Chapter 9: ตลาดขายของเก่า (อ่านฟรี)
Chapter 9: ตลาดขายของเก่า
รอบคอของเธอมีสร้อยทองคำขาวกับหยกขนาดใหญ่ และต่างหูทองคำของเธอก็ใหญ่เกินกว่าจะมองข้ามไปเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้พยายามแสดงออกถึงความร่ำรวยของเธอ
สักพักกู้หนิงก็หัวเราะขึ้น
ใบหน้าของผู้หญิงสองคนเปลี่ยนไปเล็กน้อยด้วยความโกรธ
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ?”
“ก็หัวเราะพวกป้าไงล่ะ ป้าก็ดูเหมือนจะรวยนะ แต่ทำไมใส่กำไลหยกปลอมราคาถูกพวกนั้นด้วยล่ะ” กู้หนิงตอบอย่างฉะฉาน
ใช่แล้ว กำไลข้อมือหยกที่อยู่บนข้อมือและลำคอของพวกเขาล้วนเป็นของปลอม กู้หนิงตั้งใจที่จะดูดซับพลังของเครื่องประดับของพวกเขาแต่ล้มเหลวเพราะมันเป็นของปลอมยังไงล่ะ
สำหรับทองคำนั้นกู้หนิงไม่อาจทราบได้ แต่แหวนหยกรอบนิ้วของผู้หญิงนั้นเป็นของแท้
กู้หนิงเข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นคงไม่ทราบว่าเครื่องประดับส่วนใหญ่ของเธอเป็นของปลอม เธอตั้งใจจะเอาคืนผู้หญิงพวกนั้นต่างหาก
กู้หนิงยอมรับว่าเธอไม่ใช่คนที่อดทนมากนักและเธอไม่มีทางที่จะอยู่อย่างเงียบๆโดยไม่ทำอะไร
“แกว่าอะไรนะ?” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มหงุดหงิดและรู้สึกอาย
เครื่องประดับนี้มาจากสามีของเธอเอง เขารวยมาก แล้วมันจะเป็นของปลอมได้ยังไง!
และคนที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นเพียงเด็กสาวยากจน เธอจะไปรู้เรื่องอะไร!!
“หุบปากของแกซะ แกอิจฉาฉันล่ะสิ”
กู้หนิงยังคงใจเย็น
“ป้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ในร้านนี้มีนักพิสูจน์เครื่องประดับว่าของแท้หรือของปลอม ป้าจะลองดูก็ได้นะ และถ้าจะขอโทษหนู ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะหนูมีอย่างอื่นที่ต้องทำ” พูดจบกู้หนิงก็หันหลังกลับ
“แก !” ผู้หญิงที่ถูกกู้หนิงทำให้ขายหน้าไม่ยอมปล่อยให้กู้หนิงเดินหนีไป แต่เธอถูกหยุดไว้จากผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ปล่อยมันไปเถอะค่ะ มันเป็นแค่เด็กผู้หญิงจนๆคนหนึ่ง พวกเราอยู่ให้ห่างจะดีกว่า”
จากนั้นหล่อนก็วางท่าทันทีทำตัวเหมือนเป็นผู้สูงศักดิ์ตัวจริง
เธอพูดไล่ตามหลังกู้หนิงว่า “ฉันไม่อยากสนใจคนจนอย่างพวกแกนักหรอก!!” แล้วก้มมาดูกำไลข้อมือหยกตัวเองอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามคำพูดของกู้หนิงยังอยู่ในความคิดเธอ และเธอต้องการพิสูจน์มันด้วยตัวเอง
อีกด้านจ้าวเฟยเฟยยืนอยู่ที่ทางออกของร้าน กำลังรอกู้หนิง เธอรับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในร้าน
เมื่อเห็นว่ากู้หนิงกำลังเดินออกมา จ้าวเฟยเฟยเอ่ยอย่างวิจารณ์ว่า “น่าสนใจดีนะ แกไม่มีปัญญาแม้แต่จะซื้อเครื่องประดับสักชิ้นแต่กล้าวิจารณ์คนรวยด้วยความอิจฉา”
“ถ้าเธอมีปัญญาซื้อแล้วทำไมไม่เห็นซื้อสักชิ้นล่ะ?”
“แก !”
จ้าวเฟยเฟยรู้สึกอับอายเพราะว่ากู้หนิงพูดจี้ใจดำเธอ
ถึงแม้จ้าวเฟยเฟยจะเกิดในครอบครัวคนรวย แต่เธอก็ไม่สามารถใช้จ่ายเงินได้ตามใจชอบ
เครื่องประดับหนึ่งชิ้นราคาหลายหมื่นหยวน ขณะที่เธอมีเงินใช้จ่ายต่อเดือนหลักพันหยวนเท่านั้น นอกจากนี้เธอยังใช้จ่ายต่อเดือนค่อนข้างเยอะจึงไม่มีเงินเหลือพอซื้อเครื่องประดับ
เธอมาที่นี่วันนี้เพียงเพราะใกล้ถึงวันเกิดของเธอ เธอต้องการเลือกของขวัญวันเกิดให้ตัวเองและแม่ของเธอจะซื้อของขวัญให้เธอ
กู้หนิงไม่สนใจจ้าวเฟยเฟยอีกและเดินจากไป
ถึงแม้จ้าวเฟยเฟยจะไม่ชอบความรู้ว่าตัวเองแพ้แต่ก็ไม่รู้ว่าจะโต้ตอบกู้หนิงกลับอย่างไร
จ้าวซื่อ ลูกพี่ลูกน้องของจ้าวเฟยเฟย กลั้นลมหายใจเธอกลัวว่าจ้าวเฟยเฟยจะหันมาโมโหใส่เธอแทนซึ่งเธอเพิ่งทำไปก่อนหน้านี้
ที่จ้าวซื่อคอยเป็นลูกไล่เพราะว่าครอบครัวของเธอต้องการพึ่งครอบครัวจ้าวเฟยเฟย
กู้หนิงมุ่งหน้าไปยังตลาดขายของเก่าทันทีที่ออกจากร้านขายเครื่องประดับ
เธอใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการนั่งรถบัสจากตัวเมือง เมื่อเธอมาถึงก็เป็นเวลาบ่ายสามแล้ว
ตลาดโบราณหรือที่รู้จักกันว่า "ตลาดเก่า" ตลาดขายของเก่าได้รับความนิยมมาหลายปีและมีหลายคนที่มาเยี่ยมชมถนนโบราณ ส่วนใหญ่เป็นชายวัยกลางคนหรือผู้สูงอายุ
กู้หนิงแทบไม่เห็นเด็กวัยรุ่นในนี้โดยเฉพาะวัยรุ่นผู้หญิงที่อายุประมาณเธอ แม้ว่าจะมีวัยรุ่นพวกเขาก็มาพร้อมกับพ่อแม่ของพวกเขาหรือเดินเล่นอยู่รอบ ๆ
กู้หนิงเดินผ่านกลุ่มวัยรุ่นเหล่านั้น ไม่มีใครสนใจเธอ
ทั้งสองข้างของถนน มีสินค้าวางโชว์ไว้มากมายแต่ของเก่าจริงๆนั้นแทบไม่มี
การขายของหยกโบราณหรือวัตถุโบราณเป็นธุรกิจที่มีความเสี่ยงสูง คุณจ่ายและรับของไปโดยไม่มีบริการหลังการขาย ฉะนั้นหากคุณได้ของปลอมคุณจะไปโวยวายไม่ได้
หากคุณโชคดีได้ของแท้คุณอาจจะรวยในชั่วข้ามคืนหรือตรงกันข้ามคุณอาจจะถังแตกได้
กู้หนิงเดินอย่างช้าๆไม่รีบร้อน เพราะเธอรู้สึกเหนื่อยหลังจากที่เธอใช้ตาทิพย์ เธอต้องหยุดพักก่อนจะไปต่อ
ตามทางที่เธอเดินอยู่ กู้หนิงไม่พบของโบราณอย่างที่เธอต้องการ เธอรู้สึกผิดหวัง
ตลาดขายของเก่าเปิดขายมานานแล้วคงไม่มีของโบราณเหลือถึงเธอ
กู้หนิงรู้สึกว่าตัวเองช่างไร้เดียงสาที่จะหาเงินจากการหาของเก่ามาขาย
หยกนั้นมีให้เลือกมากมายส่วนใหญ่มาจากพม่าและเมือง Y ส่วนที่มาจากเมืองอื่นๆนั้นคุณภาพไม่ค่อยดี
ถึงอย่างนั้นก็เถอะมันคงไม่ง่ายนักที่จะเจอหยกเม็ดงามสักชิ้น
เมือง F อยู่ไกลจากพม่าค่อนข้างมากและคงต้องใช้เงินจำนวนมากสำหรับกู้หนิงในการบินไปที่นั่น
ถึงแม้ตั๋วเครื่องบินไม่ได้แพงมากมายแต่ก็ยังถือว่าเยอะสำหรับกู้หนิงและแม่ของเธอ
และกู้หนิงไม่อยากให้แม่เธอรู้ถึงความสามารถพิเศษของเธอ ถึงจะอยากไปพม่าแค่ไหนแต่ก็ยังหาเหตุผลดีๆที่จะไปไม่ได้
กู้หนิงไม่ได้ตั้งความหวังในเมือง F มากนัก แต่เธอยังพยายามหาต่อไป ตราบใดที่มันเป็นหยกของจริงเธอก็จะเอามันไป
เมื่อกู้หนิงตัดสินใจจะออกจากตลาดขายของเก่า ก็มีวัตถุชิ้นหนึ่งโผล่เข้ามาเรียกความสนใจจากเธอ
มันเป็นกำไลข้อมือประกอบด้วยเม็ดสีเหลี่ยม 12 เม็ด แต่ละเม็ดมีขนาดใหญ่เท่ากับนิ้วเท้า มีคราบและสิ่งสกปรกเกาะอยู่ รูปลักษณ์ภายนอกมันดูไม่ได้เอาซะเลย แต่กู้หนิงเห็นหมอกสีขาวจากมัน
