บทที่ 48 - เฮอร์มีส (3)
บทที่ 48 - เฮอร์มีส (3)
”
"เริ่มสำรวจ!"
ในตอนที่ฉันได้ตะโกนออกไป ไม้กางเขนที่อยู่ใกล้ๆก็เริ่มสั่นและจากนั้นก็กระเด็นขึ้น อย่างที่ฉันคิดเลยมันเป็นหลุมศพ สิ่งที่โผล่ออกมาจากหลุมก็คือซอมบี้ ราวกับว่ามันจะแสดงให้เห็นถึงความต่างจากชั้นที่ 23 สภาพษพของพวกมันมีความสมบูรณ์มากนอกจากนี้ยังมีดาบและโล่หรือธนูอีกด้วย
"ก๊าซซซ..."
"เลือด...ของนักรบ..."
ซอมบี้นะรบ มันไม่เหมือนกับซอมบี้ที่เกิดนจากศพที่ใส่มานาลงไป ซอมบี้นักรบมันเกิดการเมื่อพลังเวทย์ในตอนกลางคืนได้ไหลเข้าไปในซากศพของนักรบระดับต่ำที่เหลืออยู่หลังจากการสู้รบ
พวกเขาเป็นถูกรู้กันว่าจะปรากฏออกมาและพวกมันบางครั้งก็จะไปฆ่าคนอื่นและทำให้ลายเป็นซอมบี้ สร้างกองทัพขึ้นมา
อย่างไรก็ตามมันมีซอมบี้นักรบอยู่ด้านหน้าฉันหลายตัว พวกมันเหมือนกับว่าจะเป็นวิญญาณที่น่าสงสารที่ถูกบังคับให้สู้ในตอนที่มีชีวิตอยู่และไม่สามารถจะหยุดได้แม้กระทั่งเมื่อตายไป
"เลือด...สงคราม..."
"เรียก..พวกเรา..."
ฉันได้กลืนน้ำลายลงไปในขณะที่เฝ้ามองพวกมันลุกขึ้นมาอย่างช้าๆพร้อมด้วยอาวุธและเก็บตาลงไปในเบ้า
"เท็มเพรส!"
เมื่อฉันได้โจมตีออกไปด้วยหอก พวกซอมบี้นักรบก็ได้ระเบิดเป็นชิ้นๆและกระจายกันไป
พวกมันอ่อนแอมาก
"ก๊าซซซ"
"มันยังคงใช้ได้"
[มันเป็นเพราะว่านายท่านแข็งแกร่ง!]
แม้ว่าพวกมันจะแข็งแกร่งกว่าพวกซอมบี้ปกติ แต่ฉันก็แข็งแกร่งเกินไปด้วยทั้งอิลิกเซอร์และเทคนิคหอกของฉัน มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ฉันพูดจากปากของฉันเอง แต่ว่าฉันนั้นแตกต่างไปจากกลุ่มนักสำรวจดันเจี้ยนตามปกติที่อยู่ในชั้นที่ 24
ดูเหมือนว่าแม้หลังจากที่เห็นชั้นผ่านชั้นที่ 21 ไปถึง ชั้นที่ 23 ใน 5 ชม. โรเล็ตต้าก็ยังคงไม่รู้จักฉันดีพอ ความเหนือกว่าอย่างมหาศาลของฉันมันก็ยังไม่ได้เปลื่ยนแปลงไปเพียงเพราะแค่ซอมบี้ธรรมดาได้อัพเกรดไปเป็นซอมบี้นักรบหรือเพราะกูลโผล่ออกมา
"ก๊าซซซ! มนุษย์ที่มีชีวิต มนุษย์ที่มีลมหายใจ!"
"เลือดอุ่นๆ ผิวหนังนุ่มๆ มนุษย์"
ซอมบี้นักรบได้ลุกขึ้นมาจากหลุมศพมากยิ่งขึ้น ในเวลาเดียวกันฉันก็เห็นกูลที่พยายามจะซุ่มโจมตีฉันด้วยการแอบอยู่ในช่องว่างระหว่างกำแพงดันเจี้ยน พวกมันรวดเร็วกว่าซอมบี้ มีผิวหนังที่เหนียวและยังมีกรงเล็บที่น่ากลัว
นอกจากนี้สายตาของมันก็แสดงถึงสติปัญญาอย่างชัดเจน อย่างที่พูดนั้นดูเหมือนพวกมันจะคิดเกี่ยวกับการกินฉัน
"เข้ามาเลยเจ้ากูลชั่ว! ฉันจะส่งแกกลับลงหลุมเอง!"
ในก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันได้ยินคำพูดของโรเล็ตต้าฉันก็ได้คิดบางอย่างที่ว่า แม้ว่าพวกมันจะเร็วแต่พวกมันจะสามารถเร็วได้ยิ่งกว่ามนุษย์หนูหรอ? แม้ว่าหนังมันจะเหนียวแต่ว่ามันจะเหนียวกว่าของพวกลิซาร์ดแมนหรอ? แม้ว่ากรงเล็บมันจะมีพิษและอันตราย ฉันก็แค่ต้องหลบมันแค่นั้น แม้ว่าถ้ามันโจมตีโดนฉัน ฉันก็จะไม่ติดพิษเว้นเสียแต่ว่ามันจะทะลวงผ่านเกราะและหมวกของฉันมาได้
แน่นอนเพราะว่าโรเล็ตต้าได้เตือนเกี่ยวกับพวกมันไว้มาก ฉันเลยได้ตัดสินใจว่าจะลองต่อสู้กับมันก่อนที่จะสรุป
"ก๊าซซซ!"
"มนุษย์!!!!"
พวกมันเร็วกว่ามนุษย์หนูเล็กน้อย แย่างไรก็ตามความสามารถทางกายภาพของฉันแตกต่างไปจากตอนที่สู้กับมนุษย์หนูอย่างสิ้นเชิง ฉันเห็นการเคลื่อนไหวของกูลอย่างชัดเจน
ถ้าฉันต้องการจะหลบพวกมันฉันก็สามารถจะทำได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามถ้าฉันเลิกที่จะเผชิญหน้ากับพวกมัน ฉันก็จะต้องถูกโจมตีซักครั้งสองครั้ง ในกรณีเช่นนี้ฉันจะต้องรู้พลังโจมตีของพวกมันก่อนที่เพื่อจะช่วยให้ฉันสามารถจะเคลียชั้นที่ 24ได้ง่ายขึ้น
ความคิดทั้งหมดนี้ในช่วงเวลาพริบตาเดียวกูลก็ได้เข้ามาหาฉันแล้ว ฉันได้ยืนหยัดที่จะต่อต้อนกรงเล็บของมันด้วยตัวเอง และเตรียมพร้อมที่จะโจมตีสวนกลับไป
อย่างไรก็ตามเมื่อกรงเล็บของพวกมันโดนเกราะของฉัน เรื่องไร้สาระที่ฉันไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น
แคร๊ก
"กูล กรงเล็บแตก! กูลเจ็บ!"
"เจ็บ!"
"กูล กรงเล็บ เจ็บ!"
"กูลอ่อนแอ! โครตอ่อน!"
ฉันไม่ได้ใช้แม้แต่ผิวมังกรเลย แต่กรงเล็บกูลก็ได้หักออกไปเมื่อตีโดนเกราะของฉัน และพวกมันก็ได้วิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...โอ้ใช่แล้ว! ฉันเคยได้ยินมาว่าถ้าพลังป้องกันของฉันสูงมากไปกว่าพลังโจมตีของฝ่ายตรงข้ามอย่างมหาศาล อาวุธที่ใช้โจมตีของศัตรูก็จะถูกทำลาายไป
พลังป้องกันจะถูกคำนวนโดยใช้พลังชีวิต ความทนทาน อุปกรณ์และมานาที่ใช้เสริมร่างกาย ด้วยศิลปะการต่อสูระดับสูงก็ได้ทำให้ร่างกายของฉันแข็งแกร่งขึ้นอีกด้วย ซึ่งมันก็มีผลต่อพลังป้องกันของฉันเช่นกัน
"กูลเจ็บ!"
"กูลกลับ กูลเจ็บ!"
"กููลเรียกกูลที่เก่งกว่ากูล! กูลที่แข็งแกร่งต้องแก้แค้น!"
"พวกนายช่วยหยุดร้องเหมือนเด็กได้มั๊ย? และก็ไม่ต้องมาทำเป็นเรียกคนที่แก่กว่ามาช่วยหลังจากที่รอบโจมตีคนอื่นเลยนะ!"
ในขณะที่ฉันสวมใส่เซ็ตมนุษย์หนูก่อนที่จะมาถึงชั้นที่ 20 พลังป้องกันของฉันไม่ได้สูงจนาดนี้ แต่ตอนนี้ที่ฉันสวมใส่เซ็ตของอัศวินลิซาร์ดแมนและเพิ่มค่าความทนทานขึ้นแล้ว พวกมอนสเตอร์ปกติก็ไม่สามารถที่จะเจาะทะลุการป้องกันของฉันมาได้อีก แต่ว่าอย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยถูกซอมบี้โจมตีเลย ฉันพึ่งจะมาพบมันในตอนนี้ ฉันไม่จำเป็นจะต้องกลัวการโจมตีจากกูลอีกต่อไป
หลังจากที่ฉันรู้ทั้งหมดนี้แล้ว ฉันก็ได้ยืนนิ่งและมองไปบนท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า ในขณะเดียวกันกูลก็กำลังกลืนกินซอมบี้ที่อยู่ใกล้ๆในขณะที่บ่นว่าเจ็บไปด้วย เมื่อพวกมันทำเสร็จแล้ว พวกมันก็เข้ามาโจมตีฉันและกรงเล็บก็พังไปอีกครั้งและมันก็กลับไปกินซอมบี้ต่อ....
"กูลฟื้นฟู!"
"กินซอมบี้ ฟื้นฟู!"
"กูลโจมตี กูลเจ็บ!"
"กูล เล็บ เจ็บ!"
"กูลถอย"
เมื่อฉันมองไปที่กูลรอบๆด้วยสายตาที่ผิวหวังฉันก็ได้ยกหอกขึ้นและเล็งไปที่พวกมัน แม้ว่าฉันจะชอบที่มองพวกมันคุยกัน แต่ฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องลังเลเมื่อฉันรู้ว่าพวกมันอ่อนแอแค่ไหน
"ไพก้าใช้มานาเท่าที่เธอต้องการเลยและเปิดทางข้างหน้าให้ฉัน ฉันจะเริ่มวิ่งแล้ว"
[โอเคเจ้านาย! ฉันก็ชอบวิ่งเหมือนกัน!]
ภายใต้การอนุญาตของฉันไพก้าได้เริ่มใช้มานาอย่างอิสระ ครู่หนึ่งรัศมีสายฟ้าก็ส่องออกมาจากร่างกายของเธอ จากนั้นเธอก็พุ่งไปข้างหน้าและเผาซอมบี้และกูลทุกๆตัวในเส้นทางของเธอ แน่นอนว่าซอมบี้มันตายในทันทีและกูลก็บาดเจ็บอย่างหนัก ฉันได้ยกเท้าขึ้นและวิ่งออกไปอย่างไม่ลังเล มันถึงเวลาที่จะใช้ทักษะพิเศษของฉันแล้ว
"วู้ววววว! เคลียร์เส้นทางงงงง!"
เมื่อฉันได้เริ่มวิ่งฉากก็ได้เริ่มเปลื่ยนไปอย่างรวดเร็ง ซอมบี้ก็มองมาที่ฉันด้วยท่าทางที่ว่างเปล่า กูลก็ได้พุ่งเข้ามาหาฉันและกระเด็นออกไป
จากนั้นพวกมันก็ได้พยายามรวมตัวและปิดเส้นทางของฉัน อย่างไรก็ตามพวกปวกเปียกแบบพวกมันได้ลอยออกไปด้วยสายฟ้าของไพก้าและการพุ่งของฉัน
'เร็ว! ทักษะพุ่งนี้ฉันชอบมันจริงๆ!"
ถ้าเร็นเห็นฉันในตอนนี้ เขาจะพูดอย่างเสียใจแน่นอนเลยว่า 'จริงๆมันเป็นไปได้ที่จะทำให้ขาหายไป!' ตอนนี้ที่ฉันได้คิดถึงเร็น พวกเราไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่แยกทางกัน เขาไม่สามารถท้าทายบอสเพียงลำพังได้หรอ? ถ้าแบบนั้นฉันก็จะต้องเริ่มขั้นตอนทุบตีครั้งที่ 2 ....
"ก๊าซซซ!"
"กูล กำลังตาย!"
เพียงแค่ชั้นชี้หอกที่เสริมด้วยมานาไปข้างหน้าในขณะที่ฉันใช้ทักษะพุ่ง ซอมบี้และกูลที่ขวางทางฉันก็ได้ส่งบินออกไป แม้ว่าถ้าร่างกายของกูลจะแข็งแหมือนกับเหล็ก แต่ฉันก็สามารถจะจะแทงหอกเข้าไปในเหล็กได้ตั้งแต่ที่อายุ 14 แล้ว ถ้าอย่างนั้นพลังในปัจจุบันก็ไม่มีทางที่กูลจะต้านทานได้แน่นอน
ฉันไม่ได้ตรวจสอบว่าพวกมอนสเตอร์ที่ถูกส่งบินไปตายหรือไม่ ฉันไม่ต้องที่จทำให้พวกมันตายเพื่อเคลียร์ชั้นนี้ ฉันเพียงแค่ต้องการไปถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทางในด้วยการมีชีวิตอยู่
ในอดีตชั้นเชื่อว่าจะต้องฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดเพื่อเคลียร์ชั้น อย่างไรก็ตามนั่นการฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดมันไม่ใช่เงื่อนไขในการเคลียร์ชั้น ฉันเคยได้ยินว่ายังมีนักสำรวจที่ฝึกความสามารถในการซ่อนตัว พวกเขาสามารถที่จะเคลียร์ดันเจี้ยนได้โดยการหลีกเลี่ยงการต่อสู้อีกด้วย
ด้วยเหตุนี้ฉันเลยวิ่งต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่สนใจซอมบี้และกูล แต่ถึงอย่างนั้นเพราะว่าพวกมันอ่อนแอพวกมันได้ตายในตอนที่ฉันชนกับหอกของฉันและสายฟ้าของไพก้า ทองที่ฉันได้รับก็มากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
ในบางจุดฉันจะโจมตีไปที่กูลขนาดใหญ่และตระหนักได้ว่ามันไม่ไดเถูกส่งลอยไปหลังจากที่ชนกับหอกฉัน ฉันได้ตระหนักถึงมัน
"กรรรร! คูก้าลงโทษมนุษย์"
"นายเป็นพี่ชายของพวกกูลสินะ!"
"กรรรร!"
อย่างแรกเลยฉันตัดหัวของกูลที่เข้ามาจากด้านข้างและตรวจสอบมานาที่เหลืออยู่ เพราะว่าไพก้าได้ใช้มานาอย่างต่อเนื่อง ฉันในตอนนี้เลยมีมานาเหลือเพียง 50% เท่านั้น กูลยักษ์ตัวนี้มันสูงมากกว่า 2 เมตร และมีแขนขวาที่ใหญ่จนน่าหงุดหงิด ตัดสินจากสีผิวและขนาดของแขนมัน มันไม่ต้งสงสัยเลยว่ามันจะแข็งแกร่งกว่าส่วนอื่นๆ
"ไพก้าเข้ามาในหอกของฉัน"
[โอเค]
"กรรร! ฆ่า! ถ้าฉันชนะและทำให้อ่อนโยน!"
ในตอนที่ฉันใช้สปิริตออร่า คูก้าก็ได้เหวี่ยงแขนขวาเข้าใส่ฉัน แม้ว่าฉันจะหลบการโจมตีนี้ได้ ทิศทางของมันก็ได้เปลื่ยนในทันทีกลางอากาศและไล่ตามฉัน ฉันได้รีบที่จะหลบอีกครั้งและเข้าไปหาร่างกายของมัน ไม่ว่าจะเป็นมอนสเตอร์หรือมนุษย์การต่อสู้จะกลายเป็นเรื่องง่ายขึ้นเมื่อแขนได้อยู่ห่างออกไปจากหัวไหล่ของมัน คูก้าก็ไม่ใช่ของยกเว้น เขาไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่กำลังทำเลย เขาพยายามที่จะโจมตีฉันโดยใช้แขน
"โอกาส!!!"
ด้วยเสียงตะโกนที่สั้นและร่าเริง ฉันได้แทงหอกออกไปที่หัของมัน มันยังสมกับเป็นมอนสเตอร์มีชื่อหัวของมันไม่ได้ระเบิดในทันทีเหมือนกับพวกกูลตัวอื่นๆ มันเพียงแค่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและจากนั้นก็ใช้แขนทุบฉัน แม้ว่ามันจะหนักมากจนพอให้ฉันต้องร้องออกมา แต่ฉันก็ไม่ได้รับความเสียหายมากเท่ากับแรงกระแทกที่ได้รับ
ฉันได้กล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้และแทงหอกออกไปอีกครั้ง มันได้โดนที่จุดๆเดิมและเลือดพิษของมันก็ได้พุ่งออกมาในอากาศ
"ก๊าซซซ! เหยื่อที่น่ารำคาญ!"
"กินแค่เนื้อมันไม่ดีสำหรับแกนะ! ในชาติหน้าก็หัดกินผักดูมั้งละกัน!"
คูก้าได้โจมตีอีกครั้งด้วยแขนขนาดใหญ่ ในคราวนี้แขนของมันได้แยกออกมาเป็นสองอันกลางอากาศ มันยังนับว่าเป็นกูลได้อีกหรอ? นี้มันเป็นตัวกลายพันธ์! ฉันจะต้องได้รับความบาดเจ็บอย่างรุนแรงหากโดนโจมตีนี้ แต่ว่าฉันก็ไม่ได้คิดที่จะหลบเลี่ยง
ฉันทำเพียงแค่มุ่งเน้นไปที่พลังในร่างกายและมานาของฉันและจากนั้นก็ปาหอกของฉันออกไป มันเป็นการที่ใช้พลังชีวิตและมานาของฉันถึง 20%
"ฮีโรอิค สไตรค์!"
แสงสีขาวมันได้หลอมรวมกับสปิริตออร่าและห่อหุ้มหอกเอาไว้ทำให้มันดูสง่างามมากจนคล้ายกับหอกขแงเทพเจ้าสายฟ้า ในเวลาเดียวกันหัวของคูก้าก็ได้ระเบิดออกมาอย่างรุนแรง แขนของมันไม่มีโอกาสได้โจมตีฉันอีกต่อไป
[คุณได้เอาชนะมอนสเตอร์มีชื่อ 'คูก้า' คุณได้รับ 'ตั๋วเข้าสู่เหตุการณ์ดันเจี้ยน 'การโจมตีของซอมบี้ยักษ์' เป็นรางวัล]
"...ทำไมฉันถึงได้รับของที่เกี่ยวข้องกับซอมบี้จากกูลกันล่ะ?"
เดี๋ยวก่อนนะ นี้มันเป็นการตอบสนองที่ไม่ถูกต้อง
"ใช่แล้ว! นี่มันเหตุการณ์ดันเจี้ยน!"
นี่แหละคือสิ่งที่ถูกต้อง
