บทที่ 280 - ฤดูที่สาม (5) [14-11-2020]

บทที่ 280 - ฤดูที่สาม (5)

”

ฉันได้แยกกับหลินและออกมาจากห้องทำงานของเขา หากคิดดูจากบุคลิกของพวกเขาแล้วดูเหมือนว่าฉันจะไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องลีออนอีก ยังไงก็ตามในในเมื่อฉันจะต้องกลับมาเอาเครื่องประดับกับหลิน ฉันก็คงจะได้กลับมาดูปฏิกิริยาของลีออนในตอนที่กลับมา

จากการจัดการทั้งหมดแล้วในตอนนี้ฉันก็ได้มีเวลามาทำธุระส่วนตัวแล้ว แน่นอนว่าสำหรับฉันแล้วธุระส่วนตัวมันมีเพียงแค่อย่างเดียว

ในที่สุดฉันก็จะได้ทะลวงผ่านบียอนชั้นที่ 30 ซะที

บอสประจำชั้นของชั้นที่ 55 ตือโอเกอร์สองหัวและบอสประจำชั้นของชั้นที่ 60 คือดอพเพลแกงเกอร์ขั้นสูง พวกนี้มันมีอะไรที่ปกติไหมเนี้ย!? ฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อยกับมอนสเตอร์ที่โผล่ออกมา แต่แล้วเมื่อฉันเข้ามาในบียอนฉันก็ได้เจอกับฉากแปลกๆ

"ที่นี่ไม่มีใครอยู่หรอ...?"

ฉันได้มองไปรอบๆ ที่นี่เป็นห้องต่อสู้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย สภาพแวดล้อมได้เปลื่ยนแปลงเป็นป่าาทึบแต่ว่ามันเงียบสงัดซะจนไม่มีแม้แต่เสียงนกซักตัว ยิ่งไปกว่านี้ก็ยังไม่มีบอสประจำชั้นอยู่ที่นี่เลย

"แล้วนี้มันอะไรเนี้ย?"

ฉันก็ยังคงยืนนิ่งและตกอยู่ในความครุ่นคิด สิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจนี้ก็คือห้องต่อสู้กับบอสประจำชั้นและบอสประจำชั้นทุกๆตัวก็จะต้องอยู่ในห้องบอสนี้แน่ เพราะอย่างนี้ฉันก็เลยไม่จำเป็นจะต้องคิดเรื่องนี้มากเกินไป ฉันได้ยกหอกขึ้นมาและตะโกนขึ้นพร้อมๆกับปักหอกลงไปบนพื้น

"ไกอา บัสเตอร์"

ฉันไม่สามารถจะหามันได้ดังนั้นฉันก็แค่ต้องทำลายทุกอย่างทิ้งไปซะเท่านั้นเอง! พื้นดินได้เริ่มสั่นและต้นไม้ หินและพืชต่างก็เริ่มล้มลงมาในทันที โลกดูเหมือนจะสั่นไป ในขณะเดียวกันก็ได้มีบางอย่างลอยมาทางฉัน

[ติดคริติคอล]

"ถ้างั้นก็คือเจ้าสิ่งนั้นสินะ"

ทุกๆอย่างที่ถูกทำลายต่างก็อยู่ในความควบคุมของฉัน วัตถุที่ลอยเข้ามาหาฉันก็ได้ถูกเศษหินเข้าไปทะทะก่อนที่ฉันจะได้เห็นร่างที่ชัดเจนของมันซะอีก มันได้เปลื่ยนทางลอยออกไป นี้มันแค่เริ่มเท่านั้น ตอนนี้มันมีเป้าหมายแล้วเศษหินที่ปกคลุมด้วยสายฟ้าเริ่มลอยเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้นทันที นี้เป็นการลุมถล่มที่สมบูรณ์แบบ! วัตถุที่ลอยมาได้เปลื่ยนทิศทางไปมาอย่างต่อเนื่องซึ่งดูเหมือนจะหลบเลี่ยงสิ่งต่างๆที่เข้ามา

ในท้ายที่สุดแล้ววัตถุนั้นก็ได้แสดงตัวออกมาในรูปร่างของสัตว์ยักษ์

[กว๊าาาาาาาา อั๊กก]

ในระหว่างที่มันกำลังคำรามนั้นมันก็ร้องออกมา การโจมตีที่ลุมถล่มของไกอา บัสเตอร์ได้เข้าเป้าแล้ว ด้วยร่างที่ใหญ่โตที่มันปรากฏตัวมาในตอนนี้มันไม่มีทางเลยที่จะหลบไปได้ ในท้ายที่สุดแล้วมันก็หดตัวเองลงและหลบหนีไปมาอย่างต่อเเนื่อง

'นั่นมันคือทักษะของดอพเพลแกงเกอร์งั้นหรอ...?'

เมื่อคิดจากความอิสระในการแปลงร่างแล้วมันก็ดูเหมือนกับความคิดของฉันมันถูกต้อง ถ้าหากว่ามันมีแค่ทักษะนี้งั้นมันก็คงเป็นดอพเพลแกงเกอร์ขั้นสูง แต่แน่นอนว่ามันจะต้องมีบางอย่างที่สืบทอดมาจากโอเกอร์สองหัวแน่ๆ อาจจะเป็นไปได้ว่ามันจะมีพละกำลังอย่างมาก

ถ้าหากว่าฉันอยากจะยืนยันข้อสงสัยนี้ฉันก็จะต้องปล่อยให้มันเข้ามาโจมตีฉัน แต่ว่าก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องไปยอมรับความเจ็บปวดโดยไม่จำเป็นเลย ฉันจะจบมันลงไปด้วยไกอา บัสเตอร์

[ติดคริติคอล]

"อั๊ก"

ยังไงก็ตามในตอนที่ฉันบินขึ้นไปบนท้องฟ้าฉันก็ไม่สามารถจะเข้าใจได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ว่าฉันกำลังมองดูมอนสเตอร์กำลังโดนไกอา บัสเตอร์อยู่หรอ?

ถ้าหากว่ามีอย่างอื่นล่ะก็ ฉันสามารถจะยืนยันข้อสงสัยได้แล้ว มันมีหมัดที่ทรงพลังจจริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนฉันเสียพลังชีวิตไปถึงหนึ่งในสิบ นี่มันน่ากลัวจริงๆถึงแม้ว่ามันจะเป็นการคริติคอลก็ตาม

"อึก..! ไพก้า ริยู ชาราน่า"

[มาแล้วๆ!]

[เย้]

[นายท่านมีคำสั่งอะไรหรอ!?]

ฉันรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เรียกภูตธาตุออกมาแต่แรกแลละรีบให้พวกเธอเข้าไปในร่างของฉัน ในเวลาเดียวกันฉันก็คิดย้อนกลับไปว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น จากนั้นฉันก็รู้ตัว

[ก๊าซซซซซซ]

"มันไม่ได้มีแค่ตัวเดียว"

โอเกอร์สองหัวมันมีสองหัว แต่ว่ายังไงก็ตามเจ้าตัวนี้มันมีถึงสองร่าง! ตัวหนึ่งกำลังดึงความสนใจของฉันทำให้ฉันลดการป้องกันลง ในขณะที่อีกตัวแอบเข้ามาซุ่มโจมตี ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแผนง่ายๆแต่ก็ได้ผลเป็นอย่างมาก

[ระวังตัวไว้ด้วย การป้องกันของเราเอาไม่อยู่]

"ฉันรู้แล้ว นับจากนี้ก็อย่าให้มันโจมตี"

ฉันได้ปล่อยพลังของเทพสายฟ้าออกไปและถือหอกเอาไว้ แต่ว่าเจ้าศัตรูทั้งสองตัวได้หายไปเหมือนกับไม่เคยอยู่แล้ว ถ้าหากว่าพวกมันสามารถซ่อนตัวจากฉันไปได้ทักษะในการซ่อนตัวของพวกมันก็น่ายกย่องจริงๆ

"เจ้าพวกนี้มีพลังในการแปลงร่างแต่ว่าก็ไม่ใช่ทั้งดอพเพลแกงเกอร์หรือโอเกอร์ พวกมันก็แค่บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในระหว่างทั้งสองอย่างนี้"

บอสทั้งสองตัวต่างก็มีพละกำลังและซ่อนตัวอยู่ ฉันได้สูดหายใจลึกๆและเร่งวงจรเพรูต้าจนถึงขีดสุด วงวนมานาได้ลุกขึ้น ยังไงก็ตามในท้ายที่สุดแล้วบอสทั้งสองตัวจะต้องเข้ามาโจมตีฉัน ฉันก็แค่ต้องรู้ตัวก่อนและสวนกลับไป

ทักษะที่จำเป็นต้องใช้เวลานั้นมันไม่ได้เหมาะกับในตอนนี้ สิ่งที่ฉันตค้องการก็คือเพลิงโกลาหลที่ถูกเสริมด้วยพลังของชาราน่า

เพลิงสีดำได้จุดขึ้นบนหอกของฉัน ฉันได้ถือหอกเอาไว้และปิดตาลงรอคอย ฉันไม่สามารถจะหาตัวตนใดๆได้เลย แต่ว่าเมื่อไหร่ที่พวกมันเข้ามาโจมตีฉัน พวกมันก็จะต้องเผยตัวเองมาแน่

[นายท่าน!]

"ฮ่า!"

ฉันไม่จำเป็นจะต้องเปลื่ยนท่ายืนใดๆเลย ฉันได้แทงหอกออกไปง่ายๆด้วยท่ายืนเหมือนเดิม จากนั้นเสียงหอกตัดอากาศได้เกิดขึ้นพร้อมกับความรู้สึกที่ปลายหอกของฉันสัมผัสได้กับบางอย่าง เสียงร้องได้ดังขึ้น

[ก๊าซซซซซซซซ]

"ริยู"

[รู้แล้ว!]

ในเมื่อตัวหนึ่งเข้ามาโจมตีฉันแล้วอีกตัวหนึ่งก็จะต้องโจมตีตามมาด้วยแน่นอน ริยูได้หุ้มเกราะของฉันด้วยชั้นน้ำแข็งโดยที่ฉันไม่ต้องสั่งเธอ จากนั้นการโจมตีหนึ่งก็ได้มากระทบกับเกราะของฉันที่หุ้มด้วยน้ำแข็ง ฉันได้รีบขยี้มันด้วยเท้าทันที

"อยากจะทำสงครามจิตวิทยางั้นหรอ?"

สิ่งที่ลอยมาคือผลไม้ธรรมดาๆ เป้าหมายของมันก็ง่ายมาก พวกมันได้พยายามจะทำให้ฉันลดการป้องกันลงด้วยการใช้การโจมตีปลอมซ้ำๆนี้ มันเป็นแผนที่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ ยังไงก็ตามมันก็ไร้เดียงสาเกินไป

"ฉันรู้ที่อยู่ของแกตัวหนึ่งแล้วว่าอยู่ไหน! ฮีโรอิค สไตรค์"

ฉันได้ปาหอกออกไปด้านหน้า หอกโกลาหลที่ลุกด้วยเพลิงโกลาหลได้ผ่านอากาศและระเบิดพลังออกมา และด้วยการเสริมพลังของไพก้าด้วยเทพสายฟ้าได้ทำให้เกิดการระเบิดที่ส่งแสงจนตาพร่าออกมา

[ก๊าซซซซซซซซ]

เสียงร้องนี้ทำให้ผู้ฟังต้องรู้สึกสั่นกลัวดังขึ้นทันที หลังจากนั้นเพลิงโกลาหลก็ได้หายไปจากอากาศทันที ตราบเท่าที่ฉันไม่ดับเพลิงไปวิธีที่จะดับมันได้ก็คือเป้าหมายตายไปแล้ว ใช้เวทย์รักษาในระดับสูงสุดก็อาจจะแก้ได้เช่นกัน แต่ว่ามันไม่มีทางที่บอสแบบนี้จะไปมีเวทย์แบบนั้นแน่น หรือก็คือหนึ่งในพวกมันได้ตายไปแล้ว

"ตอนนี้ก็เหลือแค่หนึ่ง"

ฉันได้คิดเอาไว้ว่ามันอาจจะเข้ามาโจมตีในตอนที่พวกของมันตายไปแต่ก็ไม่มีการโจมตีเกิดขึ้น ฉันได้รีบเก็บหอกโกลาหลกลับมาและตั้งท่าต่อทันที มันดูเหมือนว่าเจ้าบอสตัวนี้มันต้องการจะดึงการต่อสู้ออกไป

"แต่ว่าฉันไม่ต้องการแบบนั้น ฉันอยากจะไปหาโรเล็ตต้า..."

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจำเป็นจะต้องมาค้นหาบอสประจำชั้นทั้งๆที่เข้ามาท้าทายมันถึงห้อง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบอสประจำชั้นยังปรากฏออกมาอีกสองตัวด้วย มันดูเหมือนว่าฉันจะไม่สามารถเชื่อในความรู้และประสบการณ์ที่มืดบอดของฉันได้อีกแล้ว ฉันได้ยกเลิกการใช้งานสปิริตรออร่าด้วยรอยยิ้มขม

"ไพก้า ริยู ชาราน่า สำรวจรอบๆ"

[นายท่านจะไม่เป็นไรหรอ?]

"ไม่ต้องห่วง เหลือมันแค่ตัวเดียวเอง ฉันไม่แพ้หรอกน่า"

การโจมตีของมันทรงพลังแน่นอนแต่ว่มันก็ไม่มีทางเล็ดลอดไปได้ง่ายๆแน่ หลังจากที่มอบหมายให้ภูติธาตุทั้งสามออกไปค้นหาบอสที่ซ่อนอยู่แล้วฉันก็ปิดตาลงและยืนนิ่ง ฉันได้อะไรมาจากการต่อสู้ครั้งนี้อีกด้วย ความรู้ของผู้อ่อนแอและการที่จะเอาชนะผู้ที่แข็งแกร่งกว่า ทุกๆครั้งที่ฉันได้รับการโจมตีมาจากมอนสเตอร์มันคือบทเรียนที่มีค่า

ด้วยดวงตาที่ปิดลงนี้ ฉันได้เริ่มสัมผัสหาสิ่งอื่นที่ไม่ใช่ภูติธาตุของฉัน ฉันได้รู้สึกถึงตัวตนที่อยู่ในกระเป๋าของฉันแต่ว่าฉันก็ยกเว้นมันไปด้วย จากนั้นโลกก็ได้เงียบลงไป มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่ห้องบอสจะไม่มีสิ่งอื่นอยู่นอกจากตัวบอสเอง จริงๆแล้วที่นี่ก็เป็นที่ที่เหมาะกับการทำสมาธิจริงๆ

เมื่อเวลาผ่านไปพักหนึ่งฉันก็เริ่มรู้สึกง่วง ตอนนั้นเองในที่สุดฉันก็สัมผัสถึงตัวตนของมันได้ ความรู้สึกหนาวสันหลังได้ขึ้นมาทันที มันซ่อนตัวอยู่ในลำคอของฉัน

'ฉันเกือบตาย'

เมื่อไหร่กัน? มันเห็นได้ชัดเลยว่าในตอนที่ฉันโจมตีอีกตัวหนึ่งนั่นมันคือตอนที่ฉันเปิดช่องโหว่ นอกจากนี้ฉันก็ยังไม่เคยคิดว่ามันจะหดตัวเองจนมากพอที่จะเข้าไปในปากของฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัวอีกด้วย

มันไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันได้รอให้ฉันลดความครึงเครียดลง แต่ถึงแม้อย่างนั้นภูติธาตุของฉันก็ยังหามันไม่เจอ ทักษะการปกปิดของมันยอดเยี่ยมขนาไหนกันเนี้ย?

แต่นแน่นอนในตอนนี้ฉันเห็นมันแล้ว นี้คือชัยชนะของฉัน ไม่ว่ามันจะมีความสามารถในการซ่อนตัวมากแค่ไหนมันก็ไม่ได้เหนือไปกว่าฉัน

"การละเล่นของเทพแห่งท้องฟ้า"

เปลื่ยนเป็นอะไรงั้นหรอ? มันง่ายมาก ฉันได้เปลื่ยนตัวเองเป็นลาวาของราชาลาวา

[น่าทึ่งมากคุณเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์บียอนที่เอาชนะคู่หูอีทูเรียได้ในการต่อสู้เพียงลำพังในครั้งแรก คุณได้รับแต้มทักษะ 3 แต้มเป็นรางวัล แต้มทักษะในปัจจุบัน: 24]

[คุณได้รับฉายา 'ผู้พิชิตอีทูเรีย' สเตตัสทั้งหมดเพิ่มขึ้น 2 เป็นการถาวร]

[คุณได้เคลียร์บียอนชั้นที่ 30 คุณได้รับคุณสมบัติในการท้าทายดันเจี้ยนชั้นที่ 81]

[พลังชีวิตสูงสุดและมานาสูงสุดเพิ่มขึ้น 2% คุณได้รับโบนัสสเตตัส 5 แต้ม]

[ทักษะที่ถูกใช้บ่อยในบียอนชั้นที่ 30 จะได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น]

[คุณได้รับรางวัลที่ซ่อนเอาไว้สำหรับนักสำรวจคนแรกเท่านั้น ยินดีด้วย! แต้มสเตตัสของคุณเพิ่มขึ้น 10]

[รางวัลลับ หนังสือเทคนิคโลกมายา]

เมื่อฉันได้ยินข้อความที่วุ่นวายพวกนี้ฉันได้กลับไปในร่างเดิมทันที ฉันสามารถจะเปลื่ยนไปเป็นของเหลวหรือแม้แต่แก๊ซได้ด้วยการละเล่นของเทพแห่งท้องฟ้า แต่ว่าหากมีแม้แต่หยดเดียวแยกออกไปจากฉันมันก็จะเป็นเรื่องยุ่งยากที่จะคืนร่างกลับมา มันจะดีที่สุดหากบรรลุเป้าหมายแล้วกลับร่างให้เร็วที่สุด

"ให้ตายสิ มันเข้าไปในร่างของฉันได้ยังไงกัน!?"

[ขอโทษด้วยนายท่าน เป็นความผิดของฉัน...]

"ไม่ ฉันก็แค่พลาดไปเองน่า"

ฉันได้ปลอบไพก้าที่โทษตัวเอง แต่ยังไงก็ตามในตอนนั้นฉันอาจจะต้องตายไปจริงๆแล้ว ถึงแม้ว่าร่างกายของฉันจะพัฒนาขึ้นไปแล้วแต่ว่ามันก็ยังห่างจากคำว่าอมตะอยู่ดี ฉันมั่นใจมากเกินไป

บอสประจำชั้นได้เข้ามาในร่างของฉันโดยการใช้ช่องว่างที่ฉันโจมตีคู่หูของมัน นับจากตอนนั้นมันก็เฝ้ารอแค่ให้ฉันลดการป้องกันลง นี้มันเป็นวิธีการที่บอสประจำชั้นตัวนี้ชำนาญที่สุด และมันก็เกือบจะฆ่าฉันได้

"ฟู่... ยังดีที่ฉันได้อะไรมามากมายจากการสู้ครั้งนี้"

ฉันได้ตบแก้มของตัวเอง ฉันโชคดีที่เรื่องนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นบนโลก ฉันโชคดีที่ฉันผ่านมันมาได้โดยไม่พลาดอะไรที่ร้ายแรง

นับจากนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้ศัตรูเข้ามาในร่างของฉันง่ายๆอีก ในตอนนี้ฉันอยู่ในตำแหน่งที่สอนคนอื่นๆแล้ว ฉันไม่สามารถจะปล่อยให้พวกเขาได้เห็นความผิดพลาดโง่ๆแบบนี้ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งความผิดพลาดนี้จะนำไปสู่ความตาย

"ฉันไม่ควรดูถูกดันเจี้ยนเลย ฉันพึ่งจะถูกหลอกด้วยวิธีง่ายๆไปเอง"

เมื่อฉันได้คิดว่าเชอริฟิน่าจะต้องรู้เห็นการต่อสู้นี้ทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจนิดๆ แต่ว่าก็ยังเป็นเพราะเธอฉันก็น่าจะขอบคุณเธอที่ทำให้ฉันได้โตขึ้น

คู่หูอีทูเรียต่างก็เป็นนักรอบสังหารที่ทรงพลัง ความสามารถในการซ่อนตัที่สมบูรณ์แบบและความสามารถในการแปลงร่างเป็นทุกๆสิ่ง ฉันไม่สามารถจะยืนยันสิ่งที่พวกมันเป็นได้แต่ว่าฉันบอกกับตัวเองไว้ว่าจะจำชื่อนี้

"ฉันจะละทิ้งตัวเองที่ประมาทไว้ที่นี่ ไปดูรางวัลก่อนดีกว่า"

ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะได้ไอเทมที่ศัตรูของโลกไม่สามารถจะลบล้างพลังของมันได้ง่ายๆ แน่นอนว่าสิ่งที่ฉันได้มันไม่ใช่ไอเทมแต่เป็นทักษะ เมื่อฉันได้เห็นชื่อ 'โลกมายา' ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้น มันจะต้องเป็นทักษะที่เกี่ยวข้องกับพลังในการซ่อนตัวและแปลงร่างของอีทูเรีย

ในเมื่อมันเป็นทักษะที่สร้างขึ้นจากดันเจี้ยนมันก็หนีไม่พ้นชะตากรรมต้องถูกศัตรูของโลกปิดกั้นไปแต่ว่าฉันก็ได้มีประสบการณ์ในการเอาชนะข้อจำกัดของความเร็วศักดิ์สิทธิ์แล้ว ฉันยังมีแผนที่จะไปสู่ระดับที่สูงกว่านี้ในอนาคตอีกด้วย ถ้าหากฉันสามารถจะทำให้ตัวฉันใช้ทักษะโลกมายาได้เป็นพื้นฐานแล้วล่ะก็....!

ฉันได้เรียนรู้ทักษะนีเโดยไม่ลังเล ข้อมูลของทักษะโลกมานาได้ปรากฏขึ้นมาทันที

[คุณได้เรียนรู้ทักษะโลกมายา (ใช้งาน)! โลกมานามีสองความสามารถ หนึ่งคือคุณสามารถจะแปลงร่างเป็นมอนสเตอร์ที่คุณเอาชนะมาได้และใช้การโจมตีพิเศษของพวกมัน โปรดจำไว้ว่าคุณจะไม่สามารถใช้การโจมตีที่อยู่เหนือไปกว่าระดับของคุณได้ พลังอย่างที่สองคือคุณสามารถจะปกปิดตัวตนได้อย่างสมบูรณ์ ในตอนที่สกิลนี้ได้ไปถึงจุดสูงสุดคุณก็ยังจะสามารถปกปิดตัวตนของคนอื่นๆได้อีกด้วย]

"โอ้ววววววว!"

นี้มันคือพลังที่เป็นการละเล่นของเทพแห่งท้องฟ้าที่ถูกลดระดับลงมาเลยนี่ ยังไงก็ตามพลังที่สองของมันก็ยังอยู่ในสิ่งที่ฉันต้องการด้วย ฉันได้กำหมัดแน่นและตะโกนออกมา ถ้าหากว่าฉันใช้พลังนี้ได้คล่องแล้วมันก็สามารถกลายเป็นอาวุธไม้ตายของฉันได้เลย

"เยี่ยม ตอนนี้ก็...."

ในตอนนี้ถึงเวลาพักแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะต้องมีวันที่ฉันยุ่งมากอีกแน่ แต่ถึงแบบนั้นแค่วันนี้ฉันก็อยากจะไปพักผ่อนกับโรเล็ตต้า ด้วยความคิดนี้ฉันได้กระโดดเข้าไปในประตูมิติที่เปิดขึ้นทันที

จากนั้นโรเล็ตต้าก็บ่นฉันที่ไม่ยอมมาหาเธอหลังจากที่ไปหาหลินเสร็จ