ตอนที่ 10 ร้านค้าลับของพระเจ้า
"ถ้าฉันหลับตาลง... โอ้ว ว้าว"
เมื่อเขาปิดดวงตาทั้งสองข้าง (ที่ไม่มีอยู่จริง)ลง ภาพจากมินิแมพที่ดูใช้งานค่อนข้างง่ายจะแสดงขึ้นมา ซึ่งทำให้รู้สึกเหมือนกับว่ามีดวงตาที่สามมองลงมาจากท้องฟ้าแล้วสามารถสแกนพื้นที่โดยรอบได้ทั้งหมด และเส้นทางที่ส่องแสงขึ้นมาจากพื้นที่ทั้งหมดนั้นทำให้เขารู้ว่าควรจะไปทางไหน
'... ทางนั้นหรอ? '
ลีชินอูคิดว่าถ้ายังอยู่ที่นี่ มันก็ไม่มีอะไรที่มีประโยชน์กับเขาอีกแล้ว ดังนั้นเมื่อเขาลืมตาทั้งสองข้างขึ้นก็ได้เริ่มออกเดินทางไปตามเส้นทางที่ได้รับการยืนยันทันที
พื้นที่หลังจากการกวาดล้างแห่งนี้หลงเหลือเพียงความเงียบงัน เสียงเท้าที่กำลังเคลื่อนไหวของเขาแผ่วลงจนแทบกลมกลืนไปกับเสียงลม บางทีอาจเป็นเพราะเอฟเฟคของรองเท้าขนนก
' หือ '
ทางเดินนี้ค่อนข้างยาวมากทีเดียว ในหลายๆจุดนั้นถูกทำลายลงจนไม่เหลือเค้าโครงเดิมซึ่งต้องขอบคุณเทรเชอร์อีทเตอร์ตัวร้ายที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนี้
ระหว่างการเดินทาง ในบางครั้งเพื่อที่จะไปถึงจุดหมายนั้น ลีชินอูก็ต้องใช้ทักษะกระโดดสูงและกระโดดไกลเพื่อให้ได้ระยะทางที่ไกลขึ้นกว่าการวิ่งปกติ ทำให้เขาค้นพบว่า สกิลนักวิ่งสามารถนำมาใช้ควบคู่ไปกับการกระโดดของเขาได้อย่างดีทีเดียว
' ถ้าฉันเชี่ยวชาญสกิลวิ่งแล้ว บางทีมันก็ถึงเวลาที่ ไม่สิ ฉันอาจจะกลายเป็นโครงกระดูกที่สามารถวิ่งอยู่บนท้องฟ้าก็ได้...ฮ่า'
ในขณะที่ชินอูกำลังเดินทางอย่างต่อเนื่อง บรรยากาศรอบทางเดินก็เริ่มเปลี่ยนไป ในตอนแรกมันดูเหมือนกับว่าเขากำลังเดินย่ำอยู่กับที่ในทางเดินชั้นใต้ดินที่ว่างเปล่า เพราะตามเส้นทางที่ผ่านมานั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากกรวดหินและทรายแล้ว ตอนนี้ก็คงเป็นที่แรกที่มีเส้นทางที่เห็นได้ชัดเจน
' นั่นมันอาณาจักรใต้ดินของจริง ... ฉันเริ่มเห็นกำแพงแล้ว '
ระหว่างทางเดินภายนอกกับภายในของอาณาจักรใต้ดินนั้นมีความแตกต่างกันมากถึงแม้จะมองด้วยตาเปล่าก็ตาม เมื่อพบกำแพงปราสาท ตามคำอธิบายของเควสแล้ว เขาจะต้องเผชิญหน้ากับทหารกระดูกที่นั่นอีกครั้ง
ความจริงแล้ว เขาไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้ให้กับทหารกระดูกเพียงตัวสองตัวหรอกนะ แต่เขาก็ไม่ควรชะล่าใจเกินไปเพราะจำนวนที่แน่นอนของพวกมันยังคงเป็นปริศนาอยู่
[ชะงัก ...]
เท้าทั้งสองข้างของลีชินอูหยุดชะงักทันที เขาสัมผัสได้ถึงอาการสั่นตามข้อต่อกระดูกของตัวเอง เบื้องหน้าของเขาในตอนนี้ เพียงแค่จุดเดียวบนกำแพงปราสาทกลับมีกองกำลังของทหารกระดูกจำนวนหนึ่งซึ่งไม่น้อยเลยทีเดียว พวกมันกำลังเล็งปลายธนูมาที่เขา บางที...ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นเพียงส่วนน้อย เขาไม่อยากจะคิดถึงจำนวนของพวกมันที่อยู่หลังกำแพงนั่นเลยจริงๆ
[มอนสเตอร์ ... ถูกตามล่า ...?]
"ใช่ ถูกต้องแล้ว! คนอื่นเสียชีวิตทั้งหมดยกเว้นฉัน ..."
ชินอูเปิดสวิทช์สกิลการแสดงทันที บางทีส่วนหนึ่งของทหารที่ดูแลกำแพงแห่งนี้อาจจะถูกส่งไปล่าเทรเชอร์อีทเตอร์ในตอนนั้นด้วย!
เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะลีชินอูได้ทำเสียงดังมากเกินไปหน่อย แต่เขาก็ชื่นชมความใจเย็นของตัวเองซึ่งเขาไม่เคยตระหนักถึงมันมาก่อนและเริ่มทำการแสดงต่อไป
"พอล เปิดประตูปราสาทให้ฉันที ฉันต้องกลับไปทำหน้าที่ "
[รอ ... สักครู่...]
ในตอนแรกดูเหมือนว่าเควสต์นี้จะไปได้อย่างราบรื่น แต่โชคไม่ค่อยเข้าข้างเขาเท่าไหร่? หนึ่งในทหารกระดูกแกว่งลูกธนูมาทางเขาแล้วขยับปากที่มีแต่กระดูกฟันทักท้วงอย่างขึ้นมา
[ฉันเคยเห็น ... หอกนี้มาก่อน ...]
"เทรเชอร์อีทเตอร์ทิ้งมันไว้"
ลีชินอู ผู้ที่มุ่งมั่นที่จะเข้าไปในอาณาจักรสร้างเรื่องราวจนน่าเชื่อถือ แต่การตอบสนองของทหารกระดูกทำให้หัวใจของเขา (ที่ไม่มีอยู่จริง) เต้นแรงขึ้นทันที
[แล้ว ... รายงานไปยังผู้บังคับบัญชาของคุณ ...]
"ฮะ?"
[ฉันจะ ... รายงานเอง]
รอไม่ได้แล้ว เขาไม่คิดว่าวินัยทางทหารของพวกมันจะเข้มงวดขนาดนี้ นอกจากพวกมันยังจะมีผู้บังคับบัญชาอยู่อีกงั้นหรอ? นั่นไม่ได้หมายความว่าคนที่แข็งแกร่งกว่าพวกมันจะมาที่นี่ใช่ไหมนะ? เขาเริ่มรู้สึกได้ความกดดันจึงได้รีบร้องขอออกไป
"เฮ้พอล รอเดี๋ยว ฉันจะรายงานด้วยตัวเอง ดังนั้นเปิดประตูก่อนเถอะ "
[รายงาน ...ก่อน ...]
รายงานแล้วค่อยเปิด? ให้ตายสิ! พวกมันไม่ได้นึกถึงคำชมหรือดูแลเพื่อนที่พึ่งเผชิญความยากลำบากกลับมาเลยสักนิด เมื่อรู้ว่าที่เขาได้รับไอเท็มใหม่กลับมา ก็เอาแต่จะเรียกผู้บังคับบัญชามาแทนเนี่ยนะ ไอ้พวกกระดูกนี้นอกจากจะบ้าแล้วยังมักใหญ่ใฝ่สูงอีกงั้นหรอ!
"ฉันบอกว่า ฉันจะเป็นคนรายงานเองไงล่ะ"
เมื่อเรื่องดันเป็นแบบนี้แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวตนอีกต่อไป ถ้าตัวระดับหัวหน้ามาที่นี่เขาต้องตายอย่างน้อยครั้งหนึ่งแน่นอน! ชินอูเดาะลิ้นแล้วเปิดใช้สกิลวิ่งทันที ทหารกระดูกตกใจ เป้าธนูของพวกมันได้พุ่งมาที่เขาทันที
[แก ... ต่อต้านอาณาจักร?]
[แกกำลังพยายาม ... โกหก?]
[โกหก….?]
"วิ่ง!"
ชินอูไม่สนใจคำพูดของทหารกระดูก เขากระโดดพุ่งทะยานขึ้นไปพร้อมกับใช้สกิลนักวิ่งแล้วเกาะที่กำแพงปราสาทอย่างรวดเร็ว น่าแปลกที่เขาสามารถกระโดดได้สูงเกือบสองเมตร
ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่แค่ในระดับแรก เขาก็กลายเป็นพวกเหนือมนุษย์แล้ว และเขาควรตระหนักถึงเรื่องนี้ได้แล้วว่าร่างกายของเขาตอนนี้ไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไป
[โจมตี ... ตัดกำลังมัน]
[ตัดกำลังมัน]
เมื่อทหารกระดูกหลายตัวเริ่มสัมผัสได้ถึงความเป็นศัตรูของเขาได้ พวกมันก็เริ่มพุ่งเป้าและยิงธนูมาที่เขาทันที ชินอูวางแผนที่จะรับการตีของพวกมันไว้แล้ว แต่เมื่อลูกธนูเข้ามาใกล้เขา มือข้างที่ถือหอกเอาไว้มันกลับเคลื่อนไหวไปเอง!
"ฮะ!?"
ในวินาทีลูกธนูพุ่งเข้ามา เขาก็สามารถจับวิถีของลูกธนูได้ด้วยตาเปล่า และสามารถปัดการโจมตีของลูกธนูที่กำลังพุ่งเข้ามาได้ถึงสองลูกพร้อมกันในครั้งเดียว! แต่บางลูกที่เขาไม่สามารถปัดป้องได้ทัน ทิ่มเข้าที่หัวไหล่ของเขาทันที แต่ความเสียหายที่เขาได้รับน้อยมาก
สามารถติดตามได้ที่ : อย่ายิง นี่เพื่อนเอง - Stop, Friendly Fire
