บทที่ 102 - คนเหล่านั้นที่ปืนไปในดันเจี้ยน (1)
บทที่ 102 - คนเหล่านั้นที่ปืนไปในดันเจี้ยน (1)
”
"นี้มันคืออะไร...? "
ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับการฝึกมอนสเตอร์มาก่อน ในเกมมันหมายถึงการทำให้มอนสเตอร์เป็นมิตรด้วยอาหารหรือการฝึกพวกมันให้กลายมาเป็นหนึ่งในพรรคพวก อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่คิดว่ามันจะมาปรากฏเป็นคลาสย่อยแบบนี้! เพียงแค่ตั้งชื่อมอนสเตอร์ฉันก็สามารถจะทำให้เธอเป็นพวกของฉันงั้นหรอ? ไม่สิ นั่นมันอาจจะไม่ใช่
ฉันได้ส่ายหัวของฉันที่คำถามว่าถ้าฉันต้องการจะเปลื่ยนคลาสหรือไม่ คลาสย่อยของนักสะสมทักษะมันเป็นความแข็งแกร่งส่วนใหญ่ของฉันเลย ไม่ว่าพลีนจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่สามารถจะมาแทนที่มันได้ ไม่ต้องพูดถึงว่าฉันสามารถจะเปลื่ยนการตัดสินใจได้เสมออีกด้วย แม้อย่างนั้นฉันก็ไม่ได้คิดจะเปลื่ยนคลาสย่อยเลย
หลังจากที่มองผ่านข้อความนี้ ฉันก็ได้มองไปที่พลีนที่กำลังถูหัวของเธอบนไหล่ของฉันด้วยรอยยิ้ม
[ขอบคุณสำหรับชื่อดีๆ! นายให้พายแอปเปิ้ลและก็มอบชื่อให้กับฉัน! ฉันชอบนาย!]
เธอได้เชื่องไปโดยสมบูณ์ ฉันได้ลูบหัวของเธอเป็นการทดสองและเธอก็แสดงความสุขออกมาจากดวงตาที่กลายเป็นรูปดาว ง่าง เธอนี่ง่ายเกินไปแล้...! ถ้ามีคนไม่ดีมันอาจจะมีสิ่งที่เลวร้ายเกิดขึ้นเลยนะ!
"พลีน"
[ว่าไง!]
"มันดูเหมือนว่าฉันจะกลายเป็นเจ้านายของเธอ"
[อะไรคือเจ้านาย? ฉันชอบนาย!]
"...."
ด้วยเหตุนี้เธอก็ได้กอดฉันตรงๆ ด้วยความรู้สึกเย็น นุ่มและน่าอึดอัด ฉันได้นั่งงงๆ จากนั้นก็นึกไปถึงสิ่งที่ฉันต้องทำ ความจริงแล้วยังมีบางสิ่งที่ฉันจะต้องถามพลีน
"พลีนเธอได้บอกว่าเธอไม่ต้องการที่จะฆ๋ามนุษย์ใช่ไหม?"
[ใช่! ฉันเกลียดมอนสเตอร์มากกว่ามนุษย์อีก! พวกเราต้องการแก่กินและพวกเขาก็ยังพยายามจะกินฉันด้วย! แต่ว่า...ฉันก็ยังอยากจะร้องเพลง]
"ถ้างั้น...เธอต้องการจะมากับฉันเพื่อหาทางออกไหม?"
[โอเค! ฉันชอบนาย ดังนั้นฉันจะติดตามนายไป!]
"ชะ ใช่"
เวร...ฉันไม่คิดว่าจะมีใครที่แข็งแกร่งกว่าริยูปรากฏออกมา! นอกจากนี้แม้ว่าพลีนจะมีลักษณะไม่เหมือนจริง แต่เธอก็ยังเหมือนมนุษย์ ฉันอดไม่ได้ที่ตอบสนองไปตามฐานะผู้ใช้ ลืมมันไปซะคังชิน! ไม่ว่าเธอจะน่ารักแค่ไหนหรือสวยยังไงเธอก็ยังเป็นมอนสเตอร์ อย่างลืมสิ!
แคร๊ก น้ำแข็งได้แตกออกไปตรงกึ่งกลางระหว่างขาของฉัน น้ำแข็งได้เริ่มที่จะแยกออกจากกัน และขาของฉันก็แยกไปตามมันอีกด้วย
"ระ ริยู?"
"ชิน... ฉัน...]
"ไม่ใช่ตอนนี้! ฉันจะเล่นกับเธอมากเท่าที่เธอต้องการในภายหลังเลย!"
จากนั้นก็เป็นเวลานานก่อนที่ฉันจะได้กลับไปที่พื้นที่พักอาศัยดันเจี้ยน
"ดังนั้นนายก็ได้ฝึกไซเรน ชินนี้มันเป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้ยินว่ามีคนฝึกไซเรน อึก ฉันคิดว่าผู้ชายแบบนี้ก็มีเสน่ห์กับผู้หญิงคนอื่นๆ...!"
โรเล็ตต้าได้ทำสีหน่้าไม่พอใจในขณะที่จ้องมองไปที่พลีนที่ติดกับฉันเหมือนกาว ถ้าฉันคิดมากกว่านี้ว่าทำไมโรเล็ตต้าถึงไม่มีความสุข ฉันก็รู้สึกได้เหมือนกับว่าฉันกำลังประสบปัญหาร้ายแรง ดังนั้นฉันก็ได้เปลื่ยนเรื่องไปอย่างรวดเร็ว
"พลีนเธอได้บอกว่าต้องการที่จะร้องเพลงโดยที่ไม่ต้องฆ่าคนอื่น มีสถานที่แบบนั้นในพื้นที่พักอาศัยไหม?"
"แน่นอนว่ามีที่แบบนั้น นายก็น่าจะมีคุณสมบัติในการเข้าไปนะ ในพื้นที่พักผ่อนน่ะ"
"อ่า ใช่แล้ว ฉันก็ยังได้รบตัวฟรีในการเข้าไปในที่ๆ เรียกว่า 'สถานที่พักผ่อนแห่งเหล่านางฟ้า' สำหรับความสำเร็จครั้งแรกอีกด้วย อึก!?"
ตอนที่ฉันพูดถึงสิ่งนี้ ประกายตาของโรเล็ตต้าก็ได้สว่างขึ้น จากนั้นก็ดันพลีนไปข้างๆและจับมือฉันพร้อมกับโยนฉันไปบนพื้น พลีนได้กระพริบตางงๆ ไม่แน่ใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้นก็เริ่มร้องออกมา
"ชิน ไปที่นั่นกับฉัน! ตอนนี้เลย!"
"เธอช่วยปล่อยมือฉันก่อนได้ไหม โรเล็ตต้า? ฉันจะต้องรับพลีนขึ้นมาก่อนที่เธอจะร้องไห้"
"ถ้านายไปที่นั่น นายอาจจะพบว่าไซเรนบอบบางและหยิ่ง"
[ฉันไม่ได้บอบบางหรือหยิ่งนะ! ฉันไม่รู้เลยแม้แต่ว่าเธอหมายถึงอะไร!]
จากสิ่งที่ได้ยินสถานที่แห่งนั่นก็คือรีสอร์ท มันเป็ฯพื้นที่นันทนาการที่คล้ายกับที่พักอาศัย แต่ว่าแต่ต่างไปตรงที่มันเป็ฯสถานที่ๆฟื้นตัวจากความเหนือยล้าที่เกิดขึ้นมาจากการสำรวจดันเจี้ยนและทำให้นักสำรวจผ่อนคลายได้อย่างอิสระ มันเป็นเหมือนกับรีสอร์ทในชีวิตจริง เห็นได้ชัดเลยว่าทุกคนนอกจากกิลก็สามารถจะเข้าไปได้ และคนอื่นๆก็ด้วย คนสามารถจะเข้าไปได้ตราบเท่าที่คนที่มีสิทธิต้องการ
นักสำรวจสามารถจะเดินทางไปที่นั่นได้โดยการทำผลงานหรือทำเควสที่พิเศษ เช่นเดียวกันกับคฤหาสน์และบ้านพักที่สามารถจะซื้อได้ตามขอบเขตความสำเร็จแล้วความยากลำบากในการค้นหา มันมีเงื่อนไขที่ซับซ้อน เฉพาะผู้ที่มีบ้าน คฤหาสน์หรือเป็นสมาชิกของกิลด์เท่านั้นถึงจะสามารถเข้าไปในรีสอร์ทได้
นอกจากนี้พื้นที่พักแห่งนางฟ้าก็ยังเป็นหนึ่งในสถานที่พิเศษ ซึ่งแตกต่างไปจากรีสอร์ทอื่นๆซึ่งถ้าหากกิลด์มาสเตอร์มีมันคนในกิลด์ทุกคนก็สามารถจะเข้าไปได้ตามเท่าที่กิลด์มาสเตอร์อนุญาติ
"แล้วโรเล็ตต้าจะสามารถไปกับฉันได้ไหม?"
"คนที่ไปกับชินอาจจะเป็นคนนอกก็ยังได้"
"แล้วพลีนล่ะ?"
[ฉันจะไป! ฉันจะไป!]
"ไซเรนนั่นก็เป็นคนของชินดังนั้นแน่นอนว่าเธอก็สามารถจะไปด้วยได้"
โรเล็ตต้าได้แลกเปลื่ยนตั๋วที่พักแห่งนางฟ้าสำหรับกุญแจ ฉันได้คิดว่านี้มันก็คือกุญแจอีกแล้วหรอ ฉันได้รับมันมาด้วยรอยยิ้มขม จากนั้นก็เป็นเช่นเดียวกับวิธีที่ฉันเปิดทางผ่านคฤหาสน์ของฉัน ฉันได้ใช้กุญแจด้วยความคุ้นชิน เมื่อฉันได้ใช้กุญแจสถานที่พักผ่อนแห่งนางฟ้ากับโรเล็ตต้าและพลีนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็ได้ละลายหายไปและมีฉากใหม่ปรากฏขึ่้นมา ท้องฟ้าสี่น้ำเงิน แดงที่อบอุ่น และชายหาดทะเลทรายที่ใสสะอายและมีนกขนาดใหญ่บินอยู่แถวนั้น เบื้องหลังของฉันฉันได้เห็นต้นไม้ที่มีผลไม้ทุกชนิดห้อยลงมาอีกด้วย แถมยังมีบ้านพักริมชายทะเลด้วย
"....นี่มันเป็นเกราะใช่มั๊ย? มันเป็นเกาะที่ไม่มีคนอยู่เลย"
"ใช่แล้วมันเป็นเกาะแน่นอน!"
[เกาะที่ไม่มีใครอยู่]
เมื่อโรเล็ตต้าได้กางแขนออกและตะโกนอย่างตื่นเต้น พลีนก็ได้เลียนแบบเธอและตะโกนตม ฉันสงสัยว่าเธอรู้ความหมายของมันหรือป่าว แล้วก็ดวงอาทิตย์นั่นมันเป็นอะไรนะ? ฉันรู้ว่าดันเจี้ยนเต็มไปด้วยสิ่งลึกลับ แต่นี้มัน....
"ด้วยความคิดที่ว่ามันเป็นสถานที่พักแห่งนางฟ้า...นายรู้ไหมทำไมสถานที่นี้ถึงถูกเรียกแบบนั้น?"
"บอกฉันสิ"
"เพราะว่าคนที่อยู่ที่นี่สามารถจะพักผ่อนได้โดยที่ไม่สนโลก ราวกับเป็นนางฟ้า เทวดา! มหาสมุทรชาดหายทราย ผลไม้ทุกชนิด แล้วบ้านพักต่างอากาศ!
"ฉันอดคิดไม่ได้เลยว่ามันมีทุกๆสิ่งที่รีสอร์ทควรจะมี"
"มันยังมีแม้แต่บ่อน้ำบุร้อนที่อยู่ลึกไปในเกราะด้วย นั่นก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด! มันมีแม้แต่ป่าหนา หุบเขา และน้ำพุ!"
[น้ำพุร้อน! ฉันอยากไปน้ำพุร้อน! ฉันชอบน้ำพุร้อน!]
ฉันไม่รู้ว่าเกาะนี้มันมีพื้นที่ที่แตกต่างกันแบบนี้ได้ยังไง แต่ฉันก็เข้าใจดีว่าสถานที่ๆพักผ่อนแห่งนางฟ้าเป็นที่ๆน่าทึ่งมาก ฉันยังไม่รู้เลยว่าพลีนชอบน้ำพุร้อนยังไง
"ถ้างั้น? ทำไมฉันถึงต้องพาพลีนมาที่นี่?"
"ถ้าเป็นที่นี่ มันก็จะไม่มีใครได้รับผลกระทบจากการร้องเพลงของไซเรน เธอก็จะมีผู้ชมด้วยเช่นกัน"
"ผู้ชม?"
[ล๋าล๊าล๊า~]
พลีนได้เริ่มร้องเพลง เสียงของเธอมันดูสวยงามมากและเมื่อฉันได้ฝึกเธอมันก็ดูเหมือนว่าเสียงจะไม่มีผลสะกดจิตกับฉัน ฉันได้หันไปมองโรเล็ตต้า เธอได้หลับตาลงและเพลิดเพลินไปกับเสียงของพลีน
ครู่หนึ่งผู้ชมที่โรเล็ตต้าพูดถึงก็ได้ปรากฏตัว นกใหญ่จากท้องฟ้า ปลาโลมา และปลาจากมหาสมุทรา และก็สัตว์จากรอบๆเกาะ พวกมันได้มารวมกันที่นี่อย่างช้าๆ
"ไม่มีทางน่า...."
[ล๋าล๊าล๊า~ ล๋าล๊าล๊า~]
ในขณะที่พลีนร้องเพลงเหล่าสัตว์ก็ได้เข้ามาหาเธออย่างช้าๆตอบสนองต่อเสียงของเธอ ดวงตาของพวกมันชัดเจนและจิตใจก็ไม่ได้มีลักษณะเหมือนกับได้ผลกระทบจากเสียงเพงของพลีน โรเล็ตต้าได้เปิดตาของเธอและแสดงออกมาอย่างประหลาดใจ
"นี่มันเป็นเรื่องดี ไม่มีใครมาที่นี่นานแล้ว ทุกๆคนอยู่โดดเดี่ยวมานาน ชินนายโชคดีมากที่ได้พบกับไซเรนที่ร้องเพลงได้ดี การร้องเพลงของเธอจะเป็นของขวัญที่ดีเยี่ยมสำหรับพวกเขา"
"พวกเขา ใคร...?"
ฉันรู้สึกสบายใจจากคำพูดของโรเล็ตต้าและลูบไปที่หมาป่าตัวเล็กและน่ารักที่เดินมาหาฉัน จากนั้นโรเล็ตต้าก็ยิ้มหวานและตอบกลับ
"แน่นอนว่าพวกเขาเป็นอาหารฉุกเฉินเมื่อพวกเราหิว พวกเขาทั้งหมดดูอร่อยไหม?"
"...."
ฉันรู้สึกเหมือนกับหลงไปในความฝันของเธอ...! นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!
พลีนได้ชอบสถานที่นี้และตัดสินใจที่จะพักที่นี่ แต่ว่าฉันยังคงต้องการเธอ ที่นี่เธอสามารถจะร้องเพลงและเน้นได้ แถมยังไม่มีมอนสเตอร์ที่เธอเกลียด เป็นสถานที่ๆเหมาะกับเธอ
อย่างไรก็ตามดูเหมือนจะมีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่ชอบ นั่นก็คือฉันไม่ได้จะอยู่ที่นี่
[นายจะต้องมาเยี่ยมฉันบ่อยๆนะ! ไม่งั้นฉันจะไปหานายเอง!]
"ไม่ต้องกังวล ฉันจะมาเยี่ยมเธอบ่อยๆนะ"
[เอาล่ะ ฉันจะรอกับเพื่อนใหม่ของฉันนะ]
หลังจากที่ได้ให้สัญญากับพลีนไป เธอก็ได้หยักหน้าราวกับเชื่อในตัวฉัน จากนั้นเธอก็เดิมมาหาฉันและจุ๊บแก้มของฉัน ฉัยจกใจมากและคิดย้อนกลับไปที่จูบของยุยที่ให้ฉันและพยาามจะทำให้ตัวเองสงบลง แน่นอนว่ามันไม่ง่ายเลย
ข้างๆฉันโรเล็ตต้าได้กำหมัดที่สั่นเอาไว้แน่น
"ขจัดออกไป สาม..."
"โรเล็ตต้า!?"
ไม่ด้วยเหตุนั่นฉันก็จะต้องมาดูแลพลีน หลังจากได้กล่าวลากับเธอ โรเล็ตต้าและก็ฉันก็ได้กลับไปที่สวนแฟรี่ เปิดประตูกระท่อมที่โรเล็ตต้าทำบ่อยๆ
"ชินอยู่ที่นี่เพื่อกินชาเดี๋ยวสิ"
"แน่นอนมีบางสิ่งที่ฉันอย่างจะถามเธอเหมือนกัน"
"ฮุฮุ เข้ามาสิ!"
โรเล็ตต้าได้ชงชาตามปกติ แต่ว่ามันก็อร่อยและมีกลิ่นที่หอมอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ว่าวันนี้ฉันไม่สามารถจะมัวเมาไปกับรสชาติของชาได้ เหตุผลที่ฉันจัดการเรื่องของพลีนในตอนนี้ วันนี้ฉันไม่เพียงแค่มาเล่นกับโรเล็ตต้าเท่านั้น
ฉันได้จิบชาแล้วค่อยๆวางถ้วยชาลงไปพร้อมกับถามเธอ
"โรเล็ตต้า"
"ว่าไงชิน"
ด้วยการถอนหายใจเล็กๆฉันได้ถามเธออย่างตรงไปตรงมา
"ฮีโร่คืออะไร?"
"...."
รอยยิ้มของโรเล็ตต้าได้แข็งขึ้น อย่างไรก็ตามมันกินเวลาเพียงครู่หนึ่งเท่านั้น เธอได้ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น
"ชินนายรู้อยู่แล้วใช่ไหม? ทีเพียงแค่หนึ่งเดียวในโลกเท่านั้น! พวกเขานั้นน่าทึ่งและทุกๆคนก็เคารพพวกเขา!"
"โรเล็ตต้า"
ฉันได้เรียกชื่อเธอด้วยเสียงต่ำลง เธอได้นิ่งไป แต่ว่าฉันก็ได้พูดต่อไปโดยที่ไม่สนใจ
"เมื่อฉันได้พบกลีนในตอนแรก เธอได้บอกว่าเธอได้รับคำสั่งให้ฆ่าฮีโร่...ฉันเป็นใครสักคนที่อาจจะต้องตายหรอฦW
"มะ มัน...ตรงกันข้ามเลย นายเป็นคนที่ไม่ได้รับอนุญาติให้ตายได้! ไม่มีวัน! อย่าพูดอะไรที่น่ากลัวแบบนั้น! ไม่สิ! ถ้านายตาย ฉัน! ฉัน!"
"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ แต่ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันพูดถึง ฉันเป็นใครบางคนที่ 'ต้องตาย' เพื่อเหล่ามอนสเตอร์ที่กำลังบุกโลก?"
"..."
ควมเงียบสงบได้กลับมาอีกครั้งและโรเล็ตต้าก็หลบตาปิดปากเงียบ นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำตอบ....ฉันได้หัวเราะออกมาอย่างว่างเปล่า
นี้คืออะไร? ฉันต้องตายเพราะเป็นฮีโร่หรอ? มอนสเตอร์ปรากฏตัวขึ้นมาบนโลกหรือพวกมอนสเตอร์ที่ระดับสูงกว่านั้น พวกมันกำลังพยายามจะฆ่าฉัน ฉันเป็นความสำคัญอันดับหนึ่งของพวกมัน มันเป็นเพียงแค่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เพราะว่ามันยังไม่นานนักตั้งแต่ที่มอนสเตอร์บุกโลก ถ้าหากมีเวลามากขึ้นมอนสเตอร์ที่พยายามจะล่าฉันจะปรากฏออกมามากขึ้น แต่ว่าฉันเคยอะไรมาจนถึงตอนนี้ว่าฉันเป็นฮีโร่?W
ฉันถือดีเพราะคิดว่าทุกๆคนยกย่องฉัน แม้ในขณะที่ฉันบอกพวกเขาว่าอย่าเรียกฉันว่าฮีโร่ แต่ฉันกลับตั้งชื่อทักษะเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกัน แม้ในขณะที่ฉันมองไปยังนักสำรวจที่ยกย่องในความแข็งแกร่งของฉันให้เป็นฮีโร่ ฉันก็ได้รู้สึกโล่งใจว่าฉันเป็นคนเดียว ฉันอาจจะแม้แต่คิดว่าฉันดีใจที่เกิดมาเป็นฮีโร่ แต่อะไรล่ะ? ฮีโร่เป็นเป้าหมายแรกที่มอนสเตอร์เพ็งเล็งงั้นหรอ? พวกเขาจะฆ่าฉัน? มันไม่ตจลกเลยนะ นักสำรวจคนอื่่นๆดูฉันอย่างนี้ได้ยังไง? ยกย่องฉันในภายนอกในขณะที่คิดว่าฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย
เพื่อที่จะสงบจิตใจลงฉันได้หมุนวนวงจรเพรูต้าและถามโรเล็ตต้าอีกครั้ง
"โรเล็ตต้า ฉันคืออะไร!? ฮีโร่คืออะไร!?"
โรเล็ตต้าไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอพยายามที่จะหยุดตัวเอง อดทนไว้ ฉันได้ถามไปอีกครั้ง
"ขอร้องล่ะโรเล็ตต้า ฉันอยากจะรู้ ฉันควรที่จะรู้ หรือเธอก็ยังวางแผนที่จะทิ้งให้ฉันไม่รู้อะไรเลยหรอ? เธอแสดงความเคารพและทำให้ดีที่สุดสำหรับฉัน อยากน้อยฉันก็คิดว่าฉันมีความสัมพันธ์ที่พิเศษกับโรเล็ตต้า ฉันคิดผิดหรอ? เธอเพิ่งจะ..."
"หยุด"
เธอได้พูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ เธอได้ยกชาขึ้นและดื่มมันหมดในครั้งเดียว ดวงตาของเธอได้ชุ่มไปด้วยน้ำตาจนเหมือนมันจะไหลออกมาตอนไหนก็ได้ ฉันได้ตกใจขึ้น
"ชิน นายจะต้องได้ฟังมันในตอนนี้หรอ?"
"โรเล็ตต้า?"
"อย่างที่นายอาจจะรู้อยู่แล้ว จริงๆฉันไม่ต้องการจะบอกนายในตอนนี้ เมื่อนายได้ยินคำตอบแล้ว นายอาจจะเปลื่ยนไปโดยไม่ต้องสงสัยและถ้านายทำแบบนั้น ฉันก็จะเปลื่ยนไปเหมือนกัน ฉันไม่ชอบแบบนั้น ฉันต้องการให้พวกเราอยู่ในแบบนี้ที่เราเป็นอยู่ แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆก็ตาม ฉันต้องการที่จะมีความสุขสนุกไปกับชีวิตประจำวันด้วยกันกับนาย ฉันโลภไปงั้นหรอ? ชินนายช่วยให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม? นายยังมีเวลาเหลืออีก เวลานั้นยังไม่มาถึง ดังนั้นช่วยรอจนกว่าจะถึงตอนนั้น...!"
"โรเล็ตต้า..."
คำพูดอื่นไม่ได้ออกมาอีก ฉันรู้สึกเหมือนกับถูกต่อยลงไปในจุดที่สำคัญที่สุด แม้ว่าปากของฉันจะเปิดอยู่แต่ฉันก็ไม่สามารถจะพูดอะไรได้อีก จากนั้นเสียงของฉันสั่น ฉันแทบจะตอบกลับไปไม่ได้
"ฉันจะ...รอ ดังนั้น ... เมื่อถึงเวลาแล้วเธอจะต้อง...บอกฉันนะ"
"ขอบคุณชิน"
โรเล็ตต้าได้เช็ดน้ำตาที่อยู่รอบดวงตาของเธอและยิ้มออกมาอย่างเงอะงะ เธอเกือบจะสูญเสียลักษณะของผู้หญิงที่สง่าและสวยงามไปแล้ว แต่ว่าฉันก็ยังคงคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอบอกออกมา จากนั้นฉันก็ได้ถามโง่ๆออกไป
"ถ้าฉันเปลื่ยนไป...โรเล็ตต้าก็จะเปลื่ยนไปด้วยหรอ?"
"ฮุฮึ มันไม่เหมือนนายไม่เข้าใจ ใช่ไหม?"
"ฉันไม่ เอ่อ นั่นมัน..."
ฉันไม่คิดว่าฉันจะพูดอะไรโง่ๆออกไป เมื่อเห็นฉันพูดติดอ่างโรเล็ตต้าก็ได้ยิ้มออกมาเล็กๆและพูดด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน
"ขี้ขลาด"
"อึก"
ฉันได้เงียบไปและไม่สามารถจะแก้ตัวได้ ฉันรู้สึกมึนหัว ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องบ้าบอคอแตก ฉันคิดว่าฉันกำลังฉันอยู่ แต่เมื่อฉันหยิกต้นขาของตัวเอง ฉันก็ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด ไม่สิ เธอแม้แต่พบว่าฉันหยิกตัวเอง ฉันอยากจะตาย ฉันอยากจะตายไปเลยจริงๆ
โรเล็ตต้าได้พูดไปด้วยน้ำเสียงราวกับกระซิบอีกครั้ง
"ฉันจะให้เวลากับนาย"
"....ขอบคุณ"
"นายจะต้องให้คำตอบที่ถูกต้อง โอเคนะ? แน่นอนว่าฉันจะมีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น"
ด้วยคำนี้ เธอได้ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง แม้ในขณะที่ฉันอยู่ในความงุนงงจากกลิ่นหอมและความสวยงาม รอยยิ้มของเธอก็ได้ฝั่งแน่นอยู่ในหัวของฉันอย่างชัดเจน ฉันจะต้องยอมรับมัน ในบางส่วนของหัวใจฉันได้ถูกเธอขโมยไปแล้ว
