ตอนที่แล้วเทพราชันเก้าตะวัน ตอนที่ 0505 [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปเทพราชันเก้าตะวัน ตอนที่ 0507 [อ่านฟรี]

เทพราชันเก้าตะวัน ตอนที่ 0506 [อ่านฟรี]


ตอนที่ 506 : โทสะของหญิงสาว

ตงฟางเฉ่ายังคงรักษาความสงบเยือกเย็น ร่างกายทะยานออกดังสายลมเมื่อพบว่าการศึกใหญ่ได้เริ่มขึ้นแล้ว!

เขานำเอาดาบยาวออกมา สำแดงพลังฝีมือดาบแกร่งกล้า เผชิญหน้ารับศึกกับผู้ฝึกตนถึงสามคน!

หยางอวี้เห่าที่มีโทสะ ขณะนี้ก็เริ่มประมือกับเทียนรั่วเหลิงแล้ว!

ตงฟางเฉ่าใช้งานอาวุธเต๋าในมือ สับฟันดาบของอีกฝ่ายทิ้งจนสิ้นสภาพ!

“พี่ใหญ่ พวกมันใช้อาวุธเต๋า!” ชายชุดเขียวตะโกนร้องออกด้วยความหวาดกลัว

ทั้งดาบและกระบี่ที่พวกเขาได้รับจากสระน้ำดาบกระบี่ ทั้งหมดขณะนี้ได้รับความเสียหายแตกหัก นี่หมายความถึงพวกเขาขาดคุณสมบัติที่จะได้ไปต่อ!

หยางอวี้เห่า ผู้ซึ่งกำลังต่อกรกับเทียนรั่วเหลิง ก็พบว่านางนำกระบี่ใหญ่ออกมาเล่มหนึ่ง!

กระบี่ใหญ่ตรงหน้าสับฟันลงมาอย่างดิบเถื่อน เกิดเป็นห้วงความรุนแรงจนสายลมพัดพา อากาศเย็นเยือกรอบบริเวณเริ่มหมุนวน ทำให้ทั้งร่างของหยางอวี้เห่าถึงกับเกิดอาการสั่นเทิ้มขึ้น!

“อาวุธเต๋า... นางแพศยาเช่นเจ้าครอบครองอาวุธเต๋าจากที่ใดกัน?” หยางอวี้เห่าเผยดวงตาเปี่ยมด้วยความริษยาจนแดงก่ำ หัวใจขณะนี้บังเกิดความหวาดกลัวเข้าเกาะกุม

“รับความตาย!”

เทียนรั่วเหลิงถูกเรียกหากเป็นแพศยา โทสะของนางพร้อมระเบิดออก กระบี่ใหญ่ในมือสับฟันอย่างไร้ซึ่งปรานี เข้าหั่นแขนของหยางอวี้เห่าออกจากร่าง

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” หยางอวี้เห่าคำรามกราดเกรี้ยว ฝีเท้าเร่งรีบขยับเผ่นหนีหาย

“พี่ใหญ่ รอพวกเราด้วย...” เด็กหนุ่มยังกล่าวไม่ทันจบคำดี เขาถูกสับฟันจนถึงแก่ความตายโดยฉินหยุน

ฉินหยุนเร่งรีบนำเอาปืนใหญ่ราชันลึกล้ำออกมา เล็งเป้าหมายไปยังหยางอวี้เห่า จากนั้นจึงยิงกระสุนติดตามสะกดกายออกไป!

หยางอวี้เห่า ผู้ซึ่งทะยานร่างผ่านอากาศ ขณะคิดว่าหนีรอดพ้น ฉับพลันร่างกายไม่อาจขยับ ความหวาดกลัวในใจที่เกาะกุมยิ่งมายิ่งมาก!

ร่างเมื่อร่วงหล่นสู่พื้น เขากำลังมองฉินหยุนที่เตรียมเข้ามาซ้ำการโจมตีแต่ไกล!

เทียนรั่วเหลิงตามมาทัน กระบี่ในมือนาง จ้วงแทงเข้าใส่ร่างของหยางอวี้เห่า ทำลายปราการชุดเกราะอีกฝ่ายได้ราวหั่นเต้าหู้!

“เจ้าที่คิดสังหารข้า ขณะนั้นคิดหรือไม่ว่าตนเองจะถูกสังหาร?”

หยางอวี้เห่าไม่คาดคิด ว่าตนต้องสิ้นชีพที่ตรงนี้ ด้วยสถานะตัวตนสูงส่งของเขา ความตายถือเป็นเรื่องใหญ่

ฉินหยุนก้าวเท้าเข้าหา พร้อมเหยียบย่ำที่ใบหน้าของหยางอวี้เห่า

“อา อา อา...” หยางอวี้เห่าซึ่งถูกเหยียบที่ใบหน้า ขณะนี้บังเกิดความเจ็บปวดรุนแรงขณะกรีดร้องออก

ลิ่วล้อของเขาทั้งหมด ถูกตงฟางเฉ่าสังหารจนสิ้นแล้ว

เทียนรั่วเหลิงเผยเสียงเย็นเยียบ “คิดหรือว่าข้าไม่กล้าลงมือสังหารเจ้า? ข้าแทบคิดอยากบดขยี้ตระกูลหยางของเจ้าด้วยซ้ำ!”

หยางอวี้เห่าถูกหยามเหยียดโดยฉินหยุนอย่างรุนแรง เขาพยายามดิ้นรนขัดขืน

ตงฟางเฉ่าก้าวเดินออกไป นำเอาแก่นเต๋าออกจากร่างของหยางอวี้เห่า จากนั้นจึงส่งมันให้แก่ฉินหยุน

เขาทราบ ว่าปืนใหญ่ราชันลึกล้ำของฉินหยุนต้องการแก่นเต๋าเป็นกระสุนปืนใหญ่

“พวกเจ้าทุกตัว... นี่ล้วนเป็นการยั่วยุตระกูลหยางของพวกเรา!”

หยางอวี้เห่าเจ็บปวดร้ายแรงเพราะแก่นเต๋าถูกนำออก ความสิ้นหวัง ความโกรธแค้น ความหวาดกลัว ทั้งหมดสุมอัดภายในใจของเขาแน่น

“รับความตาย!”

กระบี่เย็นเยือกสับฟันออก เทียนรั่วเหลิงปลิดปลงศีรษะของหยางอวี้เห่า พร้อมเตะร่างนั้นจมลงหายไปในบึงน้ำ

ฉินหยุนเปิดกระเป๋ามิติเก็บของที่ได้รับจากหยางอวี้เห่า นำเอาเขาหมาป่าออกมาห้าเขา น้ำเสียงเดียดฉันท์กล่าวออก “ได้แค่ห้า!”

“ก็ถือว่าไม่เลว!” ตงฟางเฉ่าหัวเราะรับ

ในช่วงหลายวันมานี้ ฉินหยุนและพลพรรคได้ร่วมมือกันสังหารหมาป่าเขาปีศาจไปมาก

พวกมันรวมแล้วทั้งสิ้นกว่าเก้าสิบตัว!

“ตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียงสองวัน กลับกันดีกว่า!”

พวกเขารู้สึกว่าจำนวนเท่านี้สมควรเพียงพอแล้ว ด้วยพวกเขามีกันสามคน แบ่งเท่าเทียมกันจากจำนวนเก้าสิบ ย่อมเพียงพอให้ใช้สำหรับเป็นหนึ่งในสิบห้าอันดับแรกได้

เดินทางอยู่ครึ่งค่อนวัน พวกเขาค่อยมาถึงที่ทางออกของเขตแดนอ้างว้างปีศาจแดง

ขณะนี้หลายกลุ่มก็กลับมารวมตัวกันที่จุดนี้แล้ว!

กลุ่มของเย่ว์อู่หลัน กลุ่มของหลงอู่เฉิน และกลุ่มของหยางมู่เทียนล้วนอยู่ที่นี่ แต่ละคนในกลุ่มล้วนสภาพสะบักสะบอม

“หลงอวี้เหว่ย คราวเจ้าแล้ว!”

หลงอู่เฉินไม่ทราบว่าด้วยเรื่องอันใด อีกฝ่ายเผยเสียงหัวเราะดัง

หลงอวี้เว่ยเป็นบุตรหลานตระกูลหลง กลุ่มของเขาประกอบด้วยแปดคน พละกำลังโดยรวมถือว่าดีเยี่ยม!

หยางมู่เทียนเผยเสียงหัวเราะดังตาม “หลงอวี้เหว่ย! ข้าไม่คิดเลยว่าพอถึงคราวเจ้า จะถึงขั้นได้รับกลุ่มสวะเช่นนี้!”

หลงอวี้เหว่ยเป็นชายผอมสูง

ด้วยร่างผอมบาง เขามีสภาพไม่ต่างอะไรกับต้นไผ่

“เหตุใดพวกเจ้าจึงหัวเราะ? ฉินหยุนครอบครองชุดเกราะเต๋า หากข้าสังหารมันได้ อุปกรณ์เต๋านั่นก็ตกเป็นของข้าแล้ว!” หลงอวี้เหว่ยเผยเสียงเย็น

เทียนรั่วเหลิงค่อยทราบ ว่ากลุ่มคนเหล่านี้มาดักรอทำอะไร!

คนกลุ่มนี้ กำลังดักรอกลุ่มอื่นให้กลับมาถึง เพื่อทำการปล้นสะดม!

พวกเขาทำข้อตกลง ผลัดกันลงมือตบทรัพย์ของกลุ่มที่กลับมาถึงก่อน

ขณะนี้ ถึงคราวของหลงอวี้เหว่ย

“หลงอวี้เหว่ย เทียนรั่วเหลิงถือว่าไม่แย่ เจ้าคิดอยากสู้กับนางหรือไม่?” เย่ว์อู่หลันหัวเราะดัง

ที่นี่มีหลายคนคิดอยากปล้นชิงชุดเกราะของฉินหยุน กระทั่งว่าหลงอู่เฉินและหยางมู่เทียนแข็งแกร่ง พวกเขาก็ยังคิดอยากปล้นชิงทรัพย์อีกฝ่ายจนตัวสั่น

และพลังอำนาจแท้จริงซึ่งเทียนรั่วเหลิงครอบครอง ก็เรียกได้ว่าชวนสะพรึงไม่น้อย!

“เทียนรั่วเหลิง จงส่งมองเขาหมาป่าจำนวนสามเขาที่พวกเจ้ามีออกมา!” หลงอวี้เหว่ยกัดฟันแน่นขณะกล่าวคำ “ไม่เช่นนั้น พวกเจ้าทั้งหมดต้องถูกฝังร่างเอาไว้ที่นี่!”

เทียนรั่วเหลิงมองทางหลงอู่เฉิน น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยถาม “หากข้าสังหารหลงอวี้เหว่ย เช่นนั้นจะเกิดอันใดต่อ?”

“ย่อมเป็นเรื่องที่ชวนเคร่งเครียด พวกเราตระกูลหลง จะต้องทวงถามหนี้แค้นที่เกิดขึ้น!” หลงอู่เฉินกล่าวตอบ “แต่ไม่ต้องรอจนถึงตอนนั้น ข้าก็จะลงมือสังหารเจ้าไปก่อนแล้ว!”

เทียนรั่วเหลิงกลายเป็นเงียบ นางทราบว่าผลที่ตามมาจะน่ากลัวเพียงใด

“หลงอวี้เหว่ย! ข้ามีเขาหมาป่ายี่สิบเขา เจ้าเล่ามีเท่าใด? พวกเรามาวางเดิมพันกันดีหรือไม่?” เทียนรั่วเหลิงกล่าวออก ผู้คนขณะนี้ถึงกับเผยความแตกตื่น

นี่ก็เพราะอีกฝ่ายมีกันเพียงสามคน แต่แล้วกลับครอบครองเขาหมาป่าถึงยี่สิบเขา!

ได้ยินเช่นนี้ หลงอวี้เหว่ยจึงเผยสีหน้าละโมบพร้อมหัวเราะดัง “เดิมพันงั้นหรือ? ไร้สาระ! ตราบเท่าที่ข้าสังหารเจ้า พวกมันทั้งหมดย่อมตกแก่ข้าแล้ว!”

“เป็นเจ้าบีบบังคับให้ต้องลงมือสังหาร!” เทียนรั่วเหลิงเผยเสียงเย็น

หลงอวี้เหว่ยหัวเราะดัง “ฮ่าฮ่าฮ่า! เทียนรั่วเหลิงเอ๋ย กระทั่งว่าข้าสังหารเจ้า ตระกูลเทียนก็หาได้ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลหลงของพวกเราไม่!”

“แต่หากเจ้าสังหารข้า ตระกูลเทียนจะคิดจับตัวเจ้าเอาไว้ เพื่อสร้างโทสะให้แก่ตระกูลหลง!”

ฉินหยุนขมวดคิ้ว เขาเองก็ทราบว่าตระกูลเทียนค่อนข้างเสียเปรียบยามต้องเผชิญหน้ากับตระกูลหลง

ผู้คนของตระกูลหลง เพราะทราบเรื่องเหล่านี้ พวกเขาจึงกล้าหยิ่งผยอง!

“เดิมข้าต้องการเพียงสามเขา แต่แล้วตอนนี้ เจ้าคงต้องส่งทั้งยี่สิบนั่นมาให้แก่ข้าแล้ว!” หลงอวี้เหว่ยเผยรอยยิ้มด้วยอาการตื่นเต้น

“หัวหน้า ส่งให้มันไป!” ฉินหยุนถอนหายใจเบา

“ข้าไม่คัดค้าน!”

ตงฟางเฉ่าพยักหน้ารับ กระทั่งว่าพวกเขาส่งมอบออกไปยี่สิบ ที่มีเหลือก็ยังมากมายมหาศาล ยังเพียงพอให้พวกเขาอยู่ในสิบห้าอันดับแรก

ใบหน้างดงามของเทียนรั่วเหลิงซีดจาง ท้ายที่สุด คิ้วของนางก็เริ่มกระตุก

แต่สุดท้ายแล้ว นางก็กล้ำกลืนโทสะ นำเอาเขาหมาป่าทั้งยี่สิบเขาออกมา!

พวกมันทั้งยี่สิบเขา ขณะนี้ถูกส่งมอบให้แก่หลงอวี้เหว่ยจนสิ้น!

หลงอู่เฉินและหยางมู่เทียน ต่างมองด้วยดวงตาแดงก่ำ

นี่ก็เพราะกลุ่มคนเล็กจ้อยตรงหน้า กลับมีทรัพย์ให้ฉกชิงมากมาย แม้รวมที่พวกเขาปล้นมาก่อนหน้านี้ ก็ยังไม่อาจเทียบได้!

“เทียนรั่วเหลิง ข้าขอสั่งการเจ้า จงถอดชุดเกราะเต๋าของฉินหยุนออกมา!” หลงอวี้เหว่ยรับเขาหมาป่าทั้งยี่สิบ และวางพวกมันกับพื้นเพื่อนับจำนวน

ฉินหยุนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย นับตั้งแต่แรก ภายในใจของเขาก็สะกดข่มโทสะเอาไว้!

ก่อนหน้านี้ เขาเคยถูกหยามเหยียดโดยหลงอู่เฉินและหยางมู่เทียน เป็นเรื่องปกติหากคิดมีโทสะต่ออีกฝ่าย

ขณะนี้เขาได้พบสองคนที่ตนเองเกลียดชังล้นพ้นอีกครั้งหนึ่ง ความโกรธภายในใจจึงลุกโชนอีกครั้ง ทว่าเขาก็ยังสะกดพวกมันเอาไว้ได้!

แต่แล้ว หลงอวี้เหว่ยที่เป็นบุตรหลานตระกูลหลง กลับไม่รู้จักพอ กระทั่งว่าศิษย์ตระกูลเทียนเช่นเทียนรั่วเหลิง ยังต้องกล้ำกลืนความโกรธก้อนใหญ่ลงคอไป!

“รีบเร่งมือเข้า!” หลงอวี้เหว่ยมองทางเทียนรั่วเหลิงและตะโกนบอก “หรือเจ้าคิดอยากจะสู้กับข้าก่อน? หากพวกเราต่อสู้ เช่นนั้นเจ้าก็ต้องตาย! เจ้าไม่อาจสังหารข้า ดังนั้นนี่จึงเป็นการสังหารแต่เพียงฝ่ายเดียว!”

เทียนรั่วเหลิงไม่อาจสังหารคนของตระกูลหลง!

เมื่อใดนางสังหาร เมื่อนั้นตระกูลของนางจะทอดทิ้งตัวนาง

นอกจากนี้ นางยังจะกลายเป็นที่ต้องการตัวจากทั้งตระกูลเทียนและตระกูลหลง!

ฉินหยุนพบเห็นความยากลำบากของเทียนรั่วเหลิง ขณะนี้ โทสะในใจเขายิ่งพลุ่งพล่าน

เขาค่อย ๆ ถอดเสื้อตัวนอกออก เผยซึ่งเกราะอ่อนสีทองที่อยู่เบื้องล่าง!

มันเป็นชุดเกราะ!

“เทียนรั่วเหลิง เจ้าร่วมหลับนอนกับฉินหยุนไปแล้วหรือ? เพื่อเจ้าแล้ว มันกระทั่งยอมส่งมอบอุปกรณ์เต๋าออกมาได้!” หลงอวี้เหว่ยหัวเราะชั่วร้าย

“หากมันยินดียอมอุปกรณ์เต๋าแก่ข้า แค่ร่วมหลับนอนด้วยสักครั้ง เป็นข้าก็ยินดี!” เย่ว์อู่หลันถอนหายใจเบา

เมื่อหลงอวี้เหว่ยได้เห็นว่าตนกำลังจะได้รับชุดเกราะเต๋า เขาถึงขั้นหัวเราะออกอย่างได้ใจ

ขณะนี้ เขากระทั่งยื่นมือออกเพื่อสัมผัสใบหน้างดงามเย็นเยียบของเทียนรั่วเหลิง

หลงอวี้เหว่ยมองที่ฉินหยุน น้ำเสียงกล่าวออกพลางหัวเราะราวคนคลั่ง “ฉินหยุน ให้ข้าร่วมหลับนอนกับผู้หญิงของเจ้าสักคืนแล้วกัน ฮ่าฮ่า!”

“จงรับความตาย!”

เสียงเย็นเยือกกล่าวออก ความเย็นเสียดแทงกระดูกบังเกิด คมกระบี่เย็นเยือกนี้หาได้มีจิตสังหารแฝงมาไม่!

เป็นนางลงมือสับฟันด้วยกระบี่ หั่นร่างของหลงอวี้เหว่ยออกเป็นสอง

“ตัวสารเลวเช่นเจ้า ข้าต้องสับเป็นชิ้นเนื้อ!”

สีหน้าของเทียนรั่วเหลิงเผยความดุดัน ขณะนี้จิตสังหารของนางค่อยอัดแน่นภายในตัวกระบี่ กระบวนท่าของนางปลดปล่อยออกราวกับเสียสติไปแล้ว!

เพียงชั่วลมหายใจ นางสับฟันออกไปนับสิบครั้ง! นางขณะนี้กำลังคลุ้มคลั่งสับฟันร่างของหลงอวี้เหว่ย!

ผู้คนล้วนมองไปยังเทียนรั่วเหลิงอย่างตื่นตะลึง!

กระทั่งฉินหยุนยังเกิดความหวาดกลัว!

ชั่วขณะนี้ หาได้มีผู้ใดกล่าวคำใดออก เพียงแต่รับชมเงียบงัน!

หลงอวี้เหว่ยเวลานี้ สภาพกลับกลายเป็นเศษชิ้นเนื้อ เพราะเทียนรั่วเหลิงสับฟันอย่างไม่ยั้งมือ!

เทียนรั่วเหลิงครานี้ค่อยสงบใจลง ทำการเก็บเขาหมาป่าทั้งยี่สิบเขากลับคืน

“กระบี่ในมือเทียนรั่วเหลิง เป็นอาวุธเต๋า!” นัยน์ตาของหยางมู่เทียน ขณะนี้เผยความละโมบรุนแรงออก

“เป็นฉินหยุนมอบให้นางหรือ? มันถึงกับมีอุปกรณ์เต๋ามากมายเพียงนี้!” ใบหน้าที่งดงามของเย่ว์อู่หลัน แม้ไม่อยากแต่ก็ต้องเผยร่องรอยความริษยาเจือปน

หลงอู่เฉินที่เกือบจะลงมือโจมตี ขณะนี้ทำก้าวได้เพียงสองกลับต้องหยุดชะงัก!

บรรดาศิษย์ของตระกูลชนชั้นสูงอื่น ต่างก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่กันถ้วนหน้า!

ศิษย์ตระกูลหลงถูกสังหาร ทั้งยังเป็นสภาพที่ชวนสังเวชจับใจ!

“เจ้า... เจ้าสังหารพี่น้องของพวกเรา เช่นนั้นข้าก็มีหน้าที่ต้องทวงถามหนี้แค้นนี้!” ศิษย์ของตระกูลหลู่ตะโกนดัง “จงแก้แค้นให้แก่พี่น้องข้า! นางเพียงลำพัง ย่อมไม่มีทางต่อกรพวกเราได้!”

เจ็ดคนของกลุ่มหลงอวี้เหว่ย อย่างกะทันหัน เร่งรีบลงมือเข้าปิดล้อมเทียนรั่วเหลิงเอาไว้!

หลังจากสวมใส่ชุดเช่นเดิม ฉินหยุนค่อยทะยานกายออก ปลดปล่อยหมัดต่อยเข้าใส่บรรดาศิษย์ของตระกูลหลู่

“นางไม่ได้ตัวคนเดียว!”

ผู้คนขณะนี้มองทางศิษย์ตระกูลหลู่ พร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าลึก!

ฉินหยุนผู้ซึ่งครอบครองหนึ่งชีพจรวิญญาณ แท้จริงหาได้อ่อนแอไม่!

คลื่นพลังเย็นเยือกทะลักจากกายของเทียนรั่วเหลิง ขณะนี้ มันเข้าผนึกร่างของคนทั้งหกให้ถูกแช่เป็นก้อนน้ำแข็ง!

ด้วยกระบี่ใหญ่ในมือตวัดออก หัวของทั้งหกคนซึ่งถูกแช่แข็งจึงถูกบั่นในคราวเดียว!

“ผู้ใดยังคิดปล้นชิงของจากกลุ่มข้า จงก้าวเดินออกมา! เมื่อใดเกิดการโจมตี เมื่อนั้นข้าจะสังหารจนกว่าจะตายจนหมดสิ้น!”

กระบี่ในมือของเทียนรั่วเหลิงปักกับพื้นตรงหน้า น้ำเสียงประกาศเด่นชัดอย่างไม่หวั่นเกรงอื่นใดอีก

ดวงตาของนางเปี่ยมล้นด้วยจิตสังหาร เป้าหมายคือหลงอู่เฉินและหยางมู่เทียน!

“เทียนรั่วเหลิง ตัวเจ้านั้นจบสิ้นแล้ว!” หลงอู่เฉินแค่นเสียง “ตราบใดที่ประกาศค่าหัวมังกรทองคำของตระกูลหลงปรากฏ เมื่อนั้นชีวิตเจ้าก็ไม่รอดพ้น!”

ฉินหยุนทราบชัดเจนดีว่าความตายของบุตรหลานตระกูลชนชั้นสูงหมายถึงสิ่งใด

อย่างกะทันหัน เด็กหนุ่มร่างสูงจากตระกูลหลู่ ก้าวเดินออกจากกลุ่มคน เขากล่าวเย็นเยือกต่อฉินหยุน “เจ้าเพิ่งสังหารคนของตระกูลหลู่พวกเราไป ข้าต้องทวงถามหนี้แค้น!”

“อย่าได้หลบซ่อนใต้กระโปรงสตรีแล้ว จงออกมาสู้กับข้า!” ชายหนุ่มร่างสูงชี้มือที่หน้าฉินหยุนพร้อมตะโกน

“ต้องขออภัยแล้ว ข้าไม่คิดต่อสู้กับสุนัข! เจ้าเป็นสุนัขแสนภักดีของหยางมู่เทียน มันคงไม่ยินดีนักหากข้าจะทุบตีสุนัขของมันจนตายตก!”

ฉินหยุนเผยสายตาเย็นเยือกที่หยางมู่เทียนพร้อมตะโกนดัง “ดูแลสุนัขของเจ้าให้ดี อย่าได้ให้มันมาเห่าใส่ข้าอีก!”

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด