ตอนที่แล้วบทที่ 65 - ชนเผ่ามังกร หลิน (3)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 67 - ชนเผ่ามังกร หลิน (5)

บทที่ 66 - ชนเผ่ามังกร หลิน (4)


บทที่ 66 - ชนเผ่ามังกร หลิน (4)

[ฉันประสบความสำเร็จในการทะลวงผ่านชั้นที่ 25 ได้ด้วยตัวเอง]

"โอ้นั่นมันเร็วมาก!"

[ต้องขอบคุณการฝึกอบรมของนายและอิลิเซอร์เสริมกล้ามเนื้อ]

เมื่อฉันได้อยู่ในช่วงกลางของการวิ่งผ่านทางชั้นที่ 30 เรนก็ได้ติดต่อเข้ามา ในขณะที่ฉันได้บดขยี้โครงกระดูกที่ขวางทางฉันก็ได้ตอบกลับไป

"จริงๆมันมีคนไม่มากในชั้นที่ 25 ถ้านายมีปัญหาในการหาปาตี้ให้ถามกับร้านขายของถึงหุ่นไล่กาสมาชิกปาตี้เอานะ นายสามารถใช้ไอเทมพวกนั้นได้"

[เอ๊ะ? ฉันไม่ได้จะทำมันกับเจ้าชายรัชทายาทหรอ?]

"ฉันได้ผ่านมันมานานแล้ว"

[กึก นั่นมันเร็วมาก....อย่างที่ฉันคาดจากอาจารย์ของฉันเลย]

"เร็นนายก็เร็วเหมือนกันแหละ กูลยักษ์มันง่ายใช่มั๊ยล่ะ?"

[ถ้าหากว่าจะมีสิ่งหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากนายมันก็คือการหลบการโจมตี ฉันสามารถหลบการโจมตีของพวกมันได้ แต่ว่า...ทักษะไม่ยอมตายของมันน่ารำคาญมาก เพราะแบบนี้ฉันก็เลยจะต้องใช้เวลาถึง 5 ชม. ในการล้มมัน]

"ถ้านายทำลายหัวใจของมันในตอนใช้ทักษะมันก็จะตาย"

[เจ้าชายนี้คือคนเพียงคนเดียวที่ทำสิ่งแปลกๆได้เลยนะ อีกอย่างฉันก็ได้รับฉายาการโต้คืนความตายมา การโซโล่มันก็ควรจะง่ายขึ้นนะ]

ในขณะที่ฉันใช้ฮีโรอิค สไตรค์ และความเร็วศักดิ์สิทธิ์ในการจัดการกับมอนสเตอร์ที่มีชื่อว่าโครงกระดูกนักรบสงครามและโครงกระดูกสเก๊า ฉันก็ได้ตอบเร็นกลับไป

"ฉันชอบทัศนคติของนายจริงๆเลยนะเร็น ขอให้โชคดีล่ะ อย่าได้ปล่อยให้ไอเจ้ากูลยักษ์นั่นฆ่านายนะ"

[เจ้าชายน่าจะเป็นเพียงคนเดียวที่เรียกบอสชั้นที่ 25 แบบนั้นแหละนะ....]

"อ่า แต่ว่าเร็นนายไม่สามารถจะเก็บทักษะได้เหมือนฉันนี่นา นายจะต้องเลือกระหว่างไม่ยอมตายกับผิวมังกร ฉันอยากจะแนะนำให้นายใส่เซ็ตของอัศวินลิซาร์ดแมนนะ เซ็ตของกูลยักษ์มันไม่ใช่สิ่งที่สมควรจะสวมใส่"

[แล้วฉันสามารถจะซื้อนาฬิกาพกพาแบบนายได้จากไหนกันหรอ?]

"นายก็ลองไปถามเจ้าของชั้นขายของดูนะ"

[ฉันได้ลองดูแล้ว แต่เขากลับถามฉันว่าฉันไปได้ยินเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์โบราณนี่มันจากไหน...แล้วก็ผู้หญิงที่ชื่อโรเล็ตต้าเธอเป็นใคร?]

ขณะที่ฉันบดขยี้โครงกระดูกนักรบสงครามไปมันก็ดรอปเพียงแค่ 5000 ทอง และของอย่างหน้าไม้กระดูกเงินที่โครงกระดูกสเก๊าดรอปออกมา ฉันก็ตอบเร็นกลับไปอีกครั้ง

"พี่สาวเจ้าของร้านที่สวยงามและใจดี...?"

[เธอใจดีแค่กับเจ้าชาย...]

โอ้ หน้าไม้อันนี้มันสวยมาก ถ้าหากมีลูกธนูหน้าไม้อยู่ในช่องเก็บของมันก็จะรีโหลดโดยอัตโนมัติและยิงออกไปเรื่อยๆ นี่มันไม่ใช่ปีนกลหรอ!? สำหรับหน้าไม้นี้มันได้ถูกจากขึ้นมาจากกระดูกสีเงิน ฉันแน่ใจได้เลยว่ามันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม โอ้! มันยังจะได้รับโบนัสความเสียหายเพิ่มขึ้นอีกถ้าลูกธนูมันทำมาจากกระดูกของโครงกระดูกบนพื้น

"ไม่ว่ายังไงก็เอาเป็นว่าโชคดีนะเร็น พวกเราสามารถที่จะจู่โจมด้วยกันอีกที่ชั้นที่ 50 นะ"

[มันไม่มีใครที่สามารถจะปีนไปถึงชั้นที่ 50 ได้]

"เร็นนายสามารถทำมันได้"

ฉันได้แสดงความหงุดหงิดออกมาในขณะที่แขวนหน้าไม้ไว้ที่เอว

"เพราะว่าเร็นนายเป็นศิษย์ของฉัน"

[...นั่น....นายยอมรับฉันแล้วหรอ?]

"ฉันแค่พูดความจริงอย่างนึงฉันอยากที่จะฝึกนายเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งปี"

[ฉันจะไม่เป็นศิษย์ของนาย]

"ฉันล้อเล่นน่ะ นายทำได้ดีมาก ไปล่ะ"

[อ่า อะ เดี๋ยวก่อน!]

"ว่าไง?"

ในขณะที่โครงกระดูกได้วิ่งหนีฉันไปเพราะฉายาของฉัน ฉันก็เลยได้ใช้ทักษะยั่วยุออกมาพวกดึงดูดพวกมัน จากนั้นฉันก็ใช้เท็มเพรสทำลายพวกมันในขณะที่ถามเร็น

[นะ...นายเคยได้ยินชื่อเลอร์บิค แวนเดี่ยน การ์แนร์มั๊ย?]

"ไม่นะ ฉันไม่เคยได้ยิน"

[...ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่า...ฉันก็ถามนายเผื่อไว้น่ะ]

"อย่างที่ฉันพูด ฉันไม่รู้"

[ถ้านายได้ยินอะไรแม้แต่ชื่อนี้ซักนิด...ช่วยบอกฉันทีนะ ฉันขอร้อง]

เพราะว่าเสียงของเร็นนั้นตรึงเครียดผิดปกติ ฉันก็เลยกลายเป็นจริงจังขึ้นในขณะที่ตอบเขาไป เมื่อฉันได้เห็นประตูชั้นที่ 30 ฉันก็ได้กลายเป็นจริงจังมากขึ้น

"เพราะว่าฉันมักจะปีนขึ้นไปในดันเจี้ยนด้วยตัวเองเสมอฉันก็เลยไม่ค่อยได้ยินชื่อของใครนัก....แต่ว่าแน่นอนถเาฉันได้ยินฉันจะบอกนายแน่"

[ขอบคุณมาก]

"ฉันไม่เคยรู้เลยนะว่านายจะห่วงใยชายที่ทำให้นายกลายเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนด้วย"

[ฉันไม่ได้เป็นห่วงซะหน่อย! เจ้าชายจริงๆแล้วนายเป็นคนที่มีความคิดที่สกปรกจริงๆ]

ในอดีตเร็นเคยพูดเอาไว้ว่าเซอร์ เลอร์บิคนั้นเป็นคนที่ทำให้เขากลายมาเป็นนักสำรวจดันเจี้ยน ดูเหมือนว่าเขาคนนั้นจะเป็นคนพิเศษของเร็นเพราะว่าเร็นไม่สามารถจะลืมเขาไปได้

"ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน เขาเป็นอาจารย์คนแรกของนายใช่มั๊ย? ฉันสงสัยว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนกันนะ"

[ฟุ ฉันรู้ดีว่าเลยเป็นคนที่มีความสามารถในการแข่งขัน แต่ฉันสงสัยว่านายจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้มั๊ย? ถ้าหากเซอร์เลอร์บิคยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ควรที่จะเป็นอย่างน้อยระดับทอง...อ่า]

"...ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าประตูบอสชั้นที่ 30 แล้ว ฉันจะมาคุยกับนายในภายหลังนะ"

[อะ อืมมม เข้าใจแล้ว ถ้างั้น...ไว้คุยกันในภายหลัง]

ฉันได้จบบทสนทนาไปและเริ่มที่จะโฟกัสไปที่ห้องของบอส

เอาล่ะตอนนี้ฉันได้ให้เหตุผลกับตัวเองแล้ว ฉันควรที่จะเข้าไปต่อสู้กับบอสได้แล้ว 'ครั้งแรก' ของชั้นที่ 30 มันได้ถูกคนอื่นเอาไปแล้ว แต่แม้อย่างนั้นมันก็จะปลอดภัยกว่าถ้าต่อสู้กับมันแบบ 10 คนเต็มแต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ทำ

ในตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันแข็งแกร่งกว่าเมื่อเทียบกับนักสำรวจคนอื่นๆ ฉันมีความมั่นใจว่าสามารถจะจัดการบอสประจำชั้นที่ 30 ได้ด้วยตัวเองโดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ที่ฉันมีความสามารถในการเป็นผู้ใช้ธาตุและนาฬิกาพกพา นอกจากนี้เพราะว่าหลินได้ตั้งเงื่อนไขเอาไว้ว่าฉันจะต้องทะลวงผ่านไปได้โดยที่ไม่ใช่ปาตี้เท่านั้น ฉันก็เลยไม่สามารถจะทำแบบนั้นได้

"มาต่อสู้กับฉัน!"

ด้วยเสียงร้อง ฉันได้กระแทกเปิดประตูออกไป สนามที่กว้างใหญ่ไพศาล ดวงจันทร์สีน้ำเงินฉายแสงส่องจากท้องฟ้ายามมืดมิด ในพื้นที่นี้ซึ่งมีขนาดใหญ่มากกว่าของชั้นที่ 25 มาก มันมีโครงกระดูกประมาณ 200 ตัวยืนเรียงรายกันอยู่ ทุกคนได้สวมใส่ชุดสูทเกราะและมีการติดอาวุธพร้อมรบ ฉันยังสามารถจะเห็นโครงกระดูกจอมเวทย์และโครงกระดูกนักธนูในหมู่พวกมันได้อีกด้วย

อย่างไรก็ตามการตั้งแถวเป็นเส้นตรงมันได้ถูกทำลายลงเมื่อฉันเข้ามาสู่พื้นที่

"กี้ มันเป็นนักทำลายกระโหลก!"

"อย่าได้ถูกข่มขู่สิ กัปตันจะลงโทษแก!"

"นะ นักทำลายกระโหลก! พวกเราไม่มีที่ให้วิ่งเลย!"

"อา ถ้าพวกเรายังอยู่นี่และปล่อยให้กัปตันล่ะ?"

"นั่นแหละๆ"

[พวกแกทั้งหมดเงียบ!]

เสียงดังสนั่นได้ดังออกมาจากด้านหลังนั้นซึ่งทำให้พวกโครงกระดูกยืนตรงนิ่ง เมื่อฉันจ้องมองไปที่ที่มาของเสียงนั่น ฉันก็ได้ตกใจอย่างมาก โอ้พระเจ้า!

"ม้าโครงกระดูกนี่! น่าอิจฉาจัง!"

[มันเป็นเพราะว่าผู้ท้าชิงปรากฏตัวสินะ....]

บอสชั้นที่ 30 เป็นโครงกระดูกที่สวมใส่เกราะเต็มตัวและถือดาบใหญ่ที่ทำมาจากกระดูก การปรากฏตัวของมันนั้นเหมือนกับอัศวินเลยทีเดียว มันเป็นอัศวินที่มีขนาดตัวใหญ่กว่า 2.5 เมตร เขาได้พูดด้วยเสียงที่เหมือนออกมาจากขุมนรก

[ข้าเป็นอัศวินโครงกระดูก จดจำไปหน้าของข้าเอาไว้ ข้าจะเป็นคงที่ส่งแกไปสู้ความสิ้นหวังที่ไม่สิ้นสุด]

"ใช่แล้วฉันควรที่จะจดจำใบหน้าของคนขี้ขลาดที่เรียกตัวเองว่าอัศวิน แต่กลับพยายามจะต่อสู้กับฉันด้วยกองทัพของมัน"

[...ฆ่าเจ้าโง่ที่เต็มไปด้วยคำพูดซะ!]

"กัปตัน พวกเราไม่สามารถจะทำได้!"

"ฉันไม่รู้กับกัปตัน แต่กระดูกของเราจะถูกบดขยี้ในการโจมตีครั้งเดียว!"

"พวกเราสามารถจะมัดกัปตันและส่งให้เขาได้มั๊ย? จากนั้นเราก็ยอมรับ!"

"นั่นแหละๆ!"

[ไอ้พวกชั่ว]

นี่คือหายนะของการที่สติปัญญาของโครงกระดูกสูงเกินไป พวกเขาคิดบางสิ่งที่แตกต่างออกไปอย่างมากและคิดที่จะยอมแพ้ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอกับเหตุการณ์ในดันเจี้ยนแบบนี้ ฉายานักทำลายกระโหลกมันเป็นอะไรที่น่าทึ่งยิ่งกว่าที่ฉันจินตนาการซะอีก

[ต่อสู้กับมัน เดี๋ยวนี้!]

"ชิ พูดซะใหญ่เลยนะสำครับคนที่จะหลบอยู่หลังคนอื่นจนถึงตอนจบ"

"นี่แหละน้าอัศวิน"

"เฮ้อ เอาละแค่ไปสู้กันเถอะ เฮ้ ถ้าพวกเราตายไปแล้วก็อย่ามายุ่งกับพวกเรานะ ถ้านักทำลายกระโหลกเหนือยและแพ้ให้กับกัปตัน เขาจะต้องแค้นแน่ๆ"

"นั่นแหละๆ!"

[ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด]

ในขณะที่โครงกระดูกทั้งหมดจมไปอยู่แต่กับความพ่ายแพ้ ฉันก็ได้โจมตีไปที่จอมเวทย์และนักธนูที่ซ่อนอยู่ในหมู่พวกมัน

"ไพก้าฝากด้วยนะ!"

[ฉันเข้าใจแล้วนายท่าน! ศรสายฟ้า!]

ด้วยสิ่งนี้ศรสายฟ้านับร้อยได้ปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้า โครงกระดูกที่กำลังมองไปที่กันและกันและพูดคุยกันอยู่ทั้งหมดได้หันหน้าไปมองที่ศรเวทย์ ในชณะนั้นเองศรสายฟ้าก็ดิ่งลงมาจากท้องฟ้า

"ผู้ใช้ธาตุ!"

"ก๊าซซซซ!"

"พวกเรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!"

"ก๊าก๊าก๊า!"

[ยังดีไม่พอ!]

ในขณะที่พวกโครงกระดูกกำลังตื่นตระหนกมีเพียงแค่อัศวินโครงกระดูกเท่านั้นที่ป้องกันตัวเองด้วยการเหวี่ยงดาบใหญ่ของมัน อย่างไรก็ตามศรสายฟ้านั้นเพียงแค่ป้องกันไม่ใช่มันไปช่วยปกป้องลูกน้องโครงกระดูกเท่านั้น

ในขณะที่มันกำลังป้องกันศรสายฟ้าที่เข้ามาหา ศรอื่นๆจำนวนมากก็ได้ทำหน้าที่ของมัน มันได้พุ่งเข้าไปที่จอมเวทย์และนักธนูและได้เจาะทะลุเข้าไปในเป้าหมายและระเบิดออกมาเป็นชิ้นๆ

"อึก! นักเวทย์และนักธนูนักหมดถูกฆ่า!"

"ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันไม่ใช่นักธนู!"

"อา ถ้าพวกเราต้องการที่จะรอด พวกเราก็ต้องก็ต้องทำให้มือของกัปตันมีธนู"

"นั่น...อ๊ากกก!"

อัศวินโครงกระดูกได้เหวี่ยงดาบและตัดพวกลูกน้องโครงกระดูกไป สถานที่แห่งนี้ที่เต็มไปด้วยเสียของเหล่ากระดูได้กลายไปเป็นเงียบสนิทไปชั่วขณะหนึ่ง

[พวกแกกำลังทำอะไรกับศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า! ไอพวกโง่!]

"พูดได้ดีอัศวินโครงกระดูก! ฉันเริ่มที่จะรำคาญแล้วเหมือนกัน"

ฉันนั้นเห็นด้วยกับอัศวินโครงกระดูก ฉันได้งอเขาและพุงตัวถอยกลับไป แทนที่จะใช้หอกดินดำ ฉันได้ถือหอกเงินเอาไว้และดึงแขนกลับไปจากนั้นไพก้าก็ได้เข้ามาในหอกตามที่ตกลงไว้

"แต่ว่า...ฉันก็รำคาญคนที่ตัดพรรคพวกของตัวเองมากกว่าซะอีก!"

[พวกแกทุกคนเข้าไป! ขยี้มันซะ! ใครที่มันปฏิเสธมันจะถูกทำลายกระดูกด้วยดาบของข้า!]

"ก๊าาาา! ปฏิบัติตามคำสั่งของกัปตัน"

"พวกเรามีชีวิตอยู่เพียงเพราะคำสาปร่างกายนี้ มาลองกันซักตั้งเถอะ"

"ชีวิตของเรามันได้จบลงมานานแล้ว ฉันต้องต้องการที่หมดสิ้นวันเวลาที่ถูกบังคับให้เป็นทหารแม้แต่จะตายแล้ว"

ฉันได้ดึงแขนกลับมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และเชื่อมต่อไปกับพลังของฉัน หอกเงินในมือของฉันได้แผ่แสงสว่างสีขาวสดใจและประกายสายฟ้า สายตาของฉันยังคงตั้งมั่นอยู่ ไม่ใช่โครงกระดูกที่เข้ามาหาฉันแต่เป็นอัศวินโครงกระดูกที่อยู่บนม้า

[ป้องกันการโจมตี! ทำลายมัน!]

"ลองดูสิ..ถ้าแกทำได้!"

ในขณะที่ฉันตอบกลับไปเสร็จ ฉันก็ปาหอกของฉันไปข้างหน้าด้วยแรงทั้งหมดของฉันที่รวบรวมมา แม้ว่าฉันจะไม่ได้พูดคำว่าฮิโร่อิค สไตรค์หรือความเร็วศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันได้ใช้งานแล้ว มันเป็นเพราะว่าหอกของฉันมันเร็วกว่าปกติไปมาก

ฉันได้จำได้ว่าเคยมีอะไรคล้ายๆแบบนี้ในอดีตบ้างง ถ้าฉันให้ความสนใจกับมันมากๆทักษะจะถูกเปิดใช้งานโดยที่ไม่ต้องพูดออกมา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด