ตอนที่แล้วSPH:บทที่ 12 จับรางวัลอีกครั้ง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปSPH:บทที่ 14 โกงข้อสอบ

SPH:บทที่ 13 น้ำยาสัตย์จริง


SPH:บทที่ 13 น้ำยาสัตย์จริง

"สิ่งนี้คืออะไร? มันช่างงดงาม"

ฮันเสวี่ยมองไปยังขวดเล็กๆที่อยู่บนฝ่ามือของเย่หยูอย่างเงียบๆ และร้องออกมาด้วยความตกใจ

"นี้เรียกว่าน้ำยาสัตย์จริง!"

ฮันเสวี่ยย่นคิ้วเล็กน้อยและค่อนข้างสงสัย

"น้ำยาสัตย์จริง"

เย่หยูหัวเราะ

"ฉันไม่ได้โกหกเธอนะ น้ำอมฤทธิ์นี้สามารถทำให้คนพูดความจริงได้ภายในหนึ่งนาที!"

"หื้ม!" ฮันเสวี่ยพูดขึ้นมาเบาๆเมื่อได้ยิน

"ฉันไม่เชื่อหรอก!"

เย่หยูนำโซ่เงินออกมาและนำมาใส่ที่ข้อมืออีกครั้ง แล้วหัวเราะอย่างเงียบๆ

เย่หยูไม่ได้โกหกฮันเสวี่ยสิ่งนี้เรียกว่า น้ำยาวาจาสัตย์ ซึ่งเขาได้รับมาการจับรางวัลเมื่อคืน

"น้ำยาสัตย์จริง: ใครก็ตามที่ได้สัมผัสน้ำยานี้ ก็จะพูดความจริงในนาทีต่อมา!"

หลังจากใช้มัน คุณจะต้องใช้เวลา 24 ชั่วโมงในการใช้อีกครั้ง

นี้คือคำอธิบายบนระบบสำหรับเย่หยู แม้ว่ามันดูเหมือนจะง่าย แต่เย่หยูรู้ว่านี้เป็นของดีแน่!

มันเป็นอาวุธที่เฉียบแหลมที่สามารถทำให้คนพูดความจริงได้ ใครจะไปรู้ว่าเมื่อใช้มันอาจจะได้ผลดี และอาจใช้ได้แค่ครั้งเดียวด้วย!

"ระบบ!"

เย่หยูพูดเรียกในใจ แล้วระบบอินเตอร์เฟสก็โชว์หน้าออกมาในความคิดเขา

"มนุษย์: เย่หยู(ผู้ผึกตน เลเวล 1)"

"ร่างกาย: ร่างกายแห่งจิตวิญญาณดาบ"

"การขโมย: 1"

"คะแนนเต๋าชั้นสูง: 80/1000"

"ความสามารถ: ทักษะไพ่บิน สุดยอดคำนวณ "

"ทักษะท่าร่าง: "ท่าออกกำลังกาย​ 36​ ท่า(เริ่มต้น)"

"ไอเทม: น้ำยาสัตย์จริง"

"ล็อตเตอร์รี่: 0 "

ระบบเชื่อมกันและแสดงตัวเลือกรายการเพิ่มเติม ซึ่งมีลักษณะเป็นน้ำยาเวทย์มนต์

เมื่อเขาเห็นจำนวนครั้งที่เขาสามารถขโมยได้บนหน้าจอ เย่หยูอยากจะเลื่อนนิ้วไปจิ้มที่หน้าจอทันที

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ห้องเขาเริ่มเรียนแล้วและมีเพื่อนร่วมชั้นอยู่รอบๆ มันไม่สะดวกนัก​ สำหรับพวกเขา ดังนั้นเย่หยูจึงระงับความคิดที่จะทำไว้ก่อน

แตะ!แตะ!

เสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องเรียน ดูเหมือนมันจะหยุดก่อนที่จะส่งเสียงอีกครั้ง

โอวหยางหยู คนที่ยังคงหน้าซีดเผือด เดินเข้ามา

โดยไม่ได้ตั้งใจมองไปยังเย่หยู ร่างกายของเขาสั่นเทาและเกือบนั่งลงไปที่พื้นอีกครั้ง

มันเป็นความกลัวที่เย่หยู่มอบให้โอหยางหยูเมื่อวานมันมากเกินไป หลังจากที่เขากลืนน้ำลายและพยายามทำให้ตัวเองใจเย็น โอหยางหยูก้มหัวลงแล้วเดินไปยังที่นั่งเขา ปกติแล้วเขามีนิสัยหยิ่งยโสที่จะเดินเชิดหน้าเชิดอก

"โย่ว!"

"โอวหยางหยู เมื่อวานนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายหรอ? หรือว่าจะเรียกรถพยาบาลดีไหม?"

เย่หยูมองไปยังโอหยางหยูเงียบๆ เขายิ้มขณะพูด

"ฉันสบายดี ขอบคุณมากนะ" ร่างกายโอวหยางหยูสั่นในขณะที่เขาหรี่ตาลงมา เพื่อปิดบังไม่ให้เห็นแววตาที่อาบไปด้วยพิษในตาเขา

"นี่มันจะโคตรอัปยศเกินไปแล้ว ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะกลับมาแก้แค้นให้ได้" หัวใจที่โกรธแค้นของโอวหยางหยูกำลังลุกไหม้ในใจเขา แต่เขาไม่กล้าแสดงออกให้เย่หยูเห็น เพราะเขากลัว

"ห๊า!"

เย่หยูสามารถเห็นความไม่เต็มใจและความเกลียดชังของโอวหยางหยู เขารู้ว่าโอหยางหยูไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ง่ายๆแน่ แต่ทางที่ดีที่สุดคือเตรียมตัวคิดบัญชี!

แคร๊ง! แคร๊ง!

กระดิ่งห้องเรียนดังขึ้นและอาจารย์วิชาภาษาอังกฤษ อู่ซูชุน เดินเข้ามายังห้องเรียนพร้อมด้วยกองเอกสารข้อสอบในมือ

หลังจากวางกระดาษข้อสอบไว้บนโต๊ะเลคเชอร์ อาจารย์วิชาภาษาอังกฤษใช้นิ้วเคาะที่โต๊ะเบาๆ

ตึก! ตึก!

"วันนี้สอบวิชาภาษาอังกฤษ ทุกคนเก็บหนังสือออกไปให้หมด!"

"โห้ย โห้ว!"

นักเรียนทุกคนเคลียร์โต๊ะเรียบร้อยและไม่มีใครกล้านำข้อมูลที่เกี่ยวข้องมาวางบนโต๊ะ นั้นเป็นเพราะ แม้ว่าโรงเรียนมัธยมต้นเซียงหยูจะเป็นโรงเรียนเอกชน แต่ก็ยังคงเข้มงวดเรื่องการเรียนโดยเฉพาะนักเรียนที่ชอบโกง

เมื่อพูดถึงข้อสอบภาษาอังกฤษ เย่หยูย่นคิ้วของเขา เพราะภาษาอังกฤษของเขาแย่มาก

ความจริง ภาษาอังกฤษของเย่หยูค่อนข้างดีสำหรับคนทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับคนอื่น นักเรียนของเซียงหยูไม่ได้ขาดแคลนเงิน และมีครูสอนพิเศษมาติวให้ในห้องเรียนมากกว่าที่อื่น

อย่างไรก็ตาม เย่หยูไม่มีพื้นฐานพวกนี้เลย ดังนั้นหากให้เทียบกับเพื่อนในห้องแล้ว ภาษาอังกฤษของเขาไม่ดีเท่าไหร่นัก

ด้วยเหตุนี้ เย่หยูไม่ยินดีอย่างยิ่งที่ต้องเผชิญกับการสอบวิชาภาษาอังกฤษ เนื่องจากอังกฤษของเขาอยู่ในลำดับต่ำสุดและผลก็จะออกมาต่ำเสมอ

ในทางกลับกัน เกรดวิชาอื่นของเย่หยูอยู่ในระดับดีมาก ซึ่งทำให้ภาษาอังกฤษของเขาเป็นแบบนี้

"เฮ้อแค่เรื่องเดียว น่าอับอายอะไรขนาดนี้วะ"

โอวหยางหยู คนที่ยืนอยู่ข้างๆเย่หยู จ้องไปยังเย่หยูและพบว่าเขาย่นคิ้วเพราะกังวล เขารู้สึกตื่นเต้นทันที

"ภาษาอังกฤษของเขาแย่สินะ!"

โอวหยางหยูยืนยันกับตัวเองในใจ และแววตาของเขาเริ่มลุกเป็นไฟในขณะที่ปากเผยให้เห็นรอยยิ้มแสนชั่วร้าย

"เวลานี้ ฉันอยากให้แกไปลงนรกและออกไปจากเซียงหยูสะ!"

ปัง! ปัง!

ท่ามกลางอาจารย์ของชั้นปีที่ 1 อาจารย์วิชาอังกฤษ อู่ซูชุน กระแทกมือของเขาลงบนโต๊ะ

"เอาหละ ถึงเวลาแล้ว ส่งกระดาษของคุณแล้วผลตรวจจะประกาศให้ตอนเย็น"

ในขณะที่เขามองอู่ซูชุนเดินออกไปพร้อมด้วยกระดาษข้อสอบ เย่หยูถอนหายใจอย่างโล่งอก

สำหรับเย่หยู การสอบภาษาอังกฤษทุกวันเหมือนกับเขาโดนประหาร

"ฮ่าฮ่า เย่หยู ดูเหมือนนายจะกลัวการสอบอังกฤษนะ! นายกลัวว่านายจะสอบตกใช่มั้ยละ?"

เมื่อฮันเสวี่ยเห็นเย่หยูผ่อนคลายลง เธอจึงถามด้วยความสนุก

"ใช่ เธอก็รู้นิว่าเกรดวิชาอังกฤษฉันแย่"

"แล้วเรื่อง…" ฮั่นซื่อเอียงคอมองเย่หยูและกระพริบตาใส่เขาอย่างสนุก

"แล้วถ้าฉันจะช่วยนายเรื่องเรียนหละ?"

เย่หยูคิดอย่างจริงจังสักพัก

"ฉันว่าไม่ดีกว่า ฉันคิดว่าฉันหล่อมากแล้ว หากฉันยังเรียนดีอยู่อีก แล้วคนอื่นจะอยู่ยังไงหละ?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า.." ฮันเสวี่ยขำทันที แล้วทุบไปยังเย่หยูเบาๆ

"ทำไมถึงได้ไร้ยางอายขนาดนี้!"

"ฉันเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว มิเช่นนั้น ฉันจะทำคะแนนสอบภาษาอังกฤษให้ดีเพื่อให้เธอได้เห็น

"

"หื้ม! ฉันไม่เชื่อหรอก!".

ฮันเสวี่ยเหลือบมองไปยังเขา​ เธอพูดด้วยนำเสียงที่มีเสน่ห์

เธอไม่เชื่อฉันหรอ? เธอจะเชื่อฉันในไม่ช้า! โอวหยางหยูนั่งไม่ไกลจากเย่หยูนัก เขาบ่นพึมพำในใจ ปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มแสนเย็นยะเยือกในขณะที่จ้องไปยังเย่หยูด้วยแววตาเยาะเย้ย

อย่างไรก็ดี เวลานี้ เย่หยูไม่ได้รับรู้ถึงแผนการลับของโอวหยางหยู เขาลุกขึ้นและเดินออกไป

มองหาสถานที่ไม่มีคนไปเพราะจำนวนขโมยวันนี้ได้เพิ่มขึ้นแล้ว

เย่หยูเดินไปยังมุมของตึกเรียน มองไปยังรอบๆทั้งซ้ายและขวา แต่ไม่เห็นใคร

"ระบบ เริ่มการขโมย!"

เหวง!

รัศมีแพรวพราวปรากฏขึ้นตรงหน้าเย่หยู เขายกมือขวาขึ้นมาและยื่นเข้าไปหามัน

มันเป็นห้องที่มีพื้นที่กว้างขวางมาก ผนังทั้งสี่ด้านเป็นสีขาวบริสุทธิ์และพื้นที่สะอาดปราศจาก

ฝุ่น

ถึงแม้ว่ามันจะสะอาด แต่มันก็ดูไม่เป็นระเบียบเพราะมีอุปกรณ์แปลกๆวางอยู่ มีชายชราร่างอ้วนสวมเสื้อคลุมสีขาวคนหนึ่งกำลังเดินกลับไปกลับมาข้างหน้าเครื่องมือมากมาย และสังเกตพวกมันอย่างระมัดระวัง

"ด็อกเตอร์อากาสะ คุณอยู่ไหน?"

ร่างเล็กๆเปิดประตูและยืนอยู่ตรงธรณีประตู

คนที่ดูเหมือนจะอายุ 7 หรือ 8 ปี เขาใส่สูทสีน้ำเงินเข้มพร้อมกับรองเท้าผ้าใบที่เท้าเขาและ

ดวงตาคู่โต เขาตะโกนอย่างกระวนกระวาย

"นั้นโคนันหรอ? ฉันอยู่นี่!"

เมื่อได้ยินเสียงที่ประตู ด็อกเตอร์อากาสะมองไปยังข้อความที่กระพริบอยู่บนหน้าจอขณะพูด

"ด็อกเตอร์อากาสะ ที่ผมขอให้คุณทำแว่นตาให้ผมหน่อย คุณทำมันรึยัง?"

โคนันเดินไปยังข้างๆด็อกเตอร์อากาสะและถามเขาในขณะที่เขามองไปยังหมอที่กำลังดูยุ่งๆ

"แว่นตาหรอ?" ด็อกเตอร์อากาสะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากโล้นของเขา

"โอ้! นี่ไง ฉันทำมานานละ ฉันดูมาให้นาย! "

ด้วยสิ่งนี้ ด็อกเตอร์อากาสะลุกขึ้นและเริ่มควานหาโต๊ะที่ทำงานเขา

เครช! เครช!

ด็อกเตอร์อากาสะควานหาของมากมายที่อยู่บนโต๊ะที่ทำงาน แต่ยังคงหาแว่นตาที่โคนันตามหาอยู่ไม่เจอ

"เอ่อ? แปลกมาก ฉันวางมันไว้ตรงนี้นะ? ทำไมมันหายไป??"

ด็อกเตอร์อากาสะพูดในขณะที่เขามองไปยังโต๊ะรกๆ

ทางด้านโคนัน เขายืนเขย่งปลายเท้าในขณะที่มองไปยังกองเศษขยะเศษเล็กเศษน้อยบนโต๊ะทำงาน ซึ่งเต็มไปด้วยเชือกสีดำ

"ด็อกเตอร์อากาสะ คุณไม่ได้ทำมันหาย ใช่ไหม?"

เมื่อได้ยินสิ่งที่โคนันพูด ด็อกเตอร์อากาสะก็หัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน

"อ่า ฮ่าฮ่า บางที ฉันอาจจะทำมันหายจริงๆ"

เห็นได้ชัดว่าโคนันรู้สึกไม่ดี ด็อกเตอร์อากาสะรีบพูด

"โคนัน ไม่ต้องกังวลไป ฉันทำสำรองไว้แล้ว แต่มันไม่ค่อยประณีตเท่าไหร่ "

ท้ายที่สุด โคนันก็เดินออกมาจากห้องแล็บด็อกเตอร์อากาสะด้วยแว่นตาคู่ที่น่าเกลียดแปลกๆบนหน้าของเขา

หลังจากส่งโคนันกลับไปแล้ว ด็อกเตอร์อากาสะหันกลับมามองที่โต๊ะทำงานและครุ่นคิด

"มันแปลก มันชัดมากว่ามันเพิ่งอยู่ตรงนี้เมื่อกี้ แล้วทำไมอยู่ๆก็หายไปในพริบตา?"