บทที่ 110 - ความต้องการของทหารรับจ้างต่างมิติ (3)
บทที่ 110 - ความต้องการของทหารรับจ้างต่างมิติ (3)
”
"อะไรนะ...แล้วเธอล่ะ?"
[ดัน ดันเจี้ยน ฉันได้หนีมาที่ดันเจี้ยน นักสำรวจส่วนใหญ่ได้ตายในสนามรบมีเพียงแค่ฉันและชินะที่หนีมาในดันเจี้ยน ฉันกลัว ฉันไม่สามารถจะกลับไปได้ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นเจ้าหญิง แม้ว่าฉันจะต้องอยู่ในสนามรบ....!]
"...แล้วเดม่อนลอร์ด?"
[เขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับฮีโร่ก่อนที่จะใช้พลังสุดท้ายและทำให้ทุกคนกลายเป็นหิน ชินะก็อยู่่ที่นั่น ฉันได้วิ่งหหนี....ในขณะที่มองเห็นทุกสิ่งเกิดขึ้น]
"ถ้างั้นชินะก็ไม่ใช่คนเดียวที่ถูกจับ"
[ใช่... ชิ ชิน.. ฉัน ฉันกลัว ฉันไม่สามารถจะกลับไปที่โลกของฉันได้แล้ว....]
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงข้อคามของดันเจี้ยนแต่ว่าความรู้สึกของเธอก็มาถึงฉัน ฉันได้เลียริมฝีปากเล็กน้อยโดยที่ไม่รู้จะทำยังไง หลังจากที่ฉันคิดเล็กน้อยฉันก็ต้องการที่จะเจอเธอ
"เธออยู่ใน?"
[ในบ้านที่อยู่ในพื้นที่พักอาศัย...]
"มาเจอกันก่อน"
[....โอเค]
ฉันไม่สามารถจะมุ่งเน้นไปที่การทะลวงดันเจี้ยนได้ในสถานการณ์แบบนี้ได้อีก ฉันได้มุ่งหน้าไปที่พื้นที่พักอาศัยในทันทีและได้รับคำเชิญของเธอ
"...!"
ในตอนที่มาถึง ลูเดียได้วิ่งเข้ามากระแทกหน้าอกของฉัน ไม่สิเธอวิ่งเข้ามากอดฉัน โชคดีที่ฉันไม่ได้ใส่เกราะอยู่
"ลูเดีย..."
"ฮิค... ฮิค..."
เธอได้สะอื้นออกมาภายในอ้อมกอดฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าเสื้อของฉันเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา ฉันรู้สึกงุนงงและไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีได้แต่กอดหลังเธอในขณะที่เธอร้องไห้ ลูเดียได้อยู่อย่างนั้นหลายนาทีก่อนที่จะสงบลงและออกไป
"...โทษนะ"
ตาของลูเดียได้เป็นสีแดงจากการร้องไห้ จากนั้นเธอก็นั่งลงบนเก้าอี้แบบไร้เรี่ยวแร้ง ปกติแล้วเธอจะเหมือนกับแมวที่พร้อมจะต่อสู้ แต่ตอนนี้เธอหมดสภาพมากๆ 'เธอคงจะไม่มีใครถ้าเธอติดต่อหาฉัน...' ชั่วขณะหนึ่งความคิดที่ไร้สาระได้เข้ามาในหัว แต่ฉันก็ลบมันออกไปในทันที ฉันได้ส่ายหัวราวกับจะลบมันไปและถามกับเธอ
"แล้วชูนะล่ะ? เธอก็อยู่บ้านเธอหรอ?"
"ชูนะเป็นเจ้าหญิงของอาณาจักรเล็กๆ เธอไม่มีเงิน เธอได้นอนอยู่ที่นี่ในตอนนี้ แต่...เพราะเธอไม่ใช่สมาชิกในครอบครัว ฉันก็เลยไม่สามารถลงทะเบียนเธอได้ ถ้าพลังชีวิตของเธอเหลือศูนย์ในดันเจี้ยน..."
"เธอก็จะกลับไปที่ทวีปลูก้า"
"อือ..."
เมื่อฉันพูดออกมา ลูเดียก็เม้มปากแน่น จากนั้นเธอก็จับใบหน้าของเธอและถอนหายใจออกมา
"ฮีโร่ตายไปแล้ว....ฉะ ฉันควรจะทำยังไงดี? ความหวังของทวีปได้หายไป แม้ว่าเดม่อนลอร์ดจะอ่อนแอ แต่มันก็ไม่นานนัก แล้วชินะล่ะ? พ่อแม่เป็นยังไงบ้าง? คนของจักวรรดิเรา...? พวกเขากำลังมองฉัน...!"
"แล้วนักสำรวจคนอื่นๆล่ะ?"
"ทุกๆคนที่รอดชีวิตได้หนีไป ฮีโร่ที่แข็งแกร่งที่สุดได้ตายไป กองทัพปีศาจของเดม่อนลอร์ดได้เสร็จสิ้นการเตรียมพร้อมในไม่ช้าและจะโจมตี ตอนนี้เป็นเวลาเดียวที่จะช่วยชินะ...แต่ฉันไม่สามารถจะทำมันได้...!"
"ลูเดียใจเย็นลงหน่อย...! เพียงแค่เพราะฮีโร่ตาย มันไม่ได้หมายถึงว่าโลกของเธอจะจบสิ้นสักหน่อย"
"มันจบแล้วชิน... ถ้านายตาย โลกของนายก็จะจบเหมือนกัน"
คำพูดของเธอได้ทำให้ฉันลืมหายใจไปในทันที
"เธอ...หมายถึงอะไร?"
"ฉันไม่รู้เหตุผลหรอก แต่ทุกๆคนได้พูดสิ่งนี้....นั่นคือถ้าฮีโร่ตายไปโลกก็จะล่มสลายโดยไม่ต้องสงสัย... ฮีโร่คือโลกด้วยตัวเอง เข้าเป็นศูนย์กลางและแกนกลาง ตราบเท่าที่ฮีโร่ยังมีชีวิตอยู่โลกก็จะยังคงยืนหยัดต่อไป แต่ว่ามันจะจบลงเมื่อเขาตาย มันไม่มีโอกาสจะรอด ทวีปของฉันจะอยู่ไม่นานนัก....!"
ฉันไม่สามารถจะได้ยินคำพูดของลูเดียเป็นอย่างดี โลกจะจบถ้าฮีโร่ตาย? มันฟังดูเหมือนเรื่องตลกร้ายมากๆ ไม่มีฮีโร่คนอื่นอีกหรอ? คนอื่นไม่มีทางได้รับสิทธิ์นั้นหรอ? ทำไมมอนสเตอร์ถึงเล็งที่ฮีโร่? เพื่อทำลายโลกหรอ?
ถ้าฉันตายโลกจะจบลงหรอ?
"นั่นเป็นเหตุผลที่ฮีโร่จะต้องแบกรับน้ำหนักที่หนักหน่วงเช่นนี้... นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาแข็งแกร่ง.... นั่นเป็นเหตุผลที่นายมีเสน่ห์มาก...! เพราะนายต้องดึงดูดผู้อื่นให้กับนายเพื่อปกป้องตัวเอง... เพื่อปกป้องโลก..."
ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าทำไมค่าเสน่ห์ของฉันมันถึงได้เพิ่มขึ้นเอง ฉันไม่อยากจะรู้แต่ว่ามันสายไปแล้ว
ฉันรู้เหมือนเหมือนมีน้ำหนักบางอย่างมาอยู่บ่นบ่าของฉัน ฉันถูกผีขี่หรอ? ฉันได้พยายามเล่นตลกแต่ว่ามันไม่ตลกเลยสักนิด
ฉันได้เริ่มรู้ตัว ชีวิตประจำวันที่โรเล็ตต้าต้องการได้เริ่มไกลออกไป ฉันรู้สึกแย่กับความไร้เหตุผลและความแข็งแรงในร่างกายของฉันได้หายไป ฉันต้องการที่จะล้มลงกับพื้น แต่ฉันไม่สามารถทำได้เพราะลูเดียที่ดูเหมือนจะขนาดพลังงาน ฉันได้กัดฟันแน่นและใส่พลังลงไปในร่างกาาย ลูเดียได้มองมาที่ฉัน เธอกำลังถามฉัน
"ฉันควรจะกลับไปไหมชินบอกฉันที?"
"ฉัน....ไม่สามารถจะบอกเธอได้ เธอต้องการจะทำอะไรลูเดีย?"
"ฉันไม่รู้ อย่าได้ถามคำถามที่โหดร้ายแบบนี้ ฉันไม่รู้จริงๆ...ไม่สิที่จริงแล้วฉันต้องการจะหนีออกไป...!"
ฉันไม่สามารถจะทำให้ลูเดียใจเย็นลงได้จากสภาพที่ตกใจของเธอ อย่างไรก็ตามนื่องจากการปรากฏตัวของนักสำรวจดันเจี้ยนที่ไร้ชีวิตชีวาที่ฉันได้เห็นมาซ้อนทับกับลูเดียในปัจจุบัน มันเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่ฉันปล่อยเธอไว้คนเดียว
"ลูเดียฉันไม่สามารถจะให้คำตอบกับเธอได้ แต่ฉันไม่อยากเห็นเธอตาย"
"นาย...."
ลูเดียได้มองมาที่ฉันอยากตกใจ ฉันได้หยักหน้าให้กับเธออย่างจริงจัง
"ใช่แล้ว เธอเป็นเพื่อนที่มีค่า ดังนั้นมันก็เป็นปกติที่ฉันจะต้องกังวล"
"..."
ใบหน้าของลูเดียได้เปลื่ยนเป็นสีแดง เนื่องจากว่าสถานะของอารมณ์เธอ ฉันก็เลยไม่แน่ใจว่ามันเปลื่ยนแปลงไปมากแค่ไหน
ฉันได้พูดต่อไป
"แต่ฉันรู้ว่าคำพูดไม่เท่ากับการกระทำ ลูเดียคิดให้ดีนะ จงใช้เวลาทั้งวันถ้าเธอต้องการและทำมัน"
"นายจะไปหรอ?"
"เธอต้องการให้ฉันอยู่หรอ?"
เธอได้สูดหายใจลึกและจากนั้นก็พึมพำออกมา
"อยู่คืนหนึ่ง...ไม่สิสองชั่วโมง"
"...โอเค"
"ใกล้ชิด"
เมื่อฉันได้เข้าไปใกล้ๆเธอ ลูเดียก็ได้คว้าแขนของฉันไว้โดยไม่พูดอะไร ฉันได้ดึงเก้าอี้และนั่งลงข้างๆเธอ ฉันยังคงสับสนอยู่ ฉันจะต้องใช้เวลาในการจัดการกับความคิด
ลูเดียดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้นหลังจากที่จับแขนของฉันเอาไว้ในขณะที่เธอหลับลงไปทั้งอย่างนั้น การนอนของเธอดูน่านักมาก แต่ว่ามันไม่ใช่ในตอนนี้ที่จะคิดแบบนี้
ฉันได้ใคร่ครวญอย่างจริงเกี่ยวกับฉัน เกี่ยวกับเรื่องฮีโร่และโลก เริ่มต้นจากฉันกลายมาเป็นฮีโร่ที่ถ้าฉันตายโลกก็จะจบลงจริงๆ ฉันได้ขบคิดจนหัวแทยจะระะเบิด หลังจากผ่านไปสองชั่วโมงฉันก็แทบจะไม่สามารถสรุปได้ คำตอบก็ค่อนข้างง่าย
ฉันไม่สนใจ
ฉันไม่เคยบอกกับใครว่าฉันเป็นฮีโร่ ฉันเพียงแค่เคยถูกเรียกว่าฮีโร่ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ผู้คนอาจจะพูดว่า 'นายมีความแข็งแกร่งเพราะนายเป็นฮีโร่' แต่กับฉันแล้วมันเป็นเรื่องของการฝึกฝน นอกจากนี้เพียงเพราะฉันถูกบอกว่าโลกจะจบลงถ้าหากฉันตายไป มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องทำอะไรที่แตกต่างไป
โลกจะจบลงถ้าฉันตายหรอ? อะไร ฉันควรจะไปหลบที่ไหนสักแห่งหรอ? ฉันควรจะปีนขึ้นไปในดันเจี้ยนโดยที่ไม่ต้องเสี่ยงกับเหตุการการจู่โจมหรือพื้นที่ดันเจี้ยนหรอ? ไม่ นั่นมันไม่ใช่ว่าร่างกายของฉันตายไปแล้วหรอกหรอ?
ฉันจะทำในสิ่งที่ฉันต้องการและจะไม่มีใครหยุดฉันได้ ฉันจะไม่ยอมให้พวกเขาทำ ฉันได้ตัดสินใจว่าจะใช้ชีวิตของฉันยังไง ฉันจะไม่ลังเลเพราะเรื่องไร้สาระเช่นโลกจะตายไปถ้าฉันตาย แม้ว่าโลกจะเป็นแบบนั้นจริงถ้าฉันตายไปแล้ว อ่า แต่ว่าฉันก็ยังต้องการความปลอดภัยของแม่และยุย สำหรับพ่อ เขาก็จะไม่เป็นไร!
ฉันไม่ได้กังวลสำหรับมันเลย ตอนนี้ที่ฉันได้คิดเกี่ยวกับมัน ความจริงตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากที่ได้จัดระเบียบความคิดและฉันก็รู้ว่าฉันจะต้องทำอะไรต่อจากนี้
ก่อนอื่นฉันจะต้องทะลวงผ่านชั้นที่ 48! จากนั้นก็หาว่ามีอะไรที่ฉันสามารถจะทำอะไรได้เรื่อชินนะ ฉันรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของฉันพอจะสามารถทำอะไรได้บ้าง นี้มันก็เป็นความสามารถของฮีโร่หรอ? ชิ ไม่ ฉัน้องการที่จะหยุดคิดเกี่ยวกับฮีโร่
เมื่อฉันลุกขึ้น ลูเดียก็ได้เปิดตาออกมาแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น
เธอได้มองมาที่ฉันและถามออกมาอย่างช้าๆ "นายกำลังจะไปหรอ? อย่า...ปล่อยฉันไว้คนเดียว...อยู่กับฉัน"
"เธอมีชูนะแล้วลูเดียว เธอไม่ได้ตัวคนเดียว ถ้าเธอเรียกฉัน ฉันก็จะรีบวิ่งมาหาเธอเลย แต่สำหรับตอนนี้ฉันมีบางอย่างที่จะต้องทำ"
ฉันได้ใส่มานาลงไปในกำไรข้อมือและใส่เกราะ ลูเดียที่อยู่ข้างหน้าได้ตาเบิกกว้าง ฉันที่ปิดหมวกอยู่ได้ยิ้มออกมา แม้ว่าเธอจะไม่สามารถเห็นได้ก็ตาม
"มันจะต้องมีสักวิธีที่ฉันจะช่วยได้"
"...อย่า นายทำไม่ได้หรอก นายจะต้องปกป้องโลกของนาย ไม่เกี่ยวกับโลกอื่น โง่!"
"อย่าได้เข้าใจผิด มันไม่ใช่แค่ช่วยเธอ ชินะก็ยังเป็นเพื่อนของฉันเหมือนกันและฉันก็ไม่ชอบเห็นเธอเป็นแบบนี้ ฉันเกลียดการเห็นคนที่ไร้การช่วยเหลือ ดังนั้นฉันจะหาทางช่วยเธอ"
"ฉันไม่ต้องการให้นายทำแบบนี้เพื่อช่วยฉัน! สิ่งที่ฉันต้องการคืออย่างอื่น! มันเป็นเพียงแค่ความอบอุ่นของนาย! ฉันไม่ต้องการที่จะลากนายลงนรกเพราะฉัน!"
"ฉันรู้ ฉันรู้แล้ว...นั่นคือเธอเป็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด!"
"ไม่! นายพูดผิด!"
เพราะว่าเธอคิดว่ามันหมดความหวังในสถานการณ์นี้ เธอจึงไม่สามารถจะเข้าถึงความช่วยเหลือใดๆได้ อย่างไรก็ตามไม่ว่าสถานการณ์จะไร้ความหวังยังไง มันก็อาจจะมีทางแก้ง่ายๆและง่ายที่จะช่วยคนอื่นด้วยเช่นกัน
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำไมพวกเขาถึงมีตัวตน ฉันได้เมินเสียงตะโกนของลูเดียและออกมาจากบ้านเธอ ฉันได้คิดกับตัวเอง
เพื่อที่จะหาทหารรับจ้างต่างมิติ
หลังจากผ่านชั้นที่ 48 ฉันก็ได้มาถึงร้านขายของ เธอแปลกใจมากที่ฉันมาถึงเร็วกว่าที่เธอคาดไว้หรอ? ในขณะที่โรเล็ตต้านิ่งกับที่ ฉันก็ได้ถามในสิ่งที่ต้องการมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับทหารรับจ้างต่างมิติ
โรเล็ตต้าได้เงียบไปกับคำถามของฉัน จากนั้นเธอก็ถามฉันด้วยเสียงจริงจัง
"ชินตอนนี้ชินคงจะพอจะรู้เกี่ยวกับการคงอยู่ของฮีโร่แล้วสินะ?"
"ใช่ ในระดับหนึ่ง"
"แต่ถึงอย่างนั้นชินก็ยังพยายามที่จะเป็นทหารรับจ้างต่างมิติที่มีชีวิตที่ไม่สามารถจะรับประกันใดๆได้เลย"
"ใช่แล้ว"
"มันมีความเป็นไปได้ที่ชินจะตายในมิติอื่นที่ไม่ใช่ของตัวเอง...ชินคิดถึงมันแล้วใช่มั๊ย?"
"ไม่ ฉันจะไม่ตายโรเล็ตต้า ดังนั้นฉันก็เลยไม่ได้คิดถึงมัน"
"จริงๆเลย....ไม่มีใครหยุดชินได้จริงๆ"
โรเล็ตต้าได้ยิ้มให้กับคำพูดของฉัน จากนั้นเธอก็หยิกแก้มของฉันด้วยท่าทางซุ่มซ่าม
"ฉันจะไม่ให้อภัยชินถ้าชินตาย ฉันจะตามชินไปยังจุดสิ้นสุดของนรกและทำให้ชินอยู่ไม่สุขเลย โอเค?"
"อย่างที่ฉันได้พูดไป ฉันจะไม่ตาย ดังนั้นรีบๆบอกเกี่ยวกับทหารรับจ้างต่างมิติมาเลย"
"มีความต้องการมากมายในการที่จะกลายเป็นทหารรับจ้างต่างมิติ อย่างแรกเลยเลเวล นักสำรวจที่ไม่ได้อยู่ในระดับทอง หรือเลเวล 51 ขึ้นไป จะไม่มีคุณสมบัติในการเป็นทหารรับจ้างต่างมิติ สองเวทมนตร์ คุณจะต้องมีเวทย์ 'ท่องมิติ' ซึ่งเป็นพื้นฐานของทหารรับจ้างต่างมิติและเวทย์ 'ย้อนกลับ' ซึ่งทำหน้าที่เป็นตัวรักษาความปลอดภัยให้ทหารรับจ้างต่างมิติกับบ้านของพวกเขาได้ในทุกๆสถานการณ์ หากปราศจากเวทย์นี้ก็จะไม่สามารถเป็นทหารรับจ้างต่างมิติได้ สามหากความสำเร็จน้อยกว่า 10 อย่างและมีต่ำกว่าอวตารของพระเจ้าเป็นอย่างน้อย คุณจะไม่สามารถกลายเป็นทหารรับจ้างต่างมิติได้ อย่างไรก็ตามชิมีชื่อที่แท้จริงของเฮอร์มีสและได้รับความสำเร็จมามากมายดังนั้นชินผ่านข้อกำหนดนี้แล้ว"
"ฉันจะกลายเป้นระดับทองในเร็วๆนี้ ดังนั้นสิ่งที่ฉันต้องการก็คือเวทย์ท่องมิติ"
โรเล็ตต้าได้ยิ้มออกมาและส่ายหัว
"มันมีอยู่หลายวิธีที่ชินจะได้รับเวทย์ท่องมิติ...แต่ก็มีวิธีที่ง่ายที่สุด และก็ยังยากที่สุดพร้อมๆกันมันก็คือการเอาชนะบอสชั้นที่ 50 เพียงลำพัง"
"ทำไมมันถึงยากที่สุดล่ะ? มันดูเหมือนจะง่ายสุดๆเลย"
"ชินเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้"
ด้วยคำพูดของโรเล็ตต้า ฉันได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ ยังไงก็ตามหัวใจของฉันกำลังเร่าร้อน ทหารรับจ้างต่างมิติ! ฉันต้องก้าวไปเป็นหนึ่งในนั้น! ฉันรู้สึกเหมือนว่าโชคชะตามันได้นำทางให้กับฉัน... ฉันรู้สึกแปดเปื่ยน ยังไงก็ตามในตอนนี้มันไม่มีทางเลือก ฉันจะทำอะไรก็ตามที่ฉันทำได้
อย่างแรกไปที่ชั้นที่ 50 วันที่ฉันจะกลายเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนที่หนึ่งระดับทองได้ใกล้เข้ามาแล้ว
สามารถติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ที่เพจนี้เลยครับ > กดเลย < ตอนแปลจนจบ 352 ตอนแล้วครับ
