ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 2: เจ้าชายรูปงามอยู่ประตูถัดไป (2)

บทที่ 1: เจ้าชายรูปงามอยู่ประตูถัดไป (1)


บทที่ 1  เจ้าชายรูปงามอยู่ประตูถัดไป (1)

" สำหรับฉันความรักที่สมบูรณ์แบบคือ  การที่เธอกับฉันอยู่ด้วยกันตลอดไป"

   -เย่เฟยหยวน

เมื่อฉันได้เจอกับกู่หยูเซิงอีกครั้งหลังจากที่รอเขามาถึงสองปี  ฉันอยากจะถามเขาว่าวันนั้นทำไมเขาถึงทิ้งฉันไป  เขามองมาที่ฉัน เเต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรออกไปนั้น เขาก็หันไปหาคนข้างๆเเละถามอย่างสุภาพว่า " เธอเป็นใคร " คำสั้นๆเพียงเเค่ 3 คำ เเต่ทำให้ฉันน้ำตาคลอเบ้า กลับการเป็นว่าคนที่ฉันเฝ้ารอมาตลอด เขาจำฉันไม่ได้เลย...

เมื่อซินเจียเขียนเรื่องราวเหล่านี้ลงในไดอารี่  เธอก็ไม่เคยคาดคิดว่าทั้งเธอและกู่หยูเซิงจะได้มาพบกันอีกครั้ง ใครจะไปรู้ว่าหลังจากนั้นสองปี เธอจะได้เข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกับเขา

ในวันที่ห้าหลังจากที่เธอเข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านของกู่หยูเซิง ในที่สุดซินเจียก็ได้พบกับเขาสักที

ช่วงกลางดึกของคืนวันนั้น ขณะที่เธอกำลังนอนหลับอยู่ เธอมีความรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ

เธอรู้สึกกลัวมากและตื่นขึ้นมาในเเทบจะทันที  มีผู้ชายนอนอยู่ข้างๆเธอ!!

เเสงไฟสลัวๆในห้อง ทำให้ซินเจียเเยกเเยะได้ยากว่าเขาเป็นใคร  เเต่สุดท้ายเธอก็จำได้ว่า ผู้ชายคนนี้คือ กู่หยูเซิง

แต่พวกเขาทั้งคู่ไม่เคยพบกันเลยเป็นเวลาสองปี เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ซินเจียวิตกกังวลเป็นอย่างมากและไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง เธอพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงก่อนจะเอ่ยถามเขาอย่างใจเย็นว่า "คุณกลับมาตั้งเเต่เมื่อไหร่คะ? "

กู่หยูเซิงไม่ตอบคำถามหรือเเม้เเต่ชายตามมอง  เขารีบถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว และพลิกตัวขึ้นคร่อมเธอ พร้อมกดเธอลงบนเตียงนอน

ความร้อนเเรงของเขาทำให้เธอรู้สึกกลัว  ซินเจียไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นหลังจากที่พวกเขาได้กลับมาพบกันอีกครั้ง  เธอขัดขืนและพยายามหนีออกมาจากใต้ร่างของเขา

"หึๆ......"  กู่หยูเซิงหัวเราะเบาๆราวกับว่าเพิ่งจะพบเจอเรื่องตลกร้าย  เขาจับกดเธออีกครั้งอย่างไม่ยากเย็น เขาจับที่คางของเธอเเละบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น เขากระซิบเบาๆที่ข้างหูเธออย่างดูถูกว่า "อย่ามาเสเเสร้ง ฉันถูกปู่บ่นมาหลายครั้งเเล้วเรื่องที่ทิ้งเธอไว้คนเดียวที่บ้าน  เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของฉัน  ทั้งหมดที่เธอทำก็เพราะเธออยากจะนอนกับฉันจนตัวสั่นไม่ใช่หรอ ? "

การเยาะเย้ยของเขาทำให้เธอนิ่งเงียบ เขาดึงผ้าห่มออกจากนั้นก็ฉีกชุดนอนของเธออย่างรุนเเรง เเละลูบคลำไปทั่วร่างกายของเธออย่างป่าเถื่อน

ในตอนเช้าเมื่อซินเจียลืมตาตื่นขึ้นมา  กู่หยูเซิงก็ไม่อยู่ในห้องเเล้ว  ถ้าไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดของร่างกายตรงส่วนนั้น และเศษเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น  เธอคงคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันก็คงเป็นเเค่ฝันร้ายตื่นนึงเท่านั้น

เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำเเต่งตัวและเดินลงไปทานอาหารเช้า  ตอนที่กำลังจะเดินลงบันไดเธอมองเห็นกู่หยูเซิงกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆหน้าต่างในห้องนั่งเล่น

เธอเผลอหยุดเดินโดยที่ไม่รู้ตัว และภาพเหตุการณ์เมื่อคืนมันก็แวบเข้ามาในหัว  ขณะที่เธอกำลังตกอยู่ในภวังค์  เขาก็คุยโทรศัพท์เสร็จ  จากนั้นพ่อบ้านก็เดินเข้ามาเเจ้งเขาอย่างสุภาพว่า "คุณกู่ รถยนต์พร้อมเเล้วครับ" เขาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

ซินเจียพอหลุดออกมาจากภวังค์ ก็จ้องมองดูเขาอย่างเงียบๆ  เขาหยิบเสื้อเเจ็คเก็ตจากมือพ่อบ้าน  จากนั้นเดินไปที่ประตูและสวมรองเท้า

ก่อนที่เขาจะออกไป อยู่ๆเขาก็นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้  เขาหยุดเเละพูดกับพ่อบ้านอย่างไร้อารมณ์ว่า "อย่าลืมเอาคุมเธอกินหลังเธอตื่น"

คำพูดของเขาเหมือนกับมีคนเอาน้ำเย็นๆมาราดที่หัวของซินเจีย

ร่างกายของเธอสั่นเทาเเละในหัวก็ว่างเปล่า

เธอนึกว่าเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อนที่เขาถามว่า เธอเป็นใครเเย่มากพอแล้ว  หลังจากพบกันอีกครั้งน่าจะมีอะไรดีขึ้นมาบ้าง  เเต่ไม่เลยมันกลับยิ่งเเย่ลงไปกว่าเดิมอีก

ซินเจียยืนนิ่งอยู่ตรงทางลงบันได เธอไม่รู้ด้วยซ่ำว่า กู่หยูเซิงเดินออกจากบ้านไปตั้งเเต่ตอนไหน  เธอรู้สึกเเน่นหน้าอก หายใจไม่ค่อยออก ราวกับว่ามีคนเอามือมาบีบที่หัวใจ เธอรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อนึกถึงคำพูดอันร้ายกาจของเขา

เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกครั้งก็ได้ยินเสียงรถยนต์ของกู่หยูเซิงวิ่งออกจากบ้านไป  เธอกลัวว่าพ่อบ้านจะมาเห็น  เธอจึงรีบกลับไปที่ห้องนอนเเละล็อคประตู ตอนนั้นเองเธอถึงรู้ว่าบนใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา

ซินเจียรอจนกระทั่งอารมณ์ของเธอกลับมาคงที่  เธอจึงเดินไปที่ห้องอาหารเเละเเกล้งทำเป็นว่าเพิ่งตื่นนอน

"คุณเพิ่งตื่นหรอครับ?"  พ่อบ้านหยุดงานในมือเเละเอ่ยถามเมื่อมองเห็นเธอ  จริงๆเเล้วพ่อบ้านควรจะเรียกเเทนเธอว่า "คุณผู้หญิง"  เเต่กู่หยูเซิงสั่งห้ามไม่ให้ทุกคนเรียกเธออย่างนั้น  ซินเจียเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำเรียกพวกนี้สักเท่าไหร่นัก

เธอพยักหน้ารับเเละเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ตามปกติพ่อบ้านมักจะปล่อยให้เธอนั่งทานอาหารเงียบๆคนเดียว  เเต่วันนี้เมื่อเสิร์ฟอาหารให้เธอเสร็จพ่อบ้านกลับถอยไปยืนรออยู่ที่ด้านหลังของเธออย่างเงียบๆ

ซินเจียแแกล้งทำเป็นไม่เห็นความผิดปกตินี้  เธอเริ่มทานอาหารเช้าอย่างเงียบๆ

เมื่อซินเจียทานอาหารเสร็จ  พ่อบ้านก็ทำท่าอึกอักเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง " เอ่อ....คุณครับ "

" ที่บ้านนี้มียาคุมไหม? " ซินเจียพูดตัดบทไม่รอให้พ่อบ้านพูดจบ

เธอรู้ว่าพ่อบ้านกำลังจะพูดอะไร  เเต่เธอเองก็มีศักดิ์ศรีของตัวเองเหมือนกัน  เธอรู้ว่ากู่หยูเซิงไม่ชอบเธอและต้องการให้เธออับอายต่อหน้าผู้คน

ซินเจียมองไปที่พ่อเเละพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า "ถ้ามีรบกวนคุณเอามาให้ฉันด้วย"

พ่อบ้านรู้สึกอึ้งเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ  เขาเงียบเเต่ก็ทำตามคำสั่งของซินเจีย

เธอหยิบยาขึ้นมาทานอย่างช้าๆ  เอาทิชชู่ขึ้นมาซับปากเบา และลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม  จากนั้นเดินออกจากห้องอาหาร

เเต่ก่อนที่เธอจะเดินไปถึงประตู  พ่อบ้านก็รีบพูดขึ้นมาว่า "คุณครับ..."

ซินเจียหยุดเดินเเละหันกลับมามอง

"คืนนี้นายท่านผู้เฒ่าจะไปไหหลำ"  พ่อบ้านรู้สึกลำบากใจเเละลังเลที่จะพูดต่อ "คุณกู่ให้เเจ้งคุณว่าตอนนี้คนที่คอยสนับสนุนคุณไม่อยู่เเล้ว ท่านไม่ต้องการให้คุณเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับท่านอีกครับ"

ที่เธอเอ่ยปากขอยาคุมเองก็เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตัวเอง  เธอเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะให้เกียรติเธอต่อหน้าพ่อบ้านหรือคนอื่นๆ

ซินเจียมือสั่นเล็กน้อย  เเต่ก็สงบนิ่งราวกับว่าคำพูดของพ่อบ้านไม่มีผลใดๆกับเธอเลย "มีเรื่องอื่นอีกไหม?"

พ่อบ้านตอบว่า "ไม่มีครับ"

ซินเจียไม่พูดอะไรเเละเดินจากไปเงียบๆ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด