บทที่ 99 - มอบอิสระภาพ (6)
บทที่ 99 - มอบอิสระภาพ (6)
”
[ล่าล๊าล๊า~]
"อ่า หว่า!"
เรือของบริทแมนเป็นอย่างแรกที่มีปัญหา คนคุมหางเสือได้ล้มลงไป และเรือที่ซึ่งมุ่งหน้ามาทางเราอย่างช้าๆทันใดนั้นก็ได้เพิ่มความเร็วขึ้น คนคุมหางเสือของเราก็เป็นรายต่อไปที่เป็นลมทำให้เรือของพวกเราไม่สามารถเปลื่ยนทิศทางได้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสียงนี้มันได้ทำความเสียหายทางด้านจิตใจของพวกเรา
"ไมค์ทำอะไรซักอย่างสิ!"
"เวร มันมีเวลาไม่พอ...!"
"โอม ลม!"
โชคดีที่มีคนบนเรือของบริทแมนที่สามารถจะใช้ลมได้ซึ่งทำให้เรือของบริทแมนเปลื่ยนทิศไปจากพวกเรา ยังไงก็ตามหลังจากเปลื่ยนทิศทางแล้วพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปหาฉลามยักษ์
"เฮ้ การกระแทกกับเรือของพวกนายมันจะไม่เกิดความเสียหายมากนะ!"
"หยุดพูดเรื่องโง่ๆและเริ่มร่ายเวทย์ได้แล้วไมค์"
พอลได้ตะโกนใส่ไมค์และวิ่งมาข้างๆฉัน จากนั้นเสียงร้องก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
[ล่าล๊าล๊า~]
"เอ๊ะ....เอ๊ะ?"
พอลได้เริ่มทำเสียงงงๆออกมา พวกระดับ S อย่างน้อยก็ควรจะมีความต้านทางการโจมตีทางจิตใจมั้งสิ! ฉันได้ตะโกนขึ้นด้วยเสียงดัง
"ทุกคนตั้งสติเอาไว้!"
[คุณได้ใช้วอคลาย! สมาชิกในปาตี้ทุกคนได้รับการเคลียสถานะด้านลบ ทุกคนในปาตี้พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 50% ในระยะเวลาหนึ่ง และได้เข้าสู่สถานะสุดยอดเกราะไม่สกสะท้านกับการโจมตีของศัตรู]
ครู่ต่อมาพอลที่ส่ายไปมาก็ได้กลับมายืนตรงสายตากระจ่างใสและไม่สับสนอีกต่อไป
"ว้าวเสียงตะโกนของนายนี่มันน่าทึ่งมากเลย TK! จิตใจของฉันกระจ่างใสขึ้นและสามารถจะรู้สึกได้ถึงพลังวิ่งอยู่ในร่างกายของฉันอีกด้วย! ฉันรู้สึกว่าสามารถจะฟาดคนให้ตายไปได้ด้วยโล่ของฉันได้เลย!"
"นายโม้เกินไปแล้ว! เพียงแค่สนใจไปที่การป้องกันการโจมตีจากเจ้าสิ่งนั้นก็พอ! ฮวาหยาเธอพอจะรู้ไหมว่าเสียงนี่มันมาจากไหน?"
"ฉันจะหามันเอง!"
เพราะว่าฉันได้เปิดเผยการใช้ศรสายฟ้าไปแล้ว ฉันเลยได้ตัดสินใจที่จะใช้ทักษะของไพก้าอย่างอิสระ
"ไพก้าช่วยที"
[ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเองนายท่าน! หอกสายฟ้า!]
หอกสายฟ้าขนาดใหญ่ได้ถูกสร้างขึ้นมากลางอากาศมันได้ดึงความสนใจของทุกๆคน ฉันได้เมินสายตาของพวกเขาและโยนมันไปที่ฉลามยักษ์ ในเวลาเดียวกันฉันก็ยังตระหนักได้ว่าเรือของบริทแมนก็ยังคงพุ่งต่อไปที่ฉลามยักษ์
"อะไรนะ พวกเขายังไม่มีสติงั้นหรอ?"
"โอ้ ถ้างั้นเสียงตะโกนของนายนี่มันเป็นพลังที่พิเศษจริงๆ....!"
ในขณะที่พอลพูดออกมาอย่างประหลาดใจ ฉันก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนในปาตี้ของฉัน
"มาดามบราวน์!"
"ฉันรู้แล้ว ฟื้นฟูจิตใจ!"
มาดามบราวน์ได้กางแขนออกและใช้เวทฟื้นคืนจิตใจ มีคนหลายบนเรือของบริทแมนได้เงยหน้าขึ้น แน่นอนว่าบริทแมนก็เป็นหนึ่งในพวกเขา
"อึก เสียงนั่นมันอะไรกัน...!"
"บริทแมนหันเรือไป!"
พอลได้ตะโกนออกมา บริทแมนและคนอื่นๆได้ตระหนักถึงสถานการณ์ที่พวกมันกำลังเป็นอยู่และวิ่งไปที่คันบังคัย ในเวลาเดียวกันฉลามมันก็ได้เริ่มหันมาทางพวกเรา
"เอ๋?"
"อึก มันอาจจะเป็นเพราะว่านายโจมตีมัน TK"
"กึก...ไม่เป็นไรฉันจัดการเอง"
เนื่องจากว่าขนาดที่ใหญ่โตของมันทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าควรจะจัดการมันยังไงดี ดังนั้นฉันจึงได้วางแผนที่จะจัดการมันอย่างเป็นระบบ อย่างแรกฉันจะต้องจัดการตาของมัน แล้วตามมาด้วยเขี้ยวที่เหมือนเลื่อยนั่น ด้วยวิธีนี้ฉันจึงได้ข้าวงหอกอันที่สองไปที่ตาของมัน
[ก๊าซซซซ!]
[ล่าล๊าล๊า~]
เสียงร้องเพลงได้ดังขึ้นอีกครั้ง ในเวลาเดียวกันกับที่หอกถูกเป้าหมายฉลามก็ได้ร้องออกมาและเหวี่ยงเขี้ยวใบมีดไปอย่างสุ่มๆ จากนั้นมันก็เห็นเรือของบริทแมน ในขณะเดียวกันบริทแมนและคนอื่นๆก็ได้ตกลงไปสู่ความมึนงงอีกครั้งเพราะเสียงร้อง ไม่เพียงแค่นั้นแต่พวกเขาได้ล้มเหลวในการหันเรือไปอีกด้วย ในความนี้จอมเวทย์ลมก็ยังสูญเสียสติไป เวรเอ้ยพวกนายไม่ใช่ว่าก็มีฮีลเลอร์เหมือนกันหรอ?
"โอ้ไม่นะ พวกเขาอยู่ไกลจากพวกเราเกินไป! พวกเราจะต้องไปที่นั่น...!"
"อ้าาา น่ารำคาญ...!"
[ล่าล๊าล๊า~ ฟังเสียงของฉันสิ้~]
"ถ้าจะร้องแบบนี้นะ เธอก็ควรจะไปจัดคอนเสิร์ตเลย!"
"มานี่มาไอเจ้าฉลามบัดสบ"
"เสร็จแล้ว! มหาสมุทรนำทาง!"
ไมค์ได้ร่ายเวทย์ของเขาเสร็จในช่วงเวลาที่สมบูรณ์แบบ คลื่นทะเลสาบได้ม้วนตัวและทำให้เรือของบริทแมนเริ่มขยับมาทางเราอย่างน่าแปลกใจ
"โอ้ววว ไมค์!"
"ฮ่าๆๆๆ นี้แหละคือพลังเวทย์ของฉัน!"
"ชื่อเวทย์นั่นคือมหาสมุทรนำทาง แต่ว่า...."
[ล่าล๊าล๊า~ ทำไมไม่ฟังเสียงของฉันล่ะ?~ ล๊าล๊า~]
เสียงของเธอได้เปลื่ยนไปเล็กน้อย ในขณะที่ฉันได้โยนหอกออกไป ฉันกได้ถามฮวาหยาโดยไม่หันไปมอง
"ฮวาหยาเจอมันยัง?"
"อ่า โทษที ฉันทำพลาดเพราะฉันกำลังจะโจมตีฉลามนั่น"
"เอาล่ะ ถ้างั้นเรามาจัดการฉลามก่อนที่มันจะปรากฏตัวดีกว่า มาดามบราวน์เมื่อเรือนั่นเข้ามาใกล้แล้วก็ใช้เวทย์ฟื้นฟูเลยนะ"
"ไว้ใจได้เลย"
เมื่อการโจมตีของฉันได้หยุดลงแปปนึง ฉลามยักษ์นั่นก็ได้สั่นเขี้ยวใบมีดอย่างรุนแรงซึ่งทำให้เกิดคลื่นอย่ารุนแรง มาสินี้มันเป็นทะเลสาบไม่ใช่หมาสมุทร! คลื่นได้ม้วนตัวอย่างรุนแรงและฮวาหยาก็ได้ล้มลงกลางคันในการยิงเพลิงออกไป ก่อนที่เธอจะทำให้เพลิงตกลงไปบนพื้นและทำให้เกิดหายนะ ฉันได้เอื้อมมือออกไปและกิดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน
"เธอโอเคนะ?"
"ฉันไม่โอเคเลย! นายไม่เป็นไรได้ยังไงกัน!?"
"มันเป็นเพราะการฝึกฝน"
พอลดูเหมือนว่าจะจับเอาไว้อยู่ ในขณะที่ไมค์ได้ลอยอยู่บนอากาศ ลอยอยู่! ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับเวทย์นี้มาก่อนแล้ว!
"ฮวาหยาเธอไม่ได้บอกว่าเธอเป็นจอมเวทย์งั้นหรอ? เธอลอยไม่ได้หรือยังไง?"
"ฉันทำได้...จับฉันไว้แบบนี้แปปนะ"
"เข้าใจแล้ว"
ฉันได้สนับสนุนเธอด้วยอกและแขนข้างหนึ่ง พร้อมกับใช้แขนอีกข้างขว้างหอกสายฟ้าต่อไป ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เรือของเรา แต่เป็นของบริทแมน พวกเราสามารถจัดการกับเรือของเราด้วยมหาสมุทรนำทางได้ แต่เป็นเพราะว่าคลื่นที่รุนแรงทำให้เรือหยุดลงกลางคันและในตอนนี้มันก็พยายามที่จะแยกพวกเรา เมื่อฉันได้บอกคนอื่นๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไมค์ก็ได้ตอบกลับ
"มันอาจจะง่ายกว่าที่จะพาพวกเขามาที่เรือของเรา! เรือมันหนักเกินไปมันเป็นเรื่องยากที่จะลากมันมาจากไกลๆ!"
"เฮ้ นายควรจะพูดมันในก่อนหน้านี้นะ!"
ฮวาหยาได้ตะโกนออกมาด้วยความรำคาญและโยนบอลเพลิงออกไป ในทันทีหลังจากนั้นท้องเรือของบริทแมนก็ได้ระเบิดขึ้นและเรือก็พลิกคว้ำอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามปัญหาก็ได้ตามมา ฉลามได้พุ่งมาหาพวกเรา ในเส้นทางของมันก็คือคนที่ล่วงลงไปจากเรือของบริทแมน
"ไมค์เร็วเข้า!"
"นั่นมันเป็นเวลาที่ไร้ที่ติเลย!"
[ล๊าล๊าล๊า~ นายไม่ต้องการจะฟังเสียงเพลงของฉันหรอ?]
"ฉันไม่ต้องการจะได้ยินมันเลย!"
[หยาบคายอะไรแบบนี้!]
เจ้าของเสียงร้องได้ตอบฉันกลับเป็นครั้งแรก ฮวาหยาก็ยังขยับตัวออกไปใช้การลอยตัวในอากาศ จากนั้นเธอก็เหยียดแขนออกไปทางฉลามและตะโกนขึ้น
"ตาย!"
รังสีเพลิงสีขาวได้ถูกยิงออกมาจากมือแต่ละข้างและรวมเป็นเส้นสีขาวหน้าขึ้น ครู่ต่อมาตาของฉลามก็ได้ระเบิดขึ้น เมื่อศรสายฟ้าของฉันก็ได้ทำลายดวงตาอีกข้างไปด้วยทำให้ฉลามตอนนี้สูญเสียการมองเห็นไป เป็นผลลัพธ์ทำให้มันบ้าคลั่งมากยิ่งขึ้น
[ก๊าซซซซซซซ!]
[อ๊าก หุบปาก! เพราะนายทำให้ฉันไม่สามารถจะร้องเพลงได้!]
พวกเขาไม่ใช่เพื่อนกันหรอกหรอ!? อึก ไม่สิ ฉันไม่สามารถจะฟังเสียงของเธอได้! เธออาจจะทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ได้! ฉันได้พยายามเมินต่อพลังของเธอและตะโกนใส่ไมค์
"ไมค์เร็วเข้า พวกนั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย!"
"รู้แล้ว ฉันกำลังเร่งอยู่!"
พอลได้กระโดดลงไปในทะเลสาบ มันดูเหมือนว่าเขาจะไปช่วยพวกนั้นด้วยตัวเอง มันเป็นความคิดที่ดี ฉันได้โยนหอกออกไปอีกอันและจากนั้นก็กระโดดตามหลังพอลไป
"ตาย ตาย ตาย!"
ฮวาหยาได้ยิงเพลิงสีขาวออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในฐานะที่นั่นเป็นการโจมตีของระดับ SS แต่ระครั้งมันได้สร้างความเสียหายอย่างรุนแรงกับฉลาม แม้อย่างนั้นก็มีหลายครั้งี่พลาดเป้า ทุกๆครั้งทีการโจมตีโดดนฉลามมันก็จะสั่นอย่างเจ็บปวดและเหวี่ยงตัวไปมาอย่างรุนแรง เมื่อเห็นเลือดไหลผ่านน้ำทะเลสาบ ฉันก็ได้รู้สึกถึงความผิดปกติ ในทันทีหลังจากนั้นพอลที่ซึ่งกำลังกลับมาที่เรือพร้อมด้วยคนในอ้อมกอดก็มองไปที่น้ำทะเลและตะโกนขึ้น
"เวรเอ้ย TK ฉลามนั่นกำลังเข้ามาทางพวกเรา!"
"ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เร็วเข้าพอล! ขึ้นไปก่อนและปกป้องคนอื่นๆ"
ด้วยผู้ใช้พลังระดับ S สองคนในอ้อมกอดเขา พอลได้กระโดดขึ้นไปบนเรือ ฉันก็ยังได้ช่วยผู้ใช้พลังระดับ S ที่มาอังกฤษเอาไว้และโยนพวกเขาไปบนเรือ แม้ว่าาพอลจะส่งสัญญาณให้ฉันขึ้นไปด้วย แต่ฉันก็ได้ส่ายหัว
"TK ขึ้นมา!"
"แล้วคนอื่นล่ะ? ถ้าเราทิ้งเขาไว้พวกเขาก็จะตาย ถ้าพวกตาย มันก็จะเป็นฉัน ไม่ใช่แค่เพราะมอนสเตอร์"
"แต่ว่ามันอันตรายถ้าจะไปที่นั่น!"
ฉันได้ไม่สนใจพอลและถามไพก้า
"ไพก้า เธอเห็นคนที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่มคนที่ลอยอยู่ตรงนั้นใช่ไหม?"
[ใช่!]
"ถ้างั้นเธอสามารถจะทำให้สายฟ้าของเธอไม่เป็นผลกับคนๆนั้นได้ไหม?"
[ถ้าเป็นเพียงแค่คนเดียวล่ะก็ ฉันสามารถทำได้!]
"เยี่ยมถ้างั้นพวกเราจะปล่อยมันให้มากที่สุดในตอนนี้"
[โอเค!]
ฉันได้สูดหายใจเข้าขึ้นและส่งมานาทั้งหมดของฉันไปให้ไพก้า ฉันได้ยกเลิกสปิริตออร่าโดยที่ไม่มีใครสังเกตุเห็น แม้ว่ามันจะไม่แข็งแกร่งเท่าการที่ให้ไพก้าสร้างรูปธรรมขึ้น แต่เธอก็ยังสามารถใช้พลังเต็มที่ของเธอได้ ไพก้าได้ลอยตัวขึ้นไปในอากาศและเปิดพัดชองเธอขึ้น
[คลื่นสายฟ้า!]
ในทันทีพื้นผิวทะเลสาบก็ได้ถูกย้อมไปเป็นสีทอง
[ก๊าซซซซซซ!]
ฉลามยักษ์ได้กรีดร้องและจากนั้นมันก็ได้กลายเป็นอัมพาตไป ในเวลาเดียวกันคลื่นที่รุนแรงก็หยุดลงไป โดยโอกาสนี้ฮวาหยาได้ยกมือขึ้นและยิงเพลิงยักษ?ไปและทำให้ฉลามระเบิดขึ้นโดยที่ไม่เหลือร่องรอยเอาไว้ แม้ว่าตาทั้งสองข้างของมันจะหายไปแล้ว แต่มันก็ควรจะมีพลังชีวิตที่เหลืออยู่เพียงพอ แต่ถึงอย่างนั้นบอลเพลิงของฮวาหยาก็ได้ลบมันได้อย่างสมบูรณ์ นี้มันดูน่ากลัวเล็กน้อยนะ อาวุธของเธอนี้มันยอดเยี่ยมจริงๆ แต่ว่ามันก็มีข้อบกพร่องเช่นกันก็คือเธอจะต้องใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อรวบรวมพลัง....
จากนั้นคนสองในสสามคนที่ลอยอยู่ในทะเลสาบ บริทแมนและทอมมี้ก็ได้ตัวสั่น ฉันเชื่อว่าพวกเขาสามารถจะทนได้!
ในที่ตอนท้ายฉลามตัวเล็กก็ได้มีเลือดไหลออกมาจากพลังคลื่นสายฟ้าของไพก้าและมันก็ได้ลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ เพียงแค่มองไปที่มันก็มีมากกว่าสองร้อยตัวแล้ว ผู้คนที่อยู่บนเรือได้ทำท่าทางตกใจมากๆ
"ไม่มีทาง..."
"อัศวินสายฟ้าน่าทึ่งมาก...!"
ฉันได้ว่ายน้ำไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่ามันจะเป็นการดีที่ทำให้ฉลากทั้งหมดตายไป แต่ว่าพลังเวทย์ธาตุของฉันยังไม่แข็งแกร่งพอ ถ้าฉันไม่สามารถจะช่วยบริทแมนและคนอื่นๆได้ในขณะที่เหล่าฉลามสงบอยู่ได้ทุกๆสิ่งจะกลายเป็นแย่ยิ่งกว่านี้ ฉันไม่ต้องการจะให้มันเกิดขึ้น สิ่งสำคัญที่สุดเลยก็คือถ้าเกิดพวกเขาได้ไปประเทศอังกฤษก็จะประสบกับปัญหา
อย่างแรกฉันได้คว้าตัวทอมมี้และฮีลเลอร์ระดับ A+ และโยนพวกเขาขึ้นไปบนเรือ จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง
[กรี๊ดดดด! มันเจ็บ นายหมายความว่ายังไง! ทั้งหมดที่ฉันทำก็คือร้องเพลงแล้วนายกลับข่มขู่ฉันแบบนี้!]
เธอได้บาดเจ็บจากคลื่นสายฟ้าเหมือนกัน! ถ้างั้นแสดงว่าเธอซ่อนตัวอยู่ภายในทะเลสาบ เธอเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันกังวล เมื่อฉันได้มองไปรอบๆทะเลสาบและอยู่ในช่วงนะหง่สงจะไปช่วยบริทแมน เสียงของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง
[ฉันจะกลับมา ฮีโร่ใจดำ! เด็กคนอื่นๆจะต้องมาฆ่านาย บู๋!]
"เด็กคนอื่นๆ...จะมาฆ่าฉัน...?"
ฉันได้ทวนออกไปตามสัญชาตญาณ ฉันไม่สาารถจะเมินคำพูดของเธอได้
[ใช่แล้ว! เพราะว่าพวกเราได้รับคำสั่งให้ฆ่าฮีโร่]
ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคุยกับฉันได้ยังไงหรือที่ไหน แต่เสียงของเธอได้เข้ามาในหูของฉันอย่างชัดเจน เธอได้ถูกบอกให้มาฆ่าฉันหรอ? โดยใครล่ะ? นอกจากนี้เธอก็รู้ว่าฉันเป็นฮีโร่ได้ยังไง? อะไรคือฮีโร่? เมื่อได้ยินคำที่คาดไม่ถึงนี้ ฉันได้นิ่งไปครู่หนึ่ง
[ฉันรู้สึกแย่มากเพราะนายถูกรังแก ดังนั้นฉันจะเล่นกับนาย แต่นายกับช็อตฉัน! บู๋ บู๋! ฉันจะไม่สนใจนายแล้วถ้าหากนายตายไปในตอนนี้!]
"ดะ เดี๋ยวก่อน คุยกันก่อนสิ! เธออยู่ไหน!?"
[ฉันไม่บอกหรอก ถ้าหากต้องการจะขอโทษ นายก็จะต้องเอาพายแอปเปิ้ลมาให้ฉัน!]
ด้วยเหตุนี้ฉันจึงไม่ได้ยินเสียงเธออีกต่อไป เวรเอ้ยเธอไม่ควรจะหายไปหลังจากพูดแบบนั้นนะ
"แล้วฉันจะเอาพายแอปเปิ้ลไปให้ที่ไหนล่ะ...?"
ฉันได้อึกไป เธอไม่แม้แต่เปิดเผยตัวและหายตัวไปหลังจากพูดสิ่งที่ต้องการแล้ว อย่างไรก็ตามสมาชิกในปาตี้บนเรือได้มองมาที่ฉันเหมือนกับฉันทำอะไรแปลกๆไป
"TK นายกำลังพูดอะไรอยู่นะ? พายแอปเปิ้ลอะไร?"
"นายโอเคไหม?"
"...พวกนายไม่ได้ยินเสียงของเจ้าสิ่งที่ร้องเพลงหรอ?"
"หืม? เราไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียง 'ล้าล๊า' เลยนะ"
"...."
ถ้างั้นเธอก็ส่งเสียงมาให้แค่ฉันหรอ? มีเรื่องให้คิดมาเกินไปแล้ว ก่อนที่หัวฉันจะระเบิด ฉันได้ตีไปทีหัวของฉัน ในตอนนี้ฉันจะต้องใช้ร่างกายไม่ใช่หัว ฉันได้ช่วยบริทแมนแม้ว่าฉันจะไม่อยากแตะตัวหรือเห็นเขาก็ตามที ก่อนที่เขาจะกลายเป็นศพในสุสานเหนือทะเลสาบอีกด้วย
"ฉันขอโทษที่นายต้องทำแบบนี้"
"เธอควรทำมันนานแล้ว"
จอมเวทย์ทุกคนเป็นแบบเธอหมดเลยไหมเนี้ย? แม้ว่าในขณะที่ฉันตอบกลับฮวาหยา ฉันก็ได้ว่ายน้ำไปทางบริทแมน จากนั้นฉันก็จับไปที่มือของเขา
ในตอนนั้นเองตาของเขาก็ได้เปิดขึ้น
จากนั้นเขาก็ชกมาที่หน้าของฉัน
"อึก!"
ในฐานะที่ฉันไม่ได้คิดว่าเขาจะเปิดตาขึ้นและต่อยมาที่หน้าของฉัน ฉันก็เลยไม่ทันได้มีโอการป้องกันการต่อยของเขาเลย นอกจากนี้มันเจ็บมาก แม้ว่าฉันจะได้รับความเจ็บปวดมันหลายปีในตอนที่เป็นนักสำรวจดันเจี้ยน แต่ความรู้สึกเจ็บที่ฉันรู้สึกในตอนนี้มันมากที่สุด เพียงแค่หมัดเดียวร่างกายของฉันก็ลอยขึ้นจากน้ำและบินไปหลายเมตร
"กรี๊ดดด! บริทแมนนายกำลังทำอะไร!"
"ไม่นะ เว้ยเอ้ย! TK"
ฮวาหยาได้ตกใจและไมค์ก็ได้สบถออกมา หืม? ทำไมเป็นไมค์? ในช่วยระหว่างที่แนรออยู่ ฉันก็ได้หันหน้าไป ในขณะหนึ่งเพราะว่าฉันได้รับประสบการที่ไม่สามารถจะควบคุมร่างกายได้ ฉันได้รู้สึกโกรธแค้น บริทแมนฉันจะไม่ให้นายได้ตายดีแน่ ไอลูกเคอรี่เอ้ย
เมื่อฉันได้หันหัวของฉันไปในขณะที่คิดแบบนั้น ฉันก็ประหลาดใจที่ได้เห็นทูน่าละลาย มันเป็นทูน่าละลายที่ตัวใหญ่มาก มันแม้แต่ตัวใหญ่กว่าฉลามซะอีก นอกจากนี้ก็ยังมีสีแดงทั้งตัว มันดูเหมือนว่าอย่างน้อยมันจะแข็งแกร่งและรวดเร็วกว่าฉลากยักษ์สามเท่า การซ่อนความแข็งแกร่งของฉันต่อไปมันดูเหมือนว่าฉันจะตกอยู่ในอันตรายเอาได้ ในตอนนั้นเองฉันได้พยายามจะเรียกริยู...
ทูน่าละลายได้เปิดปากขึ้นมาก
ปราศจากโอกาสที่จะได้ทำอะไร ทูน่าละลายได้กลืนฉันลงไปใน
