ตอนที่แล้วSPH:บทที่ 4 เรียกฉันว่า คิง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปSPH:บทที่ 6 แม่คงไม่ต้องห่วงเรื่องเรียนของฉันอีกต่อไปแล้ว

SPH:บทที่ 5 สวัสดีคนหล่อ


SPH:บทที่ 5 สวัสดีคนหล่อ

มันใกล้เวลาเริ่มเรียนและมีนักเรียนหลายคนออกันอยู่ที่ประตู หลายคนหยุดรถและนักเรียนที่ใส่ชุดของโรงเรียนมันธยมต้นเซียงหยูเดินออกมาจากภายในรถ

“ขอบคุณนะฮันเสวี่ย !” ฉันแย่แน่ๆถ้าเธอไม่รับฉันมาด้วย”

คนที่พูดกับเด็กสาวที่น่ารัก ชุดเครื่องแบบนักเรียนที่เธอสวมดูเหมือนได้รับการแก้ ซึ่งเน้นให้เห็นรูปร่างที่เล็กและบอบบางของเธอ

“ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนี่นา!”

คนที่ตอบว่าเป็นผู้หญิงที่สูงเพรียว ผมยาวสีดำของเธอพาดอยู่บนไหล่ เธอหันศีรษะของเธอและผมของเธอไหวพลิ้วตามลม เผยให้เห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ มันเหมือนกับว่าดอกบัวบานในน้ำศักดิ์สิทธิ์และดูมีเสน่ห์

ชื่อของเด็กหญิงคือฮันเสวี่ย และคนมีบอกว่าเธอมีพรสววรค์โค่นล้มอาณาจักรได้ด้วยวัยเพียง สิบหก หรือสิบเจ็ดปีเท่านั้น

คนที่ยืนข้างฮันเสวี่ยคือ ฉินชิง เป็นเพื่อนสนิทของฮันเสวี่ย

เมื่อ ฉินชิง เห็นใบหน้าด้านข้างของฮันเสวี่ยร่องรอยของความอิจฉาปรากฏในดวงตาของเธอก่อนที่เธอจะซ่อนมันไว้

ฮันเสวี่ยมาจากตระกูลที่ดีและพ่อของเธอเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยในเมืองหมิงโจว ไม่เพียงแค่เมืองหมิงโจวเท่านั้น เขายังเป็นเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญในภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้ทั้งหมด นอกจากนี้ ไม่แค่พื้นเพของฮันเสวี่ยที่เรียนดีแต่เธอมีลักษณะที่โดดเด่นอีกด้วย

ทำให้ฉินชิง ที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกอิจฉาและอิจฉาเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เพื่อที่จะมีเพื่อนเช่นนี้ ฉินชิง ต้องซ่อนความอิจฉาเอาไว้ในใจ

“ฮันเสวี่ย ฉันได้ยินว่าคนที่ชื่อโอวหยางหยู ในห้องเรียนของเธอกำลังไล่ตามจีบเธออยู่งั้น เขาเป็นผู้มีอิทธิพลของโรงเรียนของเราเลยนะ ครอบครัวของเธอก็รวยทำไมเธอไม่ชอบหล่ะ?”

“ฮึ ยังทำเป็นหยิ่งยโส!” ฉินชิงสาปแช่งอยู่ในใจและเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ตายหล่ะ พี่เสวี่ย !” นี่มันยุคอะไรแล้ว? ยังมีนักเรียนมัธยมที่ล้าสมัยเช่นเธอได้อีกหรอ หากโอวหยางหยูอยากจะไล่ตามจีบฉันนะ ฉันแต่งงานกับเขาไปนานแล้ว”

ได้เยินเช่นนั้น ฮันเสวี่ยหัวเราะ “ฮาฮา ให้เขาจีบเธอก็ได้นะ!”

“ฉัน....แค่ ขณะที่ฉินชิงจะพูดบางอย่าง เด็กผู้หญิงหลายคนที่อยู่ไกลๆได้ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นและดึงดูดความสนใจของพวกเขา

“ว๊าว!”หนุ่มหล่อ คุณเรียนอยู่ห้องไหน?”

“ไหน? แล้วไหนหล่ะ?

“เขาหล่อจริงๆนะ !” เขาดูหล่อกว่า โอวหยางหยูจริงๆ !" โอ้พระเจ้าเขาเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่หรือ? ทำไมไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย?”

“ว๊า!” เขายิ้มให้ฉันด้วย ! เขาอยากจะเล่นกับฉัน! "

เย่หยูมองสาวน้อยหุ่นอวบอ้วนและมุมปากเขากระตุกขึ้น ฉันเกรงว่า ฉันไม่สามารถอุ้มคุณขึ้นได้

เย่หยูพูดจ้องมองสาว ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ดวงตาของเขามีประกายสีแดงไหววูบก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปในอาคารโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

เมื่อฉินชิงได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของเด็กหญิงเหล่านั้น เธอบดริมฝีกปากด้วยความรังเกียจ จะมีเด็กคนไหนในโรงเรียนมัธยมเซียงหยูที่หล่อว่าโอวหยางหยูอีกหรือ?

ตาช่างต่ำจริงๆ ? ไม่มีแมวหรือหมาใดๆที่จะกล้าเอาไปเปรียบเทียบกับโอวหยางหยู! " ในใจของฉินชิง โอหยางหยูไม่ได้แค่หล่อเท่านั้นแต่ยังรวย ประเภทที่รวยมากๆๆ !

“เขาหล่อกว่าโอวหยางหยู” ฮันเสวี่ยพูดเสียงเบาๆและรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงกว่าเดิม

จากระยะไกลพวกเขาจะเห็นได้เพียงรายละเอียดด้านข้างของเย่หยู ภายใต้ผมสีดำยุ่งเล็กน้อยของเขา มีดวงตาคู่หนึ่งสดใสเท่าอัญมณีสีดำ สันจมูกตั้งตรงของเขาที่ถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจนบนใบหน้าของเขา เขาดูดีมากๆ

“ว๊า !” ฮันเสวี่ย ดูสิ! เขาหล่อจริงๆ ! เขาอาจจะหล่อกว่าโอวหยางอยูที่อยู่ชั้นเดียวกับเธอก็ได้! " ฉินชิงลืมไปทันทีเกี่ยวกับสิ่งที่เธอคิดตอนนี้และร้องเรียกขณะดึงแขนของฮันเสวี่ย

“เขาหรอ? ดูเหมือนอยู่ห้องเดียวกับเรา !” ฮันเสวี่ยมองไปยังรายละเอียดของเย่หยูและรู้สึกว่าเหมือนมาก แต่เธอไม่เชื่อว่าเป็นคนๆเดียวกัน

“ห้องเธอหรอ? ฮันเสวี่ย อย่ามาโกหกฉันนะ! จะมีนักเรียนคนไหนที่หล่อกว่าโอวหยางหยูอีก?” ฉินชิงไม่เชื่อเพราะเธอคุ้นเคยกับห้อง สามและห้องหนึ่งของฮันเสวี่ยเป็นอย่างมาก

“อืม....อาจจะไม่ใช่ก็ได้” เห็นเย่หยูเดินเข้าไปในตึกเรียน ฮันเสวี่ยเริ่มไม่แน่ใจ คนนี้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะเย่หยูหรือป่าว?

เคยอยู่ที่โต๊ะเดิมนี้มาสามปีแล้ว ฮันเสวี่ยพบว่าเธอไม่ค่อยได้พูดคุยกับเย่หยู ด้วยภาพลักษณ์ของเขาในใจเธอช่างมืดมัว

ในชั้นปีที่หนึ่ง เย่หยูก้าวเข้าสู่ห้องเรียนที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยอีกครั้ง สิ่งที่คุ้นคือเย่หยูเรียนที่นี้ได้สามปีแล้วและสิ่งที่แปลกคือในสามปีนี้เขาไม่ได้รับอะไรมากไปกว่าที่เขาได้ทำ และเขาทำได้น้อยกว่าสิ่งที่ได้ทำอยู่มาก

ในห้องเรียน นักเรียนส่วนมากเริ่มทยอยนั่งที่และกระซิบกระซาบกันเพื่อรอชั้นเรียนเริ่ม

เมื่อเย่หยูก้าวเข้าห้องเรียน พวกเขาเงียบลงทันทีและจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“อ๊า!” “หล่อ!” เด็กหญิงร้องทำลายความเงียบ

“คนนี้คือใครหรอ!? อยู่ห้องของเราหรือ?”

“คนหล่อ ชื่ออะไรคะ?” มีแฟนหรือยัง?”

เมื่อเปรียบเทียบกับนักเรียนหญิงที่ยิ้มแย้มและกระตือรือร้น นักเรียนชายหลายคนกลับเงียบดูหงอยลงกว่าเดิม

คนนี้คือโอวหยางหยู คนนี้ซึ่งคือคนที่เหยียดหยามเย่หยูหลังโรงเรียนเลิกเมื่อวาน

เขา โอวหยางหยู คือคนที่โดดเด่นก่อนที่เย่หยูจะเข้ามา เขาสนุกกับการได้รับการมองอย่างชื่นชมของสาวและจ้องมองอย่างอิจฉาของพวกผู้ชาย แต่ตอนนี้ตั้งแต่เย่หยูเข้ามาเขาเป็นเหมือนตัวตลกที่ถูกถอนตัวจากการแข่งขั้น

โอวหยางหยูค่อนข้างหล่อเช่นกันแต่การแสดงออกที่แผ่วลงของเขา เทียบกับความสูงและตาที่เรียวแคบซึ่งถูกทำลายด้วยแสงทำให้เขาเหมือนเย็นชามากขึ้น

“นี้คือชั้น 12 ห้อง 1!” แกเป็นใคร มาทำอะไรที่นี!" เสียงที่เย็นชาโอวหยางหยูทำลายความเงียบของนักเรียน

เย่หยูเงยหน้าและมองที่โอวหยางหยูที่ยืนอยู่หน้าเขา ชายที่เป็นตำนานวิเศษในโรงเรียน นักเรียนที่ครั้งหนึ่งเคยเปรียบเขาเหมือนกับมด หัวเราะเบาๆ

“แกจำไม่ได้หรอที่คนแกเห็นนะ? ชื่อของฉันคือเย่หยูและเป็นนักเรียนรุ่นนี้หเองหนึ่ง นอกจากนี้แกกำลังขวางทางของฉันอยู่!”

เย่หยูหรอ? จากปี 1หรอ โอวหยางหยูเกือบจะหัวเราะ แต่ปากของเขาเผยแค่รอยยิ้ม เขาจ้องมองที่เย่หยูอย่างปลุกปั่น “หากแกต้องการแทนที่เขา ทำไมแกต้องหาคนที่ชื่อ เย่หยู ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นคนประเภทไหนกัน!”

“โอ้? บอกสิ เย่หยูดูเป็นคนยังไง

เย่หยูก้าวไปข้างหน้า ตาของเขาจ้องที่โอวหยางหยูดังสายน้ำที่ไหลลึก แสงประหลาดเปล่งออกจากดาบวิญญาณเกิดขึ้นที่ร่างของเย่หยู เจาะไปยังโอวหยางหยูเหมือนดาบที่คมกริบ

“แก...แก...ตาของโอวหยางหยูเบิกกว้างและพูดไม่ออก ขาของเขาสั่นเทาและเหงื่อเย็นไหลลงมาที่หน้าผากของเขา

ขณะนั้น มันราวกับว่าโอวหยางหยูถูกแทงที่หน้าอกด้วยดาบคม

“แกอยากจะพูดอะไร? พูดมา อย่าโกหกเหมือนคางคกที่อยู่กลางถนน แกช่างน่ารำคาญจริงๆ” เย่หยูก้าวเข้าไปอีก พลังของเขาแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าเดิม

การกดขี่โอวหยางหยู เป็นสาเหตุให้หน้าของเขาซีดลงราวกับกระต่ายน้อยสีขาวในปากของราชสีห์

“ได้” ใบหน้าของโอวหยางหยูที่ซีดและร่างกายที่สั่นเทา เขาขยับเท้าออกเพื่อหาทางออกให้เขา

หลังจากเย่หยูออกไป โอวหยางหยูค้นพบว่าเขาเคลื่อนที่ไปอย่างไม่รู้ตัวผิวสีซีดของเขากลายเป็นหมองลงทันทีเหมือนดั่งสายน้ำ

โอวหยางหยูไม่กล้ามองที่หลังของเย่หยูและแทนทีจะตะโกนอย่างโกรธแค้นในระหว่างนักเรียนคนอื่นในห้องเงียบ “เขาไม่ใช่เย่หยูแน่ๆ เขาทำได้ยังไง? เร็วตามเขาไป เขาไม่ใช่เย่หยู!”

นักเรียนคนอื่นมองที่โอวหยางหยูผู้ที่โกรธจากความอับอายหันหัวของเขามองไปที่เย่หยูที่กำลังนั่งลงที่โต๊ะของเขา

“เขาคือ เย่หยู เสียงเพราะเสียงหนึ่งดังขึ้น โดยที่ไม่รู้ ร่างของฮันเสวี่ยปรากฎขึ้นในช่องประตูของห้องเรียน มองร่างของเย่หยูด้วยอาการสับสน

ฮันเสวี่ย เขาจะเป็นเย่หยูได้อย่างไร อย่างไปหลงกลเขาหล่ะ! ดูสิ ฮันเสวี่ยจ้องมองเย่หยูด้วยความแปลกประหลาย โอวหยางหยูรีบหยุดเธอและเดินตามไปทันที

“โอหยางหยู นี้คือโต๊ะของเพื่อนชั้น ฉันรู้ดีกว่าคุณว่าเขาเป็นอย่างไร!” ออกไปให้พ้น!"ฮันเสวี่ยขมวดคิ้วและเดินรอบที่นั่งของเย่หยู

โอวหยางหยูยืนอยู่ข้างหลังฮันเสวี่ยและเผชิญหน้ากับรอยยิ้มของเย่หยู ความโกรธในใจทำให้เขาแทบบ้า

แต่หลังจากที่ต้องเผชิญหน้ากับเยหยูเมื่อครู่เขาก็ยังกลัวอยู่เล็กน้อยดังนั้นเขาจึงกลับไปที่ที่นั่งของเขาอย่างขมขื่น