ตอนที่แล้วChapter 157 – Great Plains of Barrastan (8) [28-04-2020]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 159 – Great Plains of Barrastan (10) [02-05-2020]

Chapter 158 – Great Plains of Barrastan (9) [30-04-2020]


Chapter 158 – Great Plains of Barrastan (9)

[ทักษะ"แผนการที่สิ้นหวัง"ได้ถูกใช้งาน]

ซังจินได้จ้องไปที่มังกรต่อในขณะที่เปิดหูรอรับฟังเสียงของโอเปปอเรเตอร์ เขาจะต้องตัดสินใจแผนโดยขึ้นอยู่กับทักษะใช้งานของเขา

"แผนการที่สิ้นหวัง: เมื่อ Mp หมดลงจะใช้ Hp แทน Mp"

'อะไรนะ?'

ซังจินได้ตกอยู่ในความตกใจแต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยให้มันแสดงออกมา

'ใช้ Hp แทน Mp? ถ้างั้นเมื่อฉันใช้เวทย์...'

ทุกๆส่วนของแผนการต่างๆได้ปรากฏขึ้นมาบนหัวของซังจิน อย่างไรก็ตามซังจินไม่มีเวลาทบทวนมันอย่างละเอียดทีละอย่าง ซังจินได้ตัดสินใจมันอย่างง่ายๆ

'ในกรณีแบบนี้ฉันสามารถจะเอาชนะได้โดยใช้เวทมนตร์'

ในตอนนี้ซังจินก็ได้โยนเวทย์ทั้งสองอย่างที่เก็บไว้ในอาเทอร์มิโอเอาไว้

"ปลดปล่อยเวทย์!"

"ปลดปล่อยเวทย์!"

หอกน้ำแข็งยักษ์ได้ถูกยิงออกไปจากอาเทอร์มิโอ มังกรได้ยื่นมือออกมาและดูดกลืนหอกลงไปเหมือนที่เคยทำมาก่อน อย่างไรก็ตามตั้งแต่แรกแล้วซังจินก็ตั้งใจที่จะให้มันซื้อเวลาให้เพียงเท่านั้น

"ย่าห์!"

หลังจากนั้นซังจินก็ได้ปาอาเทอร์มิโอเข้าไปใส่มังกรเหมือนกับในตอนที่เขาทำกับผู้บัญชาการซาราต้า มังกรได้ปัดอาเทอร์มิโอขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยคทาของเขา

"เคร๊ง!"

หลังจากนั้นเขาก็ได้จับอาเทอร์มิโอซึ่งหมุนอยู่บนฟ้าด้วยมือของเขา มันเป็นไปไม่ได้เลยถ้าคุณไม่สามารถจะอ่านเส้นทางและความเร็วของมันได้อย่างแม่นยำ นอกจากนี้ก็ยังต้องคำนวนแรงในตอนที่ปัดมันขึ้นไปอีกด้วย

มังกรได้เหลือบไปมองอาเทอร์มิโออยู่ครู่หนึ่งและตรวจสอบดูมันอย่างใกล้ชิด ในฐานะ 'นักวิจัยเวทย์' แล้วเขาดูเหมือนว่าจะมีความสนใจในไอเท็มเวทย์เป็นอย่างมาก

"โฮ่ นี้มัน...คือดาบที่สามารถจะดูดกลืนพลังเวทย์และจากนั้นก็ปล่อยออกมาหรอ? สิ่งนี้ก็ด้วย...ฉันจะต้องเอามันได้กับฉันและศึกษามัน"

แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขากำลังจะเอาดาบของใครซักคนได้และเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง มังกรก็ยังคงรักษาท่าทางที่หยิ่งทรนง

'ไอมังกรหยิ่งเอ้ย มาดูกันว่านายจะยังทำมันต่อไปได้อีกไหมหลังจากนี้'

ซังจินได้สาปแช่งในใจขณะที่หยิบเอาอาเรี่ยนออกมาด้วยมือที่ว่างเปล่า แม้ว่ามังกรจะไม่ได้รู้อะไร แต่การนำเอาอาเรี่ยนออกมาก็เหมือนกับการบอกว่าซังจินจะใช้แหวนของจอมเวทย์ผู้ใหญ่ อย่างแรกซังจินได้ใช้ทักษะของอาเรี่ยน

"กระแสมานา"

อาเรี่ยนดาบที่ทำมาจากหัวใจของมังกรได้เริ่มส่งเสียออกมาเงียบๆ

"วูมมมม"

ซังจินก็ได้ดำเนินการต่อด้วยการเริ่มใช้ทักษะของแหวน

"ขยายพลังเวทย์"

ครู่หนึ่งแหวนก็ได้ส่องแสงสว่างสดใสออกมา มังกรที่ได้เห็นซังจินทำเช่นนี้ ก็ยังได้มองซังจินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เกรงกลัว

"โฮ่...ถ้างั้นนายก็รู้วิธีใช้มัน?"

ซังจินได้เปิดฉากยิงเวทย์ในทันที

"บอลเพลิง!"

มันไม่ใช่เพียงแค่บอลเพลิงธรรมดา มันเป็นบอลเพลิงหลังจากที่ซังจินได้ใช้ขยายพลังเวทย์ขึ้นเป็นสี่เท่าแล้ว บอลเพลิงอันนี้มันมีขนาดใหญ่อย่างมหาศาลมันมากพอที่จะทำลายปราสาทของแม่มดน้ำแข็งได้เลย อาเซอร์อาซที่ผ่อนคลายอยู่เมื่อสักครู่ได้เริ่มแสดงท่าทางจริงจังออกมาหลังจากที่ได้เห็นบอลเพลิง

"อะไรนะ? จงขึ้นมากำแพงน้ำแข็ง!"

"จงขึ้นมากำแพงน้ำแข็ง"

มันดูเหมือนว่ามังกรจะยังไม่พอใจหลังจากที่สร้างกำแพงน้้ำแข็งทั้งสองชั้น เขาได้ร่ายเวทย์ป้องกันให้ตัวเองอีก

"ปกป้องฉัน! โดมต้านเวทย์!"

การคำนวนของมังกรได้ถูกต้องอีกครั้ง บอลเพลิงได้เจาะทะลุกำแพงน้ำไปทีละอันและจากนั้นก็มังทะกับโดมด้านเวทย์

"ตูมมมมม!"

มังกรอาเซอร์อาซได้ประหลาดใจ แม้ว่าเขาจะคาดเดาได้ถึงพลังของลูกไฟหลังจากที่ได้เห็นขนาดของมัน แต่ว่านี้ก็เป็นเวลาหลายร้อยปีแล้วตั้งแต่ที่เวทย์ป้องกันของเขาได้รับความเสียหาย

'ไม่มีทาง...มันมีช่วงเวลาที่พลังเวทย์ของมนุษย์ทรงพลังขนาดนี้ด้วยหรอ?'

ในขณะที่มังกรตกอยู่ในความตกใจ ซังจินก็ได้พุ่งเข้าไปหาเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ อาเซอร์อาซก็ได้ถือไม้คทาขึ้นและป้องกันการโจมตีของซังจินอย่างเร่งรีบ

"เคร๊ง เคร๊ง เคร๊ง"

มันเป็นความชำนาญอย่างสมบูรณ์แบบในมือทั้งสองข้างนี้ด้วยไอเทมที่ช่วยให้เข้าทำได้ ซังจินได้สร้างการโจมตีด้วยดาบคู่ที่คาดเดาไม่ได้และว่องไว ถ้าเป็นมังกรที่ไม่มีประสบการณ์เขาก็คงจะกลายเป็นเนื้อสับไปแล้ว

อย่างไรก็ตามอาเซอร์อาซต่างออกไป เขาสามารถจะฟื้นคืนความสงบได้หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที

"เคร๊ง เคร๊ง เคร๊ง"

นี้มันเป็นเพราะเขาได้รับการโจมตีของซังจินหลายสิบครั้ง มังกรอย่างอาเซอร์อาซซึ่งเป็นนักวิชาการได้อ่านหนังสือมาหลายพันเล่มทั้งเวทมนตร์และวิชาการต่อสู้บวกกับประสบการณ์การต่อสู้นับหมื่นครั้ง เขานั้นเหมือนกับอวตารของเทพสงคราม

ระดับการโจมตีของซังจินนั้นคือสิ่งที่เขาสามารถจะป้องกันได้อย่างสมบูรณ์ด้วยประสบการณ์ของเขา อย่างไรก็ตามเขาก็มีจุดสงสัยเล็กๆน้อยๆ

'ทำไมเขาถึงหยุดการโจมตีด้วยเวทย์และกลับมาใช้การต่อสู้ระยะประชิด?'

มันเห็นได้ชัดว่าเวทย์ที่ใช้อัญมณีแห่งท้องฟ้าช่วยอยู่มันได้คุมคามตัวเขาเอง แต่มนุษย์คนนี้กลับพุ่งเข้ามาด้วยเทคนิคดาบเดิมๆซึ่งได้ล้มเหลวในการต่อสู้ก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เมื่อเขาได้คิดอย่างจริงๆจังๆ เขาก็เริ่มจะแปลกใจจริงๆ อย่างไรก็ตามในไม่ช้าอาเซอร์อาซก็สามารถจะเดาได้ถึงเหตุผล

'ชายคนนี้เขามีมานาไม่พอ'

บอลเพลิงที่เขาเพิ่งจะยิงมามันเห็นได้ชัดเลยว่าเป็นสิ่งที่ขัดกับขีดจำกัดของมนุษย์ แม้ว่าเขาจะใช้แหวนที่มีอัญมณีแห่งท้องฟ้าติดอยู่เพื่อดึงพลังเวทย์ออกมา แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถจะทำอะไรกับมานาของเขาได้

'เพราะว่าเขาไม่สามารถจะใช้มันได้หลายครั้ง มันเลยดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะจบมันด้วยดาบของเขา'

ด้วยเหตุนี้อาเซอร์อาซก็ได้เริ่มที่จะมองหาโอกาสในการสวนกลับในขณะที่ป้องกันดาบชองซังจิน เทคนิคดาบของซังจินน่าประทับใจมาก แต่ว่ามันก็ยังมีบางส่วนที่สามารถจะคาดเดาได้

ฝยการเคลื่อนไหวที่สมบูรณ์แบบ เขาจะหยุดการโจมตีของมนุษย์ด้วยคทาและสวนกลับไปด้วยเวทมนตร์ นี้ก็คือแผนที่มังกรได้วางเอาไว้

ในขณะเดียวกันซังจินก็ได้พยายามอย่างดีที่สุดที่จะลองและจดจำการแกว่างอาวุธทั้งหทดที่เขาเคยต่อสู้มา

เขาไม่เคยคิดว่าจะเอาชนะมังกรได้ด้วยบอลเพลิงเพียงอย่างเดียว มันเป็นเพียงแค่ใช้ดึงความสนใจออกไป

'การต่อสู้ที่แท้จริงมันจะเริ่มขึ้นหลังจากย้อนเวลา'

นั่นคือจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของซังจิน เพราะว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นมังกรน้ำเงิน เขาก็เป็นห่วงว่ามังกรอาจจะสังเกตุเห็นเวทย์ย้อนเวลาของเขา

เขามีเพียงโอกาสเดียวเท่านั้น แม้กระทั่งด้วยการเพิ่มมานาของขงเบ้งและแผนการที่สิ้นหลังของขงเบ้ง มันก็อาจจะไม่สามารถใช้เวทย์ได้สองครั้ง ดังนั้นเขาจะต้องก้าวหน้าในการต่อสู้ระยะประชิดไปในอีกระดับหนึ่ง ซังจินได้ตัดสินใจและพยายามผลักดันตัวเองในการต่อสู้

"ภาพลวงตา"

เขาได้ใช้เวทย์สร้างภาพลวงตาขุ้น ด้วยพลังเวทย์ห้าเท่า ภาพลวงตาของเขามีถึง 20 ตัวซึ่งมันทำให้อาเซอร์อาซตกใจในเรื่องหนึ่ง

'เขายังมีมานาเหลืออยู่อีกหรอ?'

ความจริงที่ว่าเขายังมีมานาใช้มันก็น่าแปลกใจแล้ว แต่อีกอย่างก็คือประสิทธิภาพของเวทมนรตร์ ไม่ว่าเขาจะคุ้นเคบกับสไตล์ดาบของฝ่่ายตรงข้ามเท่าไหร่ มันก็ใช้ได้ในเฉพาะสถานการณ์แบบหนึ่งต่อหนึ่งเท่านั้น ถ้าทั้ง 20 คนโจมตีเขาพร้อมกัน เขาก็อาจจะได้รับอันตรายอย่างร้ายแรง มังกรได้รีบร่ายเวทย์ในทันที

"ออกไป ลมพายุ!"

ภาพลวงตาห้าตัวได้ถูกพัดออกไป พวกมันได้ลอยขึ้นไปสูงและหายไปพร้อมๆกับเสียง'ปุ้ง'เมื่อตกลงพื้น แต่ว่ายังคงมีซังจินเหลืออยู่อีก 15 คน อาเซอร์อาซได้ร่ายเวทย์อื่นต่อ

"ช็อตมัน! โซ่สายฟ้า!"

จากสิบห้าคนได้หายได้เจ็ดคน โชคไม่ดีที่ไม่ได้มีตัวจริงในหมู่พวกนั้น มังกรได้ขมวดคิ้วในขณะที่ร่ายเวทย์สุดท้าย

'ย้อนกลับ! ยกเลิกเวทย์'

ในตอนนี้เหลือเพียงสี่จากแปดเท่านั้น แต่ว่านั่นก็มันแม้ว่าเขาจะร่ายเวทย์สั้นๆได้แต่ว่าเขาก็ไม่มีเวลาที่เหลือในการใช้เวทย์อีกแล้ว

ซังจินที่เหลือทั้งสี่คนได้พุ่งเข้าไปหามังกรและรายล้อมเขา พวกเขาแต่ละคนต่างก็ลุมโจมตี มังกรได้เตรียมตัวที่จะเผชิญหน้าทันที

แม้แต่ตัวอาเซอร์อาซเองก็ยังถูกบังคับให้คาดเดาหนึ่งในตัวจริง เขาได้เหวี่ยงไม้คทาและฟาดซัจินด้านขวาในขณะที่หลบดาบจากด้านหน้า เขาถูกบังคับให้รับการโจมตีจากด้านซ้ายและด้านหลัง ดาบได้เข้ามาปะทะกับเขา แต่ว่ามันมีเพียงแค่เสียงเบาๆเกิดขึ้นเท่านั้น

"ฉึก"

เสียงของดาบปักกับพิ้นได้ดักออกมา ตัวจริงก็คือทางตรงหน้าของเขา อาเซอร์อาซได้ฟาดคทาไปที่ดาบอย่างรวดเร็วและใช้มือที่ว่างเปล่าจับซังจิน จากนั้นเขาก็ยืนยันได้ด้วยการสัมผัสว่านี่ก็คือร่างจริง

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า... จิตวิทยาย้อนกลับ ฉันเดาว่านายจะเลือกที่จะมาจากด้านหน้าหรือด้านขวาที่คทาของฉันอยู่"

ซังจินได้มองไปที่ตาของมังกรและพูดออกมา

"นายจะฉลาดอะไรแบบนี้ แต่ว่านายได้ทำให้การคาดเดาของนายพลาดไปแล้ว"

มังกรได้ยิ้มขึ้นกับคำพูด

"นี้คืออะไร? บลัฟเมื่อตอนที่ฉันจับนายอยู่หรอ?"

ในขณะที่มังกรพูดขึ้น ซังจินก็ได้ร่ายเวทย์ด้วยพลังของพงศาวดารสามก๊ก

"ย้อนเวลา"

ซังจินได้เริ่มที่จะเดินทางกลับไปในรกาลเวลา มังกรได้ปล่อยมือออกและจากนั้นซังจินก็ได้เริ่มโจมตีมังกรด้วยทิศทางตรงกันข้าม

"ยกเลิกเวทย์"

"โซ่สายฟ้า"

"ลมพายุ"

ทุกๆครั้งที่มีเสียงร่ายเวทย์ร่างภาพลวงตาของซังจินก็จะเพิ่มขึ้น นี้มันเหมือนกับการเล่นวิดีโอย้อนกลับ และซังจินก็ได้ใช้เวทย์ภาพลวงตา เขาก็ได้หยุดการย้อนเวลา

ด้วยการหยุดอย่างนี้มันดีกว่าการทำให้มานาของเขาไปถึงขีดจำกัด เขาสามารถจะเรียนรู้การหยุดการย้อนเวลาได้ด้วยความช่วยเหลือของการทดลองของซาดาเมียร์ ถ้าเขาต้องการจะการจะให้เวทย์เดินต่อไปในระหว่างย้อนเวลา เวทย์ก็จะจบลงตรงนั้น เมื่อมันได้มาถึงช่วงเวลาที่เขาเลือก ซังจินก็ได้ร่ายเวทย์อีกครั้ง

"ภาพลวงตา"

แต่ว่ามันไม่เหมือนกับในครั้งนั้น เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาปวดแปลกๆ

โอเปอเรเตอร์ได้ประกาศออกมา

[มานา 0%]

[แผนการที่สิ้นหวัง]

[พลังชีวิตจะถูกใช้แทนมานา]

มันดูเหมือนว่าเขาจะได้ใช้มานาทั้งหมดไปกับบอลเพลิง ภาพลวงตา และย้อนเวลา ไม่ว่ายังไงซังจินกฌ็ได้พยายามที่จะสร้างสถานการณ์เช่นเดียวกับในอดีต ซังจินทั้งยี่สิบคนได้พุ่งเข้าไป โดยที่ข้างจริงยืนอยู่ด้านหลังสุดเพื่อป้องกันตัวจากการโดนเวทมนตร์

"ออกไป! ลมพายุ!"

"ซ็อตมัน! โซ่สายฟ้า!"

"ย้อนกลับ! ยกเลิกเวทย์!"

หลังจากเวทย์ทั้งสามได้ถูกปล่อยออกไป ซังจินก็ได้ส่งตจัวปลอมทั้งสามไปทางจวา ด้านหน้า และซ้ายของมังกร ในขณะที่ตัวเขาเองไปที่ด้านหลัง จากนั้นพวกเขาก็ได้โจมตีมังกรตัวเดียว

มังกรก็ได้ทำแบบเดียวกับในก่อนหน้าหนี เขาได้หลบดาบจากด้านขวาและด้านหน้า ตัวจริงของซังจินซึ่งได้ไปที่ด้านหลังของมังกรได้สร้างการโจมตีสุดแรงของเขาด้วยอาเรี่ยนไปที่มือขวาของมังกรซึ่งถือคทาอยู่

"ฟึบ"

มือขวาของมังกรได้ถูกตัดออกไปและคทาที่ถืออยู่ในมือก็ได้ตกลงไปบนพื้น มังกรได้มองไปข้างหลังด้วยดวงตาที่เบิกกว้า ดวงตาของเขามันดูเหมือนจะกรีดร้องออกมา

'ไม่ใช่ด้านหน้า แต่เป็นด้านหลัง?'

ซังจินได้เหวี่ยงมูนสเปคตามต่อไป อย่างไรก็ตามมังกรก็ใช้มืออีกข้างชี้ไปทางมูนสเปคแม้ว่ามันจะเข้ามาใกล้และเขาก็ตะโกนขึ้น

"ไปกันเถอะ"

ซังจินได้ลดมูนสเปคที่ถืออยู่อย่างไม่ตั้งใจ อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่สามารถจะปล่อยโอกาสนี้ไปได้ เวลาได้ดำเนินไปราวกับภาพสโลวโมชั่น

ในเวลาเดียวกันนั้นเองมูนสเปคก็ได้ตกลงพื้น ซังจินได้จับบลัดเวเจนในฝักและยกอาเรี่ยนขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง

มังกรกำลังจะตะโกนอะไรบางอย่างออกมา แต่ว่าอาเรี่ยนเร็วกว่าเขา ดาบสีดำซึ่งได้รับการเพิ่มความเสียหายมาหลายเท่าด้วยการเปิดใช้งานแหวนของจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ เขาได้เหวี่ยงมันลงไปบนไหล่ของมังกรอย่างไร้ปราณี ปากของมังกรที่กำลังจะร่ายเวทย์ออกมาได้กลายไปเป็นเสียงร้องแทน

"อ๊ากกกกก!"

ในตอนนั้นเองซังจินก็ได้มั่นใจว่าเขาได้คว้าโอกาสเอาชนะไว้แล้ว เขาได้ชักเอาบลัดเวเจนออกมาจากฝักและตะโกนขึ้น

"เบสโกโร่! คลั่ง! ยอนฮัวเรท! มาฆ่ามันกันเถอะ!"

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด