ตอนที่แล้วSPH:บทที่ 3 เทคนิคคำนวน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปSPH:บทที่ 5 สวัสดีคนหล่อ

SPH:บทที่ 4 เรียกฉันว่า คิง


SPH:บทที่ 4 เรียกฉันว่า คิง

เขาเดินออกจากห้อง เย่หยูรู้สึกว่าโลกทั้งใบเปลี่ยนแปลงไป หูของเขาได้ยินชัดเจนขึ้นและดวงตาของเขาก็ชัดเจนขึ้น

เย่หยูเงยหัวและมองไปที่ที่ห่างไกล

“หญิงกลางคน สูง1.6 เมตร หนักประมาณ 206 จิน รูปคิ้วที่ยกขึ้น 80% ที่มีโอกาสที่จะตายในฤดูใบไม้ผลิ หน้าผากดำคล้ำซึ่งเขาคิดว่าเกี่ยวกับเลือด!”

นี้คือเพื่อนบ้านของเย่หยู ป้าหลิว อย่างไรก็ตาม เธอดูถูกเย่หยูเสมอและมักจะมีข้อกังขาเกี่ยวกับเขามากมายที่เขาได้ไปโรงเรียนที่มีชื่อเสียง

ป้าหลิวมองที่เย่หยูและนึกถึงลูกของเธอที่เรียนโรงเรียนมัธยมของบ้านเธอ เธอจึงเริ่มจะอิจฉา

“โอ!” นั่นเสี่ยวหยูใช่ไหม! เขาได้ไปโรงเรียนที่มีชื่อทั้งที่ไม่มีเงิน ใจของเขาสูงกว่าสวรรค์แต่ชีวิตของเขาเบาบางยิ่งกว่ากระดาษ แล้วยังไงละถ้าเขาได้ไปโรงเรียนที่มีชื่อเสียง?”

“เขาไม่ได้ตกต่ำตลอดไปใช่ไหม!”

ถ้ามันเป็นอย่างนั้น เย่หยูอาจจะเงียบและเดินไปพร้อมกับก้มหัวอยู่ตลอดเวลา

แต่ตอนนี้!

เย่หยูเงยหัวของเขาและเหลียวมองป้าหลิว “มันคืออิสระของฉันที่จะเข้าเรียนที่โรงเรียนไหนก็ได้!” ใจของป้ากำลังคิดเกี่ยวกับเงินและไม่อยากให้ลูกของคุณเข้าเรียนโรงเรียนที่ดี นั่นก็เป็นเรื่องของคุณ อย่าพูดถึงคนอื่นไม่ดีแบบนี้อีก! "

ป้าหลิว ตะลึงในชั่วครู่ เธอไม่คิดว่าเย่หยูจะพูดกับเธอตรงๆเช่นนี้

“แก!” แก, แกไอ้คนไร้การศึกษา! แกพูดแบบนั้นได้อย่างไร!” ป้าหลิวโกรธจนตัวสั่น

“ใครคือคนที่ไร้มารยาท? ใครกันแน่ที่พูดถึงตัวเขาทั้งแง่ที่ถูกและที่ผิด? ป้าหลิว หรือคุณยังไม่กระจ่างอีกหรือ?”หลังจากเย่หยูพูดเช่นนั้น

เขาไม่สนใจป้าหลิวหันหลังกลับและจากไป

ป้าหลิวตกตะลึงในคำถามของเย่หยู และรู้สึกตัวในเวลาไม่นาน

“เด็กยากไร้ที่ชายชรา เย่ ไม่สั่งสอน!” หืมม ! เขาอาจถูกสั่งสอนในสักวันนึง ฉันบอกแล้วว่าเราไม่ควรพามันมา ไร้การศึกษาหรอ! แถมมันยังได้ไปโรงเรียนที่ดี แกไม่กลัวมันจะเนรคุณแกหรอ! "

ป้าหลิวโกรธมาก แต่เย่หยูเดินจากไปแล้วและทำได้เพียงแค่พูดพึมพำภายใต้ลมหายใจของเธอ อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่าเย่หยูได้ยินเสียงเธอได้จากระยะไกล

“ป้าหลิว” เย่หยูหมุนกลับมาและตะโกนใส่ป้าหลิว

“อ๊ะ!” แกต้องการอะไร? ฉันไม่ได้พูดอะไรนะ”

ป้าหลิวไม่กล้าสบตา แต่เธอแน่ใจว่าเย่หยูไม่ได้ยินแน่ๆ ดังนั้นเขายังดูใจเย็นอยู่มาก

เมื่อมองที่ป้าหลิว มุมปากของเย่หยูมีรอยยิ้มที่เย็นชา “คืนก่อน ฉันเห็นลุงหวังและผู้หญิงคนหนึ่งไปที่โรงแรม”

“เป็นไปไม่ได้!” อาการของป้าหลิวเปลี่ยน ปากของเธอดูเหมือนพูดช้าๆซ้ำๆ แต่ในใจเธอคิด “สามีของฉันไปทำงานอาทิตย์นี้นี่? ทำไมเย่หยูถึงเห็นเขาได้?

เห็นอาการของป้าหลิวโกรธ รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่หยูก็กว้างขึ้น

“ป้าหลิว อย่ากังวล บางทีลุงหวังไปทำงานเกี่ยวกับงานเล็กๆในโรงแรมก็ได้”

ใบหน้าของป้าหลิวได้เข้มขึ้น เธอทำผมทรงประหลาดอยู่แล้ว !ตอนนี้ยังดดนสวมหมวกเขียวอีก!

“โอ๊ะ ใช่” เย่หยูมองที่ป้าหลิวและพูดต่อว่า “ป้าหลิว มันจะดีถ้าคุณไม่ออกไปข้างนอกวันนี้ ถ้าคุณลงจากรถให้ระวังเลือดตกยางออก”

“ไอ้เด็กเวร! แกพูดมาได้อย่างไร เรียนรู้แต่สิ่งไม่ดี เรียนรู้เป็นผู้วิศษ แกนั้นแหละคือคนที่กำลังทุกทรมานจากเหตุนองเลือด!” เมื่อได้ยินป้าหลิวลุกขึ้นจากที่นั่นทันทีและด่าเขา เย่หยู เยาะเย้น “ฮ่า ฮ่า หากคุณเดินไม่ระวัง คุณอาจจะล้มและหัวแตกก็ได้นะครับ”

ป้าหลิวโกรธมาก เธอหันหลังและออกไป แต่เธอบังเอิญเธอเดินไปเหยียบเปลือกกล้วย

โป๊ก ! “อ๊าส์!” ช่วยด้วย เลือด!

เย่หยู ผิวปากในขณะที่เขาเดินตามถนนไปโรงเรียน รู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ หัวใจของป้าหลิวแคบเกินไป และปากของเธอก็ไม่ดี และเธอทนไม่ได้ที่จะเห็นใครดีกว่า เธอไม่เป็นที่ชื่นชอบอย่างมากและเคยแอบเยาะเย้ยเย่หยูแค่เปลือกนอก

ในตอนแรก เย่หยูแอบคิดในใจของเขา แต่ตั้งแต่เขาได้ระบบมา เย่หยูรู้สึกว่าเขาได้ปลดปล่อยตัวเองได้บ้างแล้ว

นอกจากนี้ การคำนวณที่แม่นยำมีความสามารถในการคำนวณเรื่องต่างๆด้วย

“สวบ สวบ สวบ....”

เขาเดินไปบนถนน เสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นั้นทำให้เย่หยูสนใจ

เด็กผู้หญิงตัวเล็กอายุประมาณ เจ็ดถึงแปดขวบสวมชุดกระโปรงสีขาวกำลังนั่งอยู่ข้างถนน หัวของเธอก้มจนชิดหน้าอกขณะที่ร้องไห้

เย่หยูไม่เห็นผู้ปกครองอยู่ข้างๆเด็กหญิง บางทีเธออาจจะหลงทาง?

เย่หยูก้มลงข้างๆเด็กผู้หญิงและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เด็กน้อย เป็นอะไรไป? หาพ่อแม่ไม่เจอหรือ?

ได้ยินคำถามของเย่หยูเช่นนั้น เด็กผู้หญิงหยุดร้องไห้และยกหัวของเธอขึ้น อาการสะอึกสะอื่น ใบหน้าของหล่อนขาวอมแดง และตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ปากอมแดงอยู่ใต้จมูกน้อยๆ ช่างเป็นเด็กตัวน้อยที่น่ารัก

“ฮือ มันคือสุนัข มันกำลอยขึ้นไป”

สุนัขกำลังลอยขึ้นไปงั้นหรือ? เย่หยูอยากถามเด็กตัวเล็ก คุณไม่ได้ใช่ใบพัดใช่ไหม?

“ใช่ มันกำลังลอยขึ้น!” เด็กหญิงตัวน้อยยืดแขนของเธอและชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างถนน

เย่หยูมองตามนิ้วของเด็กหญิงและหัวเราะในทันที

ข้างๆต้นไม่ใหญ่ มีลูกโป่งไฮโดรเจนสามหรือสี่ใบโดยลูกสัตว์ตัวเล็กๆลอยอยู่ สุนัขสีขาวขนาดเท่าฝ่ามือถูกผูกติดกับด้านล่างของลูกโป่ง

สุนัขตัวเล็กสีขาวซึ่งเกิดได้ไม่นานดูเหมือนจะกลัวความสูง ดวงตาสีดำสนิทดูไร้เดียงสาทั้งสองข้าง ขณะที่มันอยู่ปะปนกับลูกโป่ง

‘อวู้’

“ถังถังกลัวที่จะทำสุนัขหาย ดังนั้นหนูจึงผูกมันไว้กับลูกโป่งและทำให้สุนัขลอยจากไป” ขณะที่เธอบอก เด็กผู้หญิงตัวเล็กก็ร้องไห้อีกครั้ง

เห็นถังถังที่น้ำตาไหลอาบแก้ม เย่หยูมีสติดีแต่สุนัขอยู่สูงถึง สี่ถึงห้าเมตร เขาไม่อาจจะเอื้อมถึงได้

ฮืม? จริงสิ ตาของเย่หยูเป็นประกาย คงต้องใช้เทคนิคไพ่บิน?

“เด็กน้อย หนูดูพี่ใช้ไพ่โป๊กเกอร์เล่นมายากลให้หนูดูนะ? เย่หยูหยิบไพ่โป๊กเกอร์ออกมาจากกระเป๋า แกว่งไปมาต่อหน้าถังถัง

“ตราบเท่าที่ถังถังปิดตาและนับหนึ่งถึงห้า พี่จะเปลี่ยนไพ่โป๊กเกอร์นี้เป็นสุนัข!”

“อืม!” เด็กหญิงพยักหน้า ปิดตาของเธออย่างเชื่อฟังและเริ่มนับ

เย่หยูยืนขึ้น ไพ่โป๊กเกอร์อยู่ระหว่างนิ้วของเขาขณะที่เขามองไปยังลูกโป่งไฮโดรเจนที่ลอยอยู่

กระแสข้อมูลหลั่งไหลเข้ามาในใจของเขา

“ความสูง 4.21 เมตร กำลังลม 2.3 เมตรต่อวินาที ค่าความชื้น70% ทำมุม 30 °…”

ในเสี้ยววินาทีนั้นด้วยการคำนวณที่ยอดเยี่ยมของเขา เย่หยูจึงเข้าใจในทุกสถานกาณ์ที่เกิดขึ้นได้ทันที

แค่สะบัดด้วยข้อมือเบาๆ นิ้วมือของเขาได้ส่งไพ่โป๊กเกอร์ออกไปและได้กลายเป็น ภาพที่น่าติดตาขณะที่มันปลิวออกไป

เฟี้ยว!

ไพ่โป๊กเกอร์ปลิวออกและตัดเชือกที่พันตัวสุนัขตัวเล็กสีขาวไว้ หลังจากนั้น วัตถุนั้นเสียศูนย์ในขณะที่กำลังลอยอยู่และทำให้สุนัขตัวเล็กสีขาวหล่นลงมา

เย่หยูอุ้มสุนัขตัวเล็กที่ตกลงมาด้วยไพ่โป๊กเกอร์ เสียงตะโกนดังกึกก้องในใจว่า “สำเร็จ!” ความแม่นยำและความแข็งแกร่งนั้นคือสิ่งที่ถูกต้อง! "

“สี่สิบ ห้าสิบ ถังถังเปิดตาขึ้น และเห็นสุนัขตัวเล็กสีขาวอยู่ตรงหน้าของเธอ

“ถังถังมาดูเร็วนี่ลูกสุนัขของเธออยู่ตรงนี้!” เย่หยู่ยื่นสุนัขตัวเล็กสีขาวให้กับถังถัง

ถังถังที่ตอนแรกเห็นสุนัขตัวเล็กสีขาวด้วยความงุนงน และจ้องมองไปที่ลูกโป่งที่ลอยอยู่,ตบมือด้วยความดีใจและกระโดดโลดเต้น “ว๊า พี่ใหญ่เยี่ยมจริงๆ ! จากไพ่โป๊กเกอร์กลายเป็นกลายเป็นสุนัขได้

เย่หยูมองเด็กหญิงที่มีความสุข ลูบผมสีดำของเธอ “ไพ่โป๊กเกอร์นี้เป็นของหนูนะ ถังถังและพาสุนัขนี้กลับไปหาครอบครัวของหนูเร็วเข้า!”

“ตายหล่ะ !” แย่แน่ๆ!" ถังถังพูดตะกุกตะกัก “ถังถังหลงกับคุณป้า!”

“ถังถังหนูอยู่ที่ไหน?” มีเสียงร้องไห้ด้วยความกังวลดังมาจากสี่แยก

“คุณป้า !” หนูอยู่นี่!" ถังถังทักหญิงสาวที่สวมกระโปรงยาวเรียบง่ายและมีรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนและสวยงาม

“ถังถัง ป้ากลัวจะแย่อยู่แล้ว !” สตรีคนนั้นรีบเข้ามาสวมกอดถังถัง “

“ป้าคะ พี่ชายช่วยถังถังหา เจ้าขาวน้อย !” ถังถังเดินย่อเข้าไปในอ้อมแขนของผู้หญิงขณะที่เธอพูดกับเธอ

แม้ว่าเด็กหญิงตัวเล็กจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกได้เลยว่า ถังถังชอบเย่หยูมาและรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเลว

“ขอบคุณมากนะจ๊ะ ฉันทำให้เธอลำบาก !” ผู้หญิงคนนั้นโค้งคำนับเล็กน้อย ด้วยเสียงที่นุ่มและใบหน้าที่สง่างาม หล่อนดูเหมือนคนที่อยู่ในภาพวาด

“ไม่เป็นไรครับ ผมชอบถังถังมากเช่นกัน” เย่หยูมือขึ้นดูเวลา คิดในใจว่า แย่แล้ว

“สายมากแล้ว มันใกล้ถึงเวลาเริ่มเรียนแล้วนะ ถังถัง พี่จะต้องรีบไปแล้ว” หลังจากกล่าวเช่นนั้น เย่หยูหมุนตัวและวิ่งไปยังทิศทางของโรงเรียน

“พี่ชาย พี่ชื่ออะไร?” ถังถังตะโกนถามตามหลังเย่หยู

“เรียกพี่กว่า คิง” เย่หยูชี้ทีไพ่โป๊กเกอร์ที่อยู่ในมือของถังถัง

ถังถังหยิบไพ่โป๊กเกอร์ มันเป็นพยัญชนะ เค พอดี เธอโบกมือให้หลังเย่หยู เก็บไพ่โป๊กเกอร์ไว้ด้วยความหวงแหน

“ถังถัง ต่อไปหนูจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหนด้วยตัวเองอีก มีสัตว์ประหลาดคอยจะจับเด็กหญิงตัวเล็กๆ เข้าใจไหม?

เห็นเย่หยูเดินออกไปไกล ผู้หญิงที่อ่อนโยนและสง่างามนั่งอยู่ตรงหน้าถังถัง และพูดว่า

“อืม ! เข้าใจแล้วคะคุณป้า”