั้งมีอานุภาพและทั้งน่ากลัวข้างนี้ของมันได้ถูกระเบิดจนหักออกจากกัน เหลือทิ้งไว้เพียงรอยไหม้เท่านั้น ！พูดได้ว่า ถึงตอนนี้ ไทแรนท์ตัวนนี้ก็แทบจะถูกทำลายแล้ว！
“ฆ่ามัน！” และในเวลาเดียวกัน ในภาพนั้น เสียงอันเคร่งขรึมเสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
โฮก！
แต่ไม่ทันรอให้พวกเขาได้ทำการจุดชนวนปืนจรวดและรถถังเพื่อเล็งเป้าไปที่มัน ไทแรนท์ที่บาดเจ็บสาหัสตัวนั้นกลับคำรามออกมาด้วยความโกรธ หลังจากนั้นก็กระโดดพุ่งพรวดไปด้านหน้า ก้าวเท้าใหญ่ๆออกไปโดยไม่สนใจกับกระสุนที่ยิงโจมตีบนร่างกายของตัวเองแต่อย่างใด ก่อนพุ่งตรงหลบหนีเข้าไปในม่านหมอกอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น เสียงปืนที่ดังขึ้นราวกับลูกโซ่ก็ได้แผ่ขยายออกไปตามทิศทางที่ได้ทำการสกัดกั้นไว้ ก่อนที่เสียงตื่นตกใจนั้นจะดังขึ้นมาในช่องทางการสื่อสาร
ไทแรนท์ สัตว์ประหลาดที่น่ากลัวมากตัวนี้ หลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัสกลับเลือกที่จะหลบหนีไป！เมื่อเห็นภาพนี้ ฮวางซางก็เกิดความรู้สึกกังวลในอยู่ไม่น้อย ภายในสภาพแวดล้อมของม่านหมอกที่หนาทึบในตอนนี้นั้น ระดับความเร็วและด้วยระดับการป้องกันของไทแรนท์ ถ้ามันต้องการหนีไปจริง ๆแล้ว กองกำลังทหารที่ทำการตั้งสกัดกั้นอยู่ด้านนอกก็ไม่สามารถขวางมันไว้ได้แน่นอน
แต่เมื่อเปรียบเทียบกับผลที่ตามมาในการหนีของไทแรนท์นั้น ยิ่งกลับทำให้ฮวางซางกังวลใจมากขึ้นว่าไทแรนท์ต้องการหนีจากสถานที่นี้！เมื่อคิดถึงลิกเกอร์ที่พบก่อนหน้านั้นก็ได้ถอยออกไปกลางคันแบบนี้เหมือนกัน รวมไปถึงสติปัญญาแห่งการต่อสู้ที่ทั้งคู่แสดงออกมาให้เห็น เป็นการต่อสู้ด้วยความมั่นใจ ไม่ว่าจะเป็นไทแรนท์หรือลิกเกอร์ มันมีสติปัญญาที่สูงมาก！
ถึงแม้ว่าสติปัญญานี้จะไม่ได้เทียบเท่ากับมนุษย์ก็ตาม แต่ก็สามารถทำให้พวกมันทำสิ่งต่าง ๆได้มากมาย！
เมื่อคิดได้ ฮวางซางจึงรู้สึกค่อนข้างเป็นกังวลกับอนาคตของมนุษย์เราไม่ได้กลัวที่จะต่อสู้กับซอมบี้ แต่กลัวซอมบี้ที่กลายพันธุ์ต่างหาก ถ้าต้องเผชิญหน้ากับซอมบี้ขั้นสูงที่มีสติปัญญาเหล่านี้ มนุษย์จะต้องต่อกรกับมันด้วยวิธีการใดละ?
