บทที่ 109 - ความต้องการของทหารรับจ้างต่างมิติ (2)
บทที่ 109 - ความต้องการของทหารรับจ้างต่างมิติ (2)
”
หลังจากที่ฉันได้อ่านในท่อนแลก ฉันก็ได้พับจดหมายเก็บไว้ให้เป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และใส่มันลงไปในกระเป๋า จากนั้นฉันก็ถามวอร์คเกอร์
"วอร์คเกอร์นายได้อาจจดหมายนี้ไหม?"
"ไม่ ดังนั้นอย่าได้ฆ่าฉัน"
เมื่อเห็นหน้าของวอร์คเกอร์มันก็ทำให้ฉันคิดว่ามันดูเหมือนวอร์คเกอร์ได้ผ่านการฝึกมาแล้ว ฉันได้ยิ้มให้กับเขาและส่งสัญญาณไม่ให้เขาพูดอะไรอีก จากนั้นฉันก็ลูบหัวยุยที่กินขนมปังของเธอ
"ยุย พี่ไปนะ"
"โอเค บอกหนูด้วยนะถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น"
ตั้งแต่ที่วอร์คเกอร์สังเกตุเห็นมัน มันก็ไม่มีทางที่ยุยจะไม่เห็นเหมือนกัน ฉันได้ลูบหัวเธออีกครั้งด้วยรอยยิ้มขม
"แน่นอนมันไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องห่วงนะ"
"เอะเฮะๆ นี้มันจั๊กจี้นะ"
"ไว้เจอกันนะลูกชาย"
"ครับแม่"
ยุยได้ยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสาและแม่ก็มองมาที่ฉันเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ ผู้หญิงในครอบครัวของฉันนี่ช่างเข้าใจยากจริงๆ แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการจะยอมรับ แต่ฉันก็ไม่สามารถจะอ่านความคิดของพวกเธอได้เลย
[สวัสดีฮีโร่ชาวโลก
คุณอาจจะต้องแปลกใจมากกับจดหมายฉบับนี้ แต่ว่ารูปแบบการสื่อสารโดยเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์สามารถจะถูกดักฟังได้และฉันก็กลัวที่จะส่งกระแสจิตไปให้คุณ ดังนั้นฉันก็เลยได้ตัดสินใจที่จะส่งจดหมายฉบับนี้มาแทน
ฉันเคียร่า คีเน็กส์ ผู้ใช้พลังระดับ S+ ที่อยู่ในอเมริกา ไม่ใช่เพราะว่าความแข็งแกร่งของฉันที่ทำให้ฉันเป็นระดับ S+...แม้ว่าฉันจะรู้สึกอาย แต่มันก็คือความจริงมันเป็นเพราะพลังพิเศษของฉัน
คุณฮีโร่เหตุผลที่ฉันรู้ถึงคุณฮีโร่ก็เป็นเพราะพลังพิเศษของฉัน
ฉันรู้มานานแล้วตั้งแต่ที่โลกเปลื่ยนไป ฉันรู้ว่าคุณจะค่อยๆเข้าใกล้ความสมบูรณ์ไปอย่างช้าๆ นี่ก็ยังเป็นเหตุผลที่ฉันติดต่อคุณในตอนนี้
ฉันต้องการจะพบกับคุณ ฉันรู้เกี่ยวกับดันเจี้ยนที่บุกเข้ามาในโลกใบนี้และต้องการที่จะเตรี้ยมตัวให้พร้อมด้วยกันกับคุณฮีโร่ ถ้าคุณสามารถมาเยี่ยมดันเจี้ยนในอเมริกาในฐานะอัศวินสายฟ้า ภายใต้ข้ออ้างให้ความช่วยเหลือได้ไหม? ในกรณีนี้ฉันก็จะไปทั้นั่นและไปหาคุณฮีโร่ ฉันต้องขอโทษด้วยนะถ้ามันฟังดูเหมือนว่าฉันพยายามจะใช้ความแข็งแกร่งของคุณฮีโร่ แต่เป็นพเราะว่าฉันไม่ได้อยู่ในจุดที่จะสามารถใช้ร่างกายของฉันทำอะไรได้ มันจึงน่าเสียดายที่มันไม่มีทางที่ฉันจะไปหาคุณฮีโร่ด้วยตัวเองได้เลย ฉันแทบจะไม่ได้รับอนุญาติไปที่พื้นที่ดันเจี้ยนในคราวนี้ด้วย โดยปกติแล้วฉัน...
ได้โปรด ฉันต้องการจะพบคุณ คลื่นลูกที่สองใกล้จะมาถึงแล้ว ก่อนที่มันจะกลายเป็นเรื่องยากอีกครั้ง ฉันต้องการจะพบกับคุณ
ฉันรู้ว่าคุณยุ่งด้วยอะไรหลายๆอย่าง คุณสามารถจะมาหลังจากจัดการมันแล้วก็ได้ ถ้สหุ่นติดต่อมาตามที่อยู่ในจดหมายนี้ ฉันก็จะเตรียมตัวที่จะให้คุณแอบเข้าไปในอเมริกา แน่นอนว่าระวังอย่าได้เปิดเผยข้อมูลของคุณมากก
ถ้าคุณไม่ต้องการเข้าไปในพื้นที่ระดับ S หลังจากพบฉัน ฉันก็จะใช้มาตรการเพื่อให้คุณกลับไปในทันทีก็ได้ ดังนั้นได้โปรดเชื่อใจฉันและมาด้วยเถิด
ด้วยความเคารพรักจากเคียร่า คีเน็กส์]
เคียร่า คีเน็กส์ ฉันได้ค้นหาชื่อของเธอในทันที แต่ว่ามันก็ไม่มีข้อมูลใดๆเกี่ยวกับเธอเลย ผู้ใช้พลังระดับ S+ ควรจะเป็นที่รู้จักทั่วโลกสิ เนื่องจากว่ามีผู้ใช้พลังระดับ S น้อยกว่า 200 คนซะอีก ดังนั้นข้อมูลของพวกที่ระดับสูงกว่านี้ก็จะแพร่หลายมาก ยังไงก็ตามมันไม่มีข้อมูลของเธอเลยราวกับว่าเธอไร้ตัวตน
มันเกือบจะราวกับว่าได้มีใครบางคนลยข้อมูลเกี่ยวกับเธอไป
ไม่มีสักคนในโรกที่ควรจะรู้ว่าฉันเป็นฮีโร่ของโลก แล้วเธอรู้ได้ยังไง? เธอเกี่ยวข้องกับดันเจี้ยนหรอ? ไม่สิ นักสำรวจดันเจี้ยนของโลกมีเพียงแค่ 6 คนและฉันก็เป็นระดับที่ 4 ในการจัดอันดับหลังฮวาหยา พ่อและวอร์คเกอร์ ข้างใต้ฉันก็คงเป็นมินามิ และก็ซูเยอึน
ระบบการจัดอันดับนี้ไม่สนว่าเราจะอยู่ในดันเจี้ยนไหนและประเมินเฉพาะจำนวนชั้นที่เราอยู่เท่านั้น นี่จึงเป็นเหตุผลที่ฉันอยู่ในอันดับที่ 4 ฮวาหยาอยู่ในชั้นสูงที่สุดอย่างเห็นได้ชัด พ่อเพิ่งจะผ่านชั้นที่ 50 และวอร์คเกอร์ก็อยู่บนชั้นที่ 48 วอร์คเกอร์ดูเหมือนจะกำลังปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็วเพราะว่าเขาได้ใช้เวลาช่วงบ่ายทั้งหมดไปกับการอยู่ในดันเจี้ยน
เพราะแบบนี้เคียร่า คีเน็กส์ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับดันเจี้ยน ตามที่เธอบอกเธอคงจะรู้ว่าฉันเป็นฮีโร่จากพลังของเธอสินะ ถ้างั้นฉันควรจะไปพบเธอไหม?
'มันดูเสียมารยาทหน่อย แต่....'
ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้จักฉันมากขนาดไหน ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอรู้เกี่ยวกับที่อยู่บ้านของฉันและส่งจดหมายมาได้ถึงเกาหลี ฉันไม่สามารถจะพูดได้เพียงแค่ 'โอ้ เธอรู้ว่าฉันเป็นฮีโร่? งั้นเรามาเจอกัน!' ได้หรอกนะ ยังไงก็ตามถ้าเธอพบถึงตัวตนและที่อยู่ของฉันผ่านความสามารถของเธอ เธอก็จะต้องมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งแน่ๆจนกว่าฉันจะฆ่าเธอ
หลังจากได้คิดเรื่องนี้พักหนึ่ง ฉันก็ได้สรุปว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะต้องกลัวและหนีไป ไม่ต้องพูดถึงที่ว่าฉันต้องการจะไปที่ดันเจี้ยนรังไวเวิร์นอยู่แล้วด้วย ผู้หญิงคนนี้รู้เรื่องนี้และพยายามจะล่อฉันด้วยงั้นหรอ?
"ชิน คลาสจบแล้ว"
"อ่า โอเค ใช่แล้ว"
ฉันได้จมไปในชื่อของเคียร่า คีเน็กโดยที่ไม่สนใจคลาสตั้งแต่เริ่มขึ้นจนจบลง โชคดีที่เยอึนเรียกฉันไว้
"ไปกินข้าวกันเธอ"
"ไปเถอะ แต่ว่าไม่ใช่อาหารเกาหลีนะ"
"แต่นั่นมันถูกกว่า..."
"แม้ว่ามันจะต้องจ่ายเพิ่มอีกสิบเท่า ฉันก็จะกินอย่างอื่นบ้าง"
พวกเราได้ออกมาจากห้องบรรยาย เมื่้อเกิดการสังหารหมู่ขึ้นในการแคมป์ทุกๆคนก็ได้ตกตะลึงกันอย่างมาก แต่ดูเหมือนว่ามันจะน้อยลงไปตามกสลเวลา
การเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์กลายมาเป็นสาเหตุหนึ่งของการเสียชีวิต เราได้อาศัยอยู่ในโลกที่มันไม่แปลกเลยที่จะได้ยินว่ามีคนถูกฆ่าไปโดยมอนสเตอร์หลังจากที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ไม่ว่าจะเป็นผู้พิทักษ์หรือปีกแห่งเสรีพวกเขาก็ไม่สามารถจะจัดการมอนสเตอร์ได้ในทันทีที่พวกมันปรากฏตัวออกมา
"เฮ้ นายต้องการจะเข้ากลุ่มนักเรียนไหม?"
"ฉันควรจะมุ่งไปที่ดันเจี้ยนจะมากกว่านะ"
"ชิน นายไม่คิดว่าควรจะสนุกกับชีวิตอีกซักหน่อยหรอ?"
"ในชีวิตของฉันมันมีเพียงแค่การฝึกฝนและก็ดันเจี้ยน...แม้ว่าสิ่งอื่นๆจะเริ่มเข้ามาเติมชีวิตของฉัน แต่ว่าชีวิตมหาลัยมันไม่ใช่ฉัน"
"อี้ จริงๆแล้วฉันอยากจะบอกว่าเราสองคนควรจะใช้เวลาด้วยกันมากกว่านี้!"
"ฉันคงจะต้องปฏิเสธ"
"ฉันเกลียดนาย!"
กลุ่มนักเรียนที่มีงานอดิเรกที่เหมือนๆกันได้ออกไปเที่ยวและดื่มกัน ทุกๆวันพวกเขาก็จะไปแคมป์และดื่มกัน
ถ้านั่นเป็นทั้งหมดละก็ฉันก็ได้ทำอะไรที่เหมือนๆกันแล้ว ฉันได้ต่อสู้กับบอสประจำชั้นด้วยคนที่มีเลเวลใกล้กันและดื่มโพชั่นเมื่อค่าพลังต่ำ เมื่อมีเหตุการดันเจี้ยนเกิดขึ้นบนโลก ฉันก็จะไปที่นั่นพร้อมกับพรรคพวกของฉัน มันคือสิ่งที่เหมือนๆกัน
"ฟู่ ฉันจะไปหานายเร็วๆนี้ แค่รอนะ! ฉันเกือบจะไปถึงชั้นที่ 40 แล้ว!"
"เธอเอาชนะบอสทั้งหมดได้ด้วยการโซโล่ใช่ไหม?"
"ใช่! แม้ว่าฉันจะอยู่ในปาตี้ แต่ฉันก็จะออกมาชั่วคราวและทำมันด้วยตัวคนเดียว!"
เยอึนได้บ่นเกี่ยวกับดูลาฮานที่เป็นเรื่องยากที่จะจัดการ เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากเธอฉันได้ประเมินความแข็งแกร่งของเธอและแน่ใจว่าในขณะนี้เธอคงอยู่ในระดับ S อย่างไรก็ตามบอสในชั้นที่ 40 ต่างไปจากบอสตัวก่อนๆ
"บอสในชั้นที่ 40 มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากดังนั้นก็ระวังตัวให้ดี แม้ว่าเธอจะหลบซ่อนได้แต่มันก็จะมาปรากฏตัวข้างหลังของเธอและหั่นเธอด้วยเคียว"
"มันคงจะดีถ้าชินสอนฉันทุกอย่าง! ดังนั้นคืนนี้เป็นไง พวกเราสอง-- แอ๊ก"
"เธอจะถูกส่งกลับมาถ้าตายซักครั้งหนึ่ง ตั้งแต่ที่เธอไม่สามารถจะได้รับความสำเร็จได้ๆ ดังนั้นมันก็จะไม่เป็นไรถ้าเธอจะตายซักครั้ง"
"ชิ ชินไม่สามารถจะสอนฉันได้หรอ? ชินรู้ไหมว่านี้และนั่น..."
ฉันได้มองเยอึนชี้ไปมาเหมือนเป็ด ฉันได้ยิ้มและรู้สึกโง่ที่กังวลเกี่ยวกับเรื่องของเคียร่า คีเน็กส์ ในวันนี้หรือเมื่อใดก็ตามที่ฉันพูดอยู่ฉันก็จะมองหาสิ่งที่หลบซ่อนในเงามืดและหามัน แต่ว่าฉันชอบเยอึนเพราะเธอไม่เหมือนอย่างฉัน เธอไม่ได้ซ่อนอะไรเลยและเป็นที่เรียบง่ายซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา นอกจากนี้เธอก็ยังชอบฉันอย่างแท้จริง บางทีการได้พบกับเยอึนอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับฉันตั้งแต่เข้ามาในวิทยาลัย
การพูดคนเดียวของเยอึนก็ยังดำเนินต่อไป
"พวกเราสามารถจะไปดื่มด้วยกันในคืนนี้และนั่น...และมันจะไปถึงเช้า"
ฉันได้หยิกแก้มของเยอึนและดึงมันด้วยรอยยิ้ม
"เฮ้ ยอมรับซะว่าเธอวางแผนชั่วร้ายในตอนนี้ ความรุนแรงของโทษจะเปลื่ยนไปตามคำตอบของเธอ"
"มันไม่ใช่แผนชั่วนะ! มันเป็นแผนสำหรัวครอบครัว!"
"นี้มันอันตรายมากกว่าเดิมอีก!"
เธอก็ยังคงอันตรายอยู่ เธอคือแม่มดเงานี่น่า
ในตอนกินข้าวเย็น ฉันก็ได้รับข้อความจากเยอืน
[มันเป็นเรื่องแปลก สมาชิกปาตี้ของฉันไม่ได้เข้ามา]
"ทวีปของพวกเรามีแต่เรื่องยุ่งๆซึ่งต่างจากโลกของเรา พวกเขาอาจจะถูกเรียกตัวไปต่อสู้หรือทำอะไรบางอย่างก็ได้ไม่ต้องกังวลมากไปหรอก"
[โอเค แต่ว่าพวกเขาไม่ตอบข้อความฉัน ดังนั้นฉันก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง]
ฉันได้บอกเยอึนว่าไม่ต้องห่วงมากนัก ในช่วงเวลาที่การสนทนาของเราจบลง ฉันก็ได้ตระหนักว่าฉันเองก็เป็นกังวล มันดูเหมือนว่าชินะจะเข้ามาอยู่ในใจของฉันแล้ว
ฮ่าห์ ฉันหวังว่าจะไม่เป็นไรนะ...ฉันควรจะส่งข้อความไปหาเธอ
ฉันได้ส่งข้อความไปหาชินะในทันที แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ตอบกลับมา ถ้าเป็นชินะตามปกติเธอจะตอบกลับมาไม่ว่าเธอจะกำลังนอนหรืออาบน้ำ
ในปัจจุบันฉันได้อยู่ในชั้นที่ 47 เริ่มจากชั้นที่ 46 ดันเจี้ยนได้กลายไปคล้ายกับทุ่งหิมะ โชคดีที่ฉันทำพันธะสัญญากับริยู ฉันก็เลยได้ผ่านชั้นที่ 46 โดยที่ไม่ยากนักและปัจจุบันก็กำลังจะผ่านชั้นที่ 47 ในขณะที่ฉันกำลังต่อสู้กับหนอนน้ำแข็งและเพนกวิ้นน้ำแข็ง อย่างไรก็ตามเมื่อนั้นฉันก็ได้เริ่มกังวลเกี่ยวกับชินะแล้ว ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่สบายใจกันนะ? ฉันรู้คำตอบนั้นอยู่แล้ว มันเป็นเพราะว่าฉันจำได้ถึงความฝันของฉัน
'ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ ความฝันมันก็เป็นแค่ความฝัน ชินะจะต้องไม่เป็นอะไร'
เมื่อฉันได้ทำให้ตัวเองใจเย็นลงและไปถึงชั้นที่ 48 ก็ได้มีข้อความจากเพื่อนคนหนึ่ง มันไม่ได้ยาวนักแต่ว่ามันก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของฉันแย่ลง
[ฮีโร่ของทวีปลูก้า...ตาย! เดม่อนลอร์ด...เอาตัวขินะไป ชิน...ฉันจะทำยังไงดี....!?]
ในขณะที่ฉันได้อ่านข้อความนี้ฉันได้มีลางสังหรณ์ใจว่าชีวิตที่เงียบสงบของฉันจะจบลงไปในเร็วๆนี้
การเปลื่ยนแปลงที่ฉันไม่สามารถจะป้องกันได้มันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแต่ในโลกเท่านั้น
