Chapter 145 – The Swamp of Kh’rot [04-04-2020]
Chapter 145 – The Swamp of Kh’rot
”
"ตึก คึก"
ซังจินได้เดินผ่านน้ำไปอย่างรวดเร็วจนดูเหมือนกับเขากำลังวิ่งอยู่
"ผู้บุกรุก!"
"มันเป็นสิ่งมีชีวิตเลือดอุ่น!"
ลิซาร์ดแมนหลายสิบตัวได้ไล่ตามหลังซังจินมา น้ำโคลนได้สายไปทั่วร่างกาย ท่ามกลางเสียงเหล่านี้เสียงของโอเปอเรเตอร์ก็ดังขึ้นมา
[คำเตือน! บอสมอนสเตอร์]
[ราชาลิซาร์ดแมนคาร็อทปรากฏตัว!]
ในขณะที่ซังจินได้ยินเขาก็คิดขึ้นว่า
'พวกมันติดเบ็ดแล้ว'
ซังจินได้มองย้อนกลับไปข้างหลังของเขา มันมีลิซาร์ดแมนนับสิบ ไม่สิเป็นร้อยตัวอยู่ด้านหลังของเขา หลังจากที่เขาได้ตรวจสอบจำนวนแล้วซังจินก็ได้หยิบเอาไข่ราร์ออกมาจากกระเป๋าของเขาและโยนมันขึ้นไปบนอากาศ
"แกว๊กกก"
ราร์ได้ปรากฏตัวขึ้นมาบนอากาศ และจากนั้นซังจินก็เรียกเขา
"พาฉันขึ้นไปทีราร์"
ราร์ได้รีบมองลงมาและจากนั้นก็ยกซังจินได้ไปบนท้องฟ้าในทันทีโดยการจับไหล่ของซังจิน จากนั้นซังจินก็พูดกับเขาอีก
"สูงอีก บินขึ้นไปสูงอีก"
"แกว๊กก!"
ราร์ได้บินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าในขณะที่จับซังจินเอาไว้แน่น ลิซาร์ดแมนที่ไล่ตามซังจินแต่ละก็ได้ทิ้งอาวุธลงและหยิบธนูขึ้นมา แต่ว่าก่อนที่พวกมันจะได้ยิงธนูออกมา ซังจินที่อยู่บนท้องฟ้าก็ได้ร่ายเวทย์พร้อมๆกับเบสโกโร่
"สายลมที่แช่แข็งทุกสิ่ง! สะเก็ดน้ำแข็งที่แหลมคม!"
"สายลมที่แช่แข็งทุกสิ่ง! สะเก็ดน้ำแข็งที่แหลมคม!"
"พายุเยือกแข็ง!"
"พายุเยือกแข็ง!"
ลิซาร์ดแมนได้ยิงธนูออกมา
'ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว'
แต่ว่าก่อนที่มันจะได้ถึงซังจิน พายุหิมะขนาดใหญ่ก็ได้ปรากฏออกมาบนท้องฟ้า แม้ว่าจะไม่ได้ใช้พลังของแหวน ซังจินก็สามารถจะใช้เวทย์ได้แข็งแกร่งเลยทีเดียว ลูกธนูที่พุ่งเข้ามาใส่ซังจินได้ถูกพัดปลิวไปตามพายุและมาไม่ถึงตัวของเขา
ลิซาร์ดแมนได้นำธนูมาง้างใหม่อีกครั้ง แต่ว่าร่างกายของพวกมันได้กลายเป็นเชื่องช้า อ่อนแอขึ้น นี่มันเป็นเพราะว่าร่างกายของพวกเขาได้เปียกโชกจากน้ำในขณะที่ไล่ตามซังจิน
เมื่อถึงเวลาที่พายุหิมะได้พัดผ่านมาพวกมันก็ได้ถูกแช่แข็งไปจนถึงจุดที่ไม่สามารถจะเคลื่อนไหวได้ เมื่อเห็นแบบนี้ซังจินก็พูดออกมา
"ราร์ ลงไปกันเถอะ"
ราร์ได้ลดระดับลงมาและปล่อยซังจินลงไป และจากนั้นมันก็สะบัดร่างกายครั้งหนึ่ง เขาก็คงจะรู้สึกหนาวเช่นกัน
"ฮ่าๆ โทษทีๆ"
เบื้องหน้าของซังจินมีลิซาร์ดแมนถูกแช่แข็งเป็นจำนวนมา
"ฉันเพียงแค่จะจัดการพวกพร้อมกันเท่านั้น นายก็ออกมาด้วยนะเคน"
ซังจินได้โยนรูปสลักไม้ของซังจินออกมาและโยนขึ้นไปในอากาศ ครู่หนึ่งเคนก็ปรากฏตัวออกมา
"เคน ช่วยเรียกพรรคพวกของนายมาและจัดการพวกนี้ที พวกมันไม่สามารถจะขยับได้มากนักเพราะมันถูกแช่แข็งอยู่"
"โฮ่งๆ"
เคนได้ตอบกลับมาด้วยการเห่าสองครั้ง และจากนั้น
"อะบรูววววว"
เขาก็ได้เรียกพรรคพวกออกมา ซังจินได้จัดการล่าเหล่าลิซาร์ดแมนที่ถูกแช่แข็งไปพร้อมๆกันกับเคนและทีมของเขา
แม้ว่าพวกมันจะมองเห็นดาบของซังจินและคมเขี้ยวของเคนพุ่งเข้าใส่แต่พวกมันก็ไม่สามารถที่จะตอบสนองอะไรได้
มีบางตัวที่พยายามจะยกโล่ขึ้นอย่างช้าๆ แต่ว่ามันอยู่ในระดับที่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมาป้องกันความเร็วของซังจินและเคน ซังจินยังคงจัดการลิซาร์ดแมนไปโดนปราศจากความเมตตาและคิดกับตัวเอง
'มันเป็นความจริง...'
คนที่บอกเขาถึงกลยุทธ์นี้ก็คือเพื่อนกับของเขาอรูวโจศาาสตราจารย์ชาวบราซิล เมื่อได้ยินเขาคนนั้นพูดถึงเรื่องนี้เขาก็ได้บอกมันออกมา
'อ่าบทนั้นน่ะหรอ? บึงของเหล่าลิซาร์ดแมนสิน่ะ นั่นมันง่ายมากๆเลยถ้านายใช้เวทย์น้ำแข็ง พวกมันไม่สามารถที่จะสร้างความอบอุ่นให้กับตัวเองได้เมื่ออุณหภูมิลดต่ำลงไป ดังนั้นถ้านายใช้เวทย์แช่แข็ง มันก็จะใช้เวลานานมาที่จะสามารถขยับได้อีกครั้ง แม้ว่าพวกมันเหล่านี้จะมีรูปร่างที่เหมือนกับมนุษย์ก็ตามแต่มันก็ต่างออกไป'
และอย่างที่เขาได้พูดเลย ลิซาร์ดแมนพวกนี้ไม่สามารถจะเคลื่อนที่ได้เมื่ออุณหภูมิในร่างกายของพวกมันน้อยลง นอกจากนี้พวกลิซาร์ดแมนพวกนี้ยังมีสัมผัสที่ดีอย่างมา
ถ้าหากมีใครถูกฆ่าไปซักตัวพวกมันก็จะกลับมาสิบตัว และถ้าหากพวกมันถูกฆ่าสิบตัว พวกมันก็จะมาร้อยตัว ซังจินได้คำนึงถึงลักษณะนี้ของมันในทันทีและเมื่อเริ่มการจู่โจมเขาก็ได้เข้าไปจัดการพวกมันบางตัวและมุ่งตรงไปที่ที่บอสอาศัยอยู่
ตามที่เขาได้คาดเอาไว้มีพวกมันกว่าร้อยตัวได้ไล่ตามเขามา ซังจินได้ปล่อยให้พวกมันไล่ตามมาจนมาถึงที่ๆบอสอยู่
หลังจากที่ซังจินได้มาถึงและยืนยันแล้ว เขาก็ได้ใช้เวทย์แช่แข็งเพื่อหยุดพวกมันไว้พร้อมๆกัน โดยปกติแล้วพวกมันมีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ผิวที่แข็งแกร่ง และหางที่ทรงพลังพร้อมด้วยการร่วมมือกัน
ถ้าหากว่าต่อสู้กับพวกมันตามปกติมันก็ยากที่จะรับมือ แต่ว่าหลังจากที่มันได้ถูกแช่แข็งพวกมันก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้แม้แต่ยกโล่ขึ้น
"กร!"
พวกมันไม่สามารถจะช่วยตัวเองจากการโจมตีต่างๆได้เลย พวกมันได้ถูกกัดและฉีกกระชากออกไป พวกมันได้ตายไปแบบล้มทั้งยืน อย่างในก็ตามในระหว่างนั้น
"เอ๋ง!"
ได้มีเสียงกรีดร้องของหมาป่าได้ดังออกมา ซังจินได้หันหน้าไปในทางนั้นในทันที ในจุดๆนั้นมีราชาลิซาร์ดแมนคาร็อทอยู่อยู่ มันมีขนาดใหญ่กว่าตัวปกติประมาณครึ่งหนึ่ง แม้ว่ามันจะช้าลงอย่างมาก มันก็สามารถที่จะจัดการกับหมาป่าได้ด้วยดาบสั้นและโล่สีทองของมัน
ซังจินได้วิ่งเขาไปหามัน เมื่อคาร็อทได้เห็นนักล่าปรากฏตัวขึ้นมาท่ามกลางหมู่หมาป่ามันก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
"มันเป็นแกสิน่ะ! ผู้ที่ทำให้เกิดความวุ่นวายนี้!"
แม้ว่ามันจะตะโกนออกมาก็ตาม แต่นั่นก็คือทั้งหมดที่มันสามารถจะทำได้ มันแทบจะไม่สามารถจะยืนหยัดได้เลยเมื่อถูกโจมตีแบบเต็มกำลังจากซังจิน ด้วยร่างกายที่ถูกแช่แข็งทำให้มันไม่สามารถจะต่อกรกับนักล่าได้ แขนที่ถือมีดสั้นของมันได้ถูกตัดออกไป โล่ได้ถูกตัดขาดครึ่งและหางที่พยายามจะเหวี่ยงออกมาก็ได้ถูกตัดออกไป
"ขอโทษด้วยนะ แต่ว่าฉันไม่มีเวลามา"
ซังจินได้ตัดหัวของเขาออกไป
[บอสมอนสเตอร์คาร็อทได้ถูกกำจัด]
เมื่อลิซาร์ดได้สูญเสียราชาไปพวกมันก็หมดกำลังใจที่จะต่อสู้และหันหลังหนีไป แต่อย่างไรก็ตามบึงที่เป็นบ้านเกิดของพวกมันก็ได้ถูกแช่แข็งหมดแล้ว
ซังจินและพรรคพวกหมาป่าได้จัดการกับพวกลิซาร์ดแมนในขณะที่สไลด์ไปตามน้ำแข็ง หลังจากที่เขาได้จัดการลิซาร์ดแมนทั้งหมดและเจ้าของบึงแล้ว เขาก็พูดขึ้น
"ราร์"
ซังจินได้เลือกราร์อีกครั้งหนึ่งและขึ้นไปขี่เขา จากมุมสูงบนท้องฟ้าบึงคาร็อทสามารถจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อมองลงไปข้างล่างซังจินก็คิดขึ้น
'หืมม มันยังมีอีกหนึ่งที่เหลืออยู่คือ..'
แต่ทันใดนั้น
"แคว๊ก แคว๊ก"
ได้มีสัตว์ปีกที่ทำให้เกิดเสียงดังขึ้นปรากฏตัวออกมา พวกมันดูเหมือนกับมังกรขนาดเล็ก แต่ว่าพวกมันคือไวเวิร์นซึ่งมีคอที่ยากและหางเรียวเล็ก
ซังจินได้นึกถึงช่วงเวลาที่ยากลำบากในอดีตที่เขาไม่สามารถจะบินได้ พวกมันมีทั้งหมด 5 ตัว เมื่อพวกมันได้เข้ามาใกล้ซังจินก็ได้ตบไปที่หลังคอของราร์และพูดออกมา
"ราร์เมื่อพวกมันเข้ามาใกล้นายช่วยบินให้สูงกว่ามันหน่อยนึงได้มั๊ย?"
"แกว๊ก!"
ราร์ได้ตอบด้วยเสียงที่ไม่สามารถจะรู้ได้ว่าเป็นการยืนยันหรือปฏิเสธ ซังจินได้รักษาสมดุลของตัวเองและลุกขึ้นยืนบนหลังของราร์
"โอเปอเรเตอร์พรม!"
เขาได้ดึงพรมเวทย์ขึ้นมาวางไว้บนอากาศ พรมได้ลอยอยู่เบื้องหลังของซังจินและราร์ ซังจินได้รีบเหลือบไปมองและหยิบเอามูนสเปคและบลัดเวเจนออกมา
ก่อนที่ราร์จะได้พุ่งปะทะกับไวเวิร์นซังจินก็ได้กระโดนขึ้นไปและไปยืนอยู่บนหลังของไวเวิร์น ไวเวิร์นมันดูเหมือนจะหงุดหงิดมากเมื่อถูกศัตรูขึ้นมาขี่หลัง ซังจินไม่ยอมที่จะพลาดโอกาสนี้ไปและปักมูนสเปคลงไปบนหลังของมัน
'ฉึก'
ไวเวิร์นได้พยายามสะบัดตัวอย่างรุนแรงและเหวียงหางของมันเข้าใส่ หางของมันมีพิษที่ร้ายแรงมาก แต่ว่าซังจินไม่ใช่คนที่จะอยู่เฉยๆให้ถูกโจมตี เขาได้เหวี่ยงดาบเข้าไปปะทะกับหา
"แกว๊กกกกกก!"
หางของไวเวิร์นได้ถูดตัดออกไปอย่างสมบูรณ์ทำให้ร่างกายของมันสั่นอีกครั้ง ซังจินได้บิดมูนสเปคและดันมันเข้าไปด้านในของไวเวิร์น และเนื่องจากมันได้รับความเจ็บปวดที่รุนแรงมันก็ค่อยๆตกลงไปอย่างช้าๆ
'มันจบแล้ว'
ซังจินได้กระโดดขึ้นไปหลังจากที่ดึงดาบออกมา จากนั้นพรมเวทย์ก็ได้ลอยมารับเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว ราร์ที่กำลังต่อสู้อยู่กลับไวเวิร์นเช่นกันด้วยกรงเล็บและปากจิก จากด้านบนพรมซังจินก็ได้ปาดาบออกไป
"ย่าห์"
'ฉึก'
ไวเวิร์นที่ถูกโจมตีด้วยมูนสเปคได้สูญเสียกำลังที่ปีกและตกลงไป
"ฮ่าห์"
ซังจินได้เรียกดาบกลับมาถือเอาไว้แล้วไล่ลาไวเวิร์นตัวอื่นๆต่อ เขาได้ใช้วิธีตัดหางมันก่อนและโจมตีไปแบบเดิมๆ
หลังจากนั้นไม่นานการต่อสู้ก็ได้จบลงด้วยการที่ราร์ได้กัดคอของไวเวิร์นในเวลาเดียวกันกับที่ซังจินแทงเข้าไปที่ด้านหลังของไวเวิร์น
ในช่วงสุดท้ายไวเวิร์นมันได้พยายามหมุนไปรอบๆเพื่อสลัดซังจินออกไป แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ซังจินกระโดดขึ้นไปเอง
พรมเวทบ?ก็ได้ลอยมารับเขาพร้อมๆกับราร์อย่างรวดเร็ว ทั้งสองอย่างได้ช่วยเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว เพราะแบบนี้มันจึงดูราวกับว่าซังจินกำลังขี่อยู่บนราร์ในขณะที่มีพรมปกคลุมอยู่รอบๆ ซังจินได้กอดทั้งพรมและราร์พร้อมกับพูดออกมา
"อย่างที่คิดเลย พวกนายดีกว่าพวกนักล่า"
พรมเวทย์นั้นเงียบ แต่ว่าราร์ได้ร้องออกมาอย่างยินดี
"แกว๊กก"
ในขณะที่ซังจินกำลังบินอยู่นั้นเอง
[กรุณากลับไปสู้พื้นที่การล่า]
[บริเวณนี้เกินข้อจำกัดของนักล่าแล้ว]
คำเตือนของโอเปอเรเตอร์ได้ดังออกมา
[ถ้าคุณยังอยู่ในพื้นที่นี้หลังจาก 10 วินาที]
[คุณจะตาย 10 9 ...]
ซังจินรีบสัมผัสไปที่หลังคอของราร์ในทันที
"โว้วๆ พวกเรากลับกันเถอะราร์"
ราวกับว่ารู้สึกถึงลางร้ายราร์ได้หันหัวกลับในทันทีก่อนที่ซังจินจะพูดซะอีก ซังจินผู้ซึ่งได้กลับมาในพื้นที่ๆปลอดภัยแล้วเขาก็ได้มองสำรวจไปรอบๆบึงในระหว่างที่บินอยู่
'ดังนั้นนี่มันก็คือขอบเขต ถ้าแบบนั้นบอสลับก็...'
บึงนี้มันใหญ่มากกว่าที่สายตาจะมองได้หมด ซังจินได้พูดไปที่หูของราร์ในทันที
"ราร์ไปตรงนั้น"
ครู่หนึ่งราร์ก็ได้พาซังจินไปสู่ขอบของบึง
"ทำได้ดีมาราร์"
ซังจินได้ลูบหัวของราร์อีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะถามกับโอเปอเรเตอร์
"โอเปอเรเตอร์เวลามันได้ผ่านมาเท่าไหร่แล้ว?"
[7 นาที 22 วินาที]
เบสโกโร่ก็ได้พูดขึ้น
'มันไม่ได้นานเลยจริงๆ'
"ใช่แล้ว แต่ว่าฉันคิดว่าจะจบมันอย่างรวดเร็วและจากนั้นก็ไปดูนักล่าคนอื่นๆ"
'ผู้ถูกเลือกหรอ? ตอนนี้พวกเขาควรจะสบายดีไม่ใช่หรอ?'
"อืม มากกว่านั้นน่ะ ฉันต้องการที่จะดูเพื่อเลือกคนให้มากขึ้น หลังจากที่ฉันเสร็จสิ้นที่นี่แล้ว ฉันก็จะไปเยี่ยมปาตี้ของผู้ถูกเลือกและมองหาคนที่ดูจะโอเค จากนั้นก็ตรวจสอบเขาอย่างจริงจัง"
'อ่า นั่นก็คือเหตุผลสิน่ะ'
แม้ว่าการเขามาในการจู่โจมเพียงคนเดียวมันจะย่อมเยี่ยมและไม่ต้องคอยกังวลเกี่ยวกับคนอื่นๆก็ตาม แต่การทำแบบนี้ก็จะทำให้เขาไม่สามารถจะมองหาคนอื่นๆมาร่วมทีมได้ในปาตี้ของตัวเอง
หลังจากไม่กี่บทต่อไป เขาก็อาจจะต้องเลือก 'ผู้ถูกเลือก' จากจำนวนที่จำกัด นอกจากนี้เมื่อจำนวนคนลดลงความเสี่ยงในการจะเลือกคนผิดก็จะเพิ่มขึ้น ซังจินต้องการที่จะพบกับผู้คนให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
"ฟรอสต์ไบท์"
ซังจินได้ปล่อยไอเย็นออกมาจากมือของเขา ครู่หนึ่งบึงที่มือของเขาได้ชี้ไปก็ได้กลายเป็นนำแข็งและเปลื่ยนเป็นเส้นทางน้ำแข็ง ซังจินได้มุ่งหน้าไปสู่ศูนย์กลางของบึงผ่านทางเส้นทางที่เขาสร้างขึ้น
สามารถจะติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ที่เพจนี้เลย > จิ้มเลย <
