ฝูงชนที่มารวมตัวย่อมไม่คาดคิดว่าการเดิมพันจะสูงทั้งที่เป็นเพียงตลาดสัตว์ร้ายวิเศษขนาดเล็กแห่งนี้แท้ ๆ ! ในมุมมองของผู้ชมที่ตกตะลึง ผู้แข่งขันทั้งสองก้าวมาข้างหน้าสามก้าวก่อนทำข้อตกลงด้วยการจับมือเสียงดัง

การเดิมพันในตอนนี้เป็นทางการแล้ว

ความสนใจของผู้ชมหันมาที่ตะกร้าไม้ไผ่ใบใหญ่ที่วางอยู่บนพื้นระหว่างชายสองคน พวกมันเป็นแค่แมวอสนีธรรมดา แต่โชคชะตาของการเดิมพันน่าทึ่งครั้งนี้กลับขึ้นอยู่กับอุ้งเท้าน้อย ๆ ของพวกมัน!

บททดสอบทั้งหมดนี้ไร้สาระ ผู้ที่กำลังดูอยู่ด้านข้างประหลาดใจกับความฉับพลันและความเร็วที่บานปลายได้ขนาดนี้ อาจจะกล่าวได้ว่ามันคือฝีมือของยวินหยาง เขาเป็นคนที่แนะนำให้ทำการเดิมพัน ทว่าเมื่อถึงจุดหนึ่ง เขาพยายามหาทางออกเมื่อการเดิมพันสูงขึ้น แต่กลับถูกกดดันโดยซีเหมินวั่นไต้ เขาไม่สามารถโทษอีกฝ่ายได้ทำให้ถูกต้อนจนมุม

ความผิดอาจจะเป็นของซีเหมินวั่นไต้ แต่นั่นไม่ใช่ความจริงเสียทีเดียว เขาเริ่มพยายามคุกคามอีกฝ่าย แต่ใครล่ะที่รู้ว่าการเดิมพันจะข้องเกี่ยวกับสัตว์ร้ายวิเศษทารกระดับที่เก้า? นายน้อยทุกคนจ้องมองซีเหมินวั่นไต้ด้วยความอิจฉาริษยา นายน้อยคนนี้ประสบพบโชคได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้น พวกเขาจะต้องเดิมพันกับความเชื่อฟังของสัตว์ร้ายอีก! ลูกชายของขุนนางชั้นสูงธรรมดาจากจักรวรรดิยวี่ถังลงเอยด้วยการเป็นศัตรูกับครอบครัวซีเหมิน หนึ่งในแปดครอบครัวยิ่งใหญ่ที่สุด ในการเดิมพันที่ตลาดได้อย่างไร?

ราวกับโชคชะตาถูกตัดสินด้วยมือซีเหมินวั่นไต้ ราวกับกุญแจสู่การเลื่อนขั้นของครอบครัวนำไปสู่บันไดแห่งความยิ่งใหญ่

…

ลำแสงทิ่มแทงจากท้องฟ้าขณะเงากลุ่มหนึ่งเริ่มปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วขณะเหาะเหิน สมาชิกของครอบครัวซีเหมินมาถึงแล้ว ซีเหมินวั่นไต้คลายความระวังลง ชำเลืองมองสหายทั้งสองที่กระตือรือร้นขณะบอกยวินหยางด้วยท่าทีเชยคางขึ้น “พวกเรามาเริ่มกันเถอะ”

ยวินหยางสูดหายใจเข้าลึก ๆ มองซีเหมินวั่นไต้อย่างเงียบงันด้วยสายตาไม่มั่นใจ

ซีเหมินวั่นไต้ขมวดคิ้วด้วยความตกตะลึง “หืม?” กลิ่นอายความเย็นเยือกของอีกฝ่ายชัดเจน ถ้าเจ้าเลือกที่จะลงมือ เตรียมตัวตายได้เลย!

ยวินหยางอ้าแขนด้วยท่าทีจนใจ “เอาล่ะ งั้นมาเริ่มกันเถอะ! ดูซิว่าใครจะเหนือกว่า” เขาทำการแสดงความกังวลจนดูเกินจริงไปบ้างด้วยการพูดลอดไรฟัน

จี้หลิงผู้ยังซ่อนอยู่ในซุ้มมืดแทบหลุดหัวเราะเสียงดังออกมา

เจ้าแทบจะกอบโกยความมั่งคั่งทั้งหมดมาได้แล้ว ยังจะเล่นบทคนโง่อับจนหนทางอีก

เจ้าของร้านคับอกคับใจอย่างเห็นได้ชัด ขาทั้งสองกำลังสั่นเทาขณะขยับตะกร้าไม้ไผ่ใบใหญ่ ผู้อาวุโสผู้มีจมูกงอคล้ายตะขอยืนอยู่ด้านหลังซีเหมินวั่นไต้ขณะแบมือออกช้า ๆ วงพลังงานที่มองไม่เห็นขยายออกไป กดดันให้ฝูงชนถอยห่างจนเกิดพื้นที่ขนาดใหญ่ตรงใจกลาง

ซีเหมินวั่นไต้แนะนำว่าตะกร้าไม้ไผ่ควรวางอยู่กึ่งกลางพื้นที่ พวกเขาสองคนถึงจะเริ่มการท้าทายด้วยการล่อลูกแมวจากระยะห่างสิบฟุต หลังจากแสร้งทำเป็นครุ่นคิด ยวินหยางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ยิ่งทำให้ซีเหมินวั่นไต้ได้ใจเข้าไปใหญ่

เสียงถอนหายใจสงบนิ่งดังมาจากฝูงชนที่รวมตัวกันอยู่ “เจ้าโง่เอ๊ย ถ้าไม่มีอะไรติดตัวเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่ได้มีการเตรียมความพร้อมอะไรเลย นายน้อยซีเหมินมาที่นี่เพราะการแข่งขันสัตว์ร้ายวิเศษ เขาจะต้องไม่กลับไปมือเปล่า การตอบตกลงเช่นนี้ เจ้าจะต้องแพ้เก้าครั้งจากสิบครั้ง!”

เจ้าของร้านถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยลูกแมวมาไว้ตรงกล่าว รอคอยคำสั่ง

ยวินหยางนั่งพับเพียบห่างออกมาสิบฟุตตามที่กำหนดไว้แล้ว ผู้อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างซีเหมินวั่นไต้หยิบกองยาเม็ดสีขาวหิมะและกระดิ่งกะทัดรัดมาไว้ในมือ รอยยิ้มของเขาเปี่ยมด้วยความมั่นใจยิ่ง

“ให้ตายสิ เจ้าโง่ยวินจะต้องแพ้แน่นอน!” ใครบางคนคราง

“มันต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน ซีเหมินวั่นไต้มียาเม็ดสัตว์ร้ายระดับสูงสุดอยู่ในมือ ถ้าให้ข้าเดา นั่นต้องเป็นกระดิ่งวิญญาณของสัตว์ร้ายวิเศษ สุดยอดอาวุธที่ใช้ควบคุมสิ่งมีชีวิตเหล่านี้แน่ ๆ! ยวินคนนี้จะไปเทียบอีกฝ่ายได้อย่างไร ข้าไม่รู้เลย นี่จะต้องเป็นความภาคภูมิใจครั้งใหญ่ของครอบครัวซีเหมิน” นายน้อยอีกคนถอนหายใจอย่างยอมจำนน

คนเหล่านี้ลอบหวังว่ายวินหยางจะเป็นม้ามืดด้วยการแสร้งว่ามีสัตว์ร้ายวิเศษระดับที่เก้าเพื่อล่อให้ครอบครัวซีเหมินติดกับ ความหวังของพวกเขากลายเป็นเถ้าถ่านอย่างรวดเร็วขณะเห็นอีกฝ่ายขาดการเตรียมพร้อม

“พวกเราสามารถเริ่มด้วยวิธีของตัวเองได้” ซีเหมินวั่นไต้กล่าวอย่างสงบ “พวกเราจะเริ่มดึงดูดสิ่งมีชีวิตแล้วดูว่าพวกมันจะมาหาข้าหรือเจ้า”

ยวินหยางแสดงท่าทีขมขื่น “นายน้อยซีเหมิน พอเห็นของเหล่านั้นแล้ว แบบนี้มันไม่ขี้โกงไปหน่อยหรือ?”

ซีเหมินวั่นไต้กล่าวอย่างมีชัยว่า “ข้าไม่ได้ขี้โกงเสียหน่อย ข้าก็ยังเป็นข้า เจ้าก็ยังเป็นเจ้า ข้าไม่ได้หันไปใช้กองกำลังภายนอกเพื่อส่งผลกับการท้าทาย เจ้าก็เช่นกัน พวกเรากำลังใช้ฝีมือของตัวเองเหมือนที่นายน้อยยวินแนะนำ ข้าเชื่อว่านี่ไม่ใช่การโกงและเป็นแค่การท้าทาย ปราศจากกลใด ๆ” ซีเหมินวั่นไต้กล่าวด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยวว่า “ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ข้าคงยอมรับความพ่ายแพ้ไปแล้วถ้ารู้ตัวว่าต้องแพ้”

ยวินหยางคล้ายกับกำลังสั่นเทาด้วยความโกรธ “เจ้า!”

ซีเหมินวั่นไต้ขมวดคิ้ว “การเดิมพันของพวกเราเป็นทางการแล้ว มีสักขีพยานจากทั้งสวรรค์และปฐพี! เว้นแต่… นายน้อยยวินอยากกลับคำพูดหรือเปล่า?”

ยวินหยางแสร้งทำเป็นระงับความโกรธ “ถ้าเช่นนั้น ข้าควรยอมรับความพ่ายแพ้หากถ้ารู้ตัวว่าต้องแพ้เหมือนกัน คิดซะว่าเป็นราคาในการสร้างมิตรสหายใหม่”

ซีเหมินวั่นไต้หัวเราะ “เยี่ยม! งั้นพวกเรามาเริ่มกันเลย”

ยวินหยางกล่าวด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยวยิ่งว่า “เห็นด้วย ขอให้พระเจ้าเป็นผู้ตัดสินโชคชะตาของพวกเรา”

คำพูดอย่างเป็นทางการได้เริ่มขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างยินดีของซีเหมินวั่นไต้ เจ้าของร้านหงายตะกร้าไม้ไผ่ ลูกแมวอายุหนึ่งเดือนเก้าตัวปรากฏขึ้นขณะร้องเหมียว ๆ อย่างขลาดกลัวต่อสิ่งรอบข้าง

ด้านหนึ่ง ซีเหมินวั่นไต้กระจายยาเม็ดสัตว์ร้ายจำนวนมากลงพื้นอย่างใจกว้าง มือซ้ายเริ่มวาดลวดลายในอากาศขณะร่ายทักษะกระตุ้นพลังคล้ายสายลมที่แรงพอจะพัดกลิ่นของยาเม็ดเหล่านั้นให้ลอยไปหาลูกแมว

มือขวาของเขาขยับอย่างบ้าคลั่งเช่นกันขณะร่ายทักษะผ่านพื้นดินอย่างไร้สุ้มเสียงเพื่อพยายามปิดกั้นไม่ให้ยวินหยางปลดปล่อยกลเดียวกันได้ ในเวลาเดียวกัน กระดิ่งวิญญาณของสัตว์ร้ายวิเศษที่อยู่ใต้แขนเริ่มสั่น เสียงกรุ้งกริ้งที่ปลดปล่อยจากมันเป็นท่วงทำนองแปลกประหลาดจนน่าขนลุก

เขาปลดปล่อยสุดยอดกลทั้งสามอย่างแทบจะพร้อมกัน! ซีเหมินวั่นไต้กระตือรือร้นที่จะปลดปล่อยในฐานะผู้ชนะในการท้าทายครั้งนี้

ยวินหยางยังนั่งพับเพียบ ขมวดคิ้วราวกับไม่ยินดีต่อการโกง แต่วิชาศักดิ์สิทธิ์อนันต์กำลังไหลด้วยพลังภายในร่างกายออกไปแล้ว ใบบัวแห่งโชคชะตาอนันต์เริ่มแกว่งไกว ปลดปล่อยอากาศแห่งชีวิตแรงกล้าออกไปอย่างรวดเร็ว

ภายนอก ยวินหยางเผยสีหน้าวิตก ดวงตาจับจ้องลูกแมวเก้าตัวอย่างเบื่อหน่ายขณะเรียกด้วยความประหม่า “เจ้าลูกแมว… มานี่ เร็ว ๆ… มามะ… ข้าจะดูแลพวกเจ้าทั้งหมดเอง…”

เกิดเสียงหัวเราะไปทั่ว

อ่อนหัดอะไรอย่างนี้!

เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าลูกแมวเหล่านั้นจะสามารถเข้าใจคำพูดพวกนี้ได้?

กลิ่นยาเม็ดสัตว์ร้ายเข้มข้นของซีเหมินวั่นไต้อบอวลรอบข้างขณะลูกแมวกระจุกตัวด้วยกัน ลังเลว่าจะเลือกไปทางไหน

รอยยิ้มของซีเหมินวั่นไต้กว้างขึ้นเมื่อสังเกตเห็นจำนวนลูกแมวกำลังชำเลืองมองมาทางนี้อย่างขาดเขลามากขึ้น เสียงถอนหายใจด้วยความผิดหวังดังมาจากที่ใดสักแห่งที่อยู่ด้านหลัง ใบหน้าของเขายังนิ่ง แต่สายตากำลังแสวงหาตัวการ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อยากให้ครอบครัวซีเหมินได้รับสัตว์ร้ายวิเศษระดับที่เก้าไป พวกเขาเรียกอีกฝ่ายว่าพี่น้อง แต่ใครจะรู้ล่ะว่าสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจคืออะไร? เขาจะต้องหาตัวให้ได้ว่าใครจะยังถูกเรียกว่า ‘พี่น้อง’ ต่อไปได้หลังการท้าทายนี้จบลง

เสียงอุทานด้วยความประหลาดใจดังมาจากฝูงชน ด้วยความตกตะลึง ซีเหมินวั่นไต้หันกลับมามอง

ท่ามกลางลูกแมวเก้าตัวที่ออกมาจากตะกร้า มีสองตัวเริ่มขยับเข้าหาเขาช้า ๆ หลังจากเดินไปสองก้าวเล็ก พวกมันหยุดด้วยความสับสน หางนุ่มฟูแกว่งอย่างบ้าคลั่ง เสียงร้องเหมียวแผ่วเบาเต็มไปด้วยการตัดสินใจไม่ได้

ซีเหมินวั่นไต้งุนงงจนแทบวิตก

เจอของยั่วยวนทั้งหมดนี้ ลูกแมวอย่างพวกเจ้ายังจะต้องครุ่นคิดอีกหรือ? นี่พวกเจ้าจะครุ่นคิดหาสวรรค์วิมานอะไร! รีบ ๆ มาได้แล้ว!

ยวินหยางยังเสียพลังงานด้วยการเรียกลูกแมวจากอีกฝั่ง “เจ้าลูกแมว มานี่ มามะ เจ้าลูกแมวน้อย…”

ราวปาฏิหาริย์ ด้วยความที่ไม่น่าเป็นไปได้อย่างถึงที่สุด ลูกแมวสองตัวเริ่มหันหลัง มุ่งเข้าหายวินหยางที่พยายามอย่างน่าขบขัน

ฝูงชนที่กำลังสังเกตการณ์ตกตะลึง

“กลับมา!” ซีเหมินวั่นไต้ตะโกนด้วยความแตกตื่น เหงื่อเริ่มซึมจากใบหน้า

กล่าวได้ว่าเสียงตะโกนของเขาทำให้พวกแมวหวาดกลัว ทำให้ลูกแมวทั้งสองวิ่งไปหายวินหยางทันที! ขณะพวกมันออกวิ่งโซเซด้วยฝีเท้าที่ไม่มั่นคง ระยะห่างสิบฟุตจากยวินหยางลดลงอย่างรวดเร็ว อุ้งเท้าหน้าทั้งสองเกาะขาของยวินหยางขณะร้องเหมียวอย่างเวทนาราวกับกำลังขอร้องว่า “ชายผู้จิตใจงดงาม โปรดช่วยปกป้องพวกข้าด้วย! เจ้าบ้าตรงนั้นทำให้พวกข้ากลัว!”

ยวินหยางที่แสร้งทำเป็นประหลาดใจหยิบลูกแมวขึ้นมาลูบอย่างเริงร่าด้วยท่าทางเป็นมิตรชิดใกล้ ลูกแมวสองตัวมุดเข้ามามากขึ้น ทำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้เพื่ออยู่ใกล้ชายคนนี้ ใบหน้าเล็กของพวกมันยินดีขณะเข้าไปในกลิ่นของยวินหยางอย่างละโมบ

ฝูงชนมองดูด้วยดวงตาเบิกกว้างมากพอจนเหมือนกับรับรู้ถึงอันตรายตรงหน้า

เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

คนที่เตรียมทุกสิ่งมาอย่างดีแพ้ให้กับนายน้อยยวินแห่งเมืองเทียนถัง ผู้ไม่มีทั้งรากฐานการฝึกฝน กล ยาเม็ดหรือแม้แต่อุปกรณ์ทุ่นแรง ในรอบแรกได้อย่างไร?

ลูกแมวสองตัวเลือกเจ้าของแล้ว ความตึงเครียดในตอนนี้เพิ่มขึ้นสูง คนเกือบหนึ่งร้อยคนรวมตัวกัน แต่ไม่มีใครส่งเสียง

ซีเหมินวั่นไต้โคจรลมปราณวิเศษแล้วกระจายกลิ่นของยาเม็ดออกอย่างเต็มที่ เหงื่อแห่งความวิตกหยดลงจากใบหน้า

ไปแค่สองตัว ไม่ได้ไปทั้งหมดเสียหน่อย!

ยังมีหวังอยู่!

“มานี่เร็ว…” ซีเหมินวั่นไต้วิงวอน

เหมือนเมื่อครู่ มันไม่เป็นไปตามที่เขาต้องการ

ลูกแมวสีขาวอีกตัวเริ่มขยับ อุ้งเท้าสั่นอย่างลังเลสักพักก่อนหันอย่างยินดี หันไปหายวินหยาง

ผู้ชมกะพริบตาด้วยความตกตะลึงสุดบรรยายขณะแมวหันไปหาอีกฝ่าย

ลูกแมวตัวนี้เร็วกว่าตัวก่อน มันวิ่งเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของยวินหยางในพริบตาก่อนส่งเสียวเหมียวอย่างมีความสุข

สีหน้าของซีเหมินวั่นไต้มืดมนราวกับหมึก

นั่นตัวที่สามแล้ว แต่เขายังไม่ได้สักตัว!

ผู้ชมยังคงมอง ดวงตาปูดโปนและปากอ้า

นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!

ที่ข้าเห็นอยู่นี่ไม่จริงใช่ไหม!

ความเป็นไปไม่ได้แบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?

“นายน้อย อย่ากลัวไปเลย ยังเหลืออีกหกตัว” ผู้อาวุโสจากครอบครัวซีเหมินพยายามปลอบนายน้อยถึงแม้จะเริ่มกังวลเช่นกัน “พวกเรายังมีหวังอยู่!” ซีเหมินวั่นไต้พยักหน้าอย่างวิตก ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

วินาทีต่อมา ลูกแมวหกตัวที่เหลือเคลื่อนไหวทันที

ลูกแมวสามตัวก่อนหน้านี้เป็นตัวที่ยวินหยางต้องการจริง ๆ ในขณะที่หกตัวเหล่านี้คือแมวอสนีของจริง ถึงแม้พวกมันจะอยู่ระดับที่สาม ถึงกระนั้นก็ยังจัดว่าเป็นสัตว์ร้ายวิเศษ! การตอบสนองของพวกมันช้ากว่า แต่ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความดีในโลกก่อนจะยอมรับสิ่งที่ดีที่สุด

ลูกแมวหกตัวร้องเหมียวขณะหันไปพร้อมกัน มุ่งหน้าเข้าหายวินหยางอย่างยินดีด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น ดวงตาของพวกมันทอประกายอย่างยินดี หางฟูฟ่องกระดิกรัวอย่างชอบอกชอบใจ

ใบหน้าของซีเหมินวั่นไต้พลันซีดขาวยิ่ง

เขาแพ้แล้ว!

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด