บทที่ 118 - ความโลภเขมือบทุกสิ่ง (5)
บทที่ 118 - ความโลภเขมือบทุกสิ่ง (5)
”
มันเป็นการเปลื่ยนแปลงที่น่าทึ่ง ฉันรู้สึกว่ามีใครบางคนได้อยู่ในหัวและร่างกายของฉันรู้สึกเหมือนจะลอยขึ้นไปอย่างช้าๆ ในเวลาต่อมาฉันก็ได้มอบการควบคุมร่ายกายของฉันให้คนอื่นและเข้าไปอยู่ในโหมดผู้ชม
น่าเสียดายที่เพรูต้าไม่ได้มีความสามารถในการใช้ธาตุดังนั้นเขาก็เลยไม่สามารถอัญเชิญเลย เพรูต้าไม่สามารถจะใช้ทักษะของคลาสและคอลาสรองได้ และเขาก็ไม่สามารถจะใช้ฮีโรอิคสไตรค์ได้ เขาสามารถจะใช้ทักษะอื่นนอกเหนือไปจากนี้ได้
[มานาทั้งหมดของคุณได้ถูกใช้]
[พลังชีวิตครึ่งหนึ่งของคุณได้ถูกใช้]
[ใช้มานา 18,790 และพลังชีวิต 12,545 เพื่อแสดงจิตวิญญาณฮีโร่ในตำนาน เพรูต้า เรลโล่ วาติโฟร์ เป็นเวลา 26 นาที 57 วินาที]
"มันยังไม่ถึง 29 วัน นอกจากนี้สภาพแวดน้อมนี้มัน..."
[เพรูต้า ผมจะปล่อยให้คุณจัดการ ผมไม่สามารถจัดการพวกนั้นได้ด้วยกำลังของผม]
เพรูต้าได้มองไปรอบๆ เขาได้ยืนยันถึงปีศาจเขาเดียวและแส้ใบมีดในมือ จากนั้นเขาก็ได้ตรวจสอบร่างกายและยิ้มออกมา
"นี่มันไม่ใช่โลก... นอกจากนี้นายก็ยังโตขึ้นมาเลยในระยะเวลาสั้นๆ นี่มันเยี่ยมมาก"
ชาตูโน่ดูเหมือนจะรู้ได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เปลื่ยนไปจากเสียงพึมพำของเพรูต้า เขาได้ชี้แส้มาที่เพรูต้า
"กลิ่นมานาของเจ้าต่างออกไป เจ้าเป็นใคร?"
"ปีศาจ ปีศาจก็มีอยู่ในอีเดียวเหมือนกันนะ... คำพูดไม่สำคัญในการต่อสู้ที่แลกด้วยชีวิต... นายพร้อมหรือยัง?"
เพรูต้าได้พุ่งเข้าไปหาชาตูโน่ด้วยความเร็วที่มากโดยที่ไม่จำเป็นต้องใช้ความเร็วศักดิ์สิทธิ์ แส้ของชาตูโน่ได้ไปป้องกันหอกอย่างเร่งรีบ แต่ว่ามันก็ไม่สามารถทนต่อแรงกระแทกและลอยกลับไป
"เจ้าแต่ต่างจากก่อนหน้านี้!"
"อีกไม่นานหรอกที่เขาจะแข็งแกร่งเท่าฉัน!"
เพรูต้าได้แทงหอกออกไปอย่างรวดเร็ว ได้มีคลื่นน้ำวนหมุนไปรอบๆหอกไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นมาจากวงจรเพรูต้าที่มาจากภายในของเขา
ดังนั้นนี่ก็คือเทคนิคหอกเฉพาะตัวที่อยู่นอกเหนือเทคนิคหอกระดับสูง! แม้ว่าฉันจะรู้ว่าในสถานการรณ์นี้มันไม่เหมาะนัก แต่ฉันก็ได้นิ่งไปเพราะการเคลื่อนไหวที่เพรูต้าสร้างขึ้น นอกจากนี้วงจรเพรูต้าที่เขาใช้ก็แตกต่างไปจากที่ฉันใช้
"คุฮ่า เอาล่ะ! ในตอนนี้ข้ารู้สึกว่ากำลังสู้แล้ว! สเนค ทัช!"
"การโจมตีที่อ่อนแอแบบนี้มันไม่พอหรอกน่า!"
แส้ของชาตูโน่ได้เปลื่ยนรูปร่างไปทันทีและลอยเข้าไปกัดคอของเพรูต้าเหมือนกับงูที่มีชีวิต ยังไงก็ตามเพรูต้าได้ดึงเท้ากลับมาและตั้งหอกของเขาตีแส้กลับไป ลมหมุนสีฟ้าที่อยู่รอบๆหอกได้ทำให้หัวงูแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
"คลื่นความตาย!"
นั่นก็คือสิ่งที่ชาตูโน่เล็งอยู่ เศษของแส้ได้พองขึ้นและระเบิดออกมา แส้นั้นเป็นเพียงแค่อาวุธที่ใช้เพียงครั้งเดียวตั้งแต่เริ่มแล้ว ฉันรู้สึกแย่เกี่ยวกับบาเมียร์ตูโน่ที่เสียชีวิตไปจากอาวุธแบบนี้
ไม่ว่าเพรูต้าจะแข็งแกร่งยังไง เขาก็ยังใช้ร่างกายของฉัน ดังนั้นเขาก็เลยบรรจุมานาลงไปในเท้าทันทีและกระโดดถอยกลับไปสร้างพายุในเส้นทางของเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการระเบิดนี้ยิ่งใหญ่และทรงพลัง แต่มันก็ได้ถูกลบล้างไปอย่างง่ายดายด้วยพายุที่เพรูต้าสร้างขึ้น
ในขณะเดียวกันฉันก็ยุ่งกับการพยายามที่จะเข้าใจการควบคุมและเปลื่ยนแปลงของมานา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเทคนิคหอกของเพรูต้านั้นอยู่สูงยิ่งไปกว่าฉันมาก แต่ว่าสิ่งที่น่าทึ่งยิ่งไปกว่านั้นก็คือวิธีการที่เขาใช่มานา ฉันมั่นใจว่าฉันสามารถจะตามเขาทันในด้านเทคนิคหอก แต่ว่าธรรมชาติการใช้มานาบนเทคนิคหอกนั่นเป็นอะไรที่ไกลเกินกว่าที่ฉันเคยเห็น
จากการใช้งานที่ไม่ตรงกับระดับเลเวล ฉันรู้สึกว่าวงจรเพรูต้าของฉันนั้นติดขัด แต่เพรูต้าได้ใช้มันอย่างเป็นธรรมชาตินุ่มด้วยด้วยการหมุนวนพลัง มันน่าทึ่งอย่าแท้งจริง ในเวลาต่อมาเขาก็ได้ถือหอกขึ้นอีกครั้ง วงจรเพรูต้าที่แข็งแกร่งในปัจจุบันได้รวบรวมพานาแต่ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายเท่านั้น มันยังมาจากโลกนี้ด้วย แสงสีฟ้าได้รวมตัวกันที่หอก ราวกับว่าฉันกำลังมองเห็นเท็มเพรสเวอร์ชั่นที่สมบูรณ์แบบ ซึ่งมันใช้มานาเพียงแค่ 300 สำหรับฉันเท่านั้น
"ลองนี้สิ!"
"ฮุฮุ!"
แม้ว่าการรวมพลังและการโจมตีของเพรูต้าจะรวดเร็ว แต่ชาตูโน่ก็ได้หยิบโล่ออกมาจากช่องอากาศและป้องกันเอาไว้ ยังไงก็ตามหลังจากที่ได้ปะทะกันอยู่ครู่หนึ่งโล่ก็ได้พังทลายและรอยออกไป ด้วยเสียงแคร๊กแขนของชาตูโน่ก็ได้ถูกตัดออกไปจากร่างกาย มันเป็นการโจมตีที่สมบูรณ์แบบที่ทำให้การป้องกันของชาตูโน่พังลง
"ค๊าฮ๊ากก!"
"นายนี่อ่อนแออย่างน่าตกใจเลยนะ ระดับทางทหารของนายคืออะไรล่ะ? พลทหารหรอ?"
"พลทหาร? ฮ่าห์...ข้าจะแสดงพลังของพลทหารให้ดูเอง!"
แขนของชาตูโน่ที่ล่มไปกับพื้นได้ลอยขึ้นมา และพองขึ้นและกลายเป็นแขนยักษ์สีดำในทันทีและที่ปลายมันได้แข็งขึ้น มันได้เปลื่ยนรูปร่างไปเป็นอาวุธแปลกๆที่คล้ายกับกระบอง ชาตูโน่ได้หยิบ 'อาวุธ' ด้วยแขนที่เหลืออยู่ ทำไมมันถึงไม่ฟื้นฟูล่ะ? มันมีขีดจำกัดในการฟื้นฟูงั้นหรอ?
หรือบาดแผลจากการโจมตีของเพรูต้าไม่สามารถฟื้นฟูได้ ฉันรู้สึกว่ามีความลับอยู่เบื้องหลังพลังที่รวมเข้ากับวงจรเพรูต้าและเทคนิคหอกของเขา ความต้องการที่จะเรียนรู้เทคนิคของเขามันได้ทำให้ฉันแทบจะบ้า
"เดวิลบัสเตอร์!"
"คึก นายคิดอยู่นี้งั้นหรอ? หน่อมแน้มอะไรแบบนี้!"
บางทีอาจจะเป็นเพราะมันได้เปลื่ยนแขนรมาเป็นอาวุธ มันได้ขยับไปเองและก็ทรงพลัง หลังจากป้องกันการโจมตีครั้งแรกด้วยหอก เพรูต้าก็ได้หลบการโจมตี อาวุธนั่นได้ฟาดลงไปบนพื้นและส่วนของดินส่วนหนึ่งก็ได้กลายเป็นตะกอนโลหะและลอยขึ้นมา
กากตะกอนโลหะได้เกิดแสงจืดสีดำและโจมตีที่เพรูต้า เพรูต้าได้เตะพื้นและสร้างพายุขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างแปลกใจกับการโจมตีนี้
[อาวุธนั่นมันอันตราย มันจะไม่เป็นไรสำหรับอาวุธที่ปกคลุมด้วยออร่าของฉัน แต่ว่าร่างกายของนายจะไม่โชคดีอย่างนั้น ถ้าหากโดนโจมตี นายจะกลายเป็นตะกอนโลหะ]
[เกราะของผมป้องกันไม่ได้หรอ?]
[มันกันได้ แต่ก็แค่ครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น]
เพรูต้าดูเหมือนจะเมินเฉยในขณะที่ปะทะกับอาวุธของชาตูโน่ แต่เขาก็ได้กระซิบด้วยเสียงที่กังวลที่มีเพียงแต่ฉันที่ได้ยิน ถ้าเพรูต้ายอมให้ตัวเองถูกโจมตี ฉันก็จะได้รับอาการบาดเจ็บที่ไม่สามารถจะฟื้นฟูได้ แม้ว่าเพรูต้าจะพยายามซ่อนมัน แต่ดูเหมือนว่าชาตูโน่จะรู้ถึงความลังเลนี้ ในขณะนั้นเขาก็ได้โจมตีอย่างกล้าหาญและอุกอาจมากยิ่งขึ้น
"หยุดวิ่งหนีซะที!"
ชาตูโน่ได้หลบหอกซ้าย ขวาและโจมตีร่างกายของฉันด้วยอาวุธนั่น เพรูต้าได้อ่านเส้นทางการโจมตีและปัดออกไปด้วยหอกที่ปกคลุมด้วยมานาที่หมุนวน ในขณะที่การปะทะกันดำเนินต่อไป ออร่าของชาตูน่าก็ได้เติบโตขึ้น
พื้นดินได้กลายเป็นเหมือนตะกอนโลหะจากเตาหลอมและตะกอนก็ได้โจมตีเพรูต้าในบางครั้งและสร้างความรำคาญ ถึงอย่างนั้นเพรูต้าก็จัดการกับพวกมันได้ไม่ยากเย็นนัก แต่มันก็ยากที่จะพูดว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถ้าหากมันยังเป็นแบบนี้ต่อไปเพรูต้าก็จะเสียเปรียบ
"เกิดอะไรขึ้นกับความมั่นใจของเจ้ากัน!? พยายามให้มากกว่านี้สิฮีโร่!"
"ฮีโร่นั่นคือศิษย์ของฉัน ไม่ใช่ฉัน! ฉันเคารพในความแข็งแกร่งของนาย แต่ฉันจะไม่ทนจัดการกับการโจมตีที่สกปรกอย่างนี้อีกต่อไป!"
ในฐานะที่ฉันมีทักษะฟื้นคือบนแหวนนิ้วชี้ของโกเลมเนื้อ ฉันก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการสูญเสียอวัยวะใดๆ แม้อย่างนั้นฉันก็ยังได้แนะนำเพรูต้าเพื่อให้เขาได้ใช้ประโยชน์จากร่างกายของฉันได้มากขึ้น
[เพรูต้าคุณสามารถจะใช้ทักษะความเชี่ยวชาญเกราะหนัก ความเร็วศักดิ์สิทธิ์ พุ่ง และเส้นทางวายุได้]
[ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับทักษะเกราะ แต่ว่านายช่วยอธิบายเกี่ยวกับทักษะอื่นๆหน่อยได้ไหม?]
ฉันได้ให้รายละเอียดเกี่ยวกับทักษะที่เป็นไปได้ ด้วยการยิงเทมเพรสเพรูต้าได้สร้างระยะห่างจากตัวเองกับชาตูโน่และหยักหน้าขึ้น จากนั้นเขาก็ได้มองไปรอบๆสนามรบอย่างกล้าหาญ ปีศาจส่วนใหญ่ได้อยู่ขอบของความตายแล้วและทหารรับจ้างต่างมิติที่เหลืออยู่กำลังทำงานร่วมกัน มันเหมือนกันสำหรับอัศวินและจอมเวทย์ที่รอดอยู่ เพรูต้าได้เริ่มการต่อสู้ขึ้นใหม่อีกครั้ง
"จะไปล่ะนะ เส้นทางวายุ!"
"เจ้า!"
เพรูต้าที่ได้รับการป้องกันได้พุ่งเข้าใส่ชาตูโน่ ซึ่งทักษะพุ่งได้ทำให้เขาเร็วยิ่งขึ้นไปอีกมันเป็นทักษะติดตัวและนำไปใช้งานกับเส้นทางวายุโดยอัตโนมัติ ในขณะเดียวกับเพรูต้าก็ยังได้รับผลของรอยสักและอุปกรณ์ที่ใส่อยู่ หอกกลืนกินได้ปกคลุมไปด้วยพลังงานที่หมุนวนอันแข็งแกร่งซึ่งได้ทำให้ตะกอนโลหะและชาตูโน่กระเด็นออกไป
"อ๊ากกกก!"
ชาตูโน่ได้ลอยขึ้นไปหลายสิบเมตรจากพื้นดิน! แม้ว่าทักษะการพุ่งจะได้รับการเสริมพลังขึ้นแต่การส่งปีศาจระดับผู้บัญชาการขึ้นไปด้วยหอกมันแสดงถึงความแข็งแกร็งของเพรูต้า ในเวลาเดียวกันพายุทอนาโดก็ได้ปรากฏขึ้นโดยที่หมุนอยู่ตรงชาตูโน่อย่างสมบูรณ์ แน่นอนว่ามันคงไม่ได้ติดอยู่ในนั้นนานนัก
"เฮ้ไวเวิร์น! หยุดมันเอาไว้ซักเดี๋ยวนะ!"
"ฮ่าห์ ยะโสอะไรแบบนี้เจ้าเด็กใหม่"
เพรูต้าไม่ได้สนใจในคำตอบของคนที่ขี่ไวเวิร์นอยู่และเขาได้พุ่งไปทางปีศาจตัวอื่นต่อ เส้นทางวายุนั้นไม่จำเป็นจะต้องใช้เป็นเส้นตรง แต่แน่นอนมันจะแข็งแกร่งและเร็วกว่าถ้าใช้เป็นเส้นตรง แต่ด้วยการใช้วงจรเพรูต้า เพรูต้าได้พุ่งไปตามวิธีของเส้นทางวายุอย่างเป็นธรรมชาติ ความจริงแล้วแรงหมุนของวงจรเพรูต้าได้เพิ่มพลังทำลายของเส้นทางวายุขึ้นไปอีก
"อึก มันซุ่มโจมตี!"
"หยุดมัน!"
"เอ๊ะ นั่นมันอะไรกัน!"
ปีศาจที่กำลังต่อสู้กับทหารรับจ้างต่างมิติได้สะดุ้งจากการพุ่งของเพรูต้าและพยายามจะป้องกัน ยังไงก็ตามเส้นทางวายุนั้นจะแตกต่างออกไปเมื่อเพรูต้าใช้มัน พลังงานหมุนวนได้ดูดกลืนโดยเส้นทางวายุและทำให้พลังทำลายทั้งหมดมารวมกันอยู่ที่ปลายหอกซึ่งทำการระเบิดออกมาอย่างต่อเนื่อง ไม่มีปีศาจตนใดที่ป้องกันพลังของเพรูตาซึ่งได้ส่งชาตูน่าขึ้นไปก่อนแล้วได้เลลย ตั้งแต่ฉันมันใจว่าสามารถจะจัดการพวกนี้ได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องให้เพรูต้าช่วย มันก็คงจะเป็นเรื่องง่ายไปเลยสำหรับเพรูต้า
ปีศาจที่มีชีวิตอยู่ได้เริ่มลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าทีระตัว และแต่ละตัวก็ได้ติดอยู่ในกับดักพายุเหมือนกับที่ชาตูโน่ติดอยู่ พวกมันได้ลอยไปหาชาตูโน่ที่พยายามจะทำลายทอนาโดด้วยตัวเองและกระแทกกัน
ชาตูโน่นั้นได้เมินต่อไฟของไวเวิร์นและเข้าไปใกล้ทางออกของทอนาโด แต่ว่าเมื่อเขาได้ชนกับพรรคพวกของมันเองก็ทำให้ทอร์นาโดที่ปกคลุมพวกมันรวมเป็นหนึ่งและผลักพวกมันขึ้นไปบนฟ้า ปีศาจที่ชนกันได้มากขึ้นไปเรื่อยๆ พวกมันได้ส่งขึ้นไปบนฟ้า มันเหมือนกับการเฝ้าดูพายุทอร์นาโดที่รวมกันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
"เขาเป็นมือใหม่จริงๆนะหรอ?"
"เจ้าโง่ นายไม่เห็นความแตกต่างในพลังทำลายหรอ?"
"มันดูเหมือนว่าเขาจะถูกสถิตด้วยใครบางคนอยู่ ทักษะอะไรกันที่ทำแบบนั้นได้?"
"เจ้านั่น! เขาแย่งเหยือของฉันไป!"
"อย่ามาหลอกไปหน่อยเลย ฉันรู้นะว่าแกนะกำลังครุ่นคิดว่าจะหนีไปนานแล้ว"
"เจ้าหนูโจมตีพวกรนั้นในขณะที่กำลังตั้งกลุ่ม!"
หลังจากที่ส่งศัตรูทั้งหมดลอยขึ้นไปแล้ว เพรูต้าก็ได้กระตุ้นเหล่าทหารรับจ้างต่างมิติ อัศวินและจอมเวทย์ด้วยท่าทางที่เหมือนกับผู้ชนะกำลังวิ่งกลับบ้าน จากนั้นเขาก็ได้คุกเข่าลง ฉันรู้สึกได้ว่าสายลมได้ถูกรวมมาล้อมรอบเพรูต้าซึ่งมันทำให้ฉันสั่น ชายคนนี้ได้ทำให้เส้นทางวายุแตกต่างไปจากทักษะเดิมโดยสิ้นเชิง!
"ยังไงก็เหอะ! ไปโจมตีกัน+W
"เพลิงกระหน่ำ!"
"ตายซะเจ้าพวกปีศาจ!"
ออร่าพลังและเวทย์นับสิบได้ถูกยิงขึ้นไปบนฟ้า ในเลเวลของพวกเขาที่มาถึงระดับนี้แล้วแม้ว่าจะเป็นพวกโจมตีระยะประชิดแต่ก็ยังมีทักษะที่โจมตีระยะไกลอย่างน้อยหนึ่งทักษะ เจ้าของไวเวิร์นก็ดูเหมือนจะเพิ่มพลังให้กับไวเวิร์ด้วยพลังของตนและทำให้ไวเวิร์นพ่นไฟสีขาวเหมือนของฮวาหยาออกมา ได้เกิดการระเบิดขึ้นดังอย่างต่อเนื่องบนฟ้าเหมือนกับดอกไม้ไฟ
จากนั้นเองเพรูต้าก็ได้กระโดดขึ้น
"ความเร็วศักดิ์สิทธิ์"
[คุณได้ใช้มานา 10% ความเร็วของคุณเพิ่มขึ้น 1000% เป็นเวลา 3 วินาที!]
ฉันไม่รู้ว่าเขาทำได้ยังไงแต่ว่าเพรูต้าได้เปลื่ยนพลังลมในการโจมตีสุดท้ายของเส้นทางวายุไปอยู่ที่เท้าของเขาแลละใช้พลังหมุนวนของวงจรเพรูต้าเพื่อให้มันระเบิดหลังออกมา ในทันทีหลังจากนั้นเพรูต้าก็ได้ใช้ความเร็วศักดิ์สิทธิ์เพื่อให้ตัวเองเร็วมากขึ้นไปอีกและผลลัพธ์ที่ออกมานั้นมันก็ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูด
"ฮ่าาาาาาาาาาห์!"
ร่างกายของฉันได้พุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็วจนฉันต้องตกใจว่ามันกำลังจะพังลงจากแรงกระแทก ฉันรู้สึกเหมือนกับจะเป็นลมจากความรู้สึก แต่ดูเหมือนว่าเพรูต้าจะไม่เป็นอะไรและดึงหอกกลับไปข้างหลัง อึก ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีทางแพ้ใครในด้านพลังจิตใจ แต่ฉันก็ได้กำลังรู้สึกจะเป็นลมจากการช็อกมากๆ
แม้ในขณะที่ฉันกำลังคิดกับตัวเองและมุ่งความสนใจอยู่ เพรูต้าก็ได้พุ่งขึ้นไปอีก
ในตอนท้ายเส้นทางของเพรูต้าได้รวมปีศาจเข้ามาอย่างไร้ปราณี ชาตูโน่ที่เท้าได้ติดอยู่กับปีศาจตัวอื่นได้มองเพรูต้าที่เข้ามาใกล้ มันได้เหวี่ยงอาวุธเข้าใส่ปีศาจตัวอื่นๆที่ขวางเส้นทาง
"ก๊าซซซซ!"
"เสียสละตัวเองเพื่ออนาคตของกองทัพปีศาจ!"
ฉันได้คิดเอาไว้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเสียสละลูกน้องของตนในสถานการณ์นี้ ในขณะนั้นเพรูต้าก็ได้เปิดตาขึ้นกว้าง หนึ่งในปีศาจที่ได้ถูกฟาดเข้ามาใส่เพรูต้าจากท้องฟ้า ในเวลานี้ฉันได้เตรียมพร้อมที่จะสูญเสียแขนขาไปแล้ว ขณะเดียวกันฉันก็ได้เตรียมพร้อมที่จะใช้การฟื้นฟูตัวเอง เพรูต้าได้เปิดเผยการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายของเขา
"เสียสละผู้ใต้บังคับบัญชาของนาย! ต่อหน้าเทพสงคราม นี้มันไม่มีอะไรที่ดูหมิ่นขนาดนี้แล้ว!"
ด้วยเสียงคำรามดังสนั่นเพรูต้าได้ปาหอกออกไป แรงที่ผลักดันหอกของไปมันทำมันการเป็นเส้นตรงพุ่งออกและเกิดการระเบิด เหมือนกับการยิงปีนลูกซอง การระเบิดได้เกิดขึ้นบนปลายของหอกในทันทีและมันก็ยังรวบรวมปีศาจ แม้ว่าปีศาจจะพยายามรีดเร้นพลังต่างๆเพื่อสร้างเกราะป้องกันแต่ว่ามันก็ไม่สามารถจะป้องกันพลังของเพรูต้าได้
มันได้เกิดการระเบิดครั้งยิ่งใหญ่ขึ้น
[ติดคริติคอล!]
[ปีศาจมันก็ควรจะมีกระดูกใช่ไหม?]
"อาจจะนะ"
การสนทนาของฉันกับเพรูต้ามันดูค่อนข้างจะงี่เง่า พวกเราได้เริ่มตกลงไป เพรูต้ารู้ว่าเราจะตกไปไหม? เขารู้ใช่ไหม? จากนั้นเพรูต้าก็กระซิบกับฉัน
"ชิป ฉันลืมไปว่าจะลงยังไง"
[เพรูต้า!?]
"เมื่อที่ฉันสนใจกับการต่อสู้มากเกินไปเลือดของฉันจะเดือดขึ้น...มันเป็นเวลานานแล้วที่ฉันได้ต่อสู้จริงๆ ดังนั้นฉันก็เลยไม่สามารถจะช่วยอะไรได้กับผลข้างเคียงแบบนี้ แต่ว่าขอบใจนายมาก ฉันสนุกกับการต่อสู้ ในตอนนี้ฉันไม่มีความเสียใจเลย"
[อย่าได้พูดเหมือนกับว่านายจะตายสิเพรูต้า!]
"แน่นอนว่าฉันล้อเล่น การตายไปในตอนนี้มันจะเป็นปัญยหา ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเขาจะลงสูญพื้นด้วยการสูญเสียขาเพียงแค่ข้างเดียวเท่านั้น"
[ถ้างั้นแน่นอนสินะว่าขาของฉันจะต้องหักไปข้างหนึ่ง...]
เมื่อฉันได้ถอนหายใจออกมาก็ได้มีใครบางคนมาจับฉันกลางอากาศ เป็นชายวัยกลางคนที่ที่ใช้ไวเวิร์นมาจับฉันด้วยกรงเล็บ
"เด็กใหม่ ฉันไม่รู้นักว่าตอนนี้ใครควบคุมนาย แต่ว่าทำได้ดีมาก ด้วยความสัตย์จริงผู้บัญชาการปีศาจนั้นมันอันตรายมากที่สุด"
"อ่า ขอบคุณ"
ไวเวิร์นได้ลดระดับลงมาอย่างรวดเร็วและปล่อยฉันลงบนพื้นอย่างปลอดภัย ทหารรับจ้างและอัศวินได้รวมตัวกันเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ
"ทำได้เยี่ยมมากเด็กใหม่!"
"ทักษะนี้มันไม่ได้อยู่ตลอดไปใช่ไหม?"
"ความรู้สึกมันได้ต่างไปจากแต่ก่อนเล็กน้อย มันดูเหมือนว่าเขากำลังรักษาสถานะนี้ด้วยมานา"
"เฮ้ถ้านายมีเวลาในการมาวิเคราะห์ทักาะของเด็กใหม่ก็มารักษาคำสาปที่ขาของฉันทีสิ"
"หยุดบ่นทีสิ ให้พาราดินนู่นรักษาไป!"
ทหารรับจ้างแต่ละคนได้พูดออกมาด้วยเสียงอันดังเพือแสดงความเห็นออกมา ในขณะที่เราได้จัดการปีศาจทั้งหมดไปแล้ว ฉันก็ได้มองไปที่พวกเขาอย่างมีความสุข อัศวินทั้งหมดที่เป็นพาราดินภายวิหารมิทารัส พวกเขาแต่ละคนได้ทำการรักษาให้กับทหารรับจ้าง
[พวกเราจะต้องเรียกรูเดียอีกครั้ง]
"ฉันไม่รู้นะว่าใครคือรูเดีย แต่ว่านายไม่ควรทำแบบนั้น"
[ทำไม?]
"มันยังไม่ชัดเจนอีกหรอว่ามันยังไม่จบ"
เมื่อสงครามดูเหมือนจะจบลงไป ทันใดนั้นบรรยากาศก็ได้กลายเป็นหนาวเย็นไปในทันทีราวกับว่าจะพิสูจน์ในคำพูดของเพรูต้า เสียงกระซิบได้ดังออกมาจากท้องฟ้า
[คู...เมื่อคิดว่าข้าจะต้องแสดงร่างที่แท้จริง ข้าดูถูกมนุษย์มากเกินไปสินะ...!]
พวกเราทุกคนได้หันหน้าไปทางเสียงนั่น บนท้องฟ้าพวกเราได้เห็นปีก ร่างกายขนาดใหญ่ และแขนของมอนสเตอร์เพียงข้างเดียว
[ข้าจะกลืนกินพวกเจ้าทั้งหมด! จงดีใจซะที่เจ้าสามารถจะกลายเป็นเลือดและเนื้อให้ข้า ผู้บัญชาการชาตูโน่!]
นี่มันเป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ที่สอง
