ตอนที่แล้วบทที่ 45 - เหตุการณ์ดันเจี้ยน (8)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 47 - เฮอร์มีส

บทที่ 46 - เฮอร์มีส (1)


บทที่ 46 - เฮอร์มีส (1)

มีเวลาเหลืออยู่อีกเพียงแค่ 1 สัปดาห์เท่านั้นก็จะครบสามเดือนตามที่ฉันได้สัญญากับเพลรูเดียเอาไว้

และวันนี้ด้วยอิลิกเซอร์เสริมความแข็งแกร่งกล้ามเนื้อที่ฉันได้รับมาจากอัศวินลิซร์ดแมนก็ถึงขีดจำกัดแล้ว

[กล้ามเนื้อของคุณได้แข็งแกร่งถึงขีดจำกัดแล้ว พลังของคุณเพิ่มขึ้นอย่างมาก ความแข็งแรงและความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้นอย่างละ 3 และมันจะไม่มีผลอีกถ้าคุณกินอิลิกเซอร์ชนิดนี้อีก]

ช่วงเวลาที่อิลิกเซอร์มันได้เพิ่มขึ้น 10 ความแข็งแข็งแรงและความคล่องแคล่วของฉันก็เพิ่มอีก 3 รวมทั้งหมดเป็น 12 สเตตัสพวกนี้มันเท่ากับ 5 เลเวลได้เลย

[ชื่อ: คัง ชิน เผ่าพันธุ์: มนุษย์ เพศ: ชาย

คลาส: ผู้ใช้ธาตุ(ย่อย - นักสะสมทักษะ) ฉายา: เจ้านายแห่งอัศวินลิซาร์ดแมน ระดับ: เงิน 9

เลเวล: 20

Hp - 7650/7650 Mp - 5460/5460

ความแข็งแรง - 70(+22) ความคล่องแคล่ว - 63(+15) ร่างกาย - 60(+15)

สติปัญญา - 20(+5) พลังเวทย์ - 77(+5) เสน่ห์ - 45(+5) โชค - 21(+5)

ทักษะธรรมดา - ศิลปะการต่อสู้ระดับสูง(ระดับ 1) เทคนิคหอกระดับสูง (ระดับ 4) ฮีโรอิค สไตรค์ระดับกลาง (ระดับ 3) กระตุ้นระดับต่ำ (ระดับ 9) วงจรเพรูต้า (ระดับ 4) ย้อนคืน (ระดับ 1) การพิสูจน์แห่งไดฟิค

ทักษะประจำคลาส - ความเชี่ยวชาญสปิริตระดับต่ำ (ระดับ 9) สปิริตออร่าระดับต่ำ (ระดับ 6) ควบคุมธาตุระดับต่ำ (ระดับ 7) พันธะสัญญาระดับต่ำ (ระดับ 7) พายุธาตุระดับต่ำ (ระดับ 8) สายฟ้าคลั่ง (ระดับ 1)

ทักษะประจำคลาสรอง - แบ่งปันทักษะ จิตวิญญาณนักสะสม]

(Tl:ถอดพวกทักษะระดับต่ำที่เป็นเชี่ยญชาญไปนะครับกันรก)

"ว้าว โบนัสสเตตัสความแข็งแรง 22"

เพิ่ม 5 จากผลของฉายา เพิ่ม 2 จากพลังของต่างหูที่ได้รับในชั้นที่ 5 เพิ่ม 10 จากเซ็ตอัศวินลิซาร์ดแมน

และอีก 5 มาจากหอกดินดำซึ่งมีผลที่โกงมากที่เพิ่มความแข็งแรง 5 และความคล่องแคล่ว 10 ซึ่งมันตามที่คาดเอาไว้เลยจากรางวัลของดันเจี้ยนระดับ A

และยังมีมากกว่านั้นอีกทุกๆการโจมตีที่ถูกโจมตีด้วยหอกนี้จะทำให้ศัตรูติดพิษได้

ฉันไม่เสียใจเลยที่เลือกหอกอันนี้มา แม้ว่ามันจะไม่นานหลังจากที่ฉันพึ่งจะได้รับหอกเงินมา แต่มันก็เทียบไม่ได้เลยกับหอกดินดำที่มีทั้งสเตตัสและเอฟเฟคที่เหนือกว่า

"ถึงแม้ว่าฉันจะอยากจะเข้าไปในเหตุการณ์ดันเจี้ยนอื่นๆแต่ว่า..."

หลังจากที่อยู่ดีๆเกตหายไป ประเทศอื่นๆก็ได้ตื่นตัวและเพิ่มการระวังภัยเกตมากยิ่งขึ้น แม้ว่าหลายๆประเทศจะตรวจสอบว่าทำไมเกตที่เกาหลีถึงหายไป แต่ว่ามันก็ไร้ประโยชน์เว้นเสียแต่ว่านักสำรวจดันเจี้ยนจะบอกพวกเขา มัสติฟอร์ดก็จะได้ไปบอกเตือนเกี่ยวกับอันตรยของเกตอีกด้วย

และเนื่องจากที่ว่ามันไม่มีการรับประกันว่าบอสการจู่โจมจะไม่ปรากฏตัว ฉันเลยไม่สามารถที่จะไปเคลียร์เหตุการณ์ดันเจี้ยนแบบสุ่มๆได้ แม้ว่าถ้าฉันรู้ว่าบอสการจู่โจมจะไม่ปรากฏขึ้น แต่ฉันก็ไม่มีทางที่จะเข้าไปในเหตุการณ์ดันเจี้ยนได้โดยที่ไม่ถูกค้นพบโดยประเทศอื่นได้อย่างแน่นอน นอกเสียไปจากว่าฉันจะได้รับความช่วยเหลือจากมัสติฟอร์ด ถึงแม้ว่าจะมีแต้มสเตตัสและรางวัลพิเศษแสนหอมหวานรอฉันอยู่ แต่ว่าฉันไม่สามารถจะทำอะไรกับมันได้

"ดังนั้นตอนนี้มันมีเพียงแค่สิ่งเดียวที่ฉันทำได้"

ฉันได้มองไปที่ฉากข้างหน้าและหยิบเอาปป็อบคอนมาเต็มมือ จากนั้นฉันก็ตะโกนออกไป

"ไปเลยเร็น"

"เจ้าชายรัชทายาท ฉันเกลียดนาย!"

เร็นได้ตะโกนกลับมาในระหว่างที่เขากำลังปัดป้องการโจมตีของอัศวินลิซาร์ดแมนด้วยเครมอร์ ตอนนี้ฉันกำลังดูเร็นต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่งกับอัศวินลิซาร์ดแมน

"อย่ายอมแพ้! เพิ่มความแข็งแรงไปที่ขาของนาย"

"อว๊ากกกก!"

เร็นได้รีดเร้นความแข็งแกร่งของเขาและเหวี่ยงเครมอร์ออกไไป แบบฟอร์มนี้มาจากการฝึกมาตลอด 3 สัปดาห์ เขาที่มีความแข็งแรงที่ผิดปกติตั้งแต่เริ่มต้น ถ้าเขาได้เรียนรู้เทคนิคที่มากพอ เขาก็มีโอกาสดีที่จะสามารถเอาชนะอัศวินลิซาร์ดแมนด้วยตัวคนเดียวได้

ในความจริง 'ช่วงเวลาการทุบตี' มันควรจะใช้เวลาเดือนเต็ม แต่อย่างไรก็ตามฉันไม่สามารถจะทำได้เนื่องจากสัญญาที่ให้ไว้กับเพลรูเดีย

"หางมันกำลังมา!"

"ฮึบบบ"

ตอนที่ฉันได้ตะโกนออกไป เร็นก็ได้ตอบสนองและขยับหลบไปด้านข้าง หางของมันฟาดได้เพียงอากศที่ว่างเปล่าและจากนั้นเร็นก็ตะโกนขึ้นในขณะที่เหวี่ยงเครมอร์ขึ้นไป

"ไลออน อัพเปอร์"

"คว๊ากกก"

"ดี!"

ฉันได้ตบมือออกไป ไม่เผชิญหน้ากับศัตรูตรงๆ แต่ใช้การโจมตีที่รุนแรงในตอนที่ศัตรูเปิดช่องว่างเอง นั่นเป็นจุดสำคัญของการสอนของฉัน เร็นเพิ่งจะทำอย่างนั้นได้

ฉันตระหนักได้ว่าเขาได้ประสบความสำเร็จในการลดอารมณ์ร้อนลงไป ฉันรู้สึกเหมือนกับจะร้องไห้จากความสุข ด้วยเหตุนี้เขาก็สามารถจะบอกได้ว่าผ่านขั้นตอนแห่งการทุบตีแล้ว

"ก๊าซซซ! มนุษย์ตาย!"

"แกต่างหาก! ไลออน สไตรค์"

แม้ว่าฉันจะกำลังกินป็อบคอนไปในขณะที่เชียร์เร็นไปด้วย ฉันก็ได้กระโดดขึ้นในทันทีที่อัศวินลิซาร์ดแมนยกหอกขึ้น ถ้าเร็นล้มเหลว ฉันก็จะต้องกระโดดเข้าไปและจัดการมัน นี่มันคือเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่

อย่างไรก็ตามมันดูเหมือนว่าฉันจะกังวลไปเอง เร็นได้ใช้ทักษะได้อย่างสมบูรณ์แบบซึ่งทำให้หอกของอัศวินลิซาร์ดแมนหลุดออกมามือ เมื่อนั้นเขาก็กลายเป็นตื่นเต้น เร็นได้โจมตีเข้าไปอีก

"ไลออน ครอส!"

'เร็นนี้เหมือนสิงโตเลยจริงๆ'

ฉันได้คิดออกมาในขณะที่มองดูแผนที่ปรากฏขึ้นบนตัวของอัศวินลิซสร์ดแมน มันลึกเป็นอย่างมาก เขานั้นไม่ได้กินอิลิกเซอร์ต่างๆเหมือนกับฉันแล้วทำไมเขาถึงแข็งแรงนักล่ะ? แม้ว่าฉันจะยกความแข็งแรงขึ้นด้วยอิลิกเซอร์แต่ฉันก็รู้สึกว่าด้อยไปเล็กน้อยเมื่อเทียบกับความแข็งแรงของเร็น

ขณะที่ฉันพยายามครุ่นคิดถึงความลึกลับนี้ อัศวินลิซาร์ดแมนมันก็ได้ใช้ผิวมังกรแล้ว ในจุดนี้เร็นก็ได้เริ่มใช้แทคติคที่ฉันสอนเขา

นั่นคือเขาได้หยิบเอาหอกของอัศวินลิซาร์ดแมนด้วยความเร็วเท่าที่เขาทำได้และวิ่งหนีไป

"เอาคืนมานะเจ้ามนุษย์"

"ไม่อะ"

เร็นได้พูดตอบกลับไปเช่นกัน มันอาจจะเป็นเพราะว่าเขาติดนิสัยนี้มาจากฉัน ฉันสงสัยว่ามันอาจจะเป็นเพราะดันเจี้ยนที่ทำให้เกิดสถานะนี้หรือป่าว ในวันนี้ทักษะกระตุ้นของเร็นกับฉันได้เพิ่มขึ้นมากด้วยการทำแบบนี้

"เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะเจ้ามนุษย์!"

"ฉันคงทำหรอก!"

อัศวินลิซาร์ดแมนจะช้าลงไปจากการใช้สถานะผิวมังกร ดังนั้นเขาเลยจะใช้การโจมตีโดยการใช้แผนดินไหวเพิ่มสร้างความเสียหาย อย่างไรก็ตามถ้ามันทำหอกตกไป มันก็จะต้องเก็บหอกขึ้นมาก่อนเป็นอย่างแรก

ถ้าคุณเอาหอกและวิ่งหนีไป อัศวินลิซาร์ดแมนก็จะต้องวิ่งไล่ตามคนที่เอาไปเสมอ มันอาจจะสามารถใช้การโจมตีแบบแผ่นดินไหวได้ด้วยมือ แต่ว่ามันก็ไม่เคยทำเลย มันพยายามที่จะเอาหอกกลับคืนมาก่อนเสมอ

ด้วยการที่ลดความเร็วลงไป 50% มันทำให้ยากที่จะไล่ตามคนที่เอาหอกไปได้ ถึงแม้อย่างนั้นมันก็ยังคงไล่ตามเร็นต่อไปด้วยผิวที่แดงขึ้น เมื่อเห็นดวงตาที่น่าสยดสยองของอัศวินลิซาร์ดแมนก็จะทำให้คนที่วิ่งมีแรงกระตุ้นให้วิ่งมากยิ่งขึ้นอีกด้วย

ผลที่ตามมาก็คือมันเหมือนกับเกมส์ที่ทำให้คุณที่ดูอยู่ได้แต่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"เร็นฉันยังเห็นขาของนายอยู่เลยนะ!"

"ถ้านายไม่เห็นขาฉัน ฉันก็เป็นผีไม่ใช่มนุษย์แล้ว! อึก มันกำลังมาแล้ว!"

"เจ้ามนุษย์!!!!!!"

อัศวินลิซาร์ดแมนได้ตะโกนออกมาเมื่อมันไล่ตามเร็นมา โอ้เร็นกำลังเร็วขึ้น! มนุษย์จะแสดงถึงการเติบโตที่ยิ่งใหญ่เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่หมดหวังที่สุด ฉันได้สรุปข้อสรุปด้วยในขณะที่กินป็อบคอนเข้าไปมากยิ่งขึ้น

"มะ มนุษย์!!!!"

"ฉันไม่ได้หูหนวกนะเว้ยไอ้จิ้งจก"

"ก๊าซซซซซ"

เร็นและอัศวินลิซาร์ดแมนได้วิ่งไปรอบๆห้องกว้างนี้ ตอนนั้นเองเหมือนมันจะสังเกตุเห็นฉันที่อยู่กวางห้องเลยเข้ามาเพื่อที่จะจัดการฉันก่อน ฉันก็เลยจับมันและโยนมันกลับออกไป มันได้ไอออกมาเป็นเลือดพร้อมทั้งสายหัวมึนงงและกลับไปไล่ล่าเร็นต่อ มันดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจว่ามันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันถ้าหากมันไม่มีหอก เมื่ออัศวินลิซาร์ดแมนกลับไปไล่ตามเร็นอีกครั้ง เร็นก็ขมวดคิ้วและตะโกนออกมา

"ไม่ยุติธรรมเลย เจ้าชายทำไมนายถึงได้สบายนักล่ะ!?"

"ฉันไม่ได้สบายเลยนะ ดูสอเหงื่อเต็มมือฉันเลยนะ งั่ม"

"อย่าพูดไปกินป็อบคอนไปด้วยสิ!"

ในเวลานั่นการวิ่งไล่กันก็ครบ 5 นาที เมื่อผิวมังกรหมดลงอัศวินลิซาร์ดแมนก็ได้ทันเร็น

"จับได้แล้วเจ้ามนุษย์!"

"ฉันต่างหากที่จับแก!"

ในตอนนั้นเองเรนก็ได้หัรกลับไปและโยนหอกออกไปสุ่มๆ อัศวินลิซาร์ดแมนก็ได้คว้าหอกตามสัญชาตญาณ จากนั้นก็ทำท่าทางน่าเศร้า

"ความเกรี้ยวกราดของสิงโต"

ในทันทีหลังจากนั้นเครมอร์ของเร็นก็ได้เปล่งออร่าสีทองและเขาก็แทงเข้าไปที่หน้าอกของมัน มันเป็นการโจมตีที่หมดจดและทรงพลังมาก

แม้ว่าอัศวินลิซาร์ดแมนจะพยายามโ๗มตีกลับไปที่เร็นด้วยหอก แต่แขนของมันก็ไม่มีแรงอีกแล้ว ในตอนท้ายหัวของมันก็ได้ตกลงโดยที่ไม่ทันได้แทงเร็นเลย มันได้ตายลงไปแล้ว

[คุณได้เอาชนะบอสประจำชั้นแล้ว]

[10000 ทองจะถูกแบ่งอย่างเท่าเทียมให้กับคนในปาตี้ คุณได้รับเงิน 5000 ทอง]

เร็นได้ยืนถือเครมอร์อยู่เงียบๆ ฉันเลยตบมือในขณะที่เก็บป็อบคอนกลับไป

"ยินดีด้วยนะเร็น"

"ฉัน...ฉัน.."

"ใช่แล้วเร็น นายเอาชนะมันด้วยตัวคนเดียว"

"ฟู่...ขอบคุณนะ ขอบคุณ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะประสบความสำเร็จในการล่าอัศวินลิซาร์ดแมนด้วยตัวคนเดียว"

เร็นได้ยกเครมอร์ขึ้นไปด้วยท่าทางมีความสุข ฉันก็ด้ยิ้มและตอบกลับไป

"นายทำได้ดี เอาล่ะ นายจะต้องทำมันอีกครั้งด้วยตัวเองด้วยถ้านายต้องการที่จะได้รับรางวัลพิเศษและก็ฉายา"

เร็นได้มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า จากนั้นก็ถามออกมา

"ฉัน ฉันเข้าใจ...ถ้างั้นสิ่งนั้นมันคืออะไร?"

"การจบการศึกษาในขั้นตอนทุบตีน่ะ"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ของฉัน เร็นก็ได้เงียบไปเป็นเวลานาน มือที่จับเครมอร์ของเขาสั่นในขณะที่เขาพูดออกมา

"นะ นายกำลังจะบอกว่า...ฉันจะต้องสู้กับบอสประจำชั้นเพียงคนเดียวหรอ?"

"ใช่แล้ว นายทำมันได้ครั้งหนึ่งแล้ว ทำไมนายจะทำมันไม่ได้อีกครั้งล่ะ?"

"...."

เร็นได้ค่อยๆหันหามาหาฉันพร้อมกับมือที่จับเครมอร์

"เจ้าชายยยย!!!!!"

ฉันได้กลืนป็อบคอนลงไปในคอ ก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมหอกในมือและพึมพัมออกมา

"ชิ มันยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์"

3 สัปดาห์ แม้ว่าเวลาที่ฉันใช้กับเร็นจะสั้น มันก็ยังเพียงพอที่จะสร้างความผูกพันธ์ระหว่างเรา ตอนนี้ที่หน้าร้านขายของฉันได้จับมือกับเร็นที่สภาพในตอนนี้ดูไม่ได้อย่างสิ้นเชิง

"ฉันสอนนายไปทุกๆอย่างทุกฉันสอนได้แล้ว ถ้านายเอาชนะอัศวินลิซาร์ดแบบด้วยคนเดียวสำเร็จ นายก็สามารถที่จะเรียกตัวเองว่านักรบได้แล้ว"

"ขอบคุณนะเจ้าชาย แต่ว่ามันเจ็บมากที่นายตีฉัน"

"นายเป็นคนร้องขอเองนี่ เอาล่ะถ้างั้นก็ขอให้โชคดีนะ"

"...ก่อนที่จะไปฉันก็มีบางอย่างที่จะสารภาพ"

"ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันชอบผู้หญิง"

"ฉันก็ชอบผู้หญิงเหมือนกัน! นั่นมันไม่ใช่คำสารภาพที่ฉันจะพูด!"

เร็นได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ฉันได้หัวเราะกับปฏิกิริยานี้ของเขา

"ถ้างั้นแล้วอะไรที่นายจะสารภาพ?"

"ฉัน...ไม่ใช่มนุษย์"

เอ๊ะ? นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันคาดเอาไว้เลย ฉันไม่รู้จะตอบสนองกลับไปยังไง ฉันทำได้เพียงตัวแข็งทื่อด้วยรอยยิ้ม จากนั่นเร็นเพิ่มความแข็งแกร่งในร่างกายด้วยการครางฮึ่ม

ในเวลาต่อมาก็ขนปรากฏออกมา ไม่สิแทนที่จะเป็นขนมันคือหูซะมากกว่า

...หู?

"ฉันเป็นมนุษย์สัตว์ นยอาจจะเคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเขามาก่อน นั่นก็คือเผ่าพันธ์ที่มีลักษณะเป็นสัตว์และมนุษย์"

"อา ฉันเคยได้ยินเรื่องมนุษย์หมาป่ามาก่อน คนที่จะกลายเป็นหมาป่าเมื่อพระจันทร์เต็มตัว"

"พระจันทร์เต็มดวง? ฉันไม่แน่ใจว่านายหมายถึงอะไร แต่ว่าฉันเป็นสมาชิกคนสุดท้ายที่เหลือของอยู่ของมนุษย์สัตว์สิงโต หรือก็คือมนุษย์สิงโต แม้ว่าพวกเราจะไม่สามารถกลายร่างเป็นสิงโตได้ พวกเราก็มีพละกำลังที่มหาศาลยิ่งกว่ามนุษย์

นี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงแข็งแรงสิน่ะ! ความลึกลับมันได้ถูกแกไข้แล้ว เผ่าพันธ์ที่มีลักษณะเป็นมนุษย์และสัตว์ ขณะนั้นเองฉันก็ได้จินตนาการไปถึงเผ่าพันธ์สัตว์ต่างๆนอกเหลือจากสิงโต จากนั้นฉันได้สังเหตุไปที่หูของเร็นแล้วก็หงุดงิด ด้วยหุ่นของเร็นมันไม่มีอะไรที่น่ารักเลย มันสร้างแต่ความรู้สึกประหลาดขึ้นมา มองไปที่มันฉันก็สามารถจะรู้สึกเดือดขึ้นในร่างกายของฉัน

"เร็นเอาหูของนายออกไป"

"เจ้าชายทำไมนายถึงถือหอกขึ้นมาล่ะ? ทำไมนายต้องชี้มันมาที่ฉันด้วย?"

ฉันได้ตะโกนใส่เรนผู้ที่ถามออกมาอย่างงุนงง

"ฉันไม่ต้องการหูสัตว์จากผู้ชาย"

"อว๊าากกก! จะ ใจเย็น! อว๊ากกก!"

และก็จบลงอย่างเคย เร็นอาจจะต้องใช้เวลานานซักหน่อยก่อนที่จะสามารถกลับไปต่อสู้กับบอสหนึ่งต่อหนึ่งได้

"ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง ฉันจะรายงานนายเมื่อฉันทำมันสำเร็จ"

"ลาก่อนเร็น แล้วก็อย่าพยายามเอาหูของนายออกมานะ"

"อืมม ฉันไม่มีแผนที่จะแสดงให้คนอื่นเห็นอยู่แล้ว ถ้างั้นฉันไปแล้วนะ"

หลังจากที่เราได้ยืนยันว่าพวกเราได้เพิ่มกันในรายชื่อเพื่อนแล้ว เราจึงยกเลิกปาตี้ เร็นได้กลับไปที่ดันเจี้ยนที่เขาจากมา เมื่อยืนยันว่าเขาหายไปแล้วฉันก็ถอนหายใจลึกออกมา ในตตอนนี้เพื่อที่ฉันได้ใช้เวลาอยู่ด้วยซักพักได้ไปแล้ว ฉันรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย

"ฉันอยู่คนเดียวอีกครั้งแล้ว"

"คุณหมายถึงอะไรคุณชิน? ฉันเสียใจนะ!"

เมื่อฉันได้หันไปมอง ฉันก็เห็นโรเล็ตต้าที่เท้าศอกไว้บนโต๊ะทำงาน เธอได้จ้องมองผมด้วยตามรูปไข่ของเธอ

"ฉันจะอยู่เคียงค้างคุณตลอดไป"

"อา ขอโทษนะโรเล็ตต้าเธอพูดถูก มันเป็นเราสองคนอีกครั้ง ฉันรู้สึกมีความสุขเล็กน้อยเพราะว่าโรเล็ตต้ายังอยู่ที่นี่"

เพราะว่าฮฉันเหมือนรู้สึกเหมือนความสัมพันธ์ที่มากกว่าแม่ค้าและลูกค้าระหว่างพวกเรา ฉันจึงรู้สึกมีความสุข เมื่อได้ยินคำนี้ใบหน้าของโรเล็ตต้าก็ได้แดงขึ้น จากนั้นราวกับเธอจะซ่อนใบหน้านี้เธอก็ได้ยกมือมายังมัน

"...."

"โรเล็ตต้าเกิดอะไรขึ้นหรอ?"

"ชินนายตั้งใจใช่มั๊ย? นายทำมันทั้งๆที่รู้ทุกๆอย่างใช่มั๊ย?"

"รู้อะไรหรอ?"

"อ๊าาาา! นายนี้มันน่าโมโหจริงๆ! ไปเลยนะแล้วก็ไม่ต้องกลับมา!"

"แม้ว่าฉันจะทำอย่างนั้น ฉันก็จะเจอเธออีกครั้งในร้านขายของชั้นที่ 21"

"ฉันไม่สน! ตอนนี้เพียงแค่ไปซะ! อาก่อนที่นายจะไป นี่คือน้ำศักดิ์สิทธิ์ราคา 1500 ทองต่อขวด"

"เธอยังจะขายอีกหรอ? เธอนี่มีจิตวิญญาณนักธุรกิจที่น่าทึ่งเสมอเลยนะ"

หัวใจของผู้หญิงนั้นซับซ้อนเป็นอย่างมาก ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับมัน! ฉันเลยไปปีนที่ฉันที่ 21 ต่อทันที ในมือของฉันก็มีน้ำศักดิ์สิทธิ์อยู่ 5 ขวดซึ่งมันเป็นราคา 7500 ทอง

เหลืออีกแค่หนึ่งสัปดาห์ เพื่อที่หยุดยั้งความโกรธของเพลรูเดีย มันเป็นเวลาที่ฉันจะต้องไปชั้นที่ 25 แล้ว!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด