ตอนที่แล้วบทที่ 288 - สมาชิกคนล่าสุด (5) [30-11-2020]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 290 - สมาชิกคนล่าสุด (7) [04-12-2020]

บทที่ 289 - สมาชิกคนล่าสุด (6) [02-12-2020]


บทที่ 289 - สมาชิกคนล่าสุด (6)

โรเล็ตต้ากับฉันได้เข้าไปในคฤหาสน์อย่างไม่ลังเล เนื่องจากฉันพอจะรู้ในที่ๆเขาอยู่ ฉันจึงได้เดินนำเข้าไปในทันทีจากความรู้สึกของมานาเขาที่แพร่กระจายอยู่รอบๆนี้

อืมม นี้มันคือ...

"หือ เขามีชื่อของเทพสององค์"

ฉันได้พึมพัมออกมาทำให้โรเล็ตต้าเอียงหัวอย่างสงสัย

"สองหรอ? นั่นมันเป็นไปไม่ได้ เคน... เคน เซราฮาร์ดมีชื่อของเทพเพียงองค์เดียว"

"ไม่ เขามีสององค์ เขาได้ซ่อนมันเอาไว้หรือไม่ก็เขาเพิ่งจะได้รับมันมา"

[ฉันประหลาดใจจริงๆที่นายรู้ด้วย]

หลังจากที่เสียงนี้ดังขึ้นในช่องการสนทนากำแพงที่อยู่ในโถงทางเดินก็ได้ยกตัวขึ้นเหมือนกับห้องลับในหนัง ระหว่างกำแพงนั้นก็มีห้องเล็กๆอยู่

เคน เซราฮาร์ดได้มองพวกเขาอย่างกึ่งหลับกึ่งตื่นบนโซฟายักษ์ที่ดูเหมือนเตียงสำหรับเขา

"นาย...."

เมื่อเขาได้เห็นฉันเขาาก็เปิดปากขึ้นมาจากนั้นก็ปิดลงไป ฉันได้ใช้ช่วงนั้นสังเกตุดูเขา

ก่อนอื่นเลยสิ่งที่ฉันเห็นก็คือเสื้อของเขา เสื้อคลุมโปร่งแสงที่คลุกร่างกายของเขาได้ส่องแสงออกมาทุกสี ผิวหนังเล็กๆที่แสดงออกมาระหว่างคอได้แสดงว่าผิวของเขาซีดขนาดไหน

เขาตัวสูงและหุ่นเพรียวบาง แถมเขาก็ยังสวยมากจนเทียบได้กับผู้หญิง ฉันได้คิดว่าหลินเป็นคนสวยแล้วนะแต่ว่าคนๆนี้สวยงามยิ่งกว่าหลินอีก ผมยาวที่ถูกปล่อยทิ้งไว้มานานดูจะช่วยเสริมเสน่ห์ให้กับเขา ในท้ายที่สุดแล้วฉันก็เปิดปากออกมา

"หล่อมาก"

"แน่นอน นายก็หล่อมาก"

เคน เซราฮาร์ดได้ตอบกลับมาราวกับว่าจะก็อปคำพูดของฉันทันที เมื่อตระหนักได้ว่าเรากำลังนอกเรื่องพวกเราก็ปิดปากลงไป ความเงียบที่น่าอึดอัดได้กลับมาอีกครั้ง

.... ฉันได้เริ่มคิดว่าโรเล็ตต้าได้ตัดสินคนจากภาพลักษณ์หรือป่าวนะ

ไม่นานนักเขาก็มองไปทางโรเล็ตต้าและพูดขึ้นสั้นๆ

"มันก็สักพักแล้วนะ"

"ใช่ สักพักหนึ่งแล้ว"

นั่นมัน มันจะต้องเป็นเวลาหลายศตวรรษอย่างแน่นอน! แต่ก็แน่นอนว่าฉันก็ไม่ได้ใจกว้างพอที่จะยินดีมองดูโรเล็ตต้าคุยกับรักแรกของเธอ แถมฮวาหยาก็ยังต่อสู้อยู่อีกด้วยทำให้ฉันก้าวออกไปพูดต่อทันที

"เพื่อนของฉัน... เพื่อนคนที่มีค่าของฉันกำลังอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย หนึ่งวินาทีก็สำคัญมาก ได้โปรดใช้พลังของนายช่วยเธอด้วย พวกเราต้องการหอกกุงเนียร์ของโอดิน"

"นายอยากจะให้ฉันใช้หอกกุงเนียร์สินะ?"

"ใช่แล้ว ถ้าหากว่านายต้องการอะไรเป็นการแลกเปลื่ยนด้วย ฉันก็ยินดีที่จะทำตราบเท่าที่มันอยู่ในขอบเขตความสามารถของฉัน"

ถึงแม้ว่าฉันจะพูดไปแบบนั้น ฉันก็รู้ว่าเขาจะไม่ยอมรับคำขอนี้แน่ เขาได้ใช้ชีวิตอยู่ภายในห้องลับของปราสาทมานานหลายศตวรรษแถมยังซ่อนชื่อของเทพเอาไว้อีกด้วย ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันรู้สิ่งที่เขาทำ

แต่ถึงแบบนั้นที่ฉันมาเจอเขาได้เพราะมีโรเล็ตต้าช่วย ในระหว่างการเข้ามาหาเขาเรื่องนั้นมันไร้ประโยชน์

"ฉันขอปฏิเสธ มันไม่มีอะไรที่ฉันต้องการ"

เขาได้ตอบกลับมาในทันทีอย่างที่ฉันคิดเอาไว้

"มันไม่มีอะไรที่นายต้องการงั้นหรอ?"

"ใช่แล้ว ทุกๆสิ่งที่ฉันต้องการมันหายไปหมดแล้วและมันก็ไม่มีทางที่จะย้อนกลับมาได้อีก"

'อย่างที่คิดเลย' ฉันได้พึมพัมในใจ เนื่องจากฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับตัวเขาจากโรเล็ตต้าและคนอื่นๆแล้วฉันก็พอจะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

เขาเป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายในโลกของเขา หรือพูดก็คือเขาได้ทิ้งโลกที่กำลังจะตายและหนีมาพร้อมกับพลังของโลก มันจะต้องผ่านมาแล้วหลายร้อยปีอีกด้วย

"นายก็น่าจะเข้าใจความหมายของฉันนะ ในตอนนี้นายคิดว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?"

"นายกำลังซ่อนตัว"

"ใช่แล้ว ฉันกำลังซ่อนตัวอยู่"

ครั้งล่าสุดที่เขาขยับร่างกายมันเมื่อไหร่กันนะ? เขาได้ยกนิ้วขึ้นมา

"ฉันได้เสียทุกๆอย่างที่ฉันปกป้องและหลบหนีมาจากเสียงสาปส่งจากทุกๆอย่าง ในเมื่อฉันไม่มีสิทธิที่จะมีชีวิตแล้วฉันก็เลยได้แต่รอคอยให้ความตายมันมาถึง โชคร้ายที่มานาอันไม่สิ้นสุดของฉันมันไม่ยอมให้ฉันได้ตายไปง่ายๆ ฉันก็เลยต้องรอมานานมากๆ บางทีฉันก็อาจจะต้องรอไปชั่วนิรันดร์ก็ได้"

"ฉันไม่คิดว่าฉันจะเปลื่ยนความคิดของนายได้นะ... แต่ว่านายคิดผิดแล้ว"

โรเล็ตต้าได้พูดออกมา เสียงของเธอได้เต็มไปด้วยความโกรธจางๆ

"นายเห็นตัวฉันไหมเคน? นายเห็นกิลด์ผู้ดูแลทั้งหมดไหม? ถ้าหากว่านายช่วย พวกเราก็จะช่วยคนอื่นๆที่อยู่ในจุดๆเดียวกับนายได้อีกนับไม่ถ้วน ต่อให้ได้แค่นิดเดียวมันก็ดีมากแล้ว ดันเจี้ยนจะเป็นกำลังใจให้นายและทุกๆคนก็สนับสนุนนาย แต่นายกลับ..."

"เธอไม่เข้าใจโรเล็ตต้า"

"ฉันไม่เข้าใจอะไร!? ฉันได้มีประสบการณ์ในแบบเดียวกันกับที่นายเจอ! ทุกๆอย่างที่ฉันปกป้อง! ทุกๆคนที่ฉันอยากจะปกป้อง! ฉันได้เสียทุกๆอย่างที่สนับสนุนตัวฉันไป! พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน พวกพ้อง! โลกของฉันและชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในโลก! นายยังจะบอกว่าฉันไม่เข้าใจอีกงั้นหรอ!?"

"ฉันได้สูญเสียผู้หญิงที่ฉันรักไป ผู้หญิงคนที่ฉันแคร์มากยิ่งกว่าโลกทั้งใบ"

ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชานี้ของเขาทำให้โรเล็ตต้าตอบกลับไปเงียบๆ

"ใช่แล้ว ถ้าหากว่าจะมีอะไรที่ฉันไม่เข้าใจมันก็คงจะเป็นความรู้สึกของการเสียคนรัก แล้วทำไมนายถึงสอนมันให้ฉันล่ะ? นายนี่มันเป็นคนยังไงกัน"

"...."

"ฉันไม่อยากจะทำให้ฮีโรจากโลกอื่นๆต้องมาเผชิญกับความจริงแบบที่ฉันเคยเจอ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันถึงได้ยอมรับในข้อเสนอของลอร์ดและช่วยสร้างดันเจี้ยนขึ้นมา ฉันได้สร้างเส้นทางสู่โลกนับไม่ถ้วนที่กำลังถูกศัตรูของโลกโจมตีและช่วยนักสำรวจให้เดินไปในเส้นทางที่ถูกต้อง ในตอนแรกนายก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้นเคน"

นักสำรวจทุกๆคนเป็นหนี้บุญคุญดันเจี้ยนอย่างแน่นอน นี่มันไม่ต้องสงสัยเลย เพราะการเข้ามาในดันเจี้ยนทำให้พวกเราได้รับพลังที่จะต่อต้านศัตรูของเราและพวกเราก็ได้พัฒนาจนแข็งแกร่งขึ้นไปด้วยการอาศัยพลังของดันเจี้ยน

แต่ว่าเคนได้ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่พักอาศัยของบียอนกับพลังที่เขาได้รับมาก แม้ต่อให้เวลาผ่านไปหลายร้อยปีเขาก็ยังเป็นนักสำรวจที่แข็งแกร่งที่สุด ถ้าหากว่าเขาเข้ามาร่วมกับกิลด์ผู้ดูแลหรือทำงานในฐานะทหารรับจ้างต่างมิติในช่วยเวลาเหล่านั้นเขาจะต้องช่วยโลกที่ล่มสลายได้อีกมามายแน่ๆ

แต่ว่า

"เขาไม่ได้ถูกผูกมัดให้ทำอะไรโรเล็ตต้า ไม่มีใครที่จะสามารถไปบังคับให้คนอื่นทำสิ่งที่ต้องการได้... ต่อให้โรเล็ตต้าเคยทำในอดีตก็ตาม"

"ใช่ ฉันเป็นคนที่ผิดหวังกับตัวเองมาก เพราะว่าฉันเชื่อใจตัวเขามันเลยทำให้ฉันตกใจมากเมื่อฉันได้เจอกับความเป็นจริงนี้"

ยิ่งโรเล็ตต้าไว้ใจเคนมากแค่ไหนก็มีเพียงแต่ว่าเธอจะต้องเจ็บมากเท่านั้น

...เธอเคยบอกกับฉันว่าให้หลบหนีถ้าหากว่ามันมีเรื่องมีมันเกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บ นี่เป็นเพราะว่าเธอไม่อยากจะเจ็บ เธออยากจะลดความคาดหวังของเธอลงไป

พูดตามตรงนี่มันค่อนข้างไร้สาระมาก ความอ่อนแอและความอ่อนโยนมันไม่น่าจะเป็นเสน่ห์ที่เธอรู้สึกได้จากฉันสิ

"...โรเล็ตต้า ฉันมีบางอย่างที่จะพูดกับเขา"

ฉันได้พูดออกมาก่อนที่เธอจะมีอารมณ์ไปมากกว่านี้ ไม่ใช่แต่โรเล็ตต้าเท่านั้นแต่เคน เซราฮาร์ดก็ยังเบิกตากว้างขึ้นมา มันดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดว่าฉันจะทำแบบนี้

"มันไม่มีอะไรที่ฉันจำเป็นจะต้องได้ยินแล้ว ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่านายจะพูดอะไรแค่นั้นเอง ถ้าหากว่านายรู้ในสถานการณ์ของฉันแล้วนายก็น่าจะรู้ว่ามันมีแค่คำตอบเดียวที่ฉันจะให้นาย"

"เคน ช่วยชิน! นายควรจะทำแบบนั้นได้สิ! มันไม่ใช่ว่านายจะต้องเสียอะไร... อุป!?"

ฉันได้ปิดปากของโรเล็ตต้าเอาไว้

"โรเล็ตต้าขอบคุณที่ช่วยฉันนะ เธอได้ทำสิ่งที่เธอจำเป็นต้องทำแล้ว นับจากนี้ไปฉันจะโน้มน้าวเขาเอง"

"ชะ ชิน...!?"

โรเล็ตต้าได้ส่งเสียงออกมาอย่างตลกๆเหมือนกับว่าเธอไม่อาจจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันคิดได้ แม้ว่าหูของเธอจะกระพือไปอย่างน่ารักแต่ว่าฉันก็ไม่ได้อยู่ในจุดที่จะแสดงท่าทางอะไรออกไปได้ ฉันทำได้แค่หยักหน้าบอกเธอ

"ไว้ใจฉันสิ"

"...กะ ก็ได้"

ในท้ายที่สุดแล้วโรเล็ตต้าก็หยักหน้าพร้อมกับใบหน้าสีแดง

"ถ้างั้นไว้เจอกันนะ ฉันจะกลับแล้ว! เคน ซิคาทราได้ฝากบอกสวัสดีด้วย! อย่าลืมช่วยชินนะ!"

จากนั้นโรเล็ตต้าก็หันหน้าไปและเดินไปพร้อมกับใบหน้าสีแดง เมื่อเห็นเธอจากไปเงียบๆ เคนก็พึมพัมเบาๆ

"ขอบคุณ"

"มันไม่มีอะไรที่นายจะต้องขอบคุณหรอก ฉันรักเธอและเธอก็รักฉัน ทั้งหมดมันก็แค่นั้นเอง"

"....นายพูดถูก"

หลังจากเสียงพึมกัมนั้น เขาก็พูดด้วยเสียงทื่อๆ

"แต่ว่าฉันก็ยังต้องปฏิเสธ"

"จริง!?"

"มันไม่มีอะไรที่นายจะใช้โน้มน้าวฉันได้แล้ว ปล่อยฉันไว้เถอะ"

"มันเป็นความรู้สึกของการเสียการควบคุมงั้นหรอ?"

"ไม่ มันอาจจะเป็นแบบนั้นในสองร้อยปีแรก แต่ว่าเมื่อมันผ่านนานไปฉันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว"

หลังจากได้ยินแบบนี้ฉันก็สูดหายใจลึก จากนั้นก็เสริมขึ้นไป

"ถ้างั้นมันก็คงเป็นความรู้สึกของการไร้พลังสินะ"

ดวงตาของเคนได้เปิดกว้างขึ้นเล็กน้อย สถานการณ์นี้มันไม่ใช่เรื่องน่าขำเลยแต่ว่าฉันอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

"แล้วตอนนี้นายพร้อมจะคุยกับฉันหรือยัง?"

"นายเป็นแค่หน้าใหม่ที่เพิ่งจะเข้ามาในบียอน... นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?"

"ฉันไม่ได้อยากจะโม้นะ แต่ว่าฉันกำลังจะเข้าไปในบียอนชั้นที่ 31 แล้ว แถมในดันเจี้ยนที่หนึ่งฉันก็อยู่บนชั้นที่ 81 แล้วด้วย"

แม้ว่าฉันจะเป็นคนพูดมันแต่ฉันก็ยังรู้สึกภูมิใจ ฉันมาไกลมากแล้ว

มันดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้นที่คิดแบบนี้ เคนก็ยังพูดออกมาอย่งตกตะลึง

"....นายได้ก้าวข้ามฉันในบียอนไปแล้ว ในเวลาสั้นๆแค่นี้ด้วย... นายยังใช่มนุษย์จริงๆงั้นหรอ?"

"เมื่อเร็วๆนี้ฉันก็สงสัยเหมือนกัน แต่ว่าในตอนที่ฉันเกิดมาฉันยังเป็นมนุษย์แน่นอน"

"พรสวรรค์... มันคือสิ่งที่คนเรียกว่าพรสวรรค์งั้นหรอ? ไร้เหตุผลอะไรแบบนี้ ในช่วงชีวิตที่ยาวนานของฉันนี้มันเป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เห็นคนแบบนาย"

ฉันได้ยิ้มขึ้นกับคำนี้ของเขา

"แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับช่วงชีวิตนายแล้ว อายุของฉันมันน้อยจนกว่ากลัวเลยล่ะ แต่ว่านะเคน อ่า ฉันเรียกนายว่าเคนได้ใช่ไหม?"

"นายมีคุณสมบัตินั้น"

"เคน ช่วงอายุของฉันมันซับซ้อนหน่อย บางทีมันก็อาจจะซับซ้อนจนนายไม่อาจจะเข้าใจได้หมดเลย"

ดวงตามารของฉันได้ส่องแสงขึ้นมาเอง บางครั้งดวงตามารก็จะเปิดใช้งานขึ้นมาเองตามอารมณ์ของเจ้าของมัน นี้มันเป็นข้อบกพร่องหนึ่งของดวงตามารแต่ว่ามันไม่ได้สำคัญกับเคนแน่นอน เขาไม่ได้อ่อนแอจนโดนผลกระทบจากดวงตามาร

"มาคุยกันดีกว่าเคน คุยให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ฉันสัญญาว่าฉันจะให้สิ่งที่ฉันให้นายได้ได้ดังนั้นให้ฉันยืมพลังนายเถอะนะ"

"สิ่งที่นายจะให้ได้......นายพูดแบบนั้นสินะ"

"ฉันจะมั่นใจได้หลังจากที่ฉันตระหนักได้ถึงสิ่งที่นายมี นั่นคือสิ่งที่ฉันจะให้นาย"

ขอโทษนะ แต่ว่าฉันก็ไม่สามารถจะรับประกันได้ ฉันแค่จะพยายามให้มากที่สุด

เคนก็ยังมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่ย่นเล็กๆแต่ว่าเขาก็ได้ยิ้มออกมาอย่างน่าแปลกใจ

"ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมโรเล็ตต้าถึงได้ตกหลุมรักนาย"

เขาได้ลุกขึ้น ผมของเขาสะบัดไปมาและแม้ว่าจะผ่านไปหลายร้อยปีก็ตามแต่ชุดที่คลุมตัวของเขาก็ยังอยู่ดีดังเดิม หลังจากที่เขาได้ยืนขึ้นมามั่นคงและเขาก็สูดหายใจขึ้นมาและฟื้นคืนพลังชีวิตกลับมา

จากนั้นก็มองมาที่ฉัน

"ถ้างั้นมาดูกัน ไม่มีใครจะมากวนพวกเราได้ในทีแห่งนี้ ดังนั้นผ่อนคลายและแสดงทุกๆอย่างที่นายมีมาให้ฉันดูซะ"

"ด้วยความยินดี"

และนั่นคือสิ่งที่ฉันทำ

เพราะแบบนี้เคนได้เข้าร่วมรีไวเวิร์ล

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด